ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - Μαζικοί διορισμοί ή διαχείριση;

Μπερδεύτηκαν πολλοί από τους μαζικούς μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Πώς συνδυάζονται με την πολιτική της ισοπέδωσης δικαιωμάτων που ακολουθεί; Κι όμως! Το θετικό γεγονός για τους 11.700 εκπαιδευτικούς που διορίζονται, πρέπει να το δούμε ως διαχείριση των 50.000 κενών που καλύφθηκαν την προηγούμενη σχολική χρονιά από αναπληρωτές, τα οποία θέλει να μειώσει. Όλα είναι στο τραπέζι σε σχέση με αυτό, όπως ωράρια και ωρολόγια προγράμματα. Δεν αποκλείεται το υπουργείο να αναμένει πως οι νέοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία θα λειτουργήσουν ως Δούρειος Ίππος για να περάσει η πολιτική της και ως αδύναμος κρίκος των αντιστάσεων που θα αναπτυχθούν στην εκπαίδευση ενάντια στην άγρια επίθεση που έχει εξαπολύσει.

 
Οι διελκυστίνδες που στήνονται για το ποια ειδικότητα θα πάρει τους περισσότερους, είναι βέβαια εντελώς γελοίες μα πάνω απ’ όλα είναι επικίνδυνες. Το ζητούμενο είναι οι νέοι συνάδελφοι να κερδηθούν από το κίνημα και να μην υποταχθούν στο μαύρο εργασιακό παρόν και μέλλον που τους επιφυλάσσουν όσοι τους «διόρισαν». Πάνω στους νεοδιόριστους θα εφαρμοστεί το σύνολο των αντιλαϊκών αντεργατικών νόμων. Καμιά υποχρέωση δεν έχει κανένας εργαζόμενος ή άνεργος σε καμιά κυβέρνηση. Η μόνιμη και σταθερή δουλειά με μισθό που να καλύπτει το κόστος ζωής, είναι καθολικό δικαίωμα του λαού. Τα «προσόντα» που εισήγαγαν οι κυβερνήσεις ως κριτήριο διορισμού, περιορίζουν το δικαίωμα και διασπούν τους εργαζόμενους.

 
Οι νόμοι της κυβέρνησης δημιουργούν νέα δεδομένα. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αυτοπροσδιοριστούν ως εργαζόμενοι στην εκπαίδευση κι όχι ως ιδιαίτερη κατηγορία-λειτουργοί. Είναι σημαντικό να ξέρει καθένας πού πατά και πού βρίσκεται, ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο που το σύστημα μάς θέλει παιδαγωγούς του, επιμορφωμένους, δηλαδή, συμμορφωμένους προς τις υποδείξεις του, να διδάσκουμε υποταγμένοι υποταγή.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις. Από την πρώτη καραντίνα που σπρώχτηκαν από τις μεγάλες και τις μικρές συνδικαλιστικές ηγεσίες στην τηλεκπαίδευση, γιατί έτσι, τάχα, θα είχαν επαφή και θα πρόσφεραν στους μαθητές, έχουν δεχτεί τεράστια πίεση. Μέσα στο καλοκαίρι θα γιγαντωθεί. Τον Σεπτέμβρη θα βρεθούν σε ένα άλλο, εντελώς εχθρικό σχολικό περιβάλλον. Ο νέος νόμος Κεραμέως που ετοιμάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση, ανατρέπει ό,τι γνωρίζαμε ως εργαζόμενοι και ό,τι δικαίωμα στην εκπαίδευση είχε κατακτήσει ο λαός για τα παιδιά του. Η κυβέρνηση δεν αφήνει τίποτα όρθιο.

Οι πανηγυρισμοί για τη νίκη του κινήματος στο θέμα των διορισμών δείχνουν πως κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τη δύσκολη κατάσταση και το τι πρέπει να γίνει για να ξαναζωντανέψουν τα σωματεία, έτσι που να υπηρετεί το συνδικαλιστικό κίνημα τους εργαζόμενους. Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Ο νόμος Χατζηδάκη εφαρμόζεται ήδη. Κανένας νόμος δεν μένει στα χαρτιά, όπως λέει το λαθεμένο σύνθημα που έχουν υιοθετήσει πολλές παρατάξεις. Πρακτικά, τα σωματεία (ΕΛΜΕ-ΣΕΠΕ) δεν θα μπορούν να συνεδριάσουν, να πάρουν αποφάσεις και να κάνουν απεργία.

Η πρώτη συζήτηση που πρέπει να γίνει είναι αν δεχόμαστε να υπαχθούμε στη νομιμότητά του νόμου Χατζηδάκη που οδηγεί στο τέλος των σωματείων ή θα τα ξανακάνουμε όργανα πάλης. Οι σύλλογοι διδασκόντων, που με το νέο νομοσχέδιο δεν υφίστανται, δεν ήταν και δεν είναι όργανα συνδικαλιστικά, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα σωματεία, δεν μπορούν να οργανώσουν τον αγώνα που απαιτείται. Είμαστε υποχρεωμένοι να αναστήσουμε τον συνδικαλισμό από την αρχή. Η συνδικαλιστική ηγεσία δεν θέλει και δεν μπορεί να οργανώσει κανέναν αγώνα.

 
Το ζήτημα της απεργίας και μάλιστα κάτω από συνθήκες απαγόρευσής της, δεν θα το αποφύγουμε. Είναι καθαρό πως τις αποφάσεις για οποιοδήποτε θέμα θα τις υλοποιούν αυτοί που τις ψηφίζουν και πως οι απεργοί πρέπει να είναι και διαδηλωτές δίνοντας τη μάχη στον δρόμο.

Αν δεν μας αρέσει αυτό που έρχεται, πρέπει να το ανατρέψουμε. Να προετοιμαζόμαστε για μεγάλο αγώνα. Στη σκληρή επίθεση να απαντήσουμε με δυνατή αντίσταση.

Β.Δ.