Χρήστος Αθανασίου: από το κατατρεγμένο περιθώριο στην επαναστατική πρωτοπορία

Φαντάζει όντως περίεργο να νοιώθει κάποιος την ανάγκη έκφρασης σχολίων και εξωτερίκευσης συναισθημάτων με αφορμή τον πρόωρο χαμό ενός ατόμου, με το οποίο η μόνη επαφή που είχε ποτέ στη ζωή του ήταν το άκουσμα μονάχα μιας δεκάλεπτης ομιλίας του! Αλλά θεωρώ πως δίχως κόκκο υπερβολής πράγματι αυτά τα καταχειροκροτημένα από το ολόρθο και καθηλωμένο ακροατήριο δέκα λεπτά της ίσως πιο ταξικής τοποθέτησης στην ένατη συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (μ-λ) από τον σύντροφο Χρήστο, αρκούσαν για να μαγνητίσουν την προσοχή, κατακτήσουν τη σκέψη και κερδίσουν τη ψυχή του οποιουδήποτε.

Όχι όμως από έναν οποιονδήποτε. Καθότι το συγκεκριμένο πρόσωπο χαρακτήριζε η συγκομιδή τριών ανεκτίμητων στοιχείων μαστορικά λαξευμένων, συνθέτοντας έτσι ένα πολύτιμο συμπαγές κράμα αγωνιστή και δυσεύρετο στις μέρες μας φύραμα άνθρωπου τόσο ατόφια αφοσιωμένου στα βαθιά πιστεύω, προσδοκίες και επιδιώξεις της ασυμβίβαστης, αντισυνδιαχειριστικής αριστεράς.

Αρχικά η περήφανη για αυτόν καταγωγή του από την μάλλον πιο καταδιωγμένη στη χώρα μας μειονότητα. Ομολογουμένως, η σε τόσο αντίξοες εποχές (όπως οι σημερινές) στράτευση κομουνιστών στις γραμμές μιας μικρής και πορευόμενης ενάντια στο ρεύμα της ρεφορμιστικής συνδιαλλαγής - ανακωχής με το σύστημα οργάνωσης συνιστά ένα μικρό «άθλο». Ας αναλογιστούμε λοιπόν πόσο ασύγκριτα δυσκολότερο καταντά αυτό το βήμα για ένα μέλος των Ρομά ηλικίας μόλις 15 χρόνων! Αποτέλεσε ως εκ τούτου αφ` εαυτής της αυτή η απόφαση μια ηρωική υπέρβαση. «Τσιγγάνος» ενταγμένος στην εμπροσθοφυλακή του μαρξιστικολενινιστικού ρεύματος. Λες και έβλεπες ψάρι να κελαηδά λεβέντικα.

Το μεγάλο άλμα δηλαδή από το μίζερο μαράζωμα και βάλτωμα στα καταναγκαστικά παραπήγματα ενός ιδιότυπου «ανάλαφρου» απαρτχάιντ, στην αναζήτηση διεξόδων γενικά για τη σπουδαία λαϊκή υπόθεση και βέβαια για τη βελτίωση της μοίρας της φυλής του. Διορατική και τολμηρή πράξη η οποία συνεπάγετο την αξιέπαινη υπερπήδηση τραχειών μορφωτικών αναχωμάτων και της κοινωνικής απομόνωσης.

Κατόπιν ακολουθεί η αυθεντική εργατική φυσιογνωμία του. Ηλιοψημένος από αμούστακα παλικάρι στα γιαπιά της εκμετάλλευσης και ατσαλωμένος στο καμίνι της βιοπάλης. Διαποτισμένος βαθιά από τη ταξική συνείδηση. Φωταγωγημένος με τα αγνά κομουνιστικά ιδεώδη.

Για να φτάσει τελικά στη σχετική ολοκλήρωση με το μαχητικό στίγμα του. Ζυμωμένος στην πλούσια συνδικαλιστική, κινηματική και κομματική δραστηριότητα. Πρωτοστατώντας επίσης σε αναγνωρίσιμες πρωτοβουλίες πολύπλευρης ανάτασης των ομόφυλων του και δεσίματος τους με το όποιο κινηματικό γίγνεσθαι της υπόλοιπης εργατολαϊκής μάζας.

Όχι. Παρόλο που το μελάνι μπορεί να ρέει άφθονο, φτάνουν περισσότερα λόγια. Άλλωστε αμήχανα δείχνουν την ανημπόρια τους για την άρτια περιγραφή του Χρήστου. Δεν αρμόζουν επίσης στην απέριττη, απλοϊκή ιδιοσυγκρασία και ξεχειλισμένη από δράση ιστορία του. Τα όποια δαφνοστεφανώματα του κινδυνεύουν να σκοτεινιάσουν τη μνήμη του. Σε τέτοιους αγωνιστές δεν ταιριάζουν επικήδειοι θρήνοι και εξυμνήσεις αγιοποίησης. Η θητεία του στη ταξική πάλη, η τίμια συμβολή στην υπηρέτηση των οράματων χειραφέτησης της ράτσας του αγκαλιασμένης με τον υπόλοιπο λαό προστάζει σε τέτοιες στιγμές κάτι διαφορετικό.

Μιας και υπάρχει καταλληλότερος τρόπος να αναγνωρίσεις την προσφορά του. Να τιμήσεις με τον απαραίτητο σεβασμό την παρουσία μιας ηλιαχτίδας, που σε πείσμα των καιρών έτσι δήθεν «φευγαλέα και ονειροπόλα» φέγγισε την καταχνιά της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής επέλασης. Είναι συνάμα η κατάθεση δέσμευσης για προχώρημα της δράσης του με εντατικότερη μάλιστα προσπάθεια, ώστε να καλυφθεί το μεγάλο κενό που άφησε πίσω του. Η υπόσχεση ακατάπαυστου και αλύγιστου αγώνα ίσαμε τη δικαίωση του στόχου, όπου Έλληνες και Ρομά θα ζουν πια αφέντες στον χωρίς πολεμικούς κινδύνους τόπο τους και πλήρεις νομείς του δημιουργικού μόχθου τους.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ λοιπόν ο Χρήστος. Όχι γιατί ο χάρος μπορεί ποτέ να κάνει χάρες ακόμη και σε λιονταρίσιες καρδιές και φωτεινά μυαλά. Αλλά επειδή ο σύντροφος έσμιξε και έγινε ένα με ιδανικά, που όσο και αν πασχίζει με άχτι η βαρβαρότητα του κεφαλαίου και του συστήματος της ανισότητας, αδικίας και καταπίεσης να απονεκρώσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ματαιοπονεί. Ρίχνοντας τουναντίον άθελα και μοιραία λίπασμα αναζωογόνησης τους.

Στο μελλούμενο σοσιαλιστικό σπίτι Ρομά και Ρωμιών, στο σπίτι όπου θα ακτινοβολεί η μακαριότητα, ειρήνη, προκοπή και ανεξαρτησία, στη δύσκολη, μακρόχρονη και πολυκύμαντη επιχείρηση θεμελίωσης του έβαλλες σύντροφε Χρήστο το αξιοσημείωτο, στέρεο λιθαράκι σου. Δίπλα σε αναρίθμητα μικρότερα και μεγαλύτερα. Πάνω σε προγενέστερα και κάτω από τα επόμενα.

Σαν αξιότερα μνημόσυνα σου έχουμε σύντροφε κυρίως τους κατοπινούς αγώνες μας.

Γερό κουράγιο στην οικογένεια σου.

Κ.Μ.