Ο «πόλεμος» των πολιτικών δηλώσεων: Ένα κακοστημένο παιχνίδι εντυπώσεων στις πλάτες του λαού

Τις τελευταίες μέρες κι ενώ δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από το αδιανόητο αλλά προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες συνανθρώπους μας, παρακολουθούμε εμβρόντητοι και με σφιγμένο στομάχι τις «πολιτικές μάχες» που έχουν στηθεί στα τηλεοπτικά χαρακώματα των συστημικών Μ.Μ.Ε. και των κοινωνικών δικτύων. Δίνουν και παίρνουν οι εικονικές αντιπαραθέσεις μεταξύ κομματικών παραγόντων που ξιφουλκούν ο ένας εναντίον του άλλου με περισσή υποκρισία, πότε παριστάνοντας τους σωτήρες του λαού και πότε προσπαθώντας να προσεταιριστούν την δίκαιη οργή του που επί πολλές μέρες πλημμύριζε τους δρόμους της χώρας. Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά τις δηλώσεις των αστικών κομμάτων αλλά και των αριστερών παρατρεχάμενων του συστήματος, για να αποκαλυφθεί σε όλο της το μεγαλείο η γελοιότητα των στημένων αντιπαραθέσεων.

Οι κυβερνητικές δηλώσεις αποτελούν μνημεία κυνισμού και αναλγησίας. Την αρχική επίκληση του πρωθυπουργού σε «τραγικό ανθρώπινο λάθος» και στην ατομική ευθύνη του σταθμάρχη αλλά και όλων μας - «φταίμε όλοι» - ακολούθησε η ανατριχιαστική ομολογία του Άδωνη ότι «αν λέγαμε ότι τα τρένα είχαν πρόβλημα ασφαλείας, δεν θα ανέβαινε κανένας», και το «βαρεθήκαμε να λέμε συλλυπητήρια» του διευθυντή του γραφείου τύπου της Ν.Δ. Αλλά επειδή τα παραπάνω προπαγανδιστικά φληναφήματα δεν φάνηκαν να πείθουν τον «εχθρό λαό», τη σκυτάλη πήρε ο Βορίδης και η Κεραμέως που ανέλαβαν να μας πείσουν πως η απουσία της αξιολόγησης στο Δημόσιο ευθύνεται για τον τραγικό θάνατο τόσων ανθρώπων και για όλα τα δεινά του λαού. Είναι λοιπόν ηλίου φαεινότερον πως η απουσία στοιχειώδους - στο πλαίσιο έστω του αστικού πολιτικού πλαισίου – αυτοκριτικής και ανθρωπιάς δεν οφείλεται στον… κακό τους χαρακτήρα αλλά είναι συνειδητή και σχεδιασμένη πολιτική επιλογή. Πρόκειται για μια πολιτική γραμμή εσκεμμένου κυνισμού που όχι μόνο δεν κρύβει την αδιαφορία της για την ανθρώπινη ζωή αλλά την προβάλλει και την τονίζει λογαριάζοντας πως ο λαός θα αποδεχτεί πως η ζωή του δεν έχει αξία και πως είναι ο ίδιος ένοχος για τα δεινά του. Λογαριάζει βέβαια, χωρίς τον ξενοδόχο.

Σε αυτήν την κυβερνητική γραμμή υποτίθεται ότι αντιπαρατίθεται ο έτερος Καππαδόκης των κομμάτων εξουσίας. «Δεν θα δεχθούμε την συγκάλυψη» ωρύονται οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά πάνελ και την ίδια στιγμή ορίζουν το πεδίο αντιπαράθεσης όπως τους βολεύει περιορίζοντάς το αυστηρά στον τρόπο δικαστικής διερεύνησης της υπόθεσης. Ουδεμία αναφορά στο σύστημα που γεννά τα εγκλήματα και στις αντιλαϊκές πολιτικές που με συνέπεια υπηρέτησαν και οι ίδιοι και θα συνεχίσουν να υπηρετούν, προσδεμένοι στο άρμα των συμφερόντων της άρχουσας τάξης και των αφεντικών της στην Ε.Ε. Οι κωμικές θα λέγαμε (αν δεν ήταν τραγικές), προσπάθειες της αντιπολίτευσης να στήσει εικονικές διαμάχες αποτυγχάνουν και τελικά η κυβερνητική γραμμή επαναλαμβάνεται σχεδόν αυτούσια από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ : «φταίει και ο ακατάλληλος σταθμάρχης που διορίστηκε παράνομα», μας λέει και συμπληρώνει πως αυτό που λείπει για να «εκσυγχρονιστεί» το κράτος είναι «οι άριστοι και οι τεχνοκράτες». Πιο εύκολο είναι να τετραγωνίσεις τον κύκλο παρά να βρεις τις διαφορές, σ’ αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων και τις προσπάθειες χειραγώγησης του λαού τη στιγμή ακριβώς που η συσσωρευμένη οργή του έχει ξεχειλίσει κι έχει αρχίσει να τους τρομάζει. Εξάλλου, οι πρόσφατες δηλώσεις της εκπροσώπου του Σύριζα πως «δεν έχουμε καμία σοβαρή διαφωνία μεταξύ μας σε ζητήματα δημοκρατίας» και του Άδωνη Γεωργιάδη ότι «Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ συμφωνούν στα μείζονα» δεν έγιναν για λόγους αβρότητας και αστικής ευγένειας. Μπροστά στο κίνδυνο ο λαός που βγήκε στους δρόμους, να παραμείνει στους δρόμους αγωνιζόμενος, αναγκάζονται να συνασπιστούν και να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στο σύστημα. Περί αυτού πρόκειται.

Και σε αυτό το κλίμα σφοδρών … ενδο-αστικών αντιπαραθέσεων έρχεται το ΚΚΕ να τα βάλει με το αστικό κράτος και τα μονοπώλια και να καλέσει σε κλιμάκωση του αγώνα. Κι αφού ξιφουλκήσει κι αυτό με πάθος εναντίον του αστικού κράτους, κάνει ρελάνς και προτείνει «απελευθέρωση από τις ράγες του κέρδους» μέσα από έναν «ενιαίο κρατικό φορέα», που θα αξιοποιεί «όλα τα σύγχρονα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας». Μάλιστα. Γιατί αυτό ήταν που έλειπε από ένα σύστημα που είτε με ιδιωτικό είτε με κρατικό προσωπείο δεν διστάζει να θυσιάσει ανθρώπινες ζωές. Αυτό κι ο «εργατικός έλεγχος». Η λογική της συνδιοίκησης, δηλαδή της...αγαστής συνεργασίας εργαζομένων και εργοδοτών σε συνθήκες εντεινόμενης ταξικής επίθεσης, που δεν είναι παρά ένας ακόμα τρόπος να φορτώνονται οι ευθύνες του συστήματος στις πλάτες του λαού και να προωθούνται οι πελατειακές συμπεριφορές σε βάρος του μαχητικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλά αυτοί είναι. Υπέρμαχοι ρεφορμιστικών προτάσεων νόμου και ενός τρόπου σκέψης και δράσης που τους καθιστά ουρά και στήριγμα των αστικών δυνάμεων.

Ο καταιγισμός των δηλώσεων από όλες τις παραπάνω δυνάμεις με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και τα άσφαιρα πυρά που ανταλλάζονται στα κανάλια εν όψει των εκλογών δεν πρέπει να εγκλωβίσουν τον λαό στον μονόδρομο των εκλογικών αυταπατών. Οι ρωγμές που άνοιξαν το τελευταίο διάστημα με τα ίδια τους τα χέρια οι εργαζόμενοι και οι νέοι που βγήκαν στους δρόμους να διεκδικήσουν το δίκιο τους, φωτίζουν τον δρόμο του αγώνα. Ας το έχουν όλοι υπόψη τους. Δεν έχουν ακόμα ξεμπερδέψει με τον λαό και τους αγώνες του και όλοι οι κρυφοί ή φανεροί υποστηρικτές ενός συστήματος που σαπίζει κάθε μέρα και περισσότερο, τον φόβο του να έχουν.

Κ.Αν.