Το γυναικείο, ένα ταξικό ζήτημα. Οι τρεις πλευρές της ταξικότητας του γυναικείου ζητήματος

0

 

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισήγηση της Γιάννας Αντωνιάδη στην εκδήλωση που πραγματοποίησε το ΚΚΕ(μ-λ) το Σάββατο 9 Μαρτίου με τίτλο «8 Μάρτη 2024: Συζητάμε για το γυναικείο ζήτημα στο "Εκτός των Τειχών" » 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΒΟΛΟΣ | Μας θέλουν εξαθλιωμένους με το χέρι απλωμένο, να σφίξουμε την γροθιά μας! Να διεκδικήσουμε την ζωή μας!

0

Σε όλο το πολεοδομικό συγκρότημα Βόλου – Ν. Ιωνίας που είναι τρεις μέρες χωρίς φως, ρεύμα και νερό, σαν αποτέλεσμα των εκτεταμένων πλημμυρών σε όλη την περιοχή της Μαγνησίας, ο κόσμος αναζητάει πόσιμο νερό που βρίσκεται σε έλλειψη. Ο δήμος Βόλου «μοιράζει» νερά, μία εξάδα στον καθένα, σε μόλις πέντε σημεία (!!!) με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να συγκεντρώνονται εκατοντάδες άνθρωποι σε κάθε ένα από αυτά, να περιμένουν ώρες, να στριμώχνονται και να αγωνιά αν θα προλάβει. 

Μία διαδικασία εξαθλίωσης της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης ανάγκης.

Τα στιγμιότυπα στις φωτογραφίες είναι έξω από το παλιό δημαρχείο της Νέας Ιωνίας και δίπλα από το στρατόπεδο «Γεωργούλα».

Όχι, οι αμερικάνοι πεζοναύτες που στρατοπεδεύουν μέσα δεν βγήκαν έξω να μοιράσουν και αυτοί νερά για να δείξουν πόσο «πονόψυχοι» είναι. 

Γ.Α.

Σχόλιο: Η κατάπτυστη εκμετάλλευση της αγωνίας των κατοίκων για πόσιμο νερό από αλυσίδες καταστημάτων είναι ένα ακόμα παράδειγμα της σαπίλας του συστήματος που λειτουργεί, στηρίζεται και αναπαράγεται στην μετατροπή της εκμετάλλευσης σε πηγή κέρδους. Σε μία σειρά εταιριών φούρνων και fastfood στην πόλη του Βόλου και των χωριών του Πηλίου, οι εξάδες νερού πωλούνται 5 με 6 ευρώ – άλλη μία μορφή απαξίωσης της ζωής του λαού – άλλο ένα παράδειγμα που αποδεικνύει πως, για να ζήσουμε ανθρώπινα, πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτό το σύστημα και τη κοινωνία του.

http://antistasimagnesia.blogspot.com/

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Μήπως πρέπει να αλλάξουμε … λαό;

0

Στις εκλογές της 17ης Νοέμβρη 1974, τις πρώτες μετά την πτώση της χούντας, η ΝΔ του Κ. Καραμανλή πήρε ποσοστό 54,37% και εξέλεξε 220 (!!!) βουλευτές, η Ένωση Κέντρου 20,42%, το ΠΑΣΟΚ 13,58% και η Ενωμένη Αριστερά (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτερικού, ΕΔΑ) 9,47%.

Μόλις τρείς μήνες από την εισβολή στην Κύπρο και την πτώση της χούντας, και έναν χρόνο ακριβώς μετά την Εξέγερση του Νοέμβρη, και ενώ εκατοντάδες χιλιάδες λαού διαδηλώνουν στους δρόμους ενάντια σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και τους ντόπιους λακέδες τους, ο «εθνάρχης» Καραμανλής, που έφυγε νύχτα από τη χώρα το 1963 μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, με άλλο όνομα, πετυχαίνει τη μεγαλύτερη εκλογική νίκη της Δεξιάς.   

Τότε ήταν πολλοί οι… αριστεροί που τα έβαλαν με τον λαό για την ψήφο του. Μάλιστα, στις συναυλίες της εποχής, αλλά και στις ταβέρνες και στις συνεστιάσεις, ο γνωστός στίχος από το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «… και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό» (φυλακές και τόπος μαρτυρίου για πολλούς αγωνιστές επί χούντας) είχε παραφραστεί με το απερίγραπτο «… και συ λαέ μαλ…σμένε, ξέχασες τον Ωρωπό»!!! Κανείς βέβαια από αυτούς τους… αριστερούς δεν χλεύασε ούτε τα έβαλε με τον Μίκη Θεοδωράκη για το εκβιαστικό δίλημμα «Καραμανλής ή  τάνκς» που έθεσε πριν από εκείνες τις εκλογές. Ούτε τα έβαλε με την ηγεσία της «Ενωμένης Αριστεράς» που, αφού υπέγραψε τη δήλωση νομιμοφροσύνης (ν.59/74), αποδέχτηκε να γίνουν οι εκλογές στην πρώτη επέτειο από την Εξέγερση του Νοέμβρη, για να πάρει εύσημα δημοκρατικότητας ο αυτουργός της βίας και νοθείας των εκλογών του 1961.

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό αυτές τις μέρες, ακούγοντας σε συζητήσεις από… αριστερούς ότι «ο λαός ξέχασε τα Τέμπη», ότι «βολεύτηκε με τα διάφορα pass και ξέχασε τη φτώχεια και την ακρίβεια», ότι «ξέχασε τη Νέα Σμύρνη, την αστυνομοκρατία και την καταστολή» και άλλα πολλά και απερίγραπτα. Και άρχισαν και οι αναλύσεις για την «συντηρητικοποίηση της κοινωνίας», δηλαδή του λαού. Αυτού του λαού που πριν ενάμιση μήνα διαδήλωνε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμουςγια το έγκλημα στα Τέμπη καταγγέλλοντας το σύστημα της εκμετάλλευσης και του ξεπουλήματος στα ξένα αφεντικά.

Και μου ήρθαν στο μυαλό οι κουβέντες του σύντροφου Βασίλη Σαμαρά, που εδώ και πολλά χρόνια έλεγε «όποιου δεν του αρέσει αυτός ο λαός, να του… παραγγείλουμε άλλον στο σούπερ μάρκετ», ασκώντας κριτική στις διάφορες ηγεσίες της Αριστεράς «μας» (και όχι μόνο) που «τα έριχναν» στο λαό είτε για την ψήφο του είτε γιατί «δεν τραβάει». 

Για έναν αριστερό αγωνιστή, και πολύ περισσότερο για έναν κομμουνιστή, η αταλάντευτη πίστη στις ανεξάντλητες δυνάμεις της εργατικής τάξης και των λαών, και του ιστορικού τους ρόλου για την κοινωνική απελευθέρωση, δεν είναι απλά «αξιακό ζήτημα», αλλά η υλική βάση της ύπαρξης και της δράσης του. Αυτή η πίστη δεν προκύπτει από κάποια θρησκεία ή από κάποια ψευδαίσθηση, αλλά από τις αντικειμενικές συνθήκες της ταξικής κοινωνίας που ζούμε. Τις ανταγωνιστικές και ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις που γεννούν τους αγώνες και τα κινήματα. Τις αντιθέσεις ανάμεσα στους λαούς και τον ιμπεριαλισμό, τους πολέμους και τις επεμβάσεις, που γεννούν τον πόθο για Λευτεριά και Ανεξαρτησία.

Και όσο και αν είναι προκλητικό που κάποιοι… αριστεροί -φανερά ή μέσω «αναλύσεων»- προσπαθούν να φορτώσουν στο λαό τις ευθύνες για το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μάη, άλλο τόσο προκλητική είναι η «αναισθησία» κάποιων που θριαμβολογούν γιατί πήραν ένα καλύτερο ποσοστό και περισσότερους βουλευτές. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όψεις που στο πρόσφατο παρελθόν είχαν τους ίδιους πρωταγωνιστές, σε αντίθετους ρόλους, με το περιβόητο «ο λαός να διορθώσει την ψήφο του».

"Μα ο λαός δεν έχει ευθύνη για τις επιλογές του;" θα ρωτούσε κάποιος. Η απάντηση είναι αρνητική. Οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα δεν έχουν ευθύνη για «αυτό που είναι». Ο εργάτης δεν είναι υπεύθυνος που τον εκμεταλλεύεται ο καπιταλιστής. Οι κοινωνίες γενικά, και πιο συγκεκριμένα η καπιταλιστική στην περίοδο της ιμπεριαλιστικής της διάστασης, έχουν μία υλική βάση, τις εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις, πάνω στις οποίες οικοδομούνται ταξικά και πολιτικά δεδομένα, ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα, κοινωνικές σχέσεις, ταξική πάλη, πολιτισμός, νόμοι και κράτος. Οι κυρίαρχες τάξεις -και στην περίπτωσή μας, η κεφαλαιοκρατική αστική τάξη-κάνουν τις πιο συνειδητές επιλογές λόγω της θέσης τους. Θέση κυριαρχίας και ηγεμονίας μέσα στην κοινωνία. Η εργατική τάξη και ο λαός, για να μπορέσουν να κάνουν συνειδητές επιλογές για το δικό τους ταξικό συμφέρον, πρέπει να συγκροτηθούν «σε τάξη για τον εαυτό τους» και να πετάξουν από πάνω τους την ψευδή συνείδηση που τους επιβάλλει το εκμεταλλευτικό σύστημα για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του.

Η ανύψωση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού «σε τάξη για τον εαυτό της» είναι υπόθεση και ευθύνη της Αριστεράς και του Κομμουνιστικού Κινήματος. Γι' αυτό γεννήθηκαν και υπάρχουν. Αυτήν την υπόθεση οφείλουν να υπηρετήσουν.

 

Γρηγόρης Ανδρεάτος

Στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)

   

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

ΑΙΧΜΕΣ | Καταστροφική "διευκόλυνση" για τις "φυσικές" καταστροφές

0

Έκπτωση 10% στον ΕΝΦΙΑ για όσους ασφαλίζουν το ακίνητο τους για φυσικές καταστροφές, ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Η έκπτωση είναι πιο καταστροφική από τις καταστροφές που βαφτίζουν φυσικές για να κρύψουν τις ευθύνες τους. Όχι μόνο γιατί το ποσό που κερδίζουν οι εργαζόμενοι από την έκπτωση δεν φτάνει για τα ασφάλιστρα. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι μπαίνει από το παράθυρο η προσωπική ευθύνη και για τις λεγόμενες φυσικές καταστροφές.

Πλημμύρες, φωτιές, σεισμοί η απάντηση από τις κυβέρνησης θα είναι «ας ήσασταν ασφαλισμένοι». Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Και το κεφάλαιο κερδίζει ( ασφαλιστικές) και το κράτος δεν απολογείται για έργα που δεν έγιναν ή που έγιναν. Και ακόμα  χειροτέρα κράτος και ασφαλιστικές ξεκινούν δικαστικούς αγώνες ακριβούς και χρονοβόρους και ο φτωχός στη μοίρα του.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Η ανεργία μειώνεται αλλά οι απασχολούμενοι δεν αυξάνονται!

0

Σύμφωνα με την έρευνα εργατικού δυναμικού που δημοσίευσε η ΕΛΣΤΑΤ υπάρχει μείωση της ανεργίας τον Μάρτη του 2023 σε σχέση με τον Μάρτη του 2022 κατά 100.395 άτομα και σε ποσοστό 10,9% έναντι 12,7%. Με βάση αυτά τα στοιχεία πανηγυρίζει ο Χατζηδάκης ότι «η εργασιακή πολιτική της κυβέρνησης έριξε την ανεργία».

Βέβαια αν παρατηρήσει κάποιος πιο διεξοδικά τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ανακαλύπτει ότι τα ποσοστά της ανεργίας πέφτουν χωρίς όμως να αυξάνονται οι απασχολούμενοι!

Οι απασχολούμενοι όχι μόνο δεν αυξήθηκαν αλλά μειώθηκαν σε σχέση με τον Μάρτιο του 2022 κατά 2.694 άτομα.

Μέρος της απάντησης βρίσκεται σε ένα άλλο σκέλος της έρευνας σε σχέση με «τα άτομα κάτω των 75 ετών που δεν περιλαμβάνονται στο εργατικό δυναμικό ή άτομα εκτός εργατικού δυναμικού» τα οποία σημείωσαν αύξηση μεταξύ Μαρτίου 2022 και Μαρτίου 2023 κατά 73.815 άτομα. Στην ουσία δηλαδή η μείωση της ανεργίας δεν οφείλεται στην αύξηση της απασχόλησης αλλά στην μείωση του εργατικού δυναμικού που λόγω ηλικίας και μακροχρόνιας ανεργίας σταματά να ψάχνει για δουλειά και είτε συνταξιοδοτείται είτε περιμένει να συνταξιοδοτηθεί.

Σε αντίθεση με τους πανηγυρισμούς της κυβέρνησης και του Χατζηδάκη είναι τα στοιχεία που λένε ότι στις ηλικίες 15-24 ετών η ανεργία είναι στο 24,2% αποκαλύπτοντας το σκοτεινό μέλλον που επιφυλάσσει αυτό το σύστημα στους νέους και τις νέες. Και το γεγονός που δεν μας λέει η ΕΛΣΤΑΤ ότι από τους πάνω από 500.000 ανέργους ούτε ένα 10% δεν παίρνει επίδομα ανεργίας με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται η ανέχεια και η εξαθλίωση στον κόσμο που άνεργος καλείται να αντιμετωπίσει την τεράστια ακρίβεια σε τρόφιμα, ενάργεια και καύσιμα.

Για τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τη νεολαία το δικαίωμα στην δουλειά, που ισοδυναμεί με το δικαίωμα στην ζωή, είναι ζήτημα πάλης απέναντι στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και στους κυβερνητικούς υπηρέτες του.

Η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς, τα μεροκάματα, τις συντάξεις που να καλύπτουν το κόστος της ζωής και η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας πρέπει να αποτελέσει την αιχμή των αγώνων. Η διεκδίκηση επιδομάτων ανεργίας σε όλους τους ανέργους για όλη την διάρκεια της ανεργίας αποτελεί κοινή διεκδίκηση των ανέργων αλλά και συνολικά των εργαζόμενων που αύριο θα βρεθούν στην κόλαση της ανεργίας.

Με Οργάνωση και Αγώνα οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και η νεολαία μπορούν να υψώσουν τείχος αντίστασης στην αντεργατική λαίλαπα και να διεκδικήσουν τα δίκια τους.

Για να ζήσουμε πρέπει να αγωνιστούμε !

Γ.Α

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ

Προσοχή στα πλυντήρια! Με αφορμή μια συζήτηση για το Πάρκο Τρίτση

0

Την Κυριακή 26/3 βρεθήκαμε στο πάρκο Τρίτση. Τις προηγούμενες ημέρες είχε κυκλοφορήσει ένα κάλεσμα σε «συνέλευση – συζήτηση» με θέμα την ανατροπή των σχεδίων της Περιφέρειας που θέλει να ξεπουλήσει το Πάρκο στους ιδιώτες με στόχο την εμπορευματική αξιοποίηση του. Το κάλεσμα είχε κινηθεί από διαφορετικά δημοτικά σχήματα και αγωνιστές που αναφέρονται στην Αριστερά.  Χωρίς να φέρει κάποια συγκεκριμένη υπογραφή το κάλεσμα ήταν κοινό όσον αφορά την ώρα και το μέρος.

Δεν θα μπούμε στη συζήτηση σχετικά με το Πάρκο Τρίτση, την αξία του για το λαό της περιοχής και την επί χρόνια λυσσαλέα προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων να το ξεπουλήσουν στο κεφάλαιο. Ούτε στους αγώνες που έχει δώσει ο λαός της περιοχής και μαζί του και εμείς για να αποτρέψουμε αυτά τα σχέδια και να παραμένει ακόμα ελεύθερος χώρος. Όχι γιατί δεν το θεωρούμε σημαντικό. Αλλά γιατί σε αυτό το σημείωμα θέλουμε να σταθούμε σε ένα άλλο ζήτημα που αφορά όλους του αγώνες που έχουμε μπροστά μας.

Σε αυτή τη συγκέντρωση, μερικών δεκάδων συμμετεχόντων, βρέθηκαν να συζητήσουν και να παίρνουν το λόγο εκπρόσωποι των δημοτικών παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του ΜΕΡΑ 25, άλλοι ως επίσημοι εκπρόσωποι και άλλοι ως κάτοικοι της περιοχής. Και καλά ως εδώ, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι βρεθήκαμε σε λάθος συγκέντρωση και ας προσέχαμε! Όταν όμως βλέπεις δίπλα στους προηγούμενους, να στέκονται και να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη συζήτηση και αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με τους οποίους έχουμε δώσει κοινούς αγώνες, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Οι εκπρόσωποι των κοινοβουλευτικών κομμάτων, δεν ήρθαν για να ξεπλύνουν μόνο τις αμαρτίες που κουβαλούν ως κυβερνήσεις, ως περιφερειάρχες και ως δημαρχαίοι σε σχέση με το Πάρκο.  Δεν φύτρωσαν εχθές, και όλοι θυμόμαστε ότι με δική τους ευθύνη έχει μείνει το πάρκο λιγότερο από το μισό και για χρόνια βυθίζονταν στην εγκατάλειψη χωρίς νερό, ρεύμα και καθαριότητα. Ήρθαν κυρίως για να ξεπλύνουν από τα χέρια τους το αίμα των αδικοχαμένων θυμάτων της πολιτικής τους. Μετά το έγκλημα στα Τέμπη ξέρουν πολύ καλύτερα από εμάς ότι ο λαός τους έχει γυρίσει την πλάτη. Ξέρουν πως ακόμα και τα συνθήματα «Μητσοτάκη κάθαρμα» και «Κάτω η κυβέρνηση της Ν.Δ.» είναι πολύ πιο πίσω από τις πραγματικές διαθέσεις του κόσμου. Ξέρουν ότι η οργή του λαού φουντώνει και φοβούνται τη στιγμή που θα τους πνίξει. Εν όψη των εκλογών δεν έχουν τίποτα να υποσχεθούν σε ένα λαό που υποφέρει από την φτώχεια και τη δολοφονική πολιτική όλων των κυβερνήσεων Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ και όσων ποζάρουν ως αντιμνημονιακοί και καταστρώνουν σχέδια συγκυβέρνησης με το ΣΥΡΙΖΑ όπως το ΜΕΡΑ25 και η ΛΑΕ.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι τι θέλει η αλεπού στο παζάρι, το ερώτημα είναι τι προσδοκούν οι δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα από τέτοιες συναθροίσεις. Δεν γίνεται να παίρνεις το λόγο και να συνδέεις το ζήτημα του Πάρκου με τη δολοφονία στα Τέμπη και αυτό να το κάνεις δίπλα – δίπλα και παρέα με τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή. Ούτε να δίνεις το λόγο στον εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ και να του δίνεις βήμα να μιλήσει σε όσο κόσμο παρακολουθούσε τη συζήτηση και να μην τρέχει κάστανο… πολιτισμός κοινοβουλευτικός.

Από τη μεριά μας καταγγείλαμε το ρόλο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και είπαμε ότι είναι ντροπή, ιδιαίτερα μετά από τις τελευταίες απεργίες να κάνουμε τις πλάτες σε όλους αυτούς και ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με το λαό και τα συμφέροντα του. Δεχθήκαμε επίθεση από τους διοργανωτές που μας κατηγόρησαν ότι «υπονομεύουμε την προσπάθεια»!  Και ποια προσπάθεια άραγε κατηγορηθήκαμε ότι «υπονομεύουμε»;  Μήπως τους αγώνες των κατοίκων για την υπεράσπιση του πάρκου; Προφανώς όχι! Η μήπως το «ξέπλυμα» των διαχειριστών του συστήματος;  Ναι. Το ξέπλυμα αυτό θέλαμε να το καταγγείλουμε να το ξεγυμνώσουμε και να το αποκαλύψουμε χωρίς κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Είμαστε αντίθετοι στις λογικές της συνδιαχείρισης, των «σοβαρών» και «υπεύθυνων» προτάσεων και τις καταγγέλλουμε ανοιχτά ως εχθρικές προς τα συμφέροντα του λαού.

Γιάννα Αντωνιάδη

ΥΓ: Παρότι συναγωνιστές άλλων συλλογικοτήτων της περιοχής, μας ενημέρωσαν ότι στο τέλος της συζήτησης υπήρξε αντιπαράθεση με τους εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών παρατάξεων θεωρούμε ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Όχι μόνο γιατί δεν πήραν θέση και δεν  συντάχθηκαν με τη δική μας στάση, της ανοιχτής καταγγελίας, αλλά και γιατί έχουμε μπει σε μια εντελώς νέα φάση. Η λαϊκή οργή ξεχειλίζει και ψάχνει να  βρει διέξοδο. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν έχουν τίποτα να υποσχεθούν στο λαό. Οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων δεν αποτελούν αναφορά για το λαό που θέλει να αγωνιστεί. Είναι υποχρέωση όλων των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά να συμβάλλουν ώστε ο λαός να παραμείνει στο δρόμο. Δεν έχουμε κανένα λόγο να ανεχτούμε τα «πλυντήρια» που στήνονται με στόχο να ξεπλύνουν τους ενόχους. Τα αιτήματα πάλης πρέπει να αφορούν το σήμερα και να υπερασπίζουν τις λαϊκές ανάγκες μακριά από κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

 

 

 

ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ