ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Εκλογικές αγωνίες και μεταβατικό πρόγραμμα

Είναι η συνεργασία των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με δυνάμεις προερχόμενες από τη ΛΑΕ και το ΜέΡΑ25 στους δήμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης ευκαιριακή και έξω από κάθε προγραμματική αρχή, όπως περίπου την παρουσιάζει η πρόσφατη απόφαση της Κ.Ε. της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος; Θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα αρνούνταν ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ένα από τα βασικά γνωρίσματα αυτών των συνεργασιών, που για άλλη μια φορά περιβάλλονται από τον συνηθισμένο ακατάσχετο βερμπαλισμό για τα όσα υποτίθεται ότι θα φέρουν στον χώρο της Αριστεράς, καθώς και από την επιστράτευση παλιών και γνώριμων κάλπικων εκλογικών διλημμάτων για την προσέλκυση της ψήφου ενός αριστερού και προοδευτικού κόσμου.

Και πράγματι, είναι απολύτως χαρακτηριστικό, όπως επισημαίναμε και σε πρόσφατο άρθρο της Π.Σ. το ότι αυτές οι δυνάμεις ανακάλυψαν ως πεδίο συσπείρωσης τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, την ίδια στιγμή που δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτε από την άποψη της -έστω και στοιχειώδους- κοινής δράσης στο κίνημα όλο το προηγούμενο διάστημα. Ίσα-ίσα, ακόμα και σε κεντρικό επίπεδο, τα ξεχωριστά τους κατεβάσματα ενόψει των διπλών βουλευτικών εκλογών του Μαΐου-Ιουνίου είχαν αραιώσει έως εξαφανίσει τον τελευταίο καιρό μέχρι και τις ελάχιστες διαδικασίες συνεννόησης, ενώ κάτι τέτοιο ισχύει στο πολλαπλάσιο για τις όποιες κινηματικές πρωτοβουλίες υπήρξαν σε επίπεδο γειτονιάς και επιμέρους περιοχών.

Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, στη βάση των ασφυκτικών όρων του νόμου Βορίδη, η ανάγκη μετατρέπεται σε φιλοτιμία και δημιουργούνται εκλογικές συγκολλήσεις για να πιαστεί το πολυπόθητο όριο εισόδου στα δημοτικά συμβούλια. Αυτό συμβαίνει χωρίς να δοθεί καμία εξήγηση από όλες αυτές τις δυνάμεις για το αν και μέσα από ποια διαδικασία ξεπέρασαν τις διαφορές που υπαγόρευσαν ξεχωριστές εκλογικές καθόδους στο παρελθόν, για το ποιοι είναι οι λόγοι που στις υπόλοιπες περιοχές της χώρας έχουν γίνει διαφορετικές επιλογές και παραμένουν τα ξεχωριστά κατεβάσματα και ειδικότερα, στον δήμο της Αθήνας, για το τι μεσολάβησε από τις τελευταίες εκλογές και ξαφνικά συνενώθηκαν τα μέχρι πρότινος ανταγωνιστικά σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δεν είμαστε εμείς, φυσικά, που από θέση αρχής θα αρνηθούμε το ενδεχόμενο δημιουργίας πολιτικών συνεργασιών μεταξύ των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά, αρκεί να στηρίζονται σε ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και να υπηρετούν την κοινή δράση για την ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας. Καμία τέτοια προϋπόθεση δεν υφίσταται σε αυτή την περίπτωση. Αντιθέτως, ο εκλογικός παροξυσμός που επικρατεί εδώ και πάνω από έναν χρόνο στην πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων έχει συμβάλει τα μέγιστα στο να αναπαράγονται τα πιο παραλυτικά φαινόμενα σε επίπεδο κινήματος.

Θα αδικούσαμε, όμως, τις όποιες -έστω και πλήρως ευκαιριακές- συνεργασίες αναπτύσσονται σε αυτόν τον χώρο, αν λέγαμε ότι στερούνται της οποιασδήποτε κοινής προγραμματικής βάσης. Γιατί είναι σαφές πως το υπόβαθρο του μεταβατικού προγράμματος που έχουν στην προμετωπίδα τους αυτές οι δυνάμεις λειτούργησε και σε αυτήν την περίπτωση ως μοχλός «υπερβάσεων» και κοινός τόπος. Οι αυταπάτες για το αστικό κράτος και τους θεσμούς του, που φτάνει μέχρι και στο σημείο να καταρτίζονται ολόκληρα προγράμματα για τη λειτουργία της «τοπικής αυτοδιοίκησης» στον καπιταλισμό, αποτελεί αναμφίβολα ένα ισχυρό ενοποιητικό στοιχείο, που δεν πρέπει να παραγνωρίζεται. Καθόλου δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση, λοιπόν, το ότι στα ψηφοδέλτια της εν λόγω συνεργασίας έχουν βρει χώρο άνθρωποι που υπηρέτησαν στο παρελθόν από «θέσεις ευθύνης» αυτούς τους θεσμούς, όπως καταγγέλλεται από την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος.

Χωρίς να θέλουμε να προτρέχουμε, πολύ αμφιβάλλουμε για τις δυνατότητες μακροημέρευσης αυτών των συνεργασιών. Η ίδια η ζωή και η εμπειρία όλων των τελευταίων χρόνων, άλλωστε, έχει αποδείξει πως ο ορίζοντάς τους είναι αποκλειστικά εκλογικός, σε αντιδιαστολή με τις πραγματικές και επείγουσες ανάγκες της εργατικής-λαϊκής πάλης. 

Προλεταριακή Σημαία