ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ: “When nobody’s watching” ή καλύτερα “When nobody makes a profit”

 

Την Δευτέρα 27/10 βρεθήκαμε στον κινηματογράφο «Τριανόν» για να δούμε το «When nobody’s watching». Ένα ντοκιμαντέρ των Παναγιώτη Αρωνιάδη και Κώστα Αμοιρίδη με θέμα το ποδόσφαιρο γυναικών στην Ελλάδα, ένα άθλημα με μικρή ορατότητα και πολλά προβλήματα. Μέσα από 30 συνεντεύξεις, γυναίκες ποδοσφαιρίστριες περιγράφουν την εμπειρία τους. Τις δυσκολίες, που ομολογουμένως είναι πολλές, τα προβλήματα, που επίσης είναι πολλά και μεγάλα, όλα αυτά που αντιμετωπίζουν από την πρώτη στιγμή, συχνά από πολύ μικρή ηλικία, όταν αποφασίζουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.

Μπορεί ο στόχος του ντοκιμαντέρ, ο οποίος και εν μέρει ικανοποιείται, να είναι να «σπάσει η αφάνεια» και να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τις γυναίκες που θέλουν να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο, ωστόσο οι καταστάσεις που περιγράφουν οι ποδοσφαιρίστριες είναι ιδιαίτερα δύσκολες. Δύσκολες για γυναίκες σε «κόντρα ρόλο», που έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τα καπιταλιστικά πρότυπα της γυναικείας εικόνας (σύμβολο ομορφιάς, θηλυκό- μητέρα, πετυχημένη εργαζόμενη) που σε καμία περίπτωση δεν φαίνονται να κολλάνε με το «αντρικό» ποδόσφαιρο, όσο και με τα ίδια τα προβλήματα του ερασιτεχνικού αθλητισμού σε μια παρασιτική χώρα σαν την Ελλάδα. Προβλήματα που αντιμετωπίζουν και οι άντρες αθλητές αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Να σημειώσουμε ότι ο Κώστας Αμοιρίδης σκηνοθετεί και τη σειρά της ΕΤ3 «Βίλατζ Γιουνάιτεντ», ένα ενδιαφέρον οδοιπορικό στις ερασιτεχνικές ομάδες ποδοσφαίρου της επαρχίας, που προσπαθεί να αναδείξει ακριβώς αυτό.

Απλήρωτες προπονήσεις και αγώνες που τις αναγκάζουν σε εξαντλητικά ωράρια για να επιβιώσουν και έλλειψη στοιχειωδών υποδομών σε αθλητικές εγκαταστάσεις που δεν φωτίζονται από τους προβολείς, παρά μονάχα όταν κάποια διάκριση ξυπνάει τον «πατριωτισμό», για να ξανασβήσουν, όμως πολύ γρήγορα, την επόμενη κιόλας μέρα. Καταστάσεις που, έτσι κι αλλιώς, χαρακτηρίζουν τον αθλητισμό σε μια εξαρτημένη χώρα που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η υποταγή στα αφεντικά της και σε ένα σύστημα άγριας επίθεσης σε κάθε δικαίωμα πόσο μάλλον στην «πολυτέλεια» του «γυναικείου» αθλητισμού. Για τον τελευταίο υπάρχουν μόνο τα «γυναικεία» βόλεϊ, μπιτς βόλεϊ και τένις, τα αθλήματα της ελίτ και όχι το λαϊκό ποδόσφαιρο που απευθύνεται σε όλους και παίζεται στην αλάνα.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι από το σύνολο των ποδοσφαιριστριών που μιλάνε στο ντοκιμαντέρ, μονάχα δυο μπόρεσαν να κάνουν επαγγελματική καριέρα και μάλιστα στο εξωτερικό και ελάχιστες σε μεγάλες ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, εκεί που ο αθλητισμός συναντά το κέρδος και το χρήμα. Κι αυτό δεν έχει ...φύλο γιατί δεν ξέρουμε τελικά πόσο οι γυναίκες αυτές διαφέρουν από τα προσφυγόπουλα που ονειρεύονται να γίνουν Αντετοκούμπο, τα αγόρια στις φαβέλες της Βραζιλίας και τους λασπόδρομους της Αφρικής που ονειρεύονται να γίνουν Ρονάλντο ή Μέσι. Πόσο διαφέρουν από κάθε αδύναμο που ακολουθεί το πάθος του και θέλει να αλλάξει τη μοίρα του κόντρα σε φυλετικές και ταξικές διακρίσεις!

Ο.Π.