Δίκη Κορκονέα: Οι υπηρεσίες στο σύστημα ανταμείβονται αντίστοιχα

Στο Εφετείο Λαμίας, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, διεξάγεται σε δεύτερο βαθμό η δίκη των αστυνομικών Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο Κορκονέας είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη και εκτίει την ποινή του, στις φυλακές Δομοκού. Ο Σαραλιώτης είχε καταδικαστεί σε δέκα χρόνια και αποφυλακίστηκε το 2011 με όρους - μεταξύ άλλων να διαμένει στη Δράμα, από όπου κατάγεται.

Η δίκη στο Εφετείο Λαμίας ξεκίνησε το 2016 και έως σήμερα έχουν γίνει περισσότερες από 30 συνεδριάσεις και μπόλικες αναβολές με τελευταία στις 6 Δεκέμβρη. Επόμενη συνεδρίαση ορίστηκε για τις 23 Γενάρη.

Από την αρχική καταδίκη τους και αφού πέρασαν κάποια χρόνια και καταλάγιασαν σε ένα βαθμό τα πνεύματα και η ένταση, η υπόθεση πήρε το δρόμο της. Και εννοούμε ότι ξεκίνησε η διαδικασία για την πλήρη αναίρεση της καταδικαστικής απόφασης. Δικαίως μπορεί να παραλληλίσει κάποιος την υπόθεση αυτή αλλά και την κατεύθυνση που επιδιώκεται να πάρει, με τις δολοφονίες του επίσης 15χρονου μαθητή Μ. Καλτεζά από τον αστυνόμο Μελίστα το ’85 αλλά και του αγωνιστή Ν. Τεμπονέρα από τον ΟΝΝΕΔίτη Καλαμπόκα. Οι ποινές που τους επιβλήθηκαν τότε δεν τηρήθηκαν στο ελάχιστο με τον Μελίστα να δικάζεται χρόνια μετά τη δολοφονία και τελικά να εκτίει ποινή φυλάκισης 10 μηνών, ενώ ο Καλαμπόκας μετά από διαδοχικές δίκες και συνεχείς βελτιώσεις στην καταδίκη του αποφυλακίστηκε ύστερα από 7 χρόνια, αντί για ισόβια όπως προέβλεπε η αρχική απόφαση. Αλλά και ο Σαραλιώτης απ’ την πρώτη στιγμή έπεσε «στα μαλακά». Μεταφέρθηκε αρχικά σε αγροτικές φυλακές και μέσα σε 4 χρόνια αποφυλακίστηκε επικαλούμενος οικογενειακούς λόγους υγείας.

Όλες αυτές οι δολοφονίες είναι προϊόντα της κρατικής καταστολής και του παρακράτους και είχαν και έχουν τον εξής στόχο: Να δείξουν σε όποιον αντιστέκεται και αντιδρά ποιος έχει το πάνω χέρι. Να δείξουν πως όποιος αντιστέκεται και διεκδικεί μπορεί και να δολοφονείται. Δεν είναι τυχαία η περίοδος που συνέβησαν αυτές οι δολοφονίες. Ήταν σε περιόδους ανόδου του κινήματος και στόχευαν να το καταστείλουν σπέρνοντας τον τρόμο. Και ο καλύτερος τρόπος για να πετύχει αυτό δεν είναι μόνο αυτή καθ’ αυτή η δολοφονία αλλά και η επακόλουθη αθώωση των δραστών μόλις περάσει λίγος καιρός. Αυτό ακριβώς δρομολογείται και με τον Κορκονέα όπου η γραμμή υπεράσπισης επιδιώκει να σπάσει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης, έχοντας ως βασικό επιχείρημα ότι ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν απλώς ένας 15χρονος αλλά ένας επικίνδυνος αντιεξουσιαστής που απείλησε την αστυνομία και έτσι ο δολοφόνος δικαιολογημένα υπό το καθεστώς φόβου τον εκτέλεσε. Η βαρβαρότητα και ο κυνισμός του συστήματος αλλά και οι ιδεολογικές αξίες, με τις οποίες είναι εμποτισμένοι οι μηχανισμοί καταστολής αναδεικνύονται και στο πρόσωπο του Κορκονέα που αμετανόητος ακόμα και σήμερα δηλώνει: «είμαι αθώος, 8 χρόνια ταλαιπωρούμαι απ’ αυτή την ιστορία και γι’ αυτό δεν ζητώ από κανένα 15χρονο συγγνώμη»!

Το σύστημα έχει δείξει ξεκάθαρα τις διαθέσεις του. Το προχώρημα της αντιλαϊκής επίθεσης στα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας απ’ τη μια και η ταυτόχρονη ένταση της φασιστικοποίησης της δημόσιας πολιτικής και κοινωνικής ζωής απ’ την άλλη συναπαρτίζουν την πολιτική του. Αυτές οι κατευθύνσεις προωθούνται παράλληλα ώστε ο λαός και η νεολαία να μη στρέφονται στη συλλογική διεκδίκηση και τον αγώνα. Αυτό φανερώνουν και η ποινικοποίηση των αγώνων, η απαγόρευση των απεργιών, η βιομηχανία διώξεων που στήθηκε στις Σκουριές, η -επί της ουσίας- κατάργηση του Ασύλου, τα χημικά και το ξύλο απ’ τα ΜΑΤ, οι συλλήψεις αγωνιστών και διαδηλωτών, οι αύρες στις πρόσφατες πορείες στο κέντρο της Αθήνας, η φυλάκιση της καθαρίστριας με το πλαστό απολυτήριο. Αυτά είναι μόνο λίγα απ’ την καθημερινή τρομοκρατία που βιώνει ο λαός και η νεολαία σήμερα. Και όταν αυτά δεν επαρκούν για να κάμψουν την αγωνιστική διάθεση, προβαίνουν σε δολοφονίες αγωνιστών όπως αυτές που προαναφέρθηκαν απ’ τον κρατικό μηχανισμό είτε απ’ τις μαύρες εφεδρείες που έχει, όπως αυτή του Π. Φύσσα απ’ το χρυσαυγίτη Ρουπακιά ή την πιο πρόσφατη δολοφονία του Αλβανού εργάτη στη Λευκίμμη.

Η δικαιοσύνη κάθε άλλο παρά ανεξάρτητη είναι απ’ την πολιτική του συστήματος. Αυτό αποδεικνύεται συνεχώς απ’ τις βαρύτατες ποινές που επισύρει στους αγωνιστές ενώ αθωώνει όλους αυτούς τους δολοφόνους που θρέφει και χρησιμοποιεί. Έτσι πετυχαίνει δύο πράγματα. Αφενός να καταστείλει το νεολαιίστικο και λαϊκό κίνημα και απ’ την άλλη να ενισχύει την αποθράσυνση των μηχανισμών καταστολής, διαβεβαιώνοντάς τους διαχρονικά ότι θα πέφτουν «στα μαλακά».

Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής πρέπει να βαδίσουν ο λαός και η νεολαία. Η ανάδειξη της φασιστικοποίησης και της τρομοκρατίας ως συστατικό μέρος του συστήματος και όχι ως μεμονωμένο περιστατικό, παραστράτημα κάποιου «τρελού» ή ως αντιδημοκρατική παρεκτροπή, είναι βασικός όρος συγκρότησης των μαζών ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Είναι ουσιαστικό να γίνει πλατιά αντιληπτό ότι η βία και η τρομοκρατία θα συνεχίσουν όσο ο λαός οργανώνεται και διεκδικεί. Ότι ο εχθρός δεν είναι απλά ο μπάτσος αλλά όλο το σύστημα της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Πρέπει να αναδειχθεί ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη και δεν μας λείπουν οι καλοί δικηγόροι αλλά η πολιτική συγκρότηση του κινήματος αλληλεγγύης που μπορεί να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό, όταν είναι συγκροτημένο, τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Ή όπως λέει και το σύνθημα: «Οι δολοφονίες δεν είναι μια στιγμή, είναι του συστήματος η πολιτική»!

Ι.Γ. - Προλεταριακή Σημαία