Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών | Πού βρίσκεται και πώς θα προχωρήσει το κίνημα των εκπαιδευτικών (Συμβολή στις μάχες που έχουμε μπροστά μας)

  

Το υπουργείο παιδείας συνεχίζει την επιθετική πολιτική του σε όλα τα μέτωπα. Οι διώξεις και τα πειθαρχικά δίνουν και παίρνουν σε όλη την επικράτεια σε μια προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί κλίμα τρομοκράτησης και εκφοβισμού, να εφαρμοστεί η αξιολόγηση, να φιμωθεί κάθε φωνή που υψώνεται ενάντια στη βαρβαρότητα ενός συστήματος που φέρνει τον πόλεμο, τη φτώχεια, την διάλυση δικαιωμάτων και την καταστολή στις ζωές μας. Προωθεί την αξιολόγηση με λύσσα, όχι βέβαια γιατί θέλει να βελτιώσει την εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς αλλά γιατί η αξιολόγηση αποτελεί ένα πολυεργαλείο πειθάρχησης και χειραγώγησης στις αντιδραστικές εκπαιδευτικές πολιτικές του συστήματος και του υπουργείου. Θέλει τον εκπαιδευτικό με σκυμμένο το κεφάλι να διδάσκει με αυτή του τη στάση την υποταγή στους μαθητές του. Θέλει τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές κατηγοριοποιημένους, ώστε η εκπαίδευση να μην είναι για όλους αλλά για λίγους κι εκλεκτούς, γεμάτη ταξικούς φραγμούς για την πλειοψηφία των παιδιών του λαού.

Οι εκπαιδευτικοί με την έναρξη της σχολικής χρονιάς αντέδρασαν στις συγχωνεύσεις, απέργησαν και κατέβηκαν μαζικά στις 23 Οκτώβρη στην ΠΔΕ ενάντια στις συνδικαλιστικές διώξεις των τριών αγωνιστών εκπαιδευτικών από την ΕΛΜΕ Πειραιά με αποτέλεσμα να μην τους επιβληθεί η ποινή της δυνητικής αργίας, συμμετείχαν μαζικά στη διαδήλωση του Πολυτεχνείου και στη γενική απεργία στις 20 Νοέμβρη. Όλο αυτό το διάστημα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με διαφορετικούς ρυθμούς και ασσυμετρίες, βρισκόταν σε κίνηση ενάντια σε διάφορες πλευρές της επίθεσης που δέχονται από την κυβέρνηση, με βασικό (πέραν της πολιτικής της ακραίας φτωχοποίησης, που αφορά όλους τους εργαζομένους) το μέτωπο της αξιολόγησης που συνδέεται με το άλλο μεγάλο ζήτημα, τις διώξεις και τα πειθαρχικά. Σε αυτή τη φάση, που η επίθεση αναμένεται να ενταθεί αλλά η συνδικαλιστική ηγεσία περί άλλων τυρβάζει, χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν μια σειρά ζητήματα για να μπορέσει ο κλάδος να αγωνίζεται και να νικά.

Παρά τις τεράστιες προσπάθειες της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας, οι εκπαιδευτικοί, όχι μόνο δεν έχουν αποκτήσει «κουλτούρα αξιολόγησης» αλλά εξακολουθούν να την απορρίπτουν και να αντιστέκονται στην εφαρμογή της. Ένα κομμάτι των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, παρά τις πιέσεις και τα πειθαρχικά, δεν δέχεται να αξιολογηθεί επιμένοντας στην απεργία/αποχή. Όμως, ακόμα κι εκείνοι που δέχτηκαν να αξιολογηθούν κάτω από ένα καθεστώς απειλών και εκβιασμών, μπορούν και πρέπει να παραμείνουν στη μάχη για την ανατροπή της. Όσο προχωράει η αξιολόγηση τόσο θα φαίνεται ο αντιδραστικός ρόλος της, κανένας δεν ξεμπέρδεψε και κανένας δεν αξιολογείται μόνο μια φορά. Η αξιολόγηση είναι μπροστά τους και μπροστά σε όλους ανεξαιρέτως τους εκπαιδευτικούς.

Η κυβέρνηση ξεκίνησε από περιοχές της περιφέρειας, με αργούς ρυθμούς προς το παρόν αλλά μεθοδικά, να αξιολογεί και τους μόνιμους. Οι διευθυντές σχολείων εντέλλονται να προχωρήσουν στην αξιολόγηση Α2 των εκπαιδευτικών, που αφορά στα τυπικά προσόντα. Όμως, η αξιολόγηση όσο κι αν προχώρησε, που προχώρησε, δεν έχει στέψει το υπουργείο νικητή. Γι’ αυτό καταφεύγει σε απειλές, διώξεις και πειθαρχικά.

Τα πειθαρχικά σε βάρος των εκπαιδευτικών που κάνουν α/α ενάντια στην αξιολόγηση, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές διώξεις που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, οι ΕΔΕ που διατάζονται για το παραμικρό δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μπλοφάρισμα της κυβέρνησης, ως κακοδιαχείριση κάποιων διευθυντών εκπαίδευσης ή ως υποθέσεις που θα σκοντάψουν πάνω στις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες και θα παραγραφούν. Ήδη κάποιες διώξεις, με εντολή υπουργού, τρέχουν πολύ γρήγορα. Είναι θέμα πολιτικής απόφασης η διαχείρισή τους. Παρόλο που οι περισσότερες εκκρεμούν, λειτουργούν τρομοκρατικά. Έχουμε ήδη τις πρώτες ποινές, όπως η γραπτή επίπληξη στην Ε.Π. για το πανό με το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», ενώ η απειλή της απόλυσης της Χ.Χ. και του Δ.Χ. μελών του Δ.Σ της ΕΛΜΕ Πειραιά συνεχίζει να υπάρχει και πολύ σοβαρές κατηγορίες αναμένονται στην περίπτωση της ΕΔΕ που εξελίσσεται ταχύτατα στο 2^ο ΕΠΑΛ Ιλίου. Όλο αυτό το κυνηγητό εκπαιδευτικών διαμορφώνει ένα υπερσυντηρητικό, αντιδημοκρατικό, αυταρχικό σχολείο με λογοκρισία, φόβο και τιμωρίες σε βάρος εκπαιδευτικών και μαθητών, που μαζί με την αξιολόγηση διαμορφώνουν συνθήκες «στρατώνα» στα σχολεία. Που εκφράζεται και με τον… μετρητή αποβολών που ανακοινώνει κάθε τόσο η κυβέρνηση – και οι οποίες έχουν ξεπεράσει τις 10.000 από την αρχή της χρονιάς, όπως καμαρώνει ο υπουργός!

Το τοξικό αυτό κλίμα θα μεταφερθεί σε όλους τους εκπαιδευτικούς. Είναι επικίνδυνη ανοησία, που πηγάζει από την έλλειψη εμπιστοσύνης στη βάση του κλάδου, η αντίληψη πως αν παραθέσουμε τις δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας, αν δεν επικαλεστούμε τη «νομιμότητα», αν προβάλουμε τις διώξεις «θα τρομάξει κλάδος» και «θα φοβηθούν οι εκπαιδευτικοί». Μόνο η αντιμετώπιση της πραγματικότητας μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα, η αλήθεια κερδίζει τους εργαζόμενους με το κίνημα, η εμπιστοσύνη γεννά τη συλλογικότητα.

Η απεργία/αποχή ως μέσο πάλης ενάντια στην αξιολόγηση πρέπει πάντα να στηρίζεται από παραστάσεις διαμαρτυρίας στα σχολεία που γίνεται η αξιολόγηση, να συνοδεύεται από διαδηλώσεις, απεργίες και από άλλες δράσεις. Μόνο στην αρχή της εφαρμογής της ατομικής αξιολόγησης στους νεοδιόριστους είδαμε να γίνονται παράλληλα με την α/α αγωνιστικές συλλογικές δράσεις. Η αντίληψη που επέβαλλαν οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, πως η αξιολόγηση είναι «προσωπικό ζήτημα του καθενός» κι επομένως αν «θέλει» κάποιος να αξιολογηθεί δεν κάνουμε καν κινητοποίηση διαμαρτυρίας ενάντια στη διαδικασία και τον αξιολογητή, η σκλήρυνση της κυβέρνησης που χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να εφαρμοστεί η αξιολόγηση, οι απειλές και τα πειθαρχικά, η άθλια στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας που στην ουσία συμφωνεί με την αξιολόγηση (με μια «άλλη αξιολόγηση» από αυτήν του υπουργείου!) και υποτάσσεται στην κυβερνητική «νομιμότητα», έχουν ως αποτέλεσμα να αυξάνονται οι συνάδελφοι που υποχωρούν μπροστά στις πιέσεις και αξιολογούνται. «Καίνε» την απεργία αποχή και τις στάσεις εργασίας όσοι τις μετατρέπουν σε πανάκια και «εθελοντισμό». Η νέα πιο δύσκολη πραγματικότητα απαιτεί να ανέβουν οι αντιστάσεις. Δεν αρκεί να λέμε να μην περάσει η αξιολόγηση, πρέπει να δώσουμε τη μάχη της ανατροπής της.

Εκμεταλλευόμαστε τις ρωγμές και τις αντιφάσεις των θεσμών που μεγαλώνουν κάτω από την πίεση του κινήματος και καταγράφονται σε θετικές δικαστικές αποφάσεις. Η δικαστική δικαίωση των νεοδιόριστων εκπαιδευτικών τους 2020, οι 45 νεοδιόριστοι που μονιμοποιήθηκαν αποδεικνύουν πως οι αντιστάσεις και οι αγώνες έχουν απτά αποτελέσματα. Όμως κανένας εφησυχασμός δεν πρέπει να επικρατήσει, ιδιαίτερα σε εποχές που ξηλώνονται «κατοχυρωμένα» δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, που κατακτήθηκαν με αίμα. Στις θετικές αποφάσεις πρέπει να προσέχουμε τις παγίδες και τα αρνητικά σημεία. Δεν είναι φιλικός θεσμός για τους εργαζόμενους η αστική Δικαιοσύνη. Οι αποφάσεις της κατά κανόνα δικαιώνουν το σύστημα και τις κυβερνήσεις του.

Οι εκπαιδευτικοί, ένας κλάδος εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων, δεν πρέπει να κρέμονται από νομικές συμβουλές. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ σπρώχνουν τον κλάδο στα δικαστήρια και στις προσφυγές (κατ’ αναλογία με αυτό που κάνει η κυβέρνηση, δηλαδή) γιατί δεν μπορούν και δεν θέλουν να πάρουν την ευθύνη των πολιτικών αποφάσεων αγώνα που απαιτούνται. Σε κάθε περίπτωση έχουν την ευθύνη των κατευθύνσεων που δίνουν οι διάφοροι νομικοί που καλούν, προωθούν ή αναπαράγουν τις περίφημες νομικές γνωματεύσεις τους. Διαπαιδαγωγούνται έτσι οι εργαζόμενοι πως οι αγώνες πρέπει να έχουν πρωτίστως νομική (αντί συνδικαλιστική-κινηματική), κάλυψη. Οι αγώνες δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι, είναι δίκαιοι και αναγκαίοι.

Υπάρχουν δύο δρόμοι και πρέπει να διαλέξουμε. Ο πρώτος είναι ο δρόμος της αποδοχής και της υποταγής, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ολοένα και χειρότερους όρους ζωής και δουλειάς καθώς δεν πρόκειται να σταματήσουν αν δεν ξηλώσουν στη κυριολεξία κάθε δικαίωμα και κάθε κατάκτηση που κερδήθηκε με αίμα μέσα από σκληρούς και πολύχρονους αγώνες. Προφανώς, ο δρόμος αυτός δεν αποτελεί «πραγματική επιλογή». Ο δεύτερος είναι ο δρόμος του αγώνα, που είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει προοπτική.

Τι είναι, όμως, αγώνας; Αγώνας σημαίνει διαδηλώσεις και απεργίες με κλιμάκωση και όχι «ντουφεκιά με ημερομηνία λήξης» (που ανακοινώνεται, μάλιστα, στον αντίπαλο), με απεργιακές επιτροπές που θα περιφρουρούν την απεργία, με απεργιακά ταμεία και οικονομικές εξορμήσεις, με πρωτοβουλίες αγώνα και συνελεύσεις μαζικές που θα κάνουν απολογισμό, θα σχεδιάζουν την αγωνιστική συνέχεια και θα παίρνουν αποφάσεις σ΄ αυτήν την κατεύθυνση. Αγώνας σημαίνει να επιδιώκεις την ήττα του αντιπάλου, την νίκη του κινήματος και όχι «για την τιμή των όπλων». 

Τη συνολική και άγρια επίθεση δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με ατομικές στάσεις, με νομικά επιχειρήματα, με τις συμβουλές των «σοφών» στις ομάδες viber, με απλή ανάταση των χεριών σε αποφάσεις ή να αναθέσουμε σε άλλους να την αντιμετωπίσουν μέσω κάποιας ψήφου σε κάποια κάλπη ή με επερωτήσεις και προτάσεις νόμου στη Βουλή. Απαιτείται ενεργή συμμετοχή όλων μας, συλλογικότητα, δέσμευση και χρόνος. Διεκδικούμε τα σωματεία με τη συμμετοχή μας στις γενικές συνελεύσεις, με επιτροπές αγώνα, με πρωτοβουλίες. Τέτοιο παράδειγμα είναι η «Ανοικτή Συνέλευση Αγώνα Ενάντια στις Συνδικαλιστικές Διώξεις και τις Απολύσεις», που έσπασε τη σιωπή της συνδικαλιστικής ηγεσίας και την εχθρική στάση των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ και ανέδειξε το θέμα των διώξεων και των απολύσεων οργανώνοντας τη μαχητική μαζική συγκέντρωση στην ΠΔΕ στις 23 Οκτώβρη. Οι εργαζόμενοι στηρίζονται, παίρνουν κουράγιο και ελπίδα από τις συλλογικές διαδικασίες και την ίδια τους την πάλη.

Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Άμεση και χωρίς όρους μονιμοποίηση όλων των νεοδιόριστων και αναπληρωτών. Ανατροπή όλων των νόμων της αξιολόγησης. Οριστική παύση των διώξεων και των πειθαρχικών. Πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες. Ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά του λαού, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς. Να σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, καμιά εμπλοκή της χώρα στους άδικους πολέμους, να βάλουμε φραγμό στη γενίκευση του πολέμου και το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Με αγώνες θα κερδίσουμε την καλύτερη ζωή που μας αξίζει.