Μεγάλες αυταπάτες, κατάσταση αποσυγκρότησης

Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», έλεγε κάποτε ο Μάο και αυτό μπορεί να εξηγήσει π.χ. την αναστάτωση των «διεθνών αγορών». Σε κάθε περίπτωση η 24η Ιουνίου ξημέρωσε καλά για την Ευρώπη και τους λαούς της. Ξημέρωσε με το χαμόγελο να είναι, για πρώτη φορά μετά από καιρό, με τη μεριά εκείνων που επιμένουν ότι οι πολίτες μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.

Με αυτά τα λόγια υποδέχθηκε ο Παναγιώτης Σωτήρης τα αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος. Δεν μας εκπλήσσει καθόλου η πολιτική σύγχυση και τύφλωση που χαρακτηρίζει ολόκληρο το άρθρο (http://unfollow.com.gr/web-only/brexit-ton-teleftaio-logo-ton-eixan-oi-anthropoi-kai-oxi-oi-trapezites/).

Είναι μια φυσιολογική κατάληξη μας ολόκληρης πορείας και καλλιέργειας αυταπατών και ψεμάτων, που δεν καταφέρνουν τίποτα παραπάνω από τον εγκλωβισμό ενός δυναμικού με ριζοσπαστικές διαθέσεις στο άρμα του ρεφορμισμού και του κυβερνητισμού.

Αν είναι να μιλήσουμε λοιπόν με βάση τον Μάο, μπορούμε να πούμε στον Π.Σ. ότι «χωρίς ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα οι λαοί δεν έχουν κανένα λόγο». Ούτε πρώτο ούτε τελευταίο, ούτε τίποτε. Λόγος δεν είναι να απαντάς σε έτοιμα ερωτήματα και δημοψηφίσματα που έχουν σχεδιαστεί για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ταξικού εχθρού. Λόγος είναι η λαϊκή οργάνωση, η αντίσταση και η διεκδίκηση. Και σε καμία περίπτωση λόγος του λαού δεν είναι να τον σέρνουν σε ψευτοδημοψιφίσματα και να τον κάνουν ουρά της κυβέρνησης Τσίπρα.

Την ίδια στιγμή, όμως, και εν μέσω ενός εντεινόμενου ευρωσκεπτικισμού σε όλη την Ευρώπη το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σημαίνει και ένα τέλος στην «απαγόρευση σκέψης» πάνω στο θέμα της ΕΕ που είχε επιβληθεί, στην Ευρώπη, συχνά και με την πρωτοβουλία της Αριστεράς. Πλέον, νομιμοποιείται όποιος θέλει να θέσει το θέμα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, χωρίς να κινδυνεύει να θεωρηθεί παρίας. Και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης η βαθιά ενδοσυστημική στην πραγματικότητα Ακροδεξιά μπορεί να χαϊδεύει αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά, αλλά δεν τολμά να θέσει στόχους ρήξης με την «Ευρώπη».

Μάλιστα. Δηλαδή η αριστερά αυτό που περίμενε για θέσει τους οραματικούς της στόχους ήτανε αν διαμορφωθεί η ατζέντα του δεξιού ευρωσκεπτικισμού με την Λεπέν, τον Φάρατζ και τους Εναλλακτικούς, ώστε να μην θέτει ως παρίας τον οραματικό της λόγο. Μα ακριβώς αυτός ο τρόπος σκέψης μετατρέπει την αριστερά σε παρία, εάν νομίζει ότι την νομιμοποιούν εξελίξεις που η ίδια ούτε προκάλεσε, ούτε καθοδηγεί.

Ας δούμε όμως πώς ήτανε ο οραματικός σας λόγος πριν οι Τόρις δημαρχαίοι του Λονδίνου σας βγάλουν από την θέση του παρία:

Συνολική σύγκρουση με την ΕΕ! Αγώνας για την ανατροπή της πολιτικής της. Άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Πάλη για τη ρήξη, την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ! Για μια Ελλάδα της εργατικής εξουσίας, από τη σκοπιά του διεθνισμού και όχι της εθνικιστικής περιχαράκωσης ή της «αυτοδύναμης ανάπτυξης. – Ιδρυτική διακύρηξη ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 2009

Έτσι, για να διαχωριζόμαστε από την... εθνικιστική περιχαράκωση του ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ, και πάντα με «συνολική αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ». Τότε, το 2009, που η σοσιαλιστική προοπτική και η ανεξαρτησία ήτανε απότοκο των... τσισκατάρατων Λαϊκών Μετώπων και της «απαρχαιομένης» 3η διενθούς (αυτό είναι, όντως!). Αν όμως έχεις τον Φάρατζ μπροστά και εσύ πας ως ουρά με το «Lexit» (η θέση μας για το Lexit εδώ: http://antigeitonies.blogspot.gr/2016/05/blog-post_478.html), τότε δεν κινδυνεύεις από καμία "εθνικιστική περιχαράκωση". Τότε νομιμοποιείσαι!

Υ.Γ.:

Υποθέτουμε ότι τώρα που βγήκε η αριστερά από την θέση του παρία και νομιμοποιήθηκε ο αντι-ΕΕ λόγος, η ΑΡΑΝ θα «αποδεσμευθεί» από τον ρεφορμισμό και κυβερνητισμό της ΛΑΕ και των Λαφαζαναίων, που έχει την θαυμαστή θέση: «Μέσα στην ΕΕ, έξω από το Ευρώ». ΟΧΙ;