Ένα σχόλιο για τους μαθητές

Χυδαία επίθεση κατά των μαθητών ξεκίνησε με την δημοσίευση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ. Κουβέντα προφανώς για το σχολείο - μέρος και όργανο του συστήματος-  που κάνει ότι μπορεί για να εμποδίσει τελικά αυτά τα παιδιά, τα δικά μας δηλαδή, να περάσουν στο πανεπιστήμιο ανεξάρτητα από τον κόπο το δικό τους κατ' αρχήν αλλά και των γονιών τους, τον δικό μας δηλαδή. Και των δασκάλων και των καθηγητών που όσο μεράκι κι αν έχουν, όσο φιλότιμο κι αν διαθέτουν είναι αναγκασμένοι να λειτουργούν κόντρα σ' ένα σύστημα που θέλει να πετάξει απ' έξω και το μεράκι και το φιλότιμο. Σε ένα σύστημα που πνίγει την διάθεση για ζήτηση αλλά και προσφορά παιδείας.

Η επίθεση κατά των μαθητών με βάση τις επιδόσεις, τις οποίες μπορεί να καναλιζάρει το σύστημα κατά πως θέλει, δεν έχει να κάνει μόνο με την επιδίωξή του να τους στείλει στην ιδιωτική παιδεία. Άλλωστε πόσοι είναι αυτοί που μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε πανάκριβες ιδιωτικές σχολές -πόσο μάλλον στο εξωτερικό- είτε με κάποια άνεση είτε κάνοντας το σκατό τους παξιμάδι; Εδώ για πολλούς υπάρχει αδυναμία να στείλουν τα παιδιά τους ακόμη και στα δημόσια πανεπιστήμια. Και πάλι λοιπόν η πλειοψηφία θα μείνει εκτός. Η επιλογή του συστήματος είναι τα πολλά φτηνά, ανειδίκευτα εργατικά χέρια. Γιατί οι κατευθύνσεις του για την οικονομία δεν χωράνε πολλούς επιστήμονες. Δεν χωράνε πολυτεχνίτες και γιατρούς. Δεν χωράνε ακόμη και πολλούς μάγειρες ή τεχνίτες με πτυχία. Δεν μπορεί να έχουν όλοι πτυχίο! Πρέπει να γίνεται ξεσκαρτάρισμα σε όλα τα επίπεδα!

Χωράνε όμως χιλιάδες ανειδίκευτους, χιλιάδες φτηνά εργατικά χέρια σε μια τεράστια ΑΟΖ. Τέτοια που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, και αυτό με το ζόρι. Φτηνό εργατικό δυναμικό θέλουν και αυτό δεν προσπερνιέται μόνο με τον κόπο των μαθητών, προσπερνιέται με τον κόπο όλου το λαού. Αυτόν τον κόπο που πρέπει να καταναλώνει στους αγώνες αντίστασης ενάντια στις πολιτικές που οδηγούν στην απαξίωση των σπουδών. Που θα διεκδικεί το δικαίωμα στις πραγματικά δημόσιες και δωρεάν σπουδές.

Χρειάζεται κόπος που πρέπει να καταβληθεί από τους μαθητές. Και από τους γονιούς. Και από τους εκπαιδευτικούς. Απ' όλο το λαό. Αυτός όμως δεν μπορεί να είναι μόνο ο κόπος που εννοεί το σύστημα, που οδηγεί τα παιδιά σ΄ένα ατέλειωτο κυνήγι βαθμών ξεκομμένα από την πραγματικότητα, με σκυμμένο το κεφάλι πάνω από τα βιβλία της υποταγής και κυρίως μακριά από συλλογικότητες, οργάνωση, αντίσταση, διεκδίκηση.

Οι ταξικοί φραγμοί ήταν, είναι και θα είναι εδώ για όσο θα υπάρχει αυτό το σύστημα και δεν αμβλύνονται με το πολύ διάβασμα και το πολύ φροντιστήριο αλλά κυρίως με κόπο και αφοσίωση στην πάλη ενάντιά τους. Μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών. Ώστε όλα τα παιδιά να μπορούν να σπουδάζουν, ώστε να κατακτηθεί το σύστημα που δεν θα τα διαχωρίζει σε αυτούς που κοπιάζουν και σε αυτούς που δεν κοπιάζουν. Σε άριστους και μη!

Η απαξίωση της ανάγκης για σπουδές είναι η πολιτική του συστήματος. Η αξίωση για σπουδές είναι δουλειά του κινήματος.