Με αφορμή τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στον λαό του Κουρδιστάν

Η αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική πάλη και η διεθνιστική αλληλεγγύη απαιτούν συζήτηση, αντιπαράθεση –όπου χρειάζεται– και μαζική κινηματική συμμετοχή

Οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον Κουρδικό λαό που διοργανώθηκαν από κουρδικές οργανώσεις στην Αθήνα, και στις οποίες συμμετείχαν και ελληνικές οργανώσεις και συλλογικότητες, ανέδειξαν δυνατότητες αλλά και σοβαρές αδυναμίες.

Στα θετικά σίγουρα καταγράφεται η μαζικότητα. Ιδιαίτερα στην πρώτη διαδήλωση, το Σάββατο 12 Οκτώβρη, συμμετείχαν χιλιάδες κόσμου, διατρανώνοντας με παλμό την οργή τους για την εισβολή. Και αυτό (σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες κινητοποιήσεις που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται πανελλαδικά) αποδεικνύει ότι τα αισθήματα αλληλεγγύης του λαού μας προς τον δοκιμαζόμενο κουρδικό λαό, ¬αλλά και τα γενικότερα αντιπολεμικά αισθήματα του λαού μας, παραμένουν ζωντανά. Γεγονός που αποτελεί μία σημαντική βάση για την κρίσιμη αναγκαιότητα της ενίσχυσης της αντιπολεμικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης στη χώρα.

Οι αδυναμίες εστιάζονται κυρίως στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν γύρω από το ζήτημα αυτό οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, στο πώς αντιμετωπίζουν το επείγον και σοβαρό αυτό ζήτημα κουρδικές και ελληνικές οργανώσεις.

Ενδεικτικές ήταν οι δύο συσκέψεις (η πρώτη στο Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν και η άλλη στο Πολυτεχνείο) που προηγήθηκαν των δύο διαδηλώσεων. Και στις δύο συσκέψεις ήταν φανερή η προσπάθεια των εκπροσώπων του PKK (της μαζικότερης κουρδικής οργάνωσης) στη χώρα μας να υποβαθμίσουν την πολιτική συζήτηση σχετικά με τις εξελίξεις στην περιοχή της Βόρειας Συρίας. Περισσότερο εστίασαν στο ενημερωτικό κομμάτι και κυρίως στο θέμα των δράσεων αλληλεγγύης που βρίσκονται σε εξέλιξη σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Όσες απ’ τις υπόλοιπες κουρδικές και τουρκικές οργανώσεις συμμετείχαν, μάλλον έδειξαν ν’ αναγνωρίζουν την πρωτοκαθεδρία των διοργανωτών και να μην ξεφεύγουν απ’ το πλαίσιο που αυτοί καθόρισαν.

Η μικρή συμμετοχή ελληνικών οργανώσεων στις συσκέψεις αυτές (παραβρέθηκαν εκπρόσωποι από το ΚΚΕ(μ-λ), την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συλλογικότητες του α/α χώρου στην πρώτη, ενώ στη δεύτερη προστέθηκαν και δυνάμεις της ΛΑΕ), αλλά και η... αφωνία τους στη δεύτερη (με εξαίρεση την οργάνωσή μας) είναι ενδεικτική της αμηχανίας γύρω από το ζήτημα, αλλά και της απροθυμίας να αναληφθεί η ευθύνη για την ενίσχυση, το άπλωμα και τη μαζικοποίηση της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Η στάση αυτή δεν οφείλεται τόσο στην πολιτική δυσκολία εκτίμησης των εξελίξεων (με τα δεδομένα να διαφοροποιούνται σχεδόν σε καθημερινή βάση), αλλά κυρίως στο ιδεολογικοπολιτικό φορτίο που κουβαλά κάθε οργάνωση-συλλογικότητα, τη γραμμή και την κατεύθυνσή της. Η πολιτική σύγχυση γύρω από το τι είναι ο ιμπεριαλισμός και πώς κινείται σήμερα, γύρω από το ποιος είναι και ποιος δεν είναι ιμπεριαλιστής, γύρω από τη θέση και το ρόλο των αστικών τάξεων της περιοχής κ.λπ. κυριαρχεί στις οργανώσεις της Αριστεράς και αυτό αναδεικνύεται συνεχώς. Και αυτό αντανακλάται στα καθήκοντα που μπαίνουν (ή δεν μπαίνουν) κάθε φορά, στις προτεραιότητες που δίνονται, αλά και στην ευκολία με την οποία αντιμετωπίζονται μια σειρά σοβαρές καταστάσεις. Για παράδειγμα, η αφωνία που επισημάναμε νωρίτερα είναι βέβαιο ότι σχετίζεται με τη λαθεμένη αντίληψη (και το δέος που αυτή γεννά) ότι στη Ροτζάβα συντελείται μία –ούτε λίγο ούτε πολύ– επαναστατική διαδικασία, προσπερνώντας το ρόλο του ιμπεριαλιστικού παράγοντα, δηλαδή την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ και τη στήριξη που παρείχαν όσο αυτό εξυπηρετούσε τα δικά τους συμφέροντα. Γι’ αυτό και η πρωτοβουλία των κινήσεων αφήνεται μέχρι στιγμής κυρίως στις κουρδικές οργανώσεις.

Η οργάνωσή μας από την αρχή θέτει την πολιτική της άποψη, εστιάζοντας όχι μόνο στην εισβολή του τουρκικού κράτους στο συριακό Κουρδιστάν, αλλά και στους ιμπεριαλιστές, που την στηρίζουν ή την ανέχονται. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο έθεσε και θέτει επιτακτικά το ζήτημα οι διαδηλώσεις να κατευθύνονται και στην αμερικάνικη πρεσβεία, θεωρώντας το πολιτικά σωστό κι επιβεβλημένο. Αυτός είναι ο λόγος που επέμεινε να γίνει κάτι τέτοιο και στην πρώτη κινητοποίηση που έγινε το Σάββατο 12 Οκτώβρη. Δεν δίστασε να το θέσει ανοιχτά, στο δρόμο. Δεν δίστασε να απευθύνει την πρότασή της αυτή στους επικεφαλής των ελληνικών οργανώσεων που συμμετείχαν στην κινητοποίηση, αλλά βεβαίως και των κουρδικών οργανώσεων (οι οποίοι δεν έθεσαν την παραμικρή πολιτική αντίρρηση να συνεχιστεί η πορεία, παρ’ όλο που δήλωσαν ότι αυτοί δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν). Και δεν δίστασε να ασκήσει κριτική στις ελληνικές οργανώσεις που αδιαφόρησαν για την πρότασή μας, είτε λόγω της στενόμυαλης θεώρησης ότι αυτό αποτελούσε προσπάθεια επιβολής της άποψής μας και καπελώματος, είτε λόγω της λαθεμένης ερμηνείας των πολιτικών δεδομένων και του ρόλου της Τουρκίας. Και αποτελεί τουλάχιστον θλιβερή παρακαταθήκη το να επιχαίρει μια πολιτική δύναμη (που κατά τα άλλα αναφέρεται στην πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση) για το ότι τελικά το μεγαλύτερο κομμάτι της πορείας δεν συνέχισε μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία ώστε να καταγγελθούν οι βασικοί υπαίτιοι των δεινών που υφίστανται οι λαοί, μαζί και ο κουρδικός. Όπως αποτελεί (ένα ακόμη) κακό προηγούμενο για την Λαϊκή Αντίσταση – Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία το ότι δεν συμμετείχε στη συγκεκριμένη διαδήλωση, παρά τις πιέσεις της οργάνωσής μας.

• Είναι σαφές λοιπόν ότι για την υποβάθμιση της αντιπολεμικής-αντιιμπεριαλιστικής πάλης στη χώρα μας, η ευθύνη βαραίνει την πλειοψηφία των δυνάμεων της Αριστεράς. Είναι μια αρνητική εξέλιξη και οι συνέπειές της είναι ολοφάνερες στο δρόμο (και όχι μόνο), ιδιαίτερα τώρα που ηχούν τα όπλα. Έχει μεγάλη σημασία από ποια σκοπιά εναντιώνεσαι στο πόλεμο, το ίδιο και για την έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στο λαό που σφάζεται αυτή τη στιγμή. Αντιλήψεις που δε θέτουν στο στόχαστρο τον πραγματικό υπαίτιο (ακούστηκε, χαρακτηριστικά, σε κάποια από τις συσκέψεις για το μπλοκάρισμα σε εταιρίες που προμηθεύουν τη Τουρκία με πολεμικά και άλλα μέσα) βλέπουν το δένδρο και χάνουν το δάσος. Δεν βοηθούν οι αυταπάτες για το τι συντελείται στη Ροτζάβα και μέχρι πού είναι τα όριά του στο δοσμένο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και με δεδομένους τους γενικότερου αρνητικού συσχετισμούς. Ούτε βοηθά η συνεχιζόμενη αυταπάτη περί δήθεν “αξιοποίησης” των ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών αντιθέσεων. Ακριβώς γιατί με τραγικό τρόπο αποδείχνεται ότι –στον δοσμένο συσχετισμό– μπορεί κάλλιστα να μετατραπείς σε υποχείριο του ενός ή του άλλου, μεγάλου ή μικρού, “παίκτη”.

Η λευτεριά στο Κουρδιστάν, η αυτοδιάθεση και η ανεξαρτησία των λαών του, η απελευθέρωση κάθε λαού απ’ τα ιμπεριαλιστικά και αστικά δεσμά, δεν θα έρθει ποτέ, αν στηρίζεται σε ξένες –ιμπεριαλιστικές ή αστικές– πλάτες. Το πόσες από τις οργανώσεις (ελληνικές, τουρκικές και κουρδικές) είναι διατεθειμένες να συνειδητοποιήσουν αυτή την ιστορικά αποδεδειγμένη αλήθεια, σίγουρα θα έχει αντίκτυπο στο κινηματικό επίπεδο και στον σωστό προσανατολισμό της πάλης των λαών μας. Και οπωσδήποτε θα ενισχύσει την αποτελεσματικότητα αυτής της απόλυτα μπορετής και αναγκαίας πάλης! Γι’ αυτό και στο αμέσως επόμενο διάστημα χρειάζονται πανελλαδικά πρωτοβουλίες κοινής δράσης και απ’ τη μεριά των ελληνικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων.

Υ.Γ. Το ότι δεν αναφερθήκαμε καθόλου στο ΚΚΕ και την εντελώς προβληματική του στάση-απουσία από τις κινητοποιήσεις αυτές, δεν σημαίνει καθόλου ότι υποτιμάμε τις τεράστιες ευθύνες του.

Προλεταριακή Σημαία