Τον τελευταίο χρόνο, η κυβέρνηση αξιοποιώντας προς όφελός της τους νέους όρους που έθεσε η πανδημία, έχει δείξει τα δόντια της στο λαό με κάθε δυνατό τρόπο. Αδιαφορώντας πλήρως για την δημόσια υγεία, με τους νεκρούς από κορονοϊό να ξεπερνούν τους 6.000, τα κρούσματα να παραμένουν ψηλά παρά το σκληρό lockdown και το πρόγραμμα εμβολιασμού να μην πλησιάζει ούτε κατά διάνοια τον αρχικό στόχο, συνεχίζει την πολιτική των προστίμων και της καταστολής, των σκληρών περιοριστικών μέτρων και της πολυμέτωπης επίθεσης με νομοσχέδια-τερατουργήματα και ΠΝΠ που τελικά μονιμοποιούνται.
Ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, η επίθεση που δέχονται όλες οι βαθμίδες είναι σφοδρή, με αιχμές αφενός στη δευτεροβάθμια την τράπεζα θεμάτων και την βάση εισαγωγής και αφετέρου στην τριτοβάθμια την πανεπιστημιακή αστυνομία και τις διαγραφές. Με τους φοιτητές τους τελευταίους 10 μήνες έξω από τους συλλογικούς τους χώρους, «εγκλωβισμένους» στον τόπο μόνιμης κατοικίας και μακριά από τον τόπο σπουδών τους, έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα, το οποίο η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται στο έπακρον για να ψηφίσει έναν από τους πιο αντιδημοκρατικούς, ταξικούς νόμους-πλαίσια.
Το παράδοξο της υπόθεσης, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται αυτή η επίθεση από την πλευρά της κυρίαρχης ρεφορμιστικής Αριστεράς και συγκεκριμένα της ΚΝΕ. Ίσως όχι και τόσο παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς ότι ολόκληρες δυνάμεις έχουν συγκροτηθεί στη λογική του συμβολισμού όπως και στη λογική των εικονικών συγκρούσεων (η οποία χαρακτηρίζει και ένα άλλο κομμάτι της ρεφορμιστικής αριστεράς που συμμετέχει στα ΕΑΑΚ - βλέπε «συγκρούσεις» με την αστυνομία στα «λουλουδάδικα»). Όλοι θυμόμαστε τον ακτιβισμό του ΚΚΕ το 2018 μετά από αντιπολεμικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, όπου προσπάθησαν να ρίξουν το άγαλμα του Τρούμαν, την πρωτομαγιάτικη φιέστα με τις ακριβείς αποστάσεις, τις ιατρικές ρόμπες και τα γαρύφαλλα και πολλά άλλα.
Η ατέλειωτη λίστα είναι η απόδειξη πως οι συμβολισμοί ιεραρχούνται πολύ ψηλά στις δράσεις τους, όπως γίνεται αντιληπτό και από την στάση τους όλο το προηγούμενο διάστημα. Απέναντι στα πρόστιμα, τις απαγορεύσεις, το ξύλο και τις συλλήψεις, επιλέγουν να απαντούν κατά κύριο λόγο με συμβολικές κινήσεις, μεταξύ των οποίων επιστολές σε υπουργεία, συμβολικούς αποκλεισμούς (των εδώ και 10 μήνες κλειστών) εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, μάζεμα υπογραφών και συγκεντρώσεις μακριά από το κέντρο (μέσα στις σχολές, σε υπουργεία) και συνεπώς τον λαό και τη νεολαία, τα στρώματα τα οποία πλήττονται από τη βάρβαρη αυτή πολιτική.
Φυσικά από όλες αυτές τις συμβολικές δράσεις δεν θα μπορούσε να λείπει ο επιστημονισμός και η στρεβλή αντίληψη αναφορικά με τη γνώση που χαρακτηρίζει αυτό το κομμάτι της αριστεράς. Συγκεκριμένα, η προσέγγιση αυτή είναι απόλυτα αντιληπτή στην αιτηματολογία που προτάσσουν στις Ιατρικές σχολές της χώρας, σχετικά με την επανέναρξη των κλινικών ασκήσεων. Χρησιμοποιώντας φράσεις όπως «1 χρόνο εκτός κλινικών, θα με εμπιστευόσουν;», «Γνώσεις ουσιαστικές, βάλτε μας στις κλινικές» και «Η θέση μας είναι δίπλα στον ασθενή, μέσα στο νοσοκομείο, μέσα στην κλινική» πραγματοποίησαν συμβολική πικετοφορία με ρόμπες και στηθοσκόπια στις ιατρικές σχολές. Συνοψίζοντας σε τρία σχόλια η «κινητοποίηση» αυτή αποδεικνύει τα εξής: 1) την αυταπάτη περί ουδετερότητας της επιστήμης και της γνώσης στο σύστημα που ζούμε, 2) την συντεχνιακή λογική που διέπει αυτό τον χώρο, 3) για άλλη μια φορά τον συμβολικό χαρακτήρα που θέλουν να διατηρήσουν οι κινητοποιήσεις. Εμείς ως απάντηση θα δώσουμε αυτή: Αρχικά, η θέση των φοιτητών δεν είναι πρωτίστως στις κλινικές, αλλά στα αμφιθέατρα τους, στις συνελεύσεις τους και στον δρόμο. Δεν αμφισβητείται η απόκτηση γνώσεων, αλλά το ίδιο το δικαίωμα στις σπουδές! Και δεύτερον, ποιος αναρωτιέται αν θα τον εμπιστευόταν ως γιατρό ένα σύστημα που έχει δείξει ότι απαξιώνει το σύστημα υγείας και αδιαφορεί πλήρως για την δημόσια υγεία; Μάλλον κάποιος που πιστεύει ότι η κυβέρνηση μας κρατάει εκτός σχολών για να μας στερήσει τη γνώση και όχι για να δρα με το πεδίο ελεύθερο.
Χαρακτηριστική είναι επίσης η αυταπάτη που κυριαρχεί σε αυτούς τους χώρους σχετικά με το καθηγητικό σώμα και τα συμφέροντα του, η οποία εκφράζεται πολύ έντονα, ειδικά μετά από ανακοινώσεις πρυτάνεων σχετικά με την αντίθεση τους για τη σύσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας. Μάλλον αυτό που τους διαφεύγει είναι πως δεν αντιτίθενται στην αστυνόμευση αυτή καθαυτή , αλλά στο ποιος θα την ελέγχει. Κανένα πρόβλημα επομένως στο να συσταθεί ένα σώμα, ο έλεγχος του οποίου θα υπόκεινται στο Ίδρυμα. Μάλλον αυτό θα συμφέρει από κοινού την «ενιαία πανεπιστημιακή κοινότητα».
Όλα αυτά, αφενός δεν είναι αντιδράσεις ανάλογες του βαθμού της επίθεσης που δεχόμαστε σαν φοιτητές και αφετέρου δεν έχουν καμία σχέση με την οικοδόμηση κινήματος. Αντιθέτως, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως όσοι υιοθετούν τέτοιες πρακτικές δεν σκοπεύουν να αναλάβουν αυτό το δύσκολο έργο. Περιορίζουν την δράση τους, υποχωρώντας στις απαγορεύσεις τις κυβέρνησης. Είναι ενδεικτική η απουσία τους από τις πρώτες φοιτητικές συγκεντρώσεις και η άποψη πως δεν μπορούσαν να γίνουν συνελεύσεις εν μέσω lockdown. Οι εξελίξεις φάνηκαν να τους ασκούν μια πίεση η οποία οδήγησε στην συμμετοχή τους στις τελευταίες διαδηλώσεις (με τον τίτλο των «ΦΣ Αθήνας» χωρίς όμως τους ίδιους τους ΦΣ Αθήνας στο πλάι τους) και σε απόπειρες γενικών συνελεύσεων στις οποίες συχνά συμμετείχαν δι’ αντιπροσώπων. Τα συμβολικά όμως «καλά κρατούν», και συχνά έρχονται σε αντιδιαστολή με τις γενικές συνελεύσεις και δράσεις των συλλόγων, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως δεν σκοπεύουν να κινητοποιήσουν το φοιτητικό σώμα κόντρα στα σχέδια της κυβέρνησης και στην φασιστικοποίηση της δημόσιας και πολιτικής ζωής που συντελείται , αλλά να χρησιμοποιήσουν τα ΜΜΕ και τα social media για να προβληθούν καθώς και να «βγάλουν την υποχρέωση».
Η νεολαία και ο λαός συνολικότερα, δεν έχει τίποτα να κερδίσει μέσα από εικονικές δράσεις και συμβολισμούς. Κανείς δεν κέρδισε ποτέ και τίποτα μέσω αυτών. Μόνο μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις μπορεί να οργανώσει την δράση του , σε κατεύθυνση αντίστασης στην επίθεση , υπεράσπισης δικαιωμάτων και ελευθεριών και διεκδίκησης καλύτερων όρων σπουδών, εργασίας, διαβίωσης. Οι φοιτητές πρέπει να ξαναδώσουν ζωή στους συλλόγους τους, να σπάσουν τις απαγορεύσεις στην πράξη και να πουν ένα μεγάλο «ΟΧΙ» στους ταξικούς αποκλεισμούς στην εκπαίδευση, στην εντατικοποίηση των σπουδών τους, στην αστυνομοκρατία και τον εκφοβισμό μέσα αλλά και έξω από τις σχολές. Να παλέψουν για σπουδές, δουλειά, περίθαλψη, ελευθερίες μαζί με μαθητές, εκπαιδευτικούς, υγειονομικούς και πλάι σε όλα τα πληττόμενα στρώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου