Μπροστά στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Το 3ήμερο 30/11-2/12, διεξάγεται στην Αθήνα, το 36ο τακτικό εκλογοαπολογιστικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ καθώς και έκτακτο καταστατικό-οργανωτικό συνέδριο. Τρία χρόνια μετά το προηγούμενο, με την επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους να έχει κλιμακωθεί, και δύο περίπου μήνες μετά την πανελλαδική συνδιάσκεψη της συνομοσπονδίας -ενδεικτική των προθέσεων της συνδικαλιστικής ηγεσίας- δεν θα μπορούσε κάποιος να περιμένει και πολλά πράγματα από μια διαδικασία απομακρυσμένη από τις αγωνίες και τις ανάγκες της χαμηλόβαθμης-χαμηλόμισθης συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα της οικονομίας.

Οι εργαζόμενοι, βέβαια, στο Δημόσιο δεν γνωρίζουν καν την πραγματοποίηση αυτής της διπλής διαδικασίας, πλην φυσικά των μελών και στενών ίσως συνοδοιπόρων των παρατάξεων. Δείγμα και αυτό της «επαφής» της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης με τη βάση. Για τους εργατοπατέρες φυσικά, λίγη αξία έχει το γεγονός αυτό, αφού οι εκλογικοί συσχετισμοί και οι καρέκλες είναι το μοναδικό άγχος τους. Άλλωστε, σ’ όλα τα τελευταία συνέδρια, λίγη έως καθόλου συζήτηση κι αντιπαράθεση γίνεται πάνω στα πραγματικά επίδικα και αναγκαιότητες των εργαζομένων στο Δημόσιο.

Βασικό ζήτημα τριβής θα αποτελέσει ασφαλώς, στο πλαίσιο του συνεδρίου, η πολιτική απόφαση και η καταστατική αποτύπωση της εγγραφής ή μη στα πρωτοβάθμια σωματεία των εργαζομένων με ευέλικτες-μη μόνιμες σχέσεις εργασίας, που εξαπλώνονται με ταχείς ρυθμούς πλέον σε όλο το Δημόσιο και πεισματικά αρνούνται επί σειρά ετών να κάνουν δεκτούς οι κυρίαρχες παρατάξεις. Προφανώς, η έκφραση αυτής της σωστής επιλογής (να γίνουν δηλαδή μέλη των συνδικάτων), σε επίπεδο ομοσπονδιών και στην ΑΔΕΔΥ, εξακολουθεί να τους δημιουργεί πρόβλημα συσχετισμών.

Από άποψη ουσίας, βέβαια, το άνοιγμα της συζήτησης πάνω στην πολιτική κυβέρνησης, ΕΕ, ΔΝΤ και κεφαλαίου, την κατεύθυνση, τα μέτρα και τα αποτελέσματά τους στους δημοσίους υπαλλήλους και συνολικότερα τους εργαζόμενους, θα αναδείκνυε τις ευθύνες μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που έχει περάσει προ πολλού στο αντίπαλο στρατόπεδο, τόσο από άποψη λογικής και πρακτικής αλλά και ως κοινωνική σύνθεση, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για την ΑΔΕΔΥ. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που εύλογα διερωτάται κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος –πολύ περισσότερο κάποιος ταξικός συνδικαλιστής – «τι ρόλο παίζω εγώ μέσα σε ένα τέτοιο σώμα;».

Ωστόσο, πρέπει να τεθούν τα ζητήματα αντιπαραθετικά ακόμη κι εκεί, ως καταγραφή και ως μελλοντική υποθήκη. Κι αυτά δεν είναι άλλα από την επιδρομή στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων στο εισόδημα (μισθοί, συντάξεις, φοροληστεία, χαράτσια, κ.ά.), στην ασφάλιση (περίθαλψη, σύνταξη), στις εργασιακές σχέσεις (αξιολόγηση-κινητικότητα, χτύπημα μονιμότητας, διεύρυνση της ελαστικότητας πάσης φύσης κλπ), στην έλλειψη προσωπικού-εντατικοποίηση και την αδιοριστία, στο ξεπούλημα-ιδιωτικοποιήσεις, συνολικά στην πολιτική των μνημονίων και της διαρκούς και άγριας επίθεσης στους όρους δουλειάς και ζωής των εργαζομένων. Η αιχμή είναι ασφαλώς η επίθεση στον κατώτατο μισθό, στις συλλογικές συμβάσεις, στα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα που είναι προ των πυλών, με το κουαρτέτο να θέτει και να ξανανοίγει σχεδόν όλη την αντεργατική βεντάλια και την κυβέρνηση να ξαναπαίζει την ίδια κακόγουστη παράσταση της δήθεν υπεράσπισης των εργατικών κεκτημένων.

Ταυτόχρονα, στο κινηματικό επίπεδο, η απογοήτευση, ως αποτέλεσμα της εναπόθεσης των ελπίδων-αυταπατών των εργαζομένων ιδιαίτερα του Δημοσίου με βάση τα χαρακτηριστικά τους στον ΣΥΡΙΖΑ και της συνακόλουθης διάψευσης, έχει οδηγήσει σε αδράνεια μεγάλα τους τμήματα. Αυτή συνδυάζεται με τη στάση των κυρίαρχων παρατάξεων, που το μόνο που δεν θέλουν είναι οι μπελάδες που θα τους δημιουργήσει μια ενδεχόμενη μαζική κίνηση των ίδιων των εργαζομένων σε βάση αντίστασης και διεκδίκησης. Τα παραδείγματα, άλλωστε, από το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν για την υπονομευτική στάση αστικών και ρεφορμιστικών συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι αποκαλυπτικά και τρανή απόδειξη ότι όχι μόνο δεν θα βρουν αρωγούς σε αυτή την ηγεσία αλλά και ανοιχτούς ή καλυμμένους πολέμιους.

Για όλους αυτούς τους λόγους, δεν μπορεί κάποιος να περιμένει κάτι σημαντικό από το επικείμενο συνέδριο. Η δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία είναι πέρα από κάθε αμφιβολία αναντικατάστατη και δείκτης της όποιας αντανάκλασης σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο. Η ουσιαστική απάντηση στην αντεργατική επίθεση κυβέρνησης, ιμπεριαλιστών και άρχουσας τάξης εξακολουθεί να αναζητά δρόμους έκφρασης και να θέτει απαιτήσεις στις αγωνιστικές δυνάμεις.

Οι δυνάμεις της ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ, που είχαν παρουσία σε επίπεδο ΑΔΕΔΥ σε κοινό σχήμα με την ΕΡΓΑΣ, τόσο στο προηγούμενο συνέδριο όσο και στο επίπεδο του απερχόμενου Γενικού Συμβουλίου, θα καταθέσουν την άποψή τους σε βάση αντιπαράθεσης με τις άλλες δυνάμεις για τον χαρακτήρα και τους φορείς της επίθεσης, την κατάσταση στους χώρους δουλειάς και τα συνδικάτα και τη διέξοδο που είναι ανάγκη να οικοδομηθεί για να έρθουν καλλίτερες μέρες για τους εργαζόμενους και το λαό.

Προλεταριακή Σημαία