Αντιφάσεις και σιωπές - Για την ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα στο Σύνταγμα

Πραγματοποιήθηκε στις 27/5 στο Σύνταγμα η κεντρική συγκέντρωση του ΚΚΕ με αφορμή το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Πέρα από τις (φροντιστηριακού τύπου) σωστές επισημάνσεις γύρω από τη σημασία της κατάργησης του 8ωρου, η ομιλία χαρακτηρίστηκε από ιδεολογικές και πολιτικές αντιφάσεις έως αποπροσανατολιστικές προσεγγίσεις.

Ταυτόχρονα, ένα σημαντικό μέρος του προβληματισμού του εργαζόμενου λαού όχι μόνο δεν απαντήθηκε, αλλά ούτε καν αγγίχτηκε, όπως θα δούμε παρακάτω.

Οι αντιφάσεις και η υποχώρηση που… αντεπιτίθεται

Η απόλυτη υπόκλιση του ΚΚΕ στις παραγωγικές δυνάμεις το οδηγεί στη διαπίστωση ότι «7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο. Αυτό είναι σύγχρονο σήμερα». Κρίνει λοιπόν το ΚΚΕ ότι την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι δεν είναι σε θέση να κάνουν πάνω από μια 24ωρη απεργία για να υπερασπιστούν το 8ωρο (αυτό διακινούνταν από στελέχη του κόμματος αυτού στις πολιτικές πιάτσες ως δικαιολογία για την ακύρωση της απεργίας της 3/6), την ίδια στιγμή θέτουν ως στόχο το 7ωρο! Δεν είναι τυχαίο ότι άλλοι (το ΝΑΡ) προσπερνούν από εικονικά αριστερή θέση το ΚΚΕ θέτοντας ως στόχο το 6ωρο. Άλλωστε και ο Δ. Κουτσούμπας σε άλλο απόσπασμα της ομιλίας του αναφέρει:

«Πριν αρκετές δεκαετίες είχε υπολογιστεί επιστημονικά ότι ο κοινωνικός χρόνος εργασίας που είναι αναγκαίος για την αναπλήρωση της σωματικής και πνευματικής δύναμης που ξοδεύουν οι εργάτες, για τα μέσα της επιβίωσης της δικής τους και της οικογένειάς τους και τη συντήρηση και ανάπτυξη της κοινωνίας, δεν ξεπερνούσε τις τρεις ώρες δουλειάς στα μεγάλα εργοστάσια.»

Είναι να μπερδεύεται κανείς. Τελικά το αίτημα διαμορφώνεται με βάση το ποια είναι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ή με βάση τον υπαρκτό ταξικό συσχετισμό; Αν διαμορφώνεται με βάση το πρώτο, γιατί δεν βάζει το ΚΚΕ αίτημα το 3ωρο για τα «μεγάλα εργοστάσια»; Αν διαμορφώνεται με βάση το δεύτερο, γιατί η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να υπερασπιστούν το 8ωρο αλλά μπορούν άμεσα να διεκδικήσουν 7ωρο;

Γενικότερα τίθεται το ζήτημα: Τα αιτήματα είναι λέξεις κενές περιεχομένου, που απλώς γεμίζουν προεκλογικές διακηρύξεις επίδοξων κυβερνητικών διαχειριστών ή ψηφοθήρων σε σωματεία ή αποτελούν αιχμές συγκρότησης πραγματικού αγώνα αντίστασης και διεκδίκησης;

Γιατί όλοι όσοι δηλώνουν ανεπαρκείς να συμβάλουν αποτελεσματικά στη συγκρότηση μαζικών αντιστάσεων είναι τόσο εύκολοι να παρουσιάσουν (όχι στον πραγματικό κόσμο βέβαια) «επιθετικά» αιτήματα μέσα στον οίστρο της εικονικής αντεπίθεσης στον οποίο βρίσκονται;

Γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν κάνει έναν δημόσιο απολογισμό, πώς από το γενικευμένο «αίτημα» των 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό κατρακύλησαν στην «πρόταση νόμου, που διαμόρφωσαν πάνω από 500 συνδικαλιστικές οργανώσεις, για την επαναφορά των Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων και την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ», όπως αναφέρει ο ίδιος ο Δ. Κουτσούμπας στην ίδια ομιλία, με τη γνωστή ρεφορμιστική υστερία των προτάσεων νόμου;

Πριν περάσουμε στο επόμενο, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε το θράσος του ΚΚΕ όταν διαπιστώνει ότι «η εκτεταμένη εφαρμογή της τηλεργασίας, που ήρθε τάχα ως προστασία για την πανδημία και τελικά έμεινε, τώρα συνοδεύεται από την κυβερνητική και εργοδοτική προπαγάνδα». Δεν ξεχνάμε βέβαια ότι το κόμμα αυτό και οι παρατάξεις του στην εκπαίδευση αποτέλεσαν τους βασικούς φορείς «αριστερής» νομιμοποίησης της τηλεκπαίδευσης, με ολέθριες συνέπειες στους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τους φοιτητές. Ή μήπως η τηλεκπαίδευση δεν είναι τηλεργασία;

Καμία απάντηση για την κατάσταση του εργατικού και λαϊκού κινήματος

Υπάρχει έντονο ένα ερώτημα σε όλο τον εργαζόμενο λαό. Ποιοι είναι οι λόγοι που το εργατικό και λαϊκό κίνημα αδυνατεί να απαντήσει στην συνεχή (και όλο κλιμακούμενη) επίθεση που δέχεται ο λαός εδώ και δεκαετίες και με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία δωδεκαετία; Η κατάσταση των σωματείων είναι κακή, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων βρίσκεται εκτός ή μακριά από την όποια συνδικαλιστική οργάνωση, γενικές συνελεύσεις δεν πραγματοποιούνται. Η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλύτερη στα σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ. Αυτό είναι απολύτως σαφές σε όποιον θέλει να έχει την παραμικρή σχέση με την αλήθεια. Η ακύρωση της απεργίας της 3/6 και από το ΠΑΜΕ είναι ένα μικρό κερασάκι στην τούρτα των συνεχών υποχωρήσεων και της διαλυτικής κατάστασης που υπάρχει στα συνδικάτα.

Το τεράστιο αυτό ζήτημα το ΚΚΕ δεν μπορεί να το προσεγγίσει. Γιατί, αν το προσεγγίσει, θα πρέπει να δείξει τις ευθύνες που έχει για την κατάσταση αυτή η πολιτική λογική της προτασεολογίας, των προτάσεων νόμου και των επερωτήσεων στη Βουλή, της συνδιοικητικής λογικής, του Μητρώου Πραγματικών Δικαιούχων, της υποταγής στη σύνδεση συνδικάτων – αστικού κράτους. Αυτή την πολιτική λογική την έχει υπηρετήσει για χρόνια το ΚΚΕ, καταγγέλλοντας για αριστερισμό όσους προσπαθούσαν να μπουν φραγμός σε αυτήν την κατρακύλα ταξικής υποταγής.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στην ομιλία του ο ΓΓ του ΚΚΕ περιορίστηκε σε μια αναφορά (και αυτή έμμεση) στο ρόλο της ΓΣΕΕ: «Ό,τι κι αν σκαρφιστούν τα στηρίγματά τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, που κάνουν τον "Κινέζο", ότι τάχα "δεν έχουν δει το νομοσχέδιο", ότι "θα αντιδράσουν, αλλά χωρίς κραυγές"! Το μόνο που κάνουν είναι να βάζουν ξανά πλάτη στα σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου. Ό,τι έκαναν πάντα δηλαδή. Άλλωστε, γι’ αυτό δεν τους έχουν σε καμία υπόληψη οι εργαζόμενοι.»

Τα πραγματικά ερωτήματα γύρω από την κατάσταση του εργατικού κινήματος βασανίζουν κάθε τίμιο εργαζόμενο. Τα ερωτήματα αυτά ούτε θέλουν ούτε και μπορούν να τα αγγίξουν όσοι (και είναι πολλοί) έχουν βάλει το χεράκι τους για να οδηγηθεί εδώ η κατάσταση.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι ενέσεις κομματικής ντόπας «Εδώ είναι Ελλάδα: Εδώ υπάρχει ιστορία εργατικών αγώνων, ταξικό εργατικό κίνημα, υπάρχει το ΠΑΜΕ. Εδώ σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας» είναι απορίας άξιο τι εξυπηρετούν. Σε… αυτή τη χώρα που το κεφάλαιο δείχνει να αγνοεί αυτά που ξέρει η καθοδήγηση του ΚΚΕ και συνεχίζει ακάθεκτο την επέλασή του…

Από την εφημερίδα "Προλεταριακή Σημαία" φ.896