Εικόνες και αποσπάσματα από το πολιτικό διήμερο των Νεολαίων του ΚΚΕ (μ-λ) στη λίμνη Πλαστήρα (7-8 Μάη)

Στο ορεινό χωριό Μούχα, στη νότια ακτή της λίμνης Πλαστήρα, ανταμώσαμε μαζικά το Σαββατοκύριακο 7-8 του Μάη σε ένα διαφορετικό πολιτικό διήμερο. Οι νεολαίοι του ΚΚΕ (μ-λ), μαζί με συναγωνιστές και φίλους πραγματοποιήσαμε με επιτυχία το δικό μας «σχολείο». Αποδράσαμε από τον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητας, το άγχος, την εντατικοποίηση στις σπουδές και στην εργασία μας, προκειμένου να συζητήσουμε σε βάθος πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα που αφορούν τη γενιά και την προοπτική μας. Σύντροφοι και συναγωνιστές που καθημερινά δίνουμε τη μάχη στους χώρους που βρισκόμαστε κόντρα ένα ζοφερό τοπίο πολέμου, κρίσης, πανδημίας και φτώχιας, συζητήσαμε πάνω στην ιστορική πορεία του μ-λ ρεύματος και στην επαναστατική προοπτική των αγώνων μας σήμερα.  

 

Στο πλαίσιο του διημέρου, το πρωί του Σαββάτου 7 Μάη διασχίσαμε τον ορεινό αυχένα της Νιάλας, τη βουνοκορφή των Αγράφων όπου γράφτηκε μια από τις πολλές σελίδες της εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, με προορισμό το ιστορικό μνημείο*. 

*Γράφει ο σύντροφος Στέφανος Καπνιάς: Προορισμός, αυχένας Νιάλας, υψόμετρο 1.850+ μ. Ως τόπος προσυγκέντρωσης ήταν ο αυχένας του Αγίου Νικολάου. Ώρα 8:30 το πρωί, με ηλιοφάνεια, με ουρανό πεντακάθαρο και το θερμόμετρο να δείχνει 6 βαθμούς. Ο αέρας, παγωμένος να φυσομανά, νομίζεις θα σηκώσει και τις πέτρες. Μαζευόμαστε, κάποιες κόκκινες σημαίες ξεδιπλώνονται και αρχίζει η ανάβαση για το μνημείο, για «το πέρασμα της Νιάλας» όπως είναι γνωστό. Δυόμιση ώρες πεζοπορία. Σε πιάνει δέος από την αγριότητα αλλά και από την ομορφιά του τοπίου. Ανεμοδαρμένοι βράχοι, αβυσσαλέες χαράδρες, αλπικά τοπία με καταπράσινα λιβάδια γεμάτα αγριολούλουδα, χιονισμένες πλαγιές, ρυάκια που τρέχουν… Εδώ κι εκεί κονάκια τσοπαναραιων. Στον αυχένα το μνημείο, μια απλή μαρμάρινη πλάκα τσιμεντωμένη στο βράχο. «Στη θέση αυτή έπεσαν χτυπημένοι από φοβερή χιονοθύελλα αντάρτες του ΔΣΕ, στρατιώτες του Κυβερνητικού Στρατού και άμαχοι πολίτες. Στις 12.4.1947». Η Νιάλα γι’ αυτό έμεινε γνωστή. Για τους μαχητές του ΔΣΕ, τους καταδιωκόμενους πολίτες και τα στελέχη του επαναστατικού ΚΚΕ που τον Απρίλη του ’47, βράδυ Μεγάλης Παρασκευής ξημερώνοντας Μεγάλο Σάββατο, βρήκαν το θάνατο προσπαθώντας να διασπάσουν τον κλοιό του κυβερνητικού στρατού. Άλλοι ξεπάγιασαν από το κρύο, άλλοι γκρεμίστηκαν στις απόκρημνες χαράδρες, άλλοι συνελήφθηκαν από τον κυβερνητικό στρατό και εκτελέστηκαν… Σαν γεγονός βέβαια, δεν είναι και το πιο σημαντικό απ’ όσα έγιναν εκείνη την περίοδο σ’ αυτά τα μέρη. Άλλα γεγονότα όπως η μάχη της σοδειάς που δόθηκε στο Θεσσαλικό κάμπο, το αντάρτικο αεροδρόμιο που λειτουργούσε στο οροπέδιο της Νευρόπολης (σημερινή λίμνη Πλαστήρα), ο αφοπλισμός 14.000 ανδρών της ιταλικής μεραρχίας Πινερόλο από τον ΕΛΑΣ, η απελευθέρωση της Καρδίτσας κ.ά. έπαιξαν τότε πιο καθοριστικό ρόλο για την πορεία του αντάρτικου, της αντίστασης και συνολικά του λαϊκού κινήματος στην περιοχή. Και από την άλλη, η Νιάλα αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται από Δήμους και λοιπούς συστημικούς φορείς για φιλοτεχνηθεί ένα αφήγημα «εθνικής συμφιλίωσης» και να αλλοιωθεί ο αγώνας του ΔΣΕ «για την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη Δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και πρόοδο του λαού μας» (όρκος του μαχητή του ΔΣΕ). Στη Νιάλα, τον Απρίλη του ’47, μαχητές του ΔΣΕ και απλοί φαντάροι του κυβερνητικού στρατού, όλοι τους παιδιά του λαού, παραμέρισαν τις διαφορές τους και μοιράστηκαν τα ίδια αντίσκηνα, τις ίδιες κουβέρτες και τις ίδιες χλαίνες, τις λίγες σταφίδες τους, για να αντιμετωπίσουν τη μανία της φύσης και να επιβιώσουν στη φοβερή χιονοθύελλα. Μόνο που αυτή η συναδέλφωση των παιδιών του λαού κράτησε λίγες ώρες. Όταν έγινε αντιληπτό από τους βαθμοφόρους του «εθνικού» στρατού, διατάχθηκαν συλλήψεις. 31 αντάρτες και πολίτες συλλαμβάνονται αιχμάλωτοι, στις 3 Μάη του ΄47 δικάζονται από έκτακτο στρατοδικείο στη Λαμία και για 10 από αυτούς η απόφαση είναι «εις θάνατον». Εκτελέστηκαν στις 9 Μάη του 1947. Ο Βασίλης Τσιρώνης, η Βαγγελίτσα Κουσιάντζα, ο Μήτσιος Παπαγεωργίου, ο Κώστας Χαλκιάς, ο Αλέκος Γαλανίτσας, ο Αλέκος Βαρνάβας, ο Δημήτρης Χασιώτης, ο Θανάσης Καψάλης, ο Δημήτρης Αθάνατος, ο Χαρίλαος Κυρίτσης. Ήταν κομμουνιστές. 

Την πρώτη ημέρα, το Σάββατο 7 Μάη συζητήσαμε για το μ-λ ρεύμα στην Ελλάδα και την πάλη που διεξήχθη στο κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς. Για την ιδεολογική βάση αντιπαράθεσης στο ρεβιζιονισμό και τις απαντήσεις που δίνουμε στο ζήτημα των παλινορθώσεων. Θέσαμε τα κρίσιμα συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση του 20^ου αιώνα και τα πολύτιμα διδάγματα της ΜΠΠΕ. 

Στη δεύτερη συζήτηση που έγινε την Κυριακή 8 Μάη αναφερθήκαμε στην πολιτική διαδρομή και τη φυσιογνωμία του σημερινού ΚΚΕ (μ-λ) 40 χρόνια μετά την ανασυγκρότησή του, συζητήσαμε «σε ποια χώρα ζούμε» και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης και αναλύσαμε τις ευρύτερες απαιτήσεις και το όραμα της εποχής μας. 

Ακολουθούν αποσπάσματα από τις εισηγήσεις των συντρόφων με τη σειρά που αυτές έγιναν στο πλαίσιο του διημέρου: 

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Στέφανου Χατζησάββα με θέμα «Για το μ-λ κίνημα και την πάλη ενάντια στο ρεβιζιονισμό»: 

 

Η ιστορική πείρα του εργατικού επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος μας έχει δώσει μέχρι σήμερα τρία δεδομένα: 

- Το προλεταριάτο με την καθοδήγηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος μπορεί να κάνει την επανάσταση, μπορεί να νικήσει την αστική τάξη, μπορεί να την ανατρέψει. 

- (…) μπορεί να κρατήσει την εξουσία και να προχωρήσει στην οικοδόμηση της δικιάς του κοινωνίας, το σοσιαλισμό. 

- Αυτή η πορεία προς το σοσιαλισμό δεν είναι μονοσήμαντη, εμπεριέχει τη δυνατότητα της αντίστροφης κατεύθυνσης και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού 

Σ’ αυτό το τρίτο «δεδομένο» βρισκόμαστε εδώ και 65 χρόνια. Στην περίοδο δηλαδή που έχει σηματοδοτηθεί από την επικράτηση του ρεβιζιονισμού στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956….  

(…) 

(…) στο επίπεδο του παγκόσμιου μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος η ρεβιζιονιστική στροφή δεν τέθηκε με τους όρους των πραγματικών απαιτήσεων. Δηλαδή με την ερμηνεία της παλινόρθωσης μέσα από την κριτική αποτίμηση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη ΕΣΣΔ και το πέρασμα αυτών των συμπερασμάτων στην ανασύσταση του κομμουνιστικού μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος. Με την παραδοχή ότι ο κύκλος του κομμουνιστικού κινήματος που είχε ανοίξει με την Οκτωβριανή Επανάσταση είχε «κλείσει», και ότι οι κομμουνιστές όφειλαν να ανοίξουν το δρόμο για τον νέο κύκλο μέσα από την κριτική αποτίμηση του, την εξαγωγή των ανάλογων συμπερασμάτων και των αντίστοιχων θεωρητικών επεξεργασιών και πολιτικών πρακτικών. 

(…)
Όλα τα παραπάνω δε λέγονται για να υποβαθμίσουμε το μ-λ κίνημα και την προσφορά του. Αντιθέτως! Οι κομμουνιστές, οι μαρξιστές λενινιστές σε όλο τον κόσμο δεν υπέκυψαν μπροστά στην επέλαση του ρεβιζιονισμού… Έδωσαν έναν τεράστιο αγώνα ενάντια του, υπερασπιζόμενοι το κομμουνιστικό 3οδιεθνιστικό κίνημα, όπως θεμελιώθηκε από το Λένιν και το Στάλιν, του οποίου αποτέλεσαν συνέχεια. Το μ-λ κίνημα είναι σήμερα η μοναδική αναφορά για την περίοδο εκείνη των κομμουνιστών που θέλουν να προχωρήσουν, να κάνουν παραπέρα βήματα, θεωρητικά και πρακτικά. (…) 

(…) απέναντι στις ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του Χρουστσόφ, του Μπρέζνιεφ, του Λιου Σαο Σι και του Τεγκ Σιαο Πιγκ αναπτύχθηκαν, τις παρήγαγε η ταξική πάλη που δε σταματάει ποτέ, το μ-λ κίνημα, ο Μάο και η ΜΠΠΕ. 

Απέναντι στο ρεβιζιονισμό του ΚΚΕ συγκροτήθηκε η «Αναγέννηση», η ΟΜΛΕ και το παλιό ΚΚΕ(μ-λ). Και απέναντι στη διάλυση και την παραίτηση συγκροτήθηκε το σημερινό ΚΚΕ(μ-λ) και μάλιστα σαν μια διαδικασία «από τα κάτω».  

Έτσι εξελίσσεται η ιστορία της ταξικής πάλης, με ζικ-ζακ και μπρος-πίσω, χωρίς όμως να σταματάει ποτέ. Αυτή την ιστορία καλούμαστε να υπηρετήσουμε κατανοώντας όσο γίνεται πιο καλά τους νόμου κίνησης της. 

 

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Δημήτρη Μάνου με θέμα «τα διδάγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης του 20^ου αιώνα»: 

 

1. Τα προβλήματα που συνδέονται με το αστικό δίκαιο που «απαιτεί στον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του».  

Θα διακινδυνεύαμε να πούμε πως στη πρώτη φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης μπορεί να εφαρμοστεί με τον πιο «ισότιμο» τρόπο το αστικό δίκαιο χωρίς τους περιορισμούς του καπιταλισμού. Πχ το σύνθημα ίσος μισθός  για ίση εργασία κυρίως αφορά ως προς την πραγματοποίηση του τον σοσιαλισμό αν και το διεκδικούμε και στον… καπιταλισμό.  

Όμως όπως έλεγε και ο Μαρξ τα άτομα γεννιούνται ζουν και διαμορφώνονται σε συνθήκες που δεν επέλεξαν τα ίδια (στην πραγματικότητα η ελευθερία της βούλησης όπως τουλάχιστον την εννοούν οι αστοί δεν υφίσταται, ίσως και γενικότερα ως απόλυτη ελευθερία). Και με αυτή την έννοια διαμορφώνουν διαφορετικές ικανότητες οι οποίες είναι κοινωνικά προσδιορισμένες. Γι` αυτό σε αντίθεση με το αστικό δίκαιο η κομμουνιστική κοινωνία γράφει στην προμετωπίδα της «από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του στο καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».  Για να είμαστε ακριβολόγοι  ο κομμουνισμός δεν είναι ένα κίνημα ισότητας και δικαιοσύνης γενικά (έτσι εξ άλλου εμφανίστηκε στην επαναστατική της φάση η αστική τάξη). αλλά ένα κίνημα κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης. 

Αυτές οι διαφορές στις ικανότητες των ατόμων συντηρούν και αναπτύσσουν πολλές φορές όχι μόνο μισθολογικές διαφορές (το σύστημα των οκτώ βαθμίδων που ήταν υποχρεωμένοι να διατηρούν όπως έλεγαν οι κινέζοι) αλλά κυρίως διαφορές στο καταμερισμό εργασίας και ρόλων. Αυτό το τελευταίο δημιουργεί αντιθέσεις. Πρόκειται για την ιδιόμορφη ταξικά σοσιαλιστική κοινωνία για την οποία έγινε λόγος πιο πάνω… 

2. Ο νόμος της αξίας. 

Τι είναι ο νόμος της αξίας; Ο νόμος της αξίας έχει τη βάση του στην εμπορευματική παραγωγή που προ υπήρξε του καπιταλισμού.  Η αξία των εμπορευμάτων εμπεριέχει τον μέσο κοινωνικά   χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την παραγωγή των εμπορευμάτων των ξεχωριστών δηλαδή αξιών χρήσης. Έτσι μπορούν να ανταλλάσσονται -με τη μεσολάβηση του χρήματος που αντιπροσωπεύει συμβολικά την γενική ισοδύναμη αξία των εμπορευμάτων- εμπορεύματα που έχουν διαφορετική χρήση. Από μία τραβηγμένη άποψη ο νόμος της αξίας μοιάζει λίγο με το… αστικό δίκαιο που εξισώνει διαφορετικά άτομα και αμείβει διαφορετικά. Όχι τυχαία. Νόμος της αξίας και αστικό δίκαιο είναι επιβιώσεις των τρόπου παραγωγής (και διανομής όσον αφορά το δίκαιο!) που αντικαταστάθηκε χωρίς όμως να αντικατασταθούν η καταργηθούν οι οικονομικές και πολιτικές και ευρύτερα νομικές  κατηγορίες του μέσα στον σοσιαλισμό. 

Η εργατική τάξη και οι σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής του σοσιαλισμού δεν μπορούν να παραβλέψουν το νόμο της αξίας που λειτουργεί όχι μόνο γιατί υπάρχουν δύο κατά βάση τύποι ιδιοκτησίας στον σοσιαλισμό (παλλαϊκή κρατική στη βιομηχανία από τη μια, κολχόζνικη στην αγροτική οικονομία) που ανταλλάσσουν εμπορεύματα μεταξύ τους. Μία πολύ ισχυρή αιτία φυσικά για να εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος της αξίας. 

(απεύθυνση 10)  

(…) Αλλά και γιατί επίσης η κοινωνική ιδιοκτησία δεν έχει ακόμα κατοχυρωθεί «σε απαραβίαστη και σταθερή βάση» -με τα λόγια του Στάλιν- και η εργασία δεν έχει γίνει ακόμα «ανάγκη και πηγή ζωής για τον εργάτη». 

Έτσι η ποσότητα της εργασίας που καταναλώνεται για την παραγωγή προϊόντων εξακολουθεί να μετριέται με τη διαμεσολάβηση του νόμου της αξίας και όχι άμεσα και καθολικά. 

(…) 

Από αυτή τη θάλασσα αβεβαιοτήτων που γεννά σύγχυση την οποία εκμεταλλεύεται και αναπαράγει ο ταξικό αντίπαλος για να κλονίσει την πίστη στην επαναστατική ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος μπορούμε να αντλούμε βεβαιότητες για το ζήτημα που εξετάζουμε: 

1. Ο σοσιαλισμός είναι μία περίοδος που η ταξική πάλη -με διαφορετικές μορφές από τον καπιταλισμό συνεχίζεται. 
2. Ο σοσιαλισμός είναι μία μεταβατική περίοδος κατά βάση κοινωνικών μετασχηματισμών  
3. Αυτή η μεταβατικότητα και παρά τις υποχωρήσεις αναγκαστικές ή μη κρίνεται και επανακρίνεται στην πράξη.  
4. Κρίσιμο ζήτημα αποτελεί για την σοσιαλιστική οικοδόμηση η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων σε κομμουνιστική κατεύθυνση και η ιδεολογική πάλη σε όλα τα επίπεδα. 
5. Το κόμμα του προλεταριάτου δεν ταυτίζεται με το σοσιαλιστικό κράτος καθώς η δικτατορία του προλεταριάτου που το άλλο της όνομα είναι η «προλεταριακή δημοκρατία» είναι ευρύτερη έννοια από το κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου. 
6. Ο ρόλος του κόμματος στις μεταβατικές σοσιαλιστικές κοινωνίες είναι αντικείμενο συζήτησης που συνδέεται με το πως αναπτύσσεται η πολιτική ζωή, πως διεξάγεται  πάλη των δύο γραμμών (πισωγύρισμα -επαναστατικοποίηση) και πως η εργατική τάξη μπορεί και  πρέπει να χρησιμοποιεί το κορυφαίο  «εργαλείο» της, ενδεχομένως και ενάντια στο ίδιο της το κράτος.  
7. Ο κομμουνισμός είναι ένα επαναστατικό κίνημα ακόμα και μετά τη κατάληψη της εξουσίας. 
8. Ο σοσιαλισμός φυσικά καθόλου δεν μένει αδιάφορος απέναντι στην  ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Οι σοσιαλιστικές κοινωνίες αναπτύξαν τις παραγωγικές δυνάμεις σε ρυθμούς και ποσότητες «απλησίαστες» για τον καπιταλισμό. Και θα τις ανέπτυσσαν και άλλο αν δεν μεσολαβούσε η στασιμότητα της ρεβιζιονιστικής ανατροπής. Την περίοδο του «χάους» της Πολιτιστικής Επανάστασης πραγματοποιήθηκε η δοκιμή της πρώτης πυρηνικής βόμβας, η παραγωγή της σύνθετης ινσουλίνης και από τις πρώτες συγκολλήσεις κομμένων μελών ασθενών στον κόσμο! Η κυκλική οικονομία που ανακαλύπτει σήμερα το κεφάλαιο αναπτύχθηκε σε σοσιαλιστική κατεύθυνση στην Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης. Στο διάστημα ακόμα και  η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία ή  η πρώην ΕΣΣΔ εξακολουθούν να προπορεύονται των δυτικών ιμπεριαλιστών. 

 

 

Αποσπάσματα από την ομιλία της σ/φισσας Φωτεινής Σαλονικίδου με θέμα: «40 χρόνια πολιτική διαδρομή του ΚΚΕ (μ-λ)»  

 

Έγραφε ο Μάο το 1948 ότι για να κάνεις επανάσταση πρέπει να έχεις ένα επαναστατικό κόμμα. «Χωρίς ένα επαναστατικό κόμμα δημιουργημένο με βάση τη μαρξιστική-λενινιστική επαναστατική θεωρία και στυλ δεν μπορεί να οδηγηθεί η εργατική τάξη και ο λαός στη νίκη». Με αυτά τα λόγια άνοιγε την 1^η της Συνδιάσκεψη η οργάνωσή μας το 1982, έχοντας επίγνωση της απόστασης που είχε να διανύσει για να ανυψωθεί σε αυτό που ο Μάο περιέγραφε. Έχοντας καθαρό πως μία μικρή οργάνωση, παρότι δεν αποτελεί ποσοτικά και ποιοτικά ένα συγκροτημένο κόμμα οργανικά δεμένο με την τάξη που πρεσβεύει, μπορεί να αναπτύσσεται στη σύνδεσή με την πάλη, πάντα μέσα στα όρια που θέτει η διαλεκτική της σχέση με αυτήν. Με την έννοια αυτή συνεχίζουμε να είμαστε στα πρώτα βήματα μιας μεγάλης διαδρομής. 

(…) 

Γράφαμε τότε ότι αν οποιοιδήποτε στο ξεκίνημα μιας επαναστατικής προσπάθειας, βάζανε τους εαυτούς τους και τις γνώσεις τους πλάι στην απεραντοσύνη των σκοπών τους και τις απαιτήσεις της εποχής, τότε σίγουρα θα το βάζανε στα πόδια. Μα διαπιστώναμε πως συμβαίνει στην ταξική πάλη οι επιλογές να γίνονται με διαφορετικό τρόπο. Από ανάγκη. Και ότι μόνον έτσι κινείται η ιστορία. Πόσο ισχυρό παραμένει αλήθεια αυτό το μήνυμα σήμερα. 

(…) 

Όταν ακόμη και οι εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις τσιμπούσαν στο δόγμα περί «παγκοσμιοποίησης» στα τέλη του ’90, το ΚΚΕ (μ-λ) αντίκρυζε το ιδεολόγημα αυτό ως αυτό που πραγματικά ήταν: ένα ιμπεριαλιστικό δόγμα γεννημένο στις δεξαμενές σκέψης των ισχυρότερων του πλανήτη, των ΗΠΑ, που μετά τις καταρρεύσεις είδαν την ιστορική ευκαιρία για παγκόσμια κυριαρχία. Χρειάστηκε να δοθούν μεγάλες κόντρες για αυτό που σήμερα φαίνεται αυτονόητο: (…) Ότι η φαινομενική παντοκρατορία των ΗΠΑ δεν ήταν παρά ένα στιγμιότυπο της ιστορίας, ότι η ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό δεν ξεπεράστηκε και ότι οι αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου κυοφορούσαν ακόμη πιο ολέθριες πολεμικές συγκρούσεις για το ξαναμοίρασμα του πλανήτη. Σήμερα πια αυτό γίνεται ολοφάνερο. 

(…) Η οργάνωση μας εκτίμησε σωστά ότι μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το κεφάλαιο θα ξεδιπλώσει με ένταση την επίθεσή του και διατύπωσε για πρώτη φορά την πρόταση της κοινής δράσης των αριστερών δυνάμεων στις αρχές του ’90. Σταδιακά, η κοινή δράση εισήχθη στο DNA μας. Βασίστηκε στην ανάλυση της νέας φάσης. Ωρίμασε μέσα στις δεκαετίες ως μία τακτική με πολιτικό στίγμα που να υπηρετεί την γραμμή του Μετώπου που παλεύουμε. (…) 

(…) Για πρώτη φορά διατυπώσαμε το 2004 ότι οραματιζόμαστε ένα Μέτωπο Αντίστασης, που αργότερα εξειδικεύσαμε ως Μέτωπο Αντίστασης και Διεκδίκησης με αιτήματα που αφορούν κάθε πτυχή της ζωής. (…) Ιδού το δικό μας σχέδιο: με αιχμή τις λαϊκές ανάγκες να δημιουργήσουμε κίνηση μαζών. Σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε χώρο σπουδών, σε κάθε συνοικία. Να ενωθούν οι εστίες και τα ρυάκια σε ένα ποτάμι, ένα μέτωπο. Επιδίωξή μας να ξαναπιστέψει ο λαός στις δυνάμεις του. Να αρχίσει να πετυχαίνει νίκες, να γυρίσει ο τροχός. Επάνω στην άρνηση του καπιταλισμού, μέσα στην πάλη να στερεώσουμε ξανά το σοσιαλιστικό όραμα.   

 

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Δημήτρη Γαγγάδη με θέμα: «Σε ποια χώρα ζούμε;»  

Θέλουμε λοιπόν, να κάνουμε, όσο μπορούμε, μια κοινωνική ανάλυση, να καταλάβουμε και να κατανοήσουμε τα χαρακτηριστικά της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, των μεσοστρομάτων και των αγροτών αλλά και να κατανοήσουμε και να εμβαθύνουμε στα χαρακτηριστικά του αντιπάλου μας, της αστικής τάξης και των μερίδων της, της φύσης του κράτους που έχει φτιάξει και των κατευθύνσεων που μπορεί να έχει, για να μπορέσουμε να την ανατρέψουμε. 

(…) 

Έτσι λοιπόν, σήμερα και μέσα από μια μακρά διαδικασία αναμετρήσεων, εφόδων και υποχωρήσεων, έχουμε (…) μια εργατική τάξη η οποία με βάση το σημερινό μείγμα εξάρτησης και το παραγωγικό μοντέλο που επιβάλλεται με την καθυστέρηση σε μέσα παραγωγής, την αποβιομηχάνιση και τους λίγους μαζικούς βιομηχανικούς χώρους, υπολείπεται σε εργάτες-μάζα δηλαδή εργατικό δυναμικό χειριστών που δουλεύουν στο κλασικό μοντέλο παραγωγής σε σειρά. Αντίθετα, πιο μαζικό φαίνεται να είναι το κομμάτι της εργατικής τάξης το οποίο έχει μια κάποια τεχνική ειδίκευση στο βιομηχανικό κλάδο, είτε από εμπειρία, είτε από την εκπαίδευση, το οποίο κυρίως είναι εξοικειωμένο με το κομμάτι της συντήρησης και των επισκευών, παρά με την κατασκευή.  

(…) 

(…) Η νέα γενιά, πέρα από τη συνείδηση που αποκτούσε, είτε από τη θέση της στην παράγωγή γιατί ήταν εργαζόμενη, είτε από τον οικογενειακό και κοινωνικό της περίγυρό, με βάση την καταγωγή της, ήταν πάντα απαλλαγμένη από τη σκουριά της ήττας, της διάλυσης και της αδρανοποίησης, που αρκετές φορές δημιουργεί ο χρόνος σε αρκετούς ανθρώπους μέσα σε ένα άδικο και κοινωνικά οπισθοδρομικό σύστημα. Ο Γάλλος διαφωτιστής Ζαν Ζακ Ρουσό πίστευε ότι, όσο μεγαλώνει ένας άνθρωπος, τόσο συντηρητικοποιείται. Μπορεί αυτή η αντίληψη να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν γενικός κανόνας, αλλά μια άδική κοινωνία σίγουρα με την πάροδο του χρόνου κάνει ισχυρότερο το αποτύπωμά της σε κάθε άνθρωπο. Η νέα γένια δεν διακατέχεται σε μεγάλο βαθμό από αυτή τη συντηρητικότητα, όχι με όρους μεταφυσικής, αλλά με τους υλικούς όρους με τους οποίος ένα νέος άνθρωπος πηγαία δεν ανέχεται την εκμετάλλευση και την καταπίεση.  

 

Αποσπάσματα από την ομιλία του σ/φου Νίκου Παπαβασιλείου με τίτλο: 

«Η σύγχρονη κόκκινη ματιά στην εποχή μας: Χρειαζόμαστε εκ νέου επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα!»  

Να κρατήσουμε ολόκληρη την επαναστατική κατεύθυνση του πρώτου κύκλου του κομμουνιστικού κινήματος, απέναντι στο κεφάλαιο, την αστική τάξη, το αστικό κράτος και τον ιμπεριαλισμό. Η καπιταλιστική παλινόρθωση θέτοντας το ζήτημα του μπλοκαρίσματος και της ανατροπής του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού μιας κοινωνίας πήγε προφανώς και φυσικά μέχρι και το τέλος της «αντίστροφης πορείας».  Έθεσε και το ζήτημα της άρνησης της επανάστασης και συνακόλουθα το ζήτημα της άρνησης της ταξικής αδιαλλαξίας των από κάτω μέσα στα πλαίσια της ταξικής πάλης στο έδαφος του καπιταλισμού. Ο συσχετισμός που διαμόρφωσε για το σύστημα η παλινόρθωση και η ήττα είναι φανερό ότι λειτουργεί αρνητικά έως και διαλυτικά και στο επίπεδο της πρωτόλειας συγκρότησης της πάλης αλλά και στις περιπτώσεις που η πάλη αυτή φτάνει σε ανώτερο επίπεδο. 

Να κατακτήσουμε και να αναπτύξουμε τα διδάγματα από την ιστορική πείρα της δικτατορίας του προλεταριάτου, το δρόμο που άνοιξε η ΜΠΠΕ στο κεφάλαιο αυτό (…) α) (…)  Η νέα πάλη  για το συνολικό σοσιαλιστικό μετασχηματισμό,  θα κριθεί από το ρόλο που μέσα σε αυτήν θα κατακτά η ίδια η εργατική τάξη. Σε αυτή τη βάση στα πλαίσια της επανάστασης και για το προχώρημα της σε σοσιαλιστική-κομμουνιστική κατεύθυνση είναι ζητούμενη μια εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης στη βάση των νέων  συνθηκών που διαμορφώνονται μετά την επανάσταση. Μια νέα συγκρότηση που θα πατήσει σε αυτήν που η εργατική τάξη κατέκτησε στο έδαφος του καπιταλισμού για να ηγηθεί και να κάνει την επανάσταση, αλλά ταυτόχρονα θα την αναπτύξει σε συγκρότηση που θα της δίνει την καθοριστική αρμοδιότητα στην παραγωγή και σε όλα τα πεδία-λειτουργίες της νέας κοινωνίας που οικοδομείται (…) β) Ο  ρόλος του Κόμματος στις νέες συνθήκες είναι και αυτός νέος στο πλαίσιο της νέας σχέσης τάξη –Κόμμα- κράτος που χρειάζεται να οικοδομηθεί στα πλαίσια της επανάστασης και της μεταβατικής κοινωνίας. Εδώ το κράτος δεν είναι το αστικό αλλά το εργατικό-λαϊκό που αποτελεί όργανο της δικτατορίας του προλεταριάτου, χωρίς ωστόσο να ταυτίζεται με αυτήν. Και η «κίνηση των πραγμάτων» χρειάζεται να έχει την ιστορική φορά προς την κατεύθυνση της απονέκρωσης του κράτους και όχι βέβαια προς την ενίσχυση του και στη μετατροπή του στο «όργανο-σύμβολο» και «εγγυητή» της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κατεύθυνσης. Το Κόμμα συνεπώς υπαγορεύει ή και ορίζει την πολιτική στο κράτος, στη βάση αυτής της κατεύθυνσης.(…)  Την υπαγορεύει και την ορίζει στη βάση της αρμοδιότητας που κατακτά κάθε στιγμή μέσα στην ταξική πάλη και εκφράζοντας τις επιδιώξεις της εργατικής τάξης. 

(…) 

Η εκ νέου συγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος είναι η πιο επιτακτική, η πιο σπουδαία για τους εργάτες και τους λαούς, ανάγκη της εποχής μας.  

Είμαστε πεπεισμένοι ότι με βάση τα δεδομένα που διαμορφώνονται στην ταξική πάλη αλλά και με βάση τις σημερινές μας αφετηρίες, τις κατακτήσεις της 40χρονης διαδρομής μας, μπορούμε να βαδίσουμε σε αυτήν την υπόθεση.  

Είμαστε πεπεισμένοι ότι ισχύει η εκτίμηση μας για την δυνατότητα της «ανισόμετρης» -σε σχέση με τα καθαυτά αποτελέσματα των αγώνων- ενίσχυσης των κομμουνιστικών δυνάμεων.  

Σε αυτό λοιπόν τον σπουδαίο, γεμάτο δυσκολίες και απαιτήσεις, δίκαιο και ελπιδοφόρο αγώνα της εκ νέου συγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος καλούμαστε να προχωρήσουμε!