«Πολύμορφες δράσεις» για την επανοικειοποίηση των σχολών
Και επειδή οι σχολές για αυτές τις δυνάμεις είναι μάλλον ναοί γνώσης αλλά σίγουρα όχι πολιτικής ζύμωσης και οργάνωσης των φοιτητών, οι πολύμορφες αυτές δράσεις έχουν ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα. Μερικά παραδείγματα, μιλούν από μόνα τους :
-Τουρνουά σκάκι και τάβλι (Φιλοσοφική ΑΠΘ)
-Τουρνουά ping-pong, σκάκι, πυγμαχία («ΦΣ» ΕΜΠ)
-Αγώνας δρόμου («ΦΣ» ΕΚΠΑ)
-Παραδοσιακοί χοροί, aerobic (ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ)
-Εργαστήρι Bollywood (Θεατρικών σπουδών ΑΠΘ)
-Ρεμπέτικος καφενές, τουρνουά σκάκι (Ιατρική Αθήνας)
Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Καλά όλα αυτά άμα θες να αποκτήσεις hobby, και πάνω σε αυτό μάλιστα πατάνε (στην ανάγκη της νεολαίας για κοινωνικοποίηση μετά από ένα χρόνο απομόνωσης) αλλά τι γίνεται με τον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη; Τι από όλα αυτά θα αποτρέψει την εφαρμογή του; Τι θα τον αναγκάσει «να μείνει στα χαρτιά»; Τι εννοούν τέλος παντών με τον όρο «επανοικειοποίηση των σχολών»; Κανένας νόμος δεν ψηφίζεται για να μείνει στα χαρτιά και αυτό έχει ήδη αποδειχτεί στην πράξη. Επομένως, οι φοιτητές είναι αυτοί που καλούνται να τον ανατρέψουν. Έπειτα, ποτέ κανένας σύλλογος δεν ανέτρεψε νόμο με τάβλι και αεροβική. Μόνο με μαζικές γενικές συνελέυσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις έχει κατορθωθεί ιστορικά η ανατροπή νόμων και μόνο έτσι μπορεί να γίνει και αυτή τη φορά.
Σε αντίστοιχη κατεύθυνση κινείται και ο α/α/α χώρος, με τις καταλήψεις των πρυτανειών και τις ανάλογες δράσεις επανοικειοποίησης (κατάληψη ΠαΠει, Παντείου, ΑΠΘ, ΕΜΠ). Αρχικά, είναι γεγονός ότι οι δράσεις αυτές δεν αποφασίζονται μέσω καμιάς συλλογικής διαδικασίας του Φοιτητικού Συλλόγου (Γενική Συνέλευση), αλλά αυθαίρετα από κάποιους «υπεράνω» συλλογικών διαδικασιών, που, πολλές φορές, δεν αναγνωρίζουν τις γενικές συνελεύσεις (γιατί είναι «ιεραρχικές» και «γραφειοκρατικές») και δρουν μακριά από τους φοιτητικούς συλλόγους έως και εχθρικά ως προς αυτούς. Η λογική επίσης που επικρατεί σε τέτοιους χώρους του «έξω τα κόμματα», όχι μόνο λειτουργεί προς όφελος του συστήματος που επιδιώκει χρόνια να χτυπήσει τον φοιτητικό συνδικαλισμό, αλλά αποτελεί και τη βάση τραμπουκισμών και καπελωμάτων, τα οποία οδηγούν αφενός στην συκοφάντηση των οργάνων του συλλόγου και αφετέρου στην αποστροφή και απομάκρυνση των φοιτητών από τις συλλογικές τους διαδικασίες.
«Αντιμαθήματα» και … ενιαία ακαδημαϊκή κοινότητα
Ανάμεσα στις πολύμορφες δράσεις «επανοικειοποίησης» πρωταγωνιστούν τα λεγόμενα «αντιμαθήματα». Πρόκειται για δια ζώσης διαλέξεις που πραγματοποιούνται (τις περισσότερες φορές) σε συνεργασία με καθηγητές πανεπιστημίου. Είναι άκρως συμβολικές δράσεις με ελάχιστο ποσοστό φοιτητών να τις παρακολουθεί.
Αφενός, παρατηρείται η αποθέωση της επιστήμης και της γνώσης και ιδιαίτερα σε μια φάση που η επίθεση στην νεολαία είναι ολομέτωπη και καλείται να διαφυλάξει τόσο το δικαιώμα της στις σπουδές όσο και τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της. Με άλλα λόγια, δεν πα’ να καίγεται η γούνα μας, εμείς δεν χάνουμε ούτε ώρα μαθήματος. Είναι τρανταχτό μάλιστα το παράδειγμα από την εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ, οπού οι φοιτητές, αντί να υπερασπιστούν το άσυλο το οποίο είχε για άλλη μια φορά καταπατηθεί, συνέχιζαν ανενόχλητοι το αντιμάθημα τους, με την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στον χώρο της σχολής, να είναι ασφυκτική. Αλήθεια, η αστυνομία μπαίνει στις σχολές για να μας εμποδίσει από το να κάνουμε μάθημα; Ή μήπως για να εξασφαλίσει ότι μέσα στις σχολές θα γίνεται μόνο μάθημα, και πως ό,τι /όποιος παρακωλύσει την εκπαιδευτική διαδικάσια θα έρχεται αντιμέτωπος με τα γκλομπ της;
Αφετέρου, η συνεργασία των φοιτητών με τους καθηγητές για την πραγματοποίηση δια ζώσης διαλέξεων στα πλαίσια «επανοικειοποίησης» των σχολών, πατάει εξολοκλήρου στην αυταπάτη περί ύπαρξης ενιαίας ακαδημαϊκής κοινότητας. Ενός σύμμαχου δηλαδή μπλοκ από φοιτητές και καθηγητές με κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις. Και αναρωτιόμαστε, από πού και ως πού, φοιτητές και μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο έχουν κοινά συμφέροντα;
Ο ρόλος των καθηγητών σαν στρώμα ανέκαθεν ήταν να εξυπηρετούν τον διπλό ρόλο του πανεπιστημίου (ιδεολογικός και κατανεμητικός). Να είναι οι εφαρμοστές της επίθεσης σε βάρος των φοιτητών μέσα στα πανεπιστήμια. Και αν ορισμένες φορές έχουν φαινομενικά αντιταχθεί στις επιδιώξεις του υπουργείου (βλέπε σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας υπό τον έλεγχο των πρυτάνεων και όχι της ΕΛΑΣ), το έχουν κάνει για καθαρά συντεχνιακούς λόγους.
Οι νόμοι δεν ψηφίζονται για τους καθηγητές αλλά για τους φοιτητές. Οι καθηγητές είναι εκεί για να εξασφαλίσουν ότι αυτοί θα εφαρμοστούν. Απόδειξη αποτελεί και η θέσπιση της βάσης εισαγωγής από κάθε σχολή στο ανώτατο επιτρεπτό όριο, η έκκληση για επέμβαση της αστυνομίας σε σχολες (βλέπε ΑΠΘ, ΕΜΠ), η ομοφωνία υπερ των διαγραφών κ.ά. Η ρεφορμιστική αριστερά κλείνει τα μάτια σε όλα αυτά και καλεί την «ακαδημαϊκή κοινότητα» σε κοινό αγώνα για το άνοιγμα των σχολών. Σε αυτήν την κατρακύλα που την έχει ρίξει ο επιστημονισμός της, φτάνει σε ακόμα πιο ξεδιάντοπες πράξεις, όπως το αντιμάθημα που διοργάνωσε στην Ιατρική Αθηνών. Εκεί συγκεκριμένα, η «επιτροπή αγώνα Ιατρικής» της ΠΚΣ, απευθύνθηκε σε καθηγητή ο οποίος πέρσι είχε δημόσια τοποθετηθεί κατά των καταλήψεων, χαρακτηρίζοντας αυτούς που συμμετέχουν «άτομα που χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης» και δηλώνοντας ανοιχτά ότι την επόμενη φορά που θα επιχειρηθεί κατάληψη, ο ίδιος θα καλέσει την αστυνομία. Η απάντηση των εκπροσώπων της επιτροπής αγώνα στο «πώς χωράει ένας τέτοιος άνθρωπος στον αγώνα των φοιτητών για επανοικειοποίηση του χώρου τους» ήταν πως «δεν θα απολόγηθούμε για τον καθηγητή» και «τιμή του που μας βοήθησε να διοργανώσουμε αντιμάθημα»(!!!). Τα σχόλια τα αφήνουμε στον αναγνώστη…
Η δική μας «επανοικειοποίηση»
Για μας η επιστροφή στις σχολές μπορεί να διαφοροποιηθεί σε τρεις βασικές συνιστώσες: 1) Επιστροφή στον χώρο όπου εκπαιδευόμαστε/μαθαίνουμε, 2) Επιστροφή στον χώρο οπού κοινωνικοποιούμαστε και αναπτύσσουμε σχέσεις με τους συμφοιτητές μας, 3) Επιστροφή στον χώρο όπου πολιτικοποιούμαστε, οργανωνόμαστε, κινητοποιούμαστε, διεκδικούμε. Δεν αντιλαμβανόμαστε τα πανεπιστήμια ως ναούς γνώσης, αλλά ως χώρους πολιτικής ζύμωσης και κοινωνικοποίησης. Χωρίς να εκμηδενίζουμε την σημασία των μαθημάτων και της εκπαιδευτικής διαδικάσιας και χωρίς να αρνούμαστε την άμεση ανάγκη της νεολαίας να κοινωνικοποιηθεί, θεωρούμε ότι βασικό μέλημα των φοιτητών και ιδιαίτερα των πολιτικών δυνάμεων με αναφορά στο κίνημα, είναι η ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και η δημιουργία σχολών – κέντρων αγώνα. Ιδίως στις παρούσες συνθήκες (χωρίς να αρνούμαστε την χρόνια αποσυγκρότηση των συλλόγων) οι σχολές έχουν ανάγκη από ζωντανές και μαζικές συλλογικές διαδικασίες, με ενεργούς φοιτητές μέσα στα συλλογικά τους όργανα και με βαθύτερα πολιτικά εφόδια. Για εμάς, οι φοιτητές στην παρούσα στιγμή, με δεδομένο ότι τα πανεπιστήμια είναι κλειστά, οφείλουν να διεκδικήσουν την λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων ώστε να επαναλειτουργήσουν με ασφάλεια οι σχολές. Όχι όμως για να κάνουν μαθήματα, αλλά για να οργανωθούν στους συλλόγους τους απέναντι στην επίθεση που έρχεται κατά πάνω τους. Για να μαζικοποιήσουν τις συνελεύσεις τους, να κάνουν καταλήψεις, να κατέβουν σε διαδηλώσεις, ενάντια στο νόμο Κεραμέως και στην συνολική κοινωνική επίθεση που δέχεται λαός και νεολαία, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο πανδημίας. Επομένως, δε λέμε όχι σε κάθε «πολύμορφη δράση», αρκεί αυτή να συνδέεται με τον αγώνα, να μην μπαίνει αντιπαραθετικά στην συγκρότηση του συλλόγου και να μην κουβαλάει αυταπάτες και λογικές εκτόνωσης. Να αποφασίζεται από τους φοιτητές για τους φοιτητές και να έχει ως προοπτική την δημιουργία σχολών – κέντρων αγώνα και φοιτητικού κινήματος το οποίο θα αγωνιστεί πλάι και μέσα στο λαϊκό.
-Τουρνουά ping-pong, σκάκι, πυγμαχία («ΦΣ» ΕΜΠ)
-Αγώνας δρόμου («ΦΣ» ΕΚΠΑ)
-Παραδοσιακοί χοροί, aerobic (ΤΕΦΑΑ ΑΠΘ)
-Εργαστήρι Bollywood (Θεατρικών σπουδών ΑΠΘ)
-Ρεμπέτικος καφενές, τουρνουά σκάκι (Ιατρική Αθήνας)
Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Καλά όλα αυτά άμα θες να αποκτήσεις hobby, και πάνω σε αυτό μάλιστα πατάνε (στην ανάγκη της νεολαίας για κοινωνικοποίηση μετά από ένα χρόνο απομόνωσης) αλλά τι γίνεται με τον νόμο Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη; Τι από όλα αυτά θα αποτρέψει την εφαρμογή του; Τι θα τον αναγκάσει «να μείνει στα χαρτιά»; Τι εννοούν τέλος παντών με τον όρο «επανοικειοποίηση των σχολών»; Κανένας νόμος δεν ψηφίζεται για να μείνει στα χαρτιά και αυτό έχει ήδη αποδειχτεί στην πράξη. Επομένως, οι φοιτητές είναι αυτοί που καλούνται να τον ανατρέψουν. Έπειτα, ποτέ κανένας σύλλογος δεν ανέτρεψε νόμο με τάβλι και αεροβική. Μόνο με μαζικές γενικές συνελέυσεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις έχει κατορθωθεί ιστορικά η ανατροπή νόμων και μόνο έτσι μπορεί να γίνει και αυτή τη φορά.
Σε αντίστοιχη κατεύθυνση κινείται και ο α/α/α χώρος, με τις καταλήψεις των πρυτανειών και τις ανάλογες δράσεις επανοικειοποίησης (κατάληψη ΠαΠει, Παντείου, ΑΠΘ, ΕΜΠ). Αρχικά, είναι γεγονός ότι οι δράσεις αυτές δεν αποφασίζονται μέσω καμιάς συλλογικής διαδικασίας του Φοιτητικού Συλλόγου (Γενική Συνέλευση), αλλά αυθαίρετα από κάποιους «υπεράνω» συλλογικών διαδικασιών, που, πολλές φορές, δεν αναγνωρίζουν τις γενικές συνελεύσεις (γιατί είναι «ιεραρχικές» και «γραφειοκρατικές») και δρουν μακριά από τους φοιτητικούς συλλόγους έως και εχθρικά ως προς αυτούς. Η λογική επίσης που επικρατεί σε τέτοιους χώρους του «έξω τα κόμματα», όχι μόνο λειτουργεί προς όφελος του συστήματος που επιδιώκει χρόνια να χτυπήσει τον φοιτητικό συνδικαλισμό, αλλά αποτελεί και τη βάση τραμπουκισμών και καπελωμάτων, τα οποία οδηγούν αφενός στην συκοφάντηση των οργάνων του συλλόγου και αφετέρου στην αποστροφή και απομάκρυνση των φοιτητών από τις συλλογικές τους διαδικασίες.
«Αντιμαθήματα» και … ενιαία ακαδημαϊκή κοινότητα
Ανάμεσα στις πολύμορφες δράσεις «επανοικειοποίησης» πρωταγωνιστούν τα λεγόμενα «αντιμαθήματα». Πρόκειται για δια ζώσης διαλέξεις που πραγματοποιούνται (τις περισσότερες φορές) σε συνεργασία με καθηγητές πανεπιστημίου. Είναι άκρως συμβολικές δράσεις με ελάχιστο ποσοστό φοιτητών να τις παρακολουθεί.
Αφενός, παρατηρείται η αποθέωση της επιστήμης και της γνώσης και ιδιαίτερα σε μια φάση που η επίθεση στην νεολαία είναι ολομέτωπη και καλείται να διαφυλάξει τόσο το δικαιώμα της στις σπουδές όσο και τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες της. Με άλλα λόγια, δεν πα’ να καίγεται η γούνα μας, εμείς δεν χάνουμε ούτε ώρα μαθήματος. Είναι τρανταχτό μάλιστα το παράδειγμα από την εισβολή των ΜΑΤ στο ΑΠΘ, οπού οι φοιτητές, αντί να υπερασπιστούν το άσυλο το οποίο είχε για άλλη μια φορά καταπατηθεί, συνέχιζαν ανενόχλητοι το αντιμάθημα τους, με την παρουσία των αστυνομικών δυνάμεων στον χώρο της σχολής, να είναι ασφυκτική. Αλήθεια, η αστυνομία μπαίνει στις σχολές για να μας εμποδίσει από το να κάνουμε μάθημα; Ή μήπως για να εξασφαλίσει ότι μέσα στις σχολές θα γίνεται μόνο μάθημα, και πως ό,τι /όποιος παρακωλύσει την εκπαιδευτική διαδικάσια θα έρχεται αντιμέτωπος με τα γκλομπ της;
Αφετέρου, η συνεργασία των φοιτητών με τους καθηγητές για την πραγματοποίηση δια ζώσης διαλέξεων στα πλαίσια «επανοικειοποίησης» των σχολών, πατάει εξολοκλήρου στην αυταπάτη περί ύπαρξης ενιαίας ακαδημαϊκής κοινότητας. Ενός σύμμαχου δηλαδή μπλοκ από φοιτητές και καθηγητές με κοινά συμφέροντα και επιδιώξεις. Και αναρωτιόμαστε, από πού και ως πού, φοιτητές και μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο έχουν κοινά συμφέροντα;
Ο ρόλος των καθηγητών σαν στρώμα ανέκαθεν ήταν να εξυπηρετούν τον διπλό ρόλο του πανεπιστημίου (ιδεολογικός και κατανεμητικός). Να είναι οι εφαρμοστές της επίθεσης σε βάρος των φοιτητών μέσα στα πανεπιστήμια. Και αν ορισμένες φορές έχουν φαινομενικά αντιταχθεί στις επιδιώξεις του υπουργείου (βλέπε σύσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας υπό τον έλεγχο των πρυτάνεων και όχι της ΕΛΑΣ), το έχουν κάνει για καθαρά συντεχνιακούς λόγους.
Οι νόμοι δεν ψηφίζονται για τους καθηγητές αλλά για τους φοιτητές. Οι καθηγητές είναι εκεί για να εξασφαλίσουν ότι αυτοί θα εφαρμοστούν. Απόδειξη αποτελεί και η θέσπιση της βάσης εισαγωγής από κάθε σχολή στο ανώτατο επιτρεπτό όριο, η έκκληση για επέμβαση της αστυνομίας σε σχολες (βλέπε ΑΠΘ, ΕΜΠ), η ομοφωνία υπερ των διαγραφών κ.ά. Η ρεφορμιστική αριστερά κλείνει τα μάτια σε όλα αυτά και καλεί την «ακαδημαϊκή κοινότητα» σε κοινό αγώνα για το άνοιγμα των σχολών. Σε αυτήν την κατρακύλα που την έχει ρίξει ο επιστημονισμός της, φτάνει σε ακόμα πιο ξεδιάντοπες πράξεις, όπως το αντιμάθημα που διοργάνωσε στην Ιατρική Αθηνών. Εκεί συγκεκριμένα, η «επιτροπή αγώνα Ιατρικής» της ΠΚΣ, απευθύνθηκε σε καθηγητή ο οποίος πέρσι είχε δημόσια τοποθετηθεί κατά των καταλήψεων, χαρακτηρίζοντας αυτούς που συμμετέχουν «άτομα που χρήζουν ψυχολογικής υποστήριξης» και δηλώνοντας ανοιχτά ότι την επόμενη φορά που θα επιχειρηθεί κατάληψη, ο ίδιος θα καλέσει την αστυνομία. Η απάντηση των εκπροσώπων της επιτροπής αγώνα στο «πώς χωράει ένας τέτοιος άνθρωπος στον αγώνα των φοιτητών για επανοικειοποίηση του χώρου τους» ήταν πως «δεν θα απολόγηθούμε για τον καθηγητή» και «τιμή του που μας βοήθησε να διοργανώσουμε αντιμάθημα»(!!!). Τα σχόλια τα αφήνουμε στον αναγνώστη…
Η δική μας «επανοικειοποίηση»
Για μας η επιστροφή στις σχολές μπορεί να διαφοροποιηθεί σε τρεις βασικές συνιστώσες: 1) Επιστροφή στον χώρο όπου εκπαιδευόμαστε/μαθαίνουμε, 2) Επιστροφή στον χώρο οπού κοινωνικοποιούμαστε και αναπτύσσουμε σχέσεις με τους συμφοιτητές μας, 3) Επιστροφή στον χώρο όπου πολιτικοποιούμαστε, οργανωνόμαστε, κινητοποιούμαστε, διεκδικούμε. Δεν αντιλαμβανόμαστε τα πανεπιστήμια ως ναούς γνώσης, αλλά ως χώρους πολιτικής ζύμωσης και κοινωνικοποίησης. Χωρίς να εκμηδενίζουμε την σημασία των μαθημάτων και της εκπαιδευτικής διαδικάσιας και χωρίς να αρνούμαστε την άμεση ανάγκη της νεολαίας να κοινωνικοποιηθεί, θεωρούμε ότι βασικό μέλημα των φοιτητών και ιδιαίτερα των πολιτικών δυνάμεων με αναφορά στο κίνημα, είναι η ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων και η δημιουργία σχολών – κέντρων αγώνα. Ιδίως στις παρούσες συνθήκες (χωρίς να αρνούμαστε την χρόνια αποσυγκρότηση των συλλόγων) οι σχολές έχουν ανάγκη από ζωντανές και μαζικές συλλογικές διαδικασίες, με ενεργούς φοιτητές μέσα στα συλλογικά τους όργανα και με βαθύτερα πολιτικά εφόδια. Για εμάς, οι φοιτητές στην παρούσα στιγμή, με δεδομένο ότι τα πανεπιστήμια είναι κλειστά, οφείλουν να διεκδικήσουν την λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων ώστε να επαναλειτουργήσουν με ασφάλεια οι σχολές. Όχι όμως για να κάνουν μαθήματα, αλλά για να οργανωθούν στους συλλόγους τους απέναντι στην επίθεση που έρχεται κατά πάνω τους. Για να μαζικοποιήσουν τις συνελεύσεις τους, να κάνουν καταλήψεις, να κατέβουν σε διαδηλώσεις, ενάντια στο νόμο Κεραμέως και στην συνολική κοινωνική επίθεση που δέχεται λαός και νεολαία, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο πανδημίας. Επομένως, δε λέμε όχι σε κάθε «πολύμορφη δράση», αρκεί αυτή να συνδέεται με τον αγώνα, να μην μπαίνει αντιπαραθετικά στην συγκρότηση του συλλόγου και να μην κουβαλάει αυταπάτες και λογικές εκτόνωσης. Να αποφασίζεται από τους φοιτητές για τους φοιτητές και να έχει ως προοπτική την δημιουργία σχολών – κέντρων αγώνα και φοιτητικού κινήματος το οποίο θα αγωνιστεί πλάι και μέσα στο λαϊκό.
.jpg){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου