Ζητούνται Τζόκερ;

Στις Γκόθαμ του σύγχρονου δυτικού κόσμου που συχνά κυριαρχεί η ανέχεια, ο φόβος και η αποξένωση, αναζητάμε όλοι τους ήρωες και τις ηρωίδες μας. Ένα φως στο σκοτάδι, να σπάει λίγο την αίσθηση της κανονικότητας που μας ρουφάει σαν την ηλεκτρική σκούπα. Μια αφήγηση, μια φωτογραφία, μια μελωδία, μια παράσταση, μια κινηματογραφική μυθοπλασία, έναν ανατρεπτικό Χοακίν Φοίνιξ, κλπ. Και από μια άποψη, καλά κάνουμε. Έτσι κι αλλιώς -και- μέσα απ’ όλα αυτά μπορούμε να φτιάξουμε το φως που φιλοδοξούμε κάποια στιγμή να πνίξει το σκοτάδι γύρω μας.

Το «πρόβλημα» αρχίζει να υπάρχει απ’ τη στιγμή που η πραγματικότητά μας υποτάσσεται σε μυθοπλασίες αντί να τροφοδοτείται από αυτές. Δεν υπερβάλω. Γκάλοπ ολόκληρο στήθηκε με αφορμή τον Τζόκερ, για να μας διαβεβαιώσει, ότι η κοινωνία μας βλέπει πλέον με μεγαλύτερη συμπάθεια τα «άτομα με ψυχικές παθήσεις». (Για πες μας ρε Lifo, πότε μια συγκινητική και δυναμική κινηματογραφική ερμηνεία άλλαξε συνειδήσεις και στάσεις ολόκληρες; Και τελοσπάντων, πότε πρόλαβε αυτό να φανεί μέσα σε τρεις βδομάδες;).

Άλλοι, βγήκαν με καπνογόνα στα μπαλκόνια να χαιρετίσουν τη νεολαία, που λογικά, κάποια από αυτές τις μέρες θα εξεγερθεί ενάντια στον καπιταλισμό, εμπνευσμένη από την -σκηνοθετικά άρτια- εξέγερση των παριών της Γκόθαμ. Κι όσοι δεν εξεγερθούν τώρα, θα εξεγερθούν με το τρίτο μέρος του Star Wars που έρχεται τον Δεκέμβρη.

Εν πάση περιπτώσει, η επανάσταση έχει ήδη ξεκινήσει από το «Πτι-Παλαί» στο Παγκράτι και το «Αθήναιον» στους Αμπελόκηπους. Ναι, ναι, όλα αυτά και άλλα τόσα… με την υπογραφή του σκηνοθέτη Τοντ Φίλιπς. Ο οποίος βέβαια δεν είναι και τόσο ανήσυχο πνεύμα. Μάλιστα, πρόσφατα δήλωσε την ανάγκη του να φύγει από το στυλ της χαζοαμερικάνικης κωμωδίας που χρόνια υπηρετούσε με συνέπεια, γιατί λέει τον κούρασε το political correctness. Τον ξενέρωσε η κοινωνική λογοκρισία. Μα να θες να κάνεις λίγο χιούμορ για χοντρούς, κοντούς και αδερφές και να μην σε αφήνουν; Τόση ευαισθησία ο σκηνοθέτης. Αυτός που θα μας βγάλει έξω στους δρόμους. Αυτός που κατούρησε τον καπιταλισμό.

Δεν λέω βέβαια, είπε και κάτι ενδιαφέρον στην τελευταία του ταινία (γιατί βασικά στην ταινία τα είπε σχεδόν όλα ο Φοίνιξ): «Ανθρώπους σαν και εσένα σάς έχουν χεσμένους, Άρθουρ, όπως έχουν χεσμένους και ανθρώπους σαν εμένα». Με τον τρόπο αυτό ανακοίνωσε η κοινωνική λειτουργός, η οποία «παρακολουθούσε» τον Άρθουρ Φλεκ πριν γίνει Τζόκερ, ότι τα δημόσια προγράμματα ψυχικής υγείας κόβονται, γιατί η ζωή, τόσο του ίδιου, όσο και της κοινωνικής λειτουργού δεν έχουν και τόση αξία.

Πράγματι. Και να πεις, πως δεν το ξέραμε; Μα αυτή είναι η αλήθεια δίπλα μας, γύρω μας και παντού! Όπως και το σκληρό μπούλινγκ που δεχόταν ο Άρθουρ. Δεν είναι η Γκόθαμ. Είναι η πραγματικότητα (εντάξει, χωρίς τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο). Κι αν δεν κάνουμε κάτι να την αλλάξουμε, θα αναζητάμε την ελπίδα στον Χοακίν Φοίνιξ, τον Χιθ Λέτζερ και τον Τζακ Νίκολσον (στον Τζάρεντ Λέτο πιο δύσκολα).

Κ.Α.