Τι συμβαίνει με τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις στη βόρεια Ελλάδα; - Η περίπτωση της CISCO

2020 CISCO Γεωργιάδης: Και περιττό να πω ότι το να έρχεται μία εταιρεία του μεγέθους, του κύρους και των δυνατοτήτων της CISCO στη Θεσσαλονίκη είναι ένα μεγάλο γεγονός για την πόλη.Δεν ξέρω πόσοι στην πόλη μπορούν να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του γεγονότος του να είναι η CISCO εδώ.

Το τελευταίο διάστημα στη βόρεια Ελλάδα κι ιδιαίτερα στην περιοχή γύρω από τη Θεσσαλονίκη παρατηρείται να κλείνουν ή να υπολειτουργούν εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις με πλήθος θέσεων εργασίας. SONOCO, FIERATEX, Βαρβαρέσος, τρία εργοστάσια που αφήνουν ξεκρέμαστους εργαζόμενους, με διάφορες αιτίες ή μεθοδεύσεις, χωρίς να νοιάζονται, φυσικά, για τον μισθό των εργατών, για το μέλλον τους και το μέλλον των οικογενειών τους. Ανάμεσά τους και η CISCO, που αν και δεν είναι εργοστάσιο, όπως τα προηγούμενα, ωστόσο κλείνει ξαφνικά, αφήνοντας στην αβεβαιότητα με τη σειρά της τους εργαζόμενούς της.

Η CISCO, αμερικανική εταιρεία τεχνολογίας, ήρθε στην Ελλάδα πριν από 4 χρόνια και στεγάστηκε σε κτίριο του Δήμου Θεσσαλονίκης στα παλιά Σφαγεία. Από την πρώτη στιγμή πολυδιαφημίστηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. «Η Ελλάδα προσανατολίζεται, πλέον, στην εξωστρέφεια, στην τεχνολογία και τις εξαγωγές. Και εταιρείες παγκόσμιας εμβέλειας, όπως η Microsoft, η Cisco, η Digital Realty, η Pfizer την επιλέγουν για να κάνουν επενδύσεις», δήλωνε ο Μητσοτάκης το 2021 σε άρθρο του, ενώ έναν χρόνο πριν, ο Γεωργιάδης προμήνυε τα καλά που φέρνει στην πόλη μια τέτοια ξένη επένδυση.

Η εταιρεία στεγαζόταν σε κτίριο του Δήμου δωρεάν, χρωστώντας, ωστόσο, υπέρογκα ποσά σε λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, μέχρι και την τελευταία στιγμή. Αλλά το σημαντικό, σε αντίθεση με τις αστικές εφημερίδες που επικεντρώνονται στα παραπάνω, δεν είναι αυτό. Καθώς από τη μία η CISCO κλείνει, την ώρα που υποσχόταν την απασχόληση εκατοντάδων εργαζομένων όντας «κέντρο ψηφιακού μετασχηματισμού», από την άλλη δείχνει τις πτυχές και τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης της Ελλάδας. Σίγουρα, κοινό σε αυτήν και τις παραπάνω περιπτώσεις, είναι το λουκέτο με ό,τι συνεπάγεται αυτό για το κυνικό πέταγμα εργαζομένων στον δρόμο. Όμως ακόμη περισσότερα κοινά έχει αυτή η περίπτωση με τη SONOCO. Και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για ξένες επενδύσεις που έρχονται στη χώρα διαφημιζόμενες ως επενδύσεις ανάπτυξης που θα προοδεύσουν τον τόπο. Μόλις, όμως, τα κουκιά σταματήσουν πια να τους βγαίνουν, έχοντας απομυζήσει τον πλούτο και το εργατικό δυναμικό της χώρας, αποφασίζουν να εξαφανιστούν. Η CISCO, μάλιστα, αιτιολογεί την αποχώρησή της στην επίτευξη των στόχων της και στο ότι ο Δήμος ζήτησε πίσω το κτίριο.

Με λίγα λόγια, το ντόπιο κεφάλαιο πουλάει γη και ύδωρ, όχι μόνο για τις στρατιωτικές βάσεις, αλλά και για τις ξένες επενδύσεις, οι οποίες έρχονται, βλέπουν, φεύγουν, έχοντας στο ενδιάμεσο, φυσικά, εκμεταλλευτεί στο έπακρο και τον λαό αλλά και τη γη και τις πηγές αυτής. Σε διάφορες περιπτώσεις, όχι μόνο στη βόρεια Ελλάδα αλλά και αλλού, οι εργάτες και οι εργαζόμενοι προχωρούν σε απεργίες και κινητοποιήσεις, αφού ξέρουν πως είναι ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους. Ταυτόχρονα, είναι αναγκαία και η πολιτική διάσταση, η αντίληψη, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ (και οι προηγούμενες και επόμενες) δίνει το πεδίο στους ιμπεριαλιστές να εκμεταλλεύονται με πολλούς τρόπους, ανάμεσά τους και μέσω των λεγόμενων επενδύσεων, τον λαό μας. Το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο στη χώρα μας, αλλά φυσικά και το ντόπιο κεφάλαιο, αφήνουν στον αέρα εργάτες και εργαζόμενους, κάνοντας φανερό το καθήκον μας απέναντί τους. 

Αναδημοσίευση από το φύλλο 966 της Προλεταριακής Σημαίας.