Αναπτυξιακός Νόμος: για ποιον;

Προβλήθηκε σαν «εφαλτήριο» και σαν «ακρογωνιαίος λίθος» του κατά ΣΥΡΙΖΑ success story της «δίκαιης ανάπτυξης». Στην πραγματικότητα, ο νέος αναπτυξιακός νόμος που έφεραν οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη Βουλή ακολουθεί την πεπατημένη των προηγούμενων αναπτυξιακών νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που έβριθαν προκλητικών προνομίων, «κινήτρων» και φοροαπαλλαγών προς το μεγάλο κεφάλαιο. Παρά τα όσα δηλώνονται από Τσίπρα, Σταθάκη και άλλους συριζαίους για «ταξικό πρόσημο» κλπ, για άλλη μια φορά η «αρμοδιότητα» της ανάπτυξης παραδίδεται στο μεγάλο κεφάλαιο. Και σαν να μην έφταναν τα μέχρι τώρα «κίνητρα», επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις κλπ, ο νέος αναπτυξιακός νόμος φέρνει νέα προνόμια, νέες φοροελαφρύνσεις και νέο «ζεστό χρήμα» για το μεγάλο κεφάλαιο. Έτσι, συνεχίζοντας στον δρόμο των «συστημικών» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ο αναπτυξιακός νόμος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα μοιράσει σε εταιρείες και επιχειρηματικούς ομίλους 3,6 δισ. ευρώ μέχρι το 2022 ως «χρηματοδοτικά κίνητρα». Αυτά τα δισ. έρχονται να προστεθούν στα 12 περίπου δισ. ευρώ που την τελευταία 10ετία μοίρασαν ως ενισχύσεις σε μεγάλες εταιρείες οι προηγούμενοι αναπτυξιακοί (ν. 3299/2004 και ν. 3908/2011).
Ο νέος νόμος χαρακτηρίστηκε σαν «φτωχότερος» των προηγούμενων. Με λιγότερες άμεσες ενισχύσεις (ζεστό χρήμα) και περισσότερες έμμεσες (φορολογικά κίνητρα). Καθόλου βέβαια αυτό δεν έχει να κάνει με τη «δίκαιη ανάπτυξη» και το «κοινωνικό πρόσημο» που επικαλείται ο Τσίπρας αλλά με την ασφυκτική θέση της αστικής «μας» τάξης. Μια κρατικοδίαιτη αστική τάξη, που έμαθε να ζει από το δημόσιο κορβανά και που σήμερα καλείται να «επενδύσει» χωρίς διαθέσιμα κεφάλαια, χωρίς κρατικούς πόρους, χωρίς τραπεζική χρηματοδότηση και κυρίως στα στενά περιθώρια που διαμορφώνει το καθεστώς της εξάρτησης. Μια αστική τάξη που αδυνατεί να κάνει μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς και βαφτίζει «σχέδιο» την προσαρμοστικότητα στους εκάστοτε σχεδιασμούς των επικυρίαρχων ιμπεριαλιστών. Παρά λοιπόν τα όσα λέγονται περί ανάπτυξης, επανεκκίνησης της οικονομίας, επανεκβιομηχάνισης της χώρας κλπ, οι κλαδικές προτεραιότητες που μπαίνουν με τον νέο αναπτυξιακό νόμο (τουρισμός, ναυτιλία, αγροτοδιατροφή), όπως και η συνολική του φιλοσοφία, έρχονται να υπηρετήσουν το μεγάλο κεφάλαιο και το καθεστώς της εξάρτησης ενώ παράλληλα αποκλείουν την πλειοψηφία των μικρομεσαίων.
Έτσι, την ίδια στιγμή που οι φορομπηχτικοί νόμοι ψηφίζονται ο ένας μετά τον άλλον και οι εργαζόμενοι αγκομαχούν από τη δυσβάστακτη φορολογία, ο νέος αναπτυξιακός προβλέπει φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις για τις επιχειρήσεις που θα ενταχθούν σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα, απαλλάσσει τα κέρδη τους από φόρο εισοδήματος μέχρι να εξαντληθεί το ποσό της κρατικής ενίσχυσης και σε βάθος 15ετίας! Μάλιστα οι φοροαπαλλαγές αυτές θα υπολογίζονται επί του συνόλου των κερδών ενός επιχειρηματικού ομίλου, δηλαδή όχι μόνο για τη συγκεκριμένη επένδυση αλλά και για άλλους τομείς-επιχειρήσεις-δραστηριότητες που τυχόν έχει ο όμιλος! Άλλο ένα «κίνητρο» που επίσης προβλέπεται είναι σταθερός φορολογικός συντελεστής για μια 12ετία, που θα ισχύει όμως μόνο προς τα πάνω. Δηλαδή δεν θα αυξάνεται αν αυξηθεί ο συντελεστής φορολογίας των μεγάλων εταιρειών, αλλά θα μπορεί να μειώνεται αν ο συντελεστής μειωθεί!
Πολύς λόγος γίνεται και για τις νέες θέσεις εργασίας που εκτιμάται ότι θα δημιουργηθούν με τον νέο αναπτυξιακό νόμο. Μάλιστα, ο αρμόδιος υπουργός Οικονομίας Γ. Σταθάκης τις υπολόγισε σε 15.000, μέχρι το 2022! Πολύς θόρυβος για το τίποτα. Ακόμα και αν και εφόσον επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι του υπουργείου, οι 15.000 νέες θέσεις εργασίας αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό, όταν σήμερα το επίσημο ποσοστό ανεργίας αγγίζει το 25% και οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι στον ΟΑΕΔ φτάνουν το 1,5 εκατομμύριο! Πρόσχημα για τα νέα προνόμια στο κεφάλαιο είναι αυτά τα περί νέων θέσεων εργασίας. Και ταυτόχρονα είναι και πρόκληση, αφού λέγονται την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση, στα πλαίσια των «βέλτιστων πρακτικών», σχεδιάζει παραπέρα αποδιάρθρωση των εργασιακών και νέα αντεργατικά μέτρα, με απελευθέρωση των απολύσεων κλπ, όπως απαιτούν οι δανειστές στα πλαίσια της χωρίς τέλος αξιολόγησης. Πόσο νοιάζεται η κυβέρνηση για την ανεργία φαίνεται και από το ότι η «σύνδεση» των κινήτρων με νέες θέσεις εργασίας δεν προβλέπεται για όλες τις επενδύσεις αλλά μόνο για όσες ξεπερνούν τα 20 εκατ. ευρώ (2 νέες θέσεις εργασίας ανά 1 εκατ. ευρώ).
Προκλητικές υπέρ του κεφαλαίου είναι επίσης και οι διατάξεις με τις οποίες ο νέος αναπτυξιακός καταργεί τον υποχρεωτικό χαρακτήρα της ίδιας συμμετοχής, επιτρέπει να επενδύονται αφορολόγητα τα αποθεματικά από κέρδη προηγούμενων ετών, θεωρεί επένδυση ακόμα και την αγορά μεταχειρισμένων μηχανημάτων και εξοπλισμού επιχειρήσεων που έχουν κλείσει κλπ.
Και βέβαια, εκτός από το «καθαρά» οικονομικό, υπάρχει και το πολιτικό. Με μοχλό τον νέο αναπτυξιακό, τη μοιρασιά δηλαδή δωρεάν κρατικού χρήματος, βλέπουμε καινούργιες πολιτικές και οικονομικές συμμαχίες, έχουμε νέα πολιτικά και οικονομικά «αρραβωνιάσματα» και «παντρολογήματα». «Ικανοποίηση από τους κοινωνικούς φορείς (ΣΕΒ, Ένωση Ελληνικών Τραπεζών κλπ) για τον νέο αναπτυξιακό» επιχαίρει Η ΑΥΓΗ της 7/6. Κάτι που σίγουρα θέλει, επιδιώκει και αξιοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να ενισχύσει κι άλλο τους δεσμούς του με τις διάφορες μερίδες του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αλλά που δεν αφορά τα πραγματικά λαϊκά και εργατικά συμφέροντα.

Προλεταριακή Σημαία