Μια χώρα ιμπεριαλιστική, με ιδιαίτερο βάρος στα τεκταινόμενα της Ευρώπης και όλου του πλανήτη, με συμπόρευση με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όχι όμως υποτακτικά και απόλυτα, με μερίδες της αστικής της τάξης να αμφισβητούν εξ αρχής την ένταξη στη «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» απ’ ότι φαίνεται επιλέγει τη δική της πορεία με την έξοδο. Μια έξοδος που πολεμήθηκε, εκτός από τις μερίδες που πρότασσαν τη παραμονή στην Ε.Ε., και από τους αμερικάνους και από τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Μια έξοδος που μένει να δούμε τι ασκούς του Αιόλου θα ανοίξει για το ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο, όπως επίσημα λέγεται, για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον κόσμο όλο, με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να μαίνονται.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι το όποιο όφελος για τους ίδιους τους λαούς, της Βρετανίας κατ’ αρχήν της Ευρώπης μετά. Αναρωτιέται κανείς τι όφελος μπορεί να έχουν από μια έξοδο στην οποία οι ίδιοι δεν έπαιξαν κανένα ρόλο, πέραν του εκλογικού, από μια έξοδο που καθορίστηκε από αντιθέσεις μεταξύ μερίδων της αστικής της τάξης, που οι διαφοροποιήσεις τους είχαν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο για το ρόλο του βρετανικού ιμπεριαλισμού στο παγκόσμιο σκηνικό και πως θα τον πετύχουν.
Από μια άποψη μια τέτοια εξέλιξη όλους εμάς δε μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Πολύ περισσότερο όταν μας δικαιώνει ως προς τις αναλύσεις μας για το μόρφωμα που λέγεται Ε.Ε.
Καλό είναι που οι θεωρίες περί ενωμένης Ευρώπης, ευρωπαϊκών αξιών, ευρωπαϊκής κουλτούρας, κατάργησης συνόρων και άλλα τέτοια κουραφέξαλα που έντυναν την οικοδόμηση αυτού του ιμπεριαλιστικού οργανισμού γίνονται θρύψαλα. Καλό είναι οι «αριστερές» θεωρίες περί «αντικειμενικών» ολοκληρώσεων που στηρίζονταν και στην «αντικειμενική» εξέλιξη της ένωσης των ευρωπαϊκών καπιταλισμών, σε ισότιμη ή ανισότιμη βάση και άλλα μεγαλύτερα κουραφέξαλα που συνοδευόταν από ούλτρα ταξικές αναλύσεις, να διαψεύδονται παταγωδώς. Το ανώτερο του ιμπεριαλισμού στάδιο, ο «ολοκληρωτικός καπιταλισμός» αποδείχτηκε κακοτράχαλο χωράφι που όταν δε συμφέρει αυτούς που το έστησαν το παρατάνε ή και το διαλύουν.
Από μια άλλη άποψη όμως όταν αυτή η έξοδος, το ξήλωμα (μένει να δούμε τι είδους ξήλωμα θα δούμε, αν θα δούμε, και σε βάρος ποιών) της «φυλακής των λαών», γίνεται από τη σκοπιά συμφερόντων κεφαλαιοκρατικών και μάλιστα ιμπεριαλιστικών, όταν επενδύεται με θεωρίες εθνικισμού, ρατσισμού έως και φασισμού και όταν ο εργατικός και λαϊκός παράγοντας σε μια τέτοια εξέλιξη απουσιάζει, πόσο μάλλον σε κατεύθυνση υπεράσπισης και διεκδίκησης δικαιωμάτων που τη κατάργησή τους επιδιώκουν και οι φιλοbrexit και οι φιλοremain, πόσο μπορεί να μας δώσει μια ανάσα ανακούφισης και να μη μας δημιουργήσει περισσότερο ανησυχία; Σοβαρή μάλιστα; Πόσο λοιπόν μπορεί να χαιρόμαστε όταν αυτή την, θετική με μια πρώτη ματιά, εξέλιξη ο λαϊκός παράγοντας ουδόλως μπορεί να την εκμεταλλευτεί προς όφελός του, πόσο μάλλον η ανύπαρκτη σε επίπεδο ευρωπαϊκό αριστερά και ακόμη περισσότερο επαναστατική αριστερά, ενώ την εκμεταλλεύεται δεόντως και με περίσσιο θράσος η ακροδεξιά, καλυμμένη και μη φασιστική; Όταν κάθε είδους εθνικισμοί παίρνουν κεφάλι;
Μπορεί λοιπόν οι λαοί του Ηνωμένου Βασιλείου να ψήφισαν έχοντας διάφορα στο μυαλό τους. Να εκφράστηκαν με τη ψήφο τους έχοντας κατά νου τις πολιτικές που τους εξαθλιώνουν. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι που ακούμπησαν αυτά που έχουν κατά νου! Στις δικές τους δυνάμεις, τις συγκροτημένες από κάτω έως πάνω απέναντι σε ένα πανίσχυρο καπιταλισμό, με στόχο να επιβάλουν τα δικά τους ή σε δυνάμεις που έτσι κι αλλιώς θα συνεχίσουν ή ακόμη και θα εντείνουν, στο όνομα των συνεπειών για παράδειγμα, την επίθεση εναντίον τους; Με την αυταπάτη ότι θα ακολουθηθεί μια «εθνική» πολιτική; Τα ίδια ισχύουν και για όλους τους λαούς. Της Ευρώπης, της Αμερικής, της Ασίας, της Αφρικής. Έχει σημασία που ακουμπάνε τη δυσαρέσκειά τους, την οργή τους, τις ελπίδες τους οι λαοί. Έχει σημασία η συγκρότησή τους, ο αγώνας τους, η αντίστασή τους, η διεκδίκησή τους και εν τέλει η προσπάθεια ανατροπής του συστήματος που τους εξαθλιώνει και τους μετατρέπει σε κρέας για κανόνια. Έχει σημασία που ακουμπάνε τη διάθεσή τους για ανεξαρτησία, πως την εννοούν. Είτε από ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς είτε από ομόσπονδα κράτη. Έχει σημασία ποιοι ηγούνται σε αυτή τη προσπάθεια.
Μπορεί λοιπόν μια πρώτη αντίδραση να φέρνει χαμόγελα η ανάλυση όμως της κατάστασης από δυνάμεις και αγωνιστές που θέτουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των λαών, της εργατικής τάξης, που θεωρούν εαυτούς αριστερούς και επαναστάτες κομμουνιστές δεν επιτρέπει ούτε εύκολες αισιοδοξίες και πανηγυρισμούς ούτε εύκολους αφορισμούς και λύπες. Οι καταστάσεις είναι πολύ πιο σοβαρές και πολύπλοκες από αναλύσεις «άσπρου - μαύρου». Πολύ περισσότερο όταν τη διάλυση, αν υπάρξει τελικά, ενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού δεν την επιβάλουν οι λαοί αλλά οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών που οξύνονται. Είναι διαφορετικό το «Έξω η Βρετανία από την Ε.Ε.» όταν το θέτει η ιμπεριαλιστική αστική της τάξη, αλλιώτικο θα ήταν αν το έθετε η εργατική της τάξη. Όπως πολύ αλλιώτικο είναι το «Έξω η Ελλάδα από την Ε.Ε.»! Σοβαρότητα χρειάζεται και προετοιμασία για τα χειρότερα. Αλλά και για τα καλύτερα. Σαν και αυτά που έδειξε ο λαός μας πριν λίγα χρόνια, σαν και αυτά που δείχνουν οι γάλλοι εργάτες. Οι όποιες αναλύσεις μας να συμβάλουν στη κίνηση των λαών και όχι στη κοίμισή τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου