Σε άσχημες καιρικές συνθήκες τιμήθηκαν φέτος στο μνημείο του ομαδικού τάφου τα θύματα της Αντίστασης της 23 Μάρτη του 1944 στο «μακελειό» της Βάλτας στην Κασσάνδρα.
Τον Γενάρη του ‘44, προδότες της Κασσάνδρας κάλεσαν 300 εξοπλισμένους ναζί από Θεσσαλονίκη για να τρομοκρατήσουν και να κάμψουν το ηθικό του κόσμου και την αντιστασιακή οργάνωση στα Κασσανδρινά χωριά του ΕΑΜ ΕΠΟΝ.
Ζώθηκε η Κασσάνδρα και τα χωριά από στεριά και θάλασσα. Με υποδείξεις των ντόπιων προδοτών συνέλαβαν από όλα τα χωριά γύρω στα 200 άτομα και δεμένους τους μετέφεραν στην Βάλτα. Δολοφόνησαν στα χωριά Πολύχρονο, Σκιώνη, εννιά παλικάρια πριν το μεγάλο μακελειό στις 23 Φλεβάρη.
Είκοσι-οκτώ τουφέκισαν κατά ομάδες στον ομαδικό τάφο και τρεις τους κρέμασαν στην κεντρική πλατεία.
Μετέφεραν πολλούς για ομήρους στου Παύλου Μελά όπου στις 6 Ιούνη τουφεκίστηκαν μεταξύ άλλων πέντε Κασσανδρινοί. Όμως το μακελειό δεν σταμάτησε. Ογδόντα, μεταξύ αυτών και μια γυναίκα, στάλθηκαν στα κάτεργα Γερμανίας Αυστρίας.
Πέθαναν εκεί από βασανιστήρια και κακουχίες οι δεκαέξι.
Το μεταβαρκιζικό ξενόδουλο καθεστώς συνέχισε να δολοφονεί, να συλλαμβάνει και να εξορίζει στον Αη Στράτη, το Τρίκερι και πάνω απ´ όλα στην Μακρόνησο.
Συγκινητικές ήταν οι ομιλίες των Χριστοφόρου Στεφανίδη μοναδικού εν ζωή εξόριστο της χούντας, θρύλου της Χαλκιδικής.
Όσο και του απογόνου της ηρωικής οικογένειας Παραθυρά, Μιλτιάδη Παραθυρά.
Ονομάζομαι Μιλτιάδης Παραθυράς, με καταγωγή από την Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Πατέρας μου είναι ο Χρήστος Παραθυράς και παππούς μου ο Αρίσταρχος Παραθυράς. Όταν γεννήθηκα, τον Απρίλιο του 1973, ο παππούς μου, ο οποίος βρισκόταν στο τέλος της ζωής του χτυπημένος από την επάρατο νόσο, ζήτησε ως τελευταία του επιθυμία να μην δοθεί το όνομα του στο πρώτο του εγγόνι αλλά αντίθετα να βαφτιστώ με το όνομα Μιλτιάδης, το όνομα του πρώτου του γιού. Αυτό το όνομα βρίσκεται χαραγμένο σε αυτό το μνημείο μαζί με τα ονόματα άλλων 27 πατριωτών, ηρώων της Αντίστασης κατά του Φασισμού- Ναζισμού που τουφεκίστηκαν σε αυτό το σημείο και τριών (3) που απαγχονίστηκαν στην πλατεία της Βάλτας. Στο μνημείο υπάρχουν χαραγμένα και πολλά ακόμα ονόματα ηρωικών συντοπιτών μας. Εκείνων που δολοφονήθηκαν σε άλλα χωριά της Κασσάνδρας, 9 τον αριθμό, άλλων 5 που συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν όμηροι και δολοφονήθηκαν στις 6-6-1944 στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη καθώς και 16 ακόμα Κασσανδρινών που πέθαναν από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία και όπου αλλού στήθηκαν αυτές οι φρικαλέες μηχανές δουλικής εργασίας και μαζικές εξόντωσης. Ο αριθμός των βιαίως εκτοπισμένων Κασσανδρινών ανέρχεται στους 80. Μέσα σε αυτούς που επέστρεψαν τσακισμένοι από την καταναγκαστική εργασία ήταν και η θεία μου Αναστασία Παραθυρά, η οποία επιβίωσε δουλεύοντας ως εργάτρια-σκλάβα στο εργοστάσιο της Siemens, στο στρατόπεδο εργασίας Ράβενσμπρικ ώσπου να απελευθερωθεί από τον Κόκκινο Στρατό.
Τί κοινό λοιπόν έχουν όλοι οι παραπάνω ηρωικοί Κασσανδρινοί, είτε τα ονόματα τους βρίσκονται στο μνημείο, είτε όχι; Όλοι τους υπήρξαν θύματα του λυσσαλέου πογκρόμ που εξαπολύθηκε το μαύρο διήμερο 23-24 Φλεβάρη 1944 από 300 φονιάδες των SS που εισέβαλλαν στην Κασσάνδρα οδηγούμενοι και καθοδηγούμενοι από 10 περίπου Έλληνες ταγματασφαλίτες και δωσίλογους, οι οποίοι και τους υπέδειξαν τα μελλοντικά θύματα τους καθώς οι ίδιοι οι Ναζί ήταν αδύνατο να γνωρίζουν την αντιστασιακή τους δράση πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων. Ιδού λοιπόν και το άλλο κοινό στοιχείο που συνδέει τα θύματα του μακελειού μεταξύ τους, τα οποία ασφαλώς και δεν επιλέχθηκαν ούτε τυχαία ούτε χωρίς πρότερο σχεδιασμό. Υπήρξαν όλοι τους είτε ενεργά μέλη και στελέχη της ΕΑΜικής Αντίστασης, είτε ΕΛΑΣίτες αντάρτες είτε φιλικά προσκείμενοι και βοηθούντες στον Αγώνα για τη Λευτεριά της πατρίδας μας και την προκοπή του λαού μας. Το ΕΑΜ επεδίωκε να αγωνιστούν όλοι οι Έλληνες ενωμένοι κατά των κατακτητών και μετά την απελευθέρωση της χώρας να εξασφαλιστούν οι όροι για την ελεύθερη και ανόθευτη έκφραση της θέλησης του λαού μας ως προς τη μορφή του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος. Πρωτοπόρο στην ίδρυση του ΕΑΜ υπήρξε το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές που με την δράση τους έδειξαν το δρόμο του Αγώνα για τη Λευτεριά.
Όλοι οι δολοφονημένοι στο μακελειό δεν ήταν κομμουνιστές, ούτε αριστεροί. ‘Ήταν όμως σίγουρα φλογεροί πατριώτες, άνθρωποι του μόχθου, τυραννισμένοι, που έβλεπαν ότι ενώ ο λαός μας υπέφερε από το τριπλό φασιστικό ζυγό, ενώ η φασιστική Βουλγαρία επέκτεινε την επικράτεια της μέχρι την Χαλκιδική, υπήρχαν εκείνοι, οι πολλοί, που σήκωσαν ψηλά τη σημαία της Αντίστασης κι οι άλλοι, οι λίγοι, που συνεργάστηκαν ξεδιάντροπα με τον αγκυλωτό σταυρό, φόρεσαν τις στολές του, πήραν τα όπλα του ή διορίστηκαν σε τοπικά αλλά και εθνικά αξιώματα και πλούτισαν κι έγιναν σπουδαίοι και τρανοί. Κι έτσι οι δολοφονημένοι διάλεξαν πλευρά, την τίμια πλευρά, αυτήν που η Ιστορία παλεύει χρόνια τώρα να σιωπήσει και να διαγράψει. Αλλά δυσκολεύεται πολύ…
Ίσως παρατηρήσατε ότι δεν χρησιμοποιώ τον όρο εκτελέσεις ούτε εκτελεσμένοι. Γιατί είναι λίγος κι άδικος. Δεν είναι εκτελεσμένοι. Είναι δολοφονημένοι. Οι φονιάδες τους τους μίσησαν, έπεσαν πάνω τους σα λυσσασμένα σκυλιά γιατί τόλμησαν να ορθώσουν ανάστημα και να αγωνιστούν για την εθνική αλλά και την κοινωνική ελευθερία. Για μια κοινωνία ανθρώπινη και δίκαιη. Αυτόν τον αγώνα και αυτά τα ιδανικά ήρθαμε σήμερα εδώ να τιμήσουμε. Τους νεκρούς τους τιμάς όταν δεν προσπαθείς να αποκρύψεις την πολιτική τους ταυτότητα αλλά να την αναδείξεις. Όταν συνεχίζεις στα χνάρια του αγώνα τους. Σε διαφορετική περίπτωση τα μνημόσυνα μετατρέπονται σε ύπουλα στρογγυλέματα, σε εξίσωση θυμάτων – θυτών, σε νέους μαζικούς τάφους.
Ως απόγονος του Μιλτιάδη Παραθυρά αποτίνω φόρο τιμής σε όλα τα αδικοχαμένα παιδιά της Κασσάνδρας που αντιστάθηκαν, που δεν δείλιασαν και δεν συνεργάστηκαν με τους φονιάδες Ναζί και φασίστες και που πλήρωσαν τη στάση τους αυτή με την ίδια τους τη ζωή.
Συνεχίζουμε στα βήματα σας.
Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς σε άνιση μάχη κι αγώνα,
Ψωμί, λευτεριά και τιμή του Λαού γυρεύοντας βρήκατε Μνήμα…»
Αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο που πέσατε αγώνα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου