Ένα από τα ζητήματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, και το επανέφεραν τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ, ήταν αυτό της αλλαγής του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία και της προσευχής πριν την έναρξη των μαθημάτων. Η «αντιπαράθεση» Φίλη και εκκλησίας άγγιξε ως και το ζήτημα του διαχωρισμού του κράτους από την εκκλησία, υπήρξαν δράσεις και αντιδράσεις, δηλώσεις και αντιδηλώσεις και τελικά, με τη συνάντηση Τσίπρα και Ιερώνυμου επήλθε ο συμβιβασμός, η «άρση των παρεξηγήσεων» και ο διαχωρισμός μετατράπηκε στον «διακριτό ρόλο» των δύο.
Η σχέση κράτους και εκκλησίας είναι ένα ζήτημα πολύ παλιό… από την ύπαρξη της χώρας ως σχετικά ανεξάρτητης κρατικής οντότητας. Οι δεσμοί είναι τέτοιοι που μάλλον δεν έχουν άδικο όλοι όσοι ασχολούνται με το ζήτημα, ακόμη και αστοί διανοητές, όταν μιλούν για σχεδόν μοναδική περίπτωση θεοκρατικού κράτους, σε μια χώρα μάλιστα που ο ρόλος της εκκλησίας πριν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης για ανεξαρτησία από τους Οθωμανούς ήταν αντίθετος! Αυτός άλλωστε ήταν και ένας από τους λόγους που «ανάγκασε» τον διαχωρισμό της από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Από την αρχή, η εκκλησία καλέστηκε να παίξει σημαντικό ρόλο σε ένα κράτος που η ύπαρξή του στηρίχθηκε και στηρίζεται διαχρονικά στην εξάρτηση από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Μια εξάρτηση που στηρίχθηκε στο -πιο ξεκάθαρα ομολογημένο από τις δικτατορίες που υπήρξαν σε αυτόν το τόπο- τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Η εκκλησία είναι πανταχού παρούσα, στα σχολεία, στα δικαστήρια, στις δημόσιες υπηρεσίες, στη Βουλή, ακόμη και στα εγκαίνια μεγάλων έργων, μικρών ή μεγάλων επιχειρήσεων, έχει λόγο για τα πάντα και φυσικά εκτός από ιδεολογικό ρόλο έχει και σημαντική δραστηριότητα σε πολλές πτυχές της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Στήριξε και στηρίζει κάθε μορφή αστικής εξουσίας, με βασικό στόχο την παρεμπόδιση κάθε προοδευτικής αλλαγής, πολύ περισσότερο την εναντίωση σε οτιδήποτε θα μπορούσε να μετατραπεί σε αμφισβήτηση αυτής της εξουσίας, σημαντικό μέρος της οποίας είναι και η ίδια. Σε κρίσιμες καμπές της ιστορίας ήταν ξεκάθαρα ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και τους λαϊκούς αγώνες, ακόμη και στην περίοδο της κατοχής. Κάτι που βεβαίως δεν αναιρείται από την ύπαρξη μελών της -παπάδων ή ακόμη και μητροπολιτών - που διαχωρίστηκαν από αυτή.
Στα πιο σύγχρονα, δεν είναι μακριά η περίπτωση Χριστόδουλου, όπου με δυναμικό τρόπο διεκδίκησε σημαντικό πολιτικό ρόλο στην προσπάθεια ιδεολογικής και πολιτικής ποδηγέτησης της νεολαίας και του λαού, σε εθνικά ζητήματα (βλ. «Μακεδονικό») ή και σε πιο απλά θέματα εκδημοκρατισμού και εκσυγχρονισμού της λειτουργίας του κράτους. Όπως είναι ολοζώντανος σήμερα ο ρόλος της στην προσπάθεια να κυριαρχήσουν αντιδραστικές, εθνικιστικές και ρατσιστικές τάσεις και πρακτικές με αφορμή το προσφυγικό. Είτε με «ήπιους» είτε με «ακραίους» τρόπους.
Το ζήτημα του ρόλου της εκκλησίας αναδείχθηκε -όσες φορές αναδείχθηκε- με πρόσχημα πλευρές αστικού εκσυγχρονισμού, στη βάση όμως των αντιπαραθέσεων υπήρξαν, είτε οικονομικοί είτε πολιτικοί λόγοι. Το πώς και πότε θα λυθεί και αυτό το ζήτημα δεν είναι καθόλου άσχετο με την ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και μέχρι το που μπορεί αυτό να φτάσει.
Η τωρινή αντιπαράθεση της κυβέρνησης με την εκκλησία, του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και οι ΑΝΕΛ πήραν άλλη θέση, έχει και την επικοινωνιακή της πλευρά στη προσπάθειά του να πείσει, ότι δεν έχει χάσει τις αριστερές του ρίζες, αν τις είχε ποτέ, ότι δεν διστάζει να τα βάλει με βασικούς πυλώνες αυτού του συστήματος, ότι θέτει τα θεμέλια για μια προοδευτική αριστερή στροφή της χώρας προς όφελος της δημοκρατίας και του λαού. Λεονταρισμοί που παραβλέπουν βέβαια, ότι και σε αυτή την περίπτωση έκανε πολλές και φιλότιμες προσπάθειες να ρίξει γέφυρες και να αποκτήσει ερείσματα -ή ακόμη και στήριξη- στους κόλπους της εκκλησίας. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, το συνέδριο «Αριστερά και Εκκλησία» που διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του 2013, όπου και εκεί έγινε σημαντική προσπάθεια να… αρθούν οι παρεξηγήσεις. Στόχος της εκκλησίας είναι να αναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε ακόμη μεγαλύτερη υποταγή στο σύστημα, να πετάξει από πάνω του και τα τελευταία ψήγματα «αριστεροσύνης»!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε τα κυβερνητικά ηνία πατώντας πάνω στη λαϊκή οργή και που τελικά υποτάχθηκε σε ιμπεριαλιστές και ντόπιο κεφάλαιο πλήρως, θεωρεί, ότι τα ζητήματα δημοκρατίας, αλληλεγγύης και αστικού εκσυγχρονισμού θα τον βοηθήσουν στην προσπάθεια να διατηρηθεί, όσο το δυνατόν, το προς κυβερνητικής εξουσίας προφίλ του. Από την άλλη όμως, όλη αυτή η αντιπαράθεση περί θρησκευτικών δεν μπορεί να είναι άσχετη με τις επιδιωκόμενες αλλαγές στον χώρο της παιδείας και τον επανακαθορισμό ρόλων. Μη ξεχνάμε, ότι παράλληλα και στη σκιά της αντιπαράθεσης περί θρησκευτικών πέρασε σε δεύτερο πλάνο η πιο σοβαρή αντιπαράθεση για τον δημόσιο ή μη χαρακτήρα της παιδείας, για τον ρόλο του κράτους, ενδεχόμενα και της εκκλησίας, για τον ρόλο του ιδιωτικού κεφαλαίου σε όλες τις βαθμίδες. Παράλληλα και στη σκιά της αντιπαράθεσης για τα θρησκευτικά δρομολογούνται μια σειρά αντιδραστικές αλλαγές που αφορούν τα εργασιακά των εργαζομένων στον χώρο έως και την ένταση των ταξικών εμποδίων στην πρόσβαση στην εκπαίδευση των παιδιών του λαού. Από το νηπιαγωγείο έως το πανεπιστήμιο.
Και ενώ λοιπόν αμφισβητούνται τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, ενώ αμφισβητείται η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, καλείται ο λαός να πάρει θέση για τους συνολικούς ή επιμέρους ιδεολογικούς προσανατολισμούς της εκπαίδευσης, λες και είναι άσχετοι με την ταξική φύση του κράτους και κυρίως με τους ταξικούς συσχετισμούς που διαμορφώνονται στην ταξική πάλη. Χωρίς να υποτιμούμε το εποικοδόμημα, θα λέγαμε, ότι καλό θα ήταν να μη χάσουμε τη βάση!
Προλεταριακή Σημαία
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δημοφιλεις αναρτησεις
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
λαϊκη αντισταση - Α.Α.Σ.
Αριστερα
Πολιτικη
Διεθνη
Εργαζομενοι
Μεταναστες - προσφυγες - πολιτικοι προσφυγες
Νεολαια
Δημοκρατια;
Κινηματα
Τοπικα
Μνημες
Πολιτισμος
Εκλογες
ΑΡΧΕΙΟΘΗΚΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
Videos
Get this Recent Comments Widget
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου