Η πλειοψηφία του κλάδου πληρώνεται με την ώρα, με το ωρομίσθιο, στις περισσότερες περιπτώσεις, να μην ξεπερνά τα 3 με 3,5ευρώ. Η ασφάλιση είναι σχεδόν ανύπαρκτη, όπως και τα δώρα, επιδόματα, άδειες και μια σειρά άλλων κατακτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων. Καθημερινά, οι ντελιβεράδες ξεπερνούν τις 10 με 12 ώρες εργασίας, δουλεύουν Κυριακές, αργίες, σπαστά ωράρια, 6ήμερα, 7ήμερα, όσο και όταν τους χρειαστεί ο εκάστοτε εργοδότης.
Οι αγγελίες στον κλάδο απευθύνονται κυρίως σε άτομα που διαθέτουν μηχανάκι. Οι ντελιβεράδες, για να προσληφθούν, πρέπει να διαθέτουν, λοιπόν, το δικό τους όχημα και η βενζίνη να μπαίνει με δικά τους έξοδα. Τα μέσα ασφάλειας, όπως το κράνος, το μπουφάν, τα γάντια, το παντελόνι μηχανής, πρέπει να τα διαθέτει ο εργαζόμενος. Μέσα τα οποία είναι απαραίτητα για την ασφάλειά του και κοστίζουν ακριβά. Η συντήρηση, η φθορά και οι βλάβες της μηχανής, λόγω της χρήσης της, βαραίνουν κι αυτά τον εργαζόμενο. Όλα αυτά είναι έξοδα τα οποία περικόπτουν παραπέρα το ήδη μηδαμινό μεροκάματο των εργαζομένων του κλάδου.
Όσα ακούγονται από την κυβέρνηση, περί νόμων που πρέπει να ισχύουν και αυστηρότερων ελέγχων, λέγονται μόνο και μόνο για τη δημιουργία εντυπώσεων. Είναι υπεύθυνοι, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, για την σωρεία αντιλαϊκών μέτρων που έχουν ψηφίσει σε βάρος των εργαζομένων. Όσο και να κουνάνε το δάχτυλο στους εργοδότες για τα μέτρα ασφαλείας και τα μέσα που πρέπει να παρέχουν, γνωρίζουν και οι ίδιοι πολύ καλά πως στην πράξη δεν ισχύει τίποτα και πως τα παραθυράκια που έχουν αφήσει στους εργοδότες είναι… ορθάνοιχτα. Ενδεικτικό του κλίματος είναι και τα περιστατικά που έγιναν γνωστά, το τελευταίο διάστημα, με ξυλοδαρμούς ντελιβεράδων από τους εργοδότες τους.
Οι ντελιβεράδες εργάζονται υπό την καθημερινή πίεση των εργοδοτών, με το άγχος οι παραγγελίες να είναι στην ώρα τους και «όπως πρέπει» στα χέρια των πελατών. Καθημερινά η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο. Τα εργατικά «ατυχήματα» στον κλάδο έχουν αυξηθεί δραματικά το τελευταίο διάστημα και μεγάλη πλειοψηφία από αυτά κατέληξαν στο θάνατο. Η καθημερινή πίεση, τα εξαντλητικά ωράρια, το κυνήγι του χρόνου, τα μη ασφαλή μέσα, η δουλειά κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες έχουν επιφέρει όλα αυτά τα εργατικά «ατυχήματα». Περιστατικά που, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν τα μαθαίνουμε καν, διότι οι εργοδότες φροντίζουν να τα θάψουν, να τα κουκουλώσουν, με τη βοήθεια και των κρατικών μηχανισμών που τα καταγράφουν σαν «τροχαία» (και αν). Περιστατικά που οι εργαζόμενοι καλούνται να βρουν μόνοι τους τη λύση, αφού στη μεγάλη πλειοψηφία, είναι ανασφάλιστοι.
Ο λαός μας δεν πρέπει να συνηθίσει στην εκμετάλλευση, στην εικόνα των νεκρών και σακατεμένων εργαζομένων.Η εργοδοτική τρομοκρατία δεν πρέπει να γίνει καθημερινότητα και άλλη μια είδηση στα δελτία των 8. Ο αγώνας για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ο αγώνας για ζωή είναι συλλογική υπόθεση. Κανένας εργαζόμενος δεν θα πρέπει να νιώθει μόνος του. Ο κλάδος των ντελιβεράδων, όπως και κάθε κλάδος εργαζομένων, χρειάζεται να οργανωθεί, να παλέψει τα αιτήματα του κλάδου και των εργαζόμενων συνολικά, να μη σκύψει το κεφάλι, να μην δεχτεί το μεσαίωνα που βιώνει. Δεν φταίει αυτός, ούτε η μοίρα, ούτε η φύση του επαγγέλματος, για την καθημερινή βαρβαρότητα και τρομοκρατία που βιώνει. Φταίει το σύστημα και οι μηχανισμοί του. Ο κάθε εργαζόμενος έχει δικαιώματα που πρέπει να υπερασπιστεί για να καλυτερεύσει τους όρους της ζωής του. Η υπεράσπιση του δικαιώματος στη ζωή είναι υπόθεση όλων μας και πρέπει οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν την κατάσταση στα δικά τους χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου