ΙΤΑΛΙΑ | Η πείνα φέρνει πιο κοντά την κοινωνική έκρηξη;

Από τις πρώτες κιόλας εξαγγελίες περί εγκλεισμού, πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να παροτρύνουν το λαό να παραδειγματιστεί από τους γείτονες Ιταλούς και παρόλο που μένει σπίτι, να παραμείνει ακμαίος. Γνωστές είναι οι εικόνες Ιταλών που έστεκαν στα παράθυρά τους και τραγουδούσαν, δίνοντας δυο-τρεις νότες χαράς μέσα στο όλο κλίμα αρρώστιας και θλίψης.

Οι τελευταίες εικόνες όμως που φτάνουν από εκεί είναι διαφορετικές. Τώρα τα παράθυρα μοιάζουν έρημα όπως και οι δρόμοι και οι γειτονιές. Πλέον κανείς δεν έχει το κουράγιο να συνεχίσει το τραγούδι. Όσο περνάνε οι μέρες της απομόνωσης, τόσο μειώνονται τα χρήματα και οι αντοχές του ιταλικού λαού. Οι ανάγκες για επιβίωση παραμένουν, τόσο γι’ αυτούς που εξακολουθούν να εργάζονται υπό τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν, όσο και γι’ αυτούς που έχουν σταματήσει και βρίσκονται στον αέρα. Αρκετά είναι τα στοιχεία που δείχνουν απεγνωσμένους ανθρώπους να πηγαίνουν σε σούπερ-μάρκετ και να μην έχουν να πληρώσουν ούτε για τα απαραίτητα. Η ιταλική κυβέρνηση βέβαια δε νοιάζεται καθόλου αφού παρά τα μέτρα που φάνηκε να παίρνει, τίποτα δεν έφτασε στις τσέπες του λαού. Η πείνα για πολλούς πλέον είναι το ίδιο επικίνδυνη με τον ιό.

Σε τι διαφέρει άραγε αυτή η κατάσταση από την εδώ; Πολύς λόγος γίνεται για τα 800 ευρώ που θα έρθουν να σώσουν τους εργαζόμενους των οποίων η εργασία έχει ανασταλεί. Οι εργοδότες έχουν βρει πολλά τερτίπια ώστε από τα υπάρχοντα κρατικά φίλτρα να περάσουν λιγότεροι διεκδικητές, που και αυτοί δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν να πάρουν αυτά τα χρήματα. Συνηθισμένες οι τακτικές τους να βάζουν χέρι σε μισθούς και δώρα των εργαζομένων. Είναι φρέσκιες άλλωστε και οι ξεδιάντροπες δηλώσεις περί χαμηλού κόστους ζωής στην καραντίνα. Οι συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα δεν είναι καινούριες.

Όσο περνάνε οι εβδομάδες, η αγανάκτηση του λαού μεγαλώνει και όταν δεν μπορεί να καλύψει ούτε τα βασικά η οργή θα ξεχειλίζει. Η τρομοκρατία και η καταστολή είναι πάντα εκεί για να προλάβουν την όποια αντίδραση στην αθλιότητα που πάνε να επιβάλουν με αφορμή την πανδημία. Τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις βοηθάνε στην αποτροπή της όποιας κινητοποίησης. Συνεχίζουν παρόλα αυτά να πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης στους λαούς. Δε μας λένε όμως ότι όταν λένε να μείνουμε σπίτι εννοούν ότι θα πρέπει να είμαστε και άρρωστοι ή πεινασμένοι μέσα σ’ αυτό.

Σ’ όλο τον κόσμο είναι εμφανές ότι οι λαοί ασφυκτιούν στην απομόνωση που τους εξαναγκάζουν, και έρχονται υπό αυτές τις συνθήκες να αντιμετωπίσουν ακόμα πιο ξεκάθαρα την ταξικότητα όλων των ζητημάτων, τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία. Μένει να ακούσουμε τις φωνές που θα υψωθούν βροντερά απέναντι σ’ αυτό το άθλιο σύστημα που δεν παύει ποτέ να καταπατά κάθε δικαίωμα μας.