Ποιος υποκίνησε τους πρόσφυγες σε Διαβατά και Σταθμό Λαρίσης; (ένα πρώτο σχόλιο)

Αυτό το ερώτημα κυριαρχεί στα ΜΜΕ και σε ανακοινώσεις αλληλέγγυων και μη. Αυτό που διαφαίνεται πάντως είναι ότι πρόκειται για μια ιστορία που ετοιμαζόταν από καιρό. Μια ιστορία που μπορεί να μην ξέρουμε τι και ποιος βρίσκεται από πίσω της και ποιες ήταν και είναι οι στοχεύσεις του. Πάντως απ' ότι φάνηκε από χθες που ξεκίνησε η όλη ιστορία στο σταθμό Λαρίσης το κράτος ήταν έτοιμο να τους αντιμετωπίσει. Πρόλαβε να τους σταματήσει πριν καν ξεκινήσει το τρένο της φυγής και να τους βγάλει έξω κι ας είχαν πληρώσει εισιτήριο. Παρέμειναν στο σταθμό -και καλά έκαναν- απαιτώντας να φύγουν. Συγκεντρώθηκαν και κάποιοι λίγοι αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες. Οι αντιδράσεις από τους "κανονικούς" ταξιδιώτες (οι οποίο επιβιβάζονταν σε λεωφορεία και μεταφέρονταν στον Οινόη για να συνεχίσουν το ταξίδι τους με τρένο) κατά κανόνα ήταν αυτές της κατανόησης απέναντι στους πρόσφυγες, ελάχιστοι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ήταν οι "αγανακτισμένοι" και αυτούς φυσικά πρόβαλαν τα κανάλια.

Οι πρόσφυγες ζουν σε μια αβεβαιότητα που μπορεί να κρατήσει χρόνια για το αν θα μπορέσουν να μείνουν εδώ, αν θα μπορέσουν να φύγουν προς τα βόρεια ή ακόμη κι αν θα τους επιστρέψουν από εκεί που προσπάθησαν να ξεφύγουν.

Πίσω από τις συγκεντρώσεις και τις αντιδράσεις των προσφύγων βρίσκεται η απελπισία μαζί με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή από αυτή που ζουν στην Ελλάδα. Απελπισία γιατί βρίσκονται σε μια χώρα που τους κρατά με το ζόρι χάριν της συμφωνίας Ε.Ε. και Τουρκίας, είτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά και στην ενδοχώρα είτε προσωρινά σε διάφορες άλλες δομές φιλοξενίας μέχρι να πάρουν την πολυπόθητη άδεια παραμονής ή το άσυλο που αιτούνται όσοι αιτούνται. Από εκεί και πέρα είναι αναγκασμένοι να τα βγάλουν πέρα μόνοι σε μια κατάσταση απόλυτης εκμετάλλευσης μιας και παύουν να είναι "φιλοξενούμενοι". Πολύ λίγοι είναι οι τυχεροί που μπορεί να ξεφύγουν. Οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία, πρέπει να ζήσουν σ' ένα περιβάλον που δεν "χωρά" ούτε τους μετανάστες ούτε τους ντόπιους εργαζόμενους.

Είτε στα στρατόπεδα "ζουν" είτε φιλοξενούνται με κάπως πιο ανθρώπινες συνθήκες ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον στην Γερμανία, στην Ολλανδία και όπου αλλού φαντάζονται ή βρίσκονται ήδη συγγενείς τους. Δεν γνωρίζουν, ή δεν θέλουν να παραδεχτούν,  ότι και εκεί οι καταστάσεις που θα βρουν ως πρόσφυγες θα είναι παρόμοιες. Ότι ούτε και εκεί είναι ευπρόσδεκτοι.  Δεν είναι εύκολο για ανθρώπους που οι χώρες τους έχουν καταστραφεί από τους ιμπεριαλιστές να αποδεχτούν ότι η ζωή τους είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Δεν είναι εύκολο να νοιώθουν ότι "περισσεύουν" όπου και να βρίσκονται. Είτε στη πατρίδα τους, είτε στις χώρες που θα ήθελαν να βρίσκονται, είτε στη χώρα που αναγκάζονται να παραμένουν. Θέλουν να βρεθούν κάπου που να μπορούν να δουλέψουν, να ζήσουν με αξιοπρέπεια να παλέψουν ελπίζοντας για μια καλύτερη ζωή για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους.

Τα παιδιά τους που δεν διστάζουν οι μπάτσοι του συστήματος -ένστολοι και φασίστες- να τα ψεκάζουν με χημικά και να τα χτυπάνε είτε στα Διαβατά, είτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είτε και στους δρόμους που κυκλοφορούν καθημερινά. Που τα χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για να εντείνουν την ρατσιστική τους προπαγάνδα καθιστώντας τους ίδιους υπεύθυνους για την εξαθλίωσή τους, που αντιστρέφουν την πραγματικότητα και αντί να καταδικαστεί η κυβέρνηση, το σύστημά τους και τα αστυνομικά όργανά τους καταδικάζουν τους ίδιους σαν υπεύθυνους γιατί τα παιδιά ψεκάζονται και χτυπιούνται από τα ασπόνδυλα των ΜΑΤ!

Δεν είναι λύση για τους πρόσφυγες το αίτημα που κυριαρχεί σε αλληλέγγυους και αριστερούς είτε με τον σύνθημα των "ανοιχτών συνόρων" είτε με το σύνθημα του "απεγκλωβισμού" για το διώξιμό τους απ' εδώ δίνοντας πάτημα στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε φασίστες και εθνικιστές να αποπροσανατολίζουν από τις πραγματικές αιτίες και τους πραγματικούς υπαίτιους. Από το τι πρέπει να παλέψουν και να διεκδικήσουν. Όπως λύση δεν είναι το διώξιμο των Ελλήνων εργαζόμενων, της νεολαίας, στο εξωτερικό γιατί δεν χωράνε. Η μόνη λύση είναι οι ντόπιοι εργαζόμενοι, οι μετανάστες κάθε είδους και κατηγορίας, να οργανωθούν στη βάση του αγώνα και της διεκδίκησης όλων όσων δικαιούνται. Να στρέψουν την δίκαια οργή τους ενάντια σε αυτούς που καταστρέφουν χώρες, ζωές και το μέλλον. Αυτό το όντως δύσκολο καθήκον ελάχιστοι είναι πρόθυμοι να το αναλάβουν!