Η "ορατότητα" των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων δεν είναι διαταξική

Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το βίντεο στα βραβεία MAD βίντεο-μουσικής και τα από κάτω σχόλια στην πλατφόρμα youtube.

Στα σχόλια λοιπόν παρουσιάζεται το παραπάνω βίντεο, σαν μια νίκη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, πράγμα που προβληματίζει έναν κόσμο πώς μπορεί να υπάρχει τέτοιος αποπροσανατολισμός. Θα προσπαθήσω, να εξηγήσω τους λόγους που ένα άτομο της κοινότητας μπορεί να το θεωρήσει νίκη και τους λόγους που δυστυχώς δεν είναι.

Ένα από τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας είναι το δικαίωμα στην ορατότητα. Δηλαδή, το δικαίωμα να μπορείς να μην κρύβεις την ταυτότητα σου ή την επιθυμία σου από φόβο του κοινωνικού ή επαγγελματικού αποκλεισμού ή ακόμη και  τον φόβο ότι θα σου κοστίσει την ζωή.  Συνεπώς είναι λογικό κάποιος κόσμος να βλέπει με συμπάθεια οποιαδήποτε εμφάνιση της κοινότητας σε τηλεοπτικές ζώνες ευρείας παρακολούθησης, νιώθωντας πως γίνονται βήματα προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης αυτού του αιτήματος. Τι είναι όμως αυτό που βλέπουμε στο βίντεο και πως βοηθά ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο να υπάρξει στην ελληνική κοινωνία?

Στο βίντεο βλέπουμε την Ελένη Φουρέιρα και κάποιους που μιμούνται χορευτές ενός είδους που ονομάζεται “voguing”. Αυτός ο χορός ξεκίνησε σαν μέσο έκφρασης ανθρώπων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας – ως επί τω πλείστον- που ζούσαν στο περιθώριο της κοινωνίας της Νέας Υόρκης. Ο κόσμος αυτός οργάνωνε τη ζωή του δημιουργώντας οικογένειες-κοινόβια, όπου βοηθούσαν ο ένας τον άλλο οικονομικά, ψυχολογικά κτλ. Σε αυτού του τύπου την αυτο-οργάνωση υπήρχε αυστηρή ιεραρχία και ήταν μοναδικός τρόπος επιβίωσης για ένα κουρελιασμένο προλεταριάτο χωρίς ταξική συνείδηση. Τα κοινόβια αυτά, διοργάνωναν διαγωνισμούς χορού και ντυσίματος, καθώς αυτός ήταν ένας τρόπος να εκφραστούν και να βγάλουν χρήματα. Η τέχνη που γεννήθηκε μέσα από αυτό το περιθώριο επηρέασε είτε κρυφά είτε φανερά την ποπ κουλτούρα της Αμερικής, και έγινε πολιτισμικό σημείο αναφοράς στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Τα κινήματα που υπερασπίστηκαν τα δημοκρατικά δικαιώματα της κοινότητας αυτής, δεν θα μπορούσαν παρά να έχουν αυτό το πολιτισμικό στίγμα: Αυτός ο κόσμος άρχισε να αποκτά ταξική συνείδηση. Η απόκτηση αυτής της ταξικής συνείδησης, και η σύνδεση αυτού του κόσμου με αριστερές ιδέες και κινήματα απέφερε κάποιες νίκες, αλλά και χτυπήθηκε βάναυσα την δεκαετία 50-60.

Υπάρχει και στην Ελλάδα αντίστοιχα τέτοιο κοινωνικό περιθώριο, που προσπαθεί να οργανωθεί, να εκφραστεί, να ζήσει, το οποίο συνεχίζει να είναι αόρατο και χτυπημένο.

Αυτό που βλέπουμε όμως στο εν λόγω βίντεο, μοιάζει με καρικατούρα του αμερικάνικου ριάλιτι-διαγωνισμού “Rupaul's Drag Race”,  το οποίο έχει μεγάλη ακροαματικότητα και στην Ελλάδα.  Αυτό το ριάλιτι έχει γίνει, μεταξύ άλλων, μια ξεδιάντροπη προπαγάνδα των Δημοκρατικών για να ξεπλένουν ιδεολογικά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που διεξάγουν, και την επίθεση στα δικαιώματα του αμερικάνικου λαού. Ως τέτοιο ιδεολογικό προϊόν εισάγεται αυτό το βίντεο, το οποίο δεν μας συνδέει ούτε με την ιδιαίτερη δική μας ιστορία, ούτε με τους δικούς μας αγώνες για επιβίωση - δεν έχει δηλαδή τίποτα να προσφέρει ούτε σε συμβολικό επίπεδο. Είναι μια κακή απομίμηση μιας πλούσιας αμερικάνικης υποκουλτούρας.

Όταν σε Ελλάδα και Αμερική μας σκοτώνουν ατιμώρητοι, όταν οι ζωές μας γίνονται όλο και πιο δύσκολες, την ορατότητά μας πρέπει να την παλέψουμε μέσα σε κοινωνικά κινήματα ενάντια στην φασιστικοποίηση, την φτώχεια και την εξαθλίωση.  

 Μ.Β.