Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, η ΟΚΔΕ δημοσίευσε στο site της άρθρο με τίτλο «Η επέτειος του Ελληνοϊταλικού πολέμου (Οκτώβριος 1940) – Μύθοι, πραγματικότητα, επαναστατική πολιτική» (https://www.okde.gr/archives/12442). Στο άρθρο αναπτύσσεται η αντίληψη της ΟΚΔΕ για ζητήματα που αφορούν την περίοδο 1940-44, τη γραμμή του ΚΚΕ, τα γράμματα του Ζαχαριάδη, το ΕΑΜικό κίνημα και ορισμένα άλλα που άπτονται των παραπάνω.
Στόχος του παρόντος σημειώματος, δεν είναι να αποπειραθεί μια εκτενή τοποθέτηση και απάντηση επί του άρθρου της ΟΚΔΕ και όσων τίθενται εκεί. Μια τέτοια απόπειρα, θα είχε άλλες πολιτικές και χρονικές απαιτήσεις. Προς το παρόν, παραπέμπουμε σε παλιότερες τοποθετήσεις και άρθρα του χώρου μας, τόσο απ’ το ΚΚΕ (μ-λ), όσο και απ΄ την εποχή της ΟΜΛΕ. Παρ' όλα αυτά, και επειδή τα ζητήματα είναι «ερεθιστικά», εν συντομία αξίζει να ειπωθεί το εξής. Χωρίς κανείς να διατείνεται, ότι η εν λόγω περίοδος (στην οποία αναφέρεται η ΟΚΔΕ) είναι «αγιασμένη» και δεν της επιτρέπονται κριτικές προσεγγίσεις σε ορισμένες πτυχές της, η ίδια η πραγματικότητα και η εξέλιξη των πραγμάτων έδωσε τις απαντήσεις της, για το τι «πέτυχε» και τι όχι, ποια γραμμή άγγιξε τις λαϊκές μάζες και ποιά/ποιές όχι. Αποτέλεσμα της γραμμής που η ΟΚΔΕ κριτικάρει, ήταν το φούντωμα του αντιστασιακού κινήματος σε κάθε πόλη και χωριό, η γιγάντωση του λαϊκού στρατού και η ίδια η απελευθέρωση απ’ τον κατακτητή. Η εμβέλεια και η απήχηση του ΕΑΜικού κινήματος και του επαναστατικού ΚΚΕ στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τις αγροτικές μάζες της υπαίθρου, με την αντίστοιχή συρρίκνωση των τροτσκιστών της περιόδου, οργανωτικά και πολιτικά, επαληθεύουν όσα ορισμένοι αρνούνται πεισματικά να δουν.
Επιστρέφοντας όμως στον σκοπό του κειμένου. Γράφεται στο τέλος του άρθρου της ΟΚΔΕ, «…Από την άλλη, στην τρέχουσα πολιτική και πρακτική, το ΚΚΕ υπερθεματίζει στον αστικό εθνικισμό για τα «εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα», όπως όλα τα μαοσταλινικά απολιθώματα.»*. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αναφέρεται και στο ΚΚΕ (μ-λ). Πρόκειται πέρα για πέρα διαστρέβλωση της άποψής μας, σχετικά με το φλέγον ζήτημα για τους λαούς την περιοχής, του αντιδραστικού ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας. Η άποψη μας, είναι γνωστή στην ΟΚΔΕ, από όλες τις περιπτώσεις που έτυχε να συζητήσουμε στο πλαίσιο διαδικασιών του κινήματος, σε μια σειρά πόλεις και χώρους, για αυτό είναι περιττό να την αναπτύξουμε εκ νέου.
Σε μια περίοδο, που η συζήτηση περί των ελληνοτουρκικών δεν γίνεται εν αιθρία, αλλά με διαρκείς πολιτικές εξελίξεις, που παράγουν διαρκώς νέα δεδομένα, κάθε Οργάνωση κρίνεται. Κρίνεται, τόσο για την άποψη που εκφέρει και προς τα που «κοιτάει» αυτή, όσο και για το τι «χρεώνει» στην υπόλοιπη Αριστερά. Τίποτα δε μπορεί να λέγεται αβίαστα και «ελαφρά τη καρδία».
Ακόμα και αν το συγκεκριμένο λάθος υπόκειται στην αβλεψία ενός συγκεκριμένου συντάκτη, (που δε μπορούμε να το γνωρίζουμε, αλλά δεν είμαστε και καχύποπτοι να το αποκλείσουμε), δεν παύει να βαραίνει συνολικά την ΟΚΔΕ, αφού το κείμενο παρουσιάζεται ανυπόγραφο. Τέτοια λάθη, πρέπει να κριτικάρονται και να διορθώνονται, τόσο για την αποκατάσταση της αλήθειας καθαυτής, όσο και ως χρέος απέναντι στους αγωνιστές, που παρακολουθούν προβληματίζονται και αναζητούν και απαντήσεις.
Σταύρος
Παπαγεωργίου, μέλος του ΚΚΕ (μ-λ)
*Όσο για το χαρακτηρισμό «απολιθώματα», συστήνουμε στους συναγωνιστές της ΟΚΔΕ ψυχραιμία. Η εμπλοκή μας με το λαό, τα προβλήματα του και την ανάδειξη μετώπων πάλης, είναι αυτά που θα μας χαρακτηρίσουν όλους. Τέτοιες εκφράσεις, μόνο μια «επάρκεια» καλλιεργούν, τελείως αναντίστοιχη με τη σοβαρότητα των ζητημάτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.
12 σχόλια:
Κάποια στιγμή αγωνιστές που ακολουθούν το τροτσκιστικό ρεύμα θα πρέπει να αναρωτηθούν γιατί όλη η αστική προπαγάνδα για τις δεκαετίες που ξεκίνησαν από το 1917 έως και τα τέλη του '50 αντλεί άφθονα επιχειρήματα ενάντια στο ξεπερασμένο και απολιθωμένο κομμουνιστικό κίνημα από αυτό ακριβώς το ρεύμα. Αλλά αν κρίνουμε από τις εκφράσεις του κειμένου, ανυπόγραφα κείμενα σε ιστοσελίδες οργανώσεων απηχούν τις απόψεις τους αντικειμενικά, μάλλον είναι αμοιβαία η ανταλλαγή επιχειρημάτων, εκφράσεων αλλά και πρακτικών που δεν απέχουν και πολύ από τη προβοκάτσια. Γιατί ως τέτοια μπορεί να χαρακτηρισθεί το τσουβάλιασμα των απόψεων. Μάλλον δε βολεύει την ΟΚΔΕ η ύπαρξη μια άλλης άποψης από ένα χώρο που δεν τον πολυγουστάρει και αντιγράφει -και- το ΚΚΕ στις πρακτικές του.
Το ΚΚΕ(μ-λ) παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές του με τον χώρο αυτό, και ακόμη πιο ιδιαίτερα με την ΟΚΔΕ, έχει αποδείξει πολλές φορές ότι τις παρωπίδες και τον δογματισμό δεν τις κουβαλά αυτό.
Μάλλον θα ήταν προτιμότερο η υπεράσπιση του "μαοσταλινισμου" (κατά την ΟΚΔΕ), μαρξισμού-λενινισμού κατά τους κομμουνιστές, από τις προβοκάτσιες της "διεθνοποιημένης" αριστεράς των ΜΚΟ. Δεν πιστεύω οργάνωση του μαρξιστικού-λενινιστικού χώρου (ως ανάλυσης κι όχι ως τίτλο για να μην παρεξηγηθώ σε αυτό που θέλω να πω) να έχει οδηγηθεί να στηρίζει τον αστικό εθνικισμό. Και σίγουρα αυτό το κομμάτι της αριστεράς (του εξωκοινοβουλίου γιατί δεν είναι μόνο η ΟΚΔΕ) που με βδελυγμία αποκυρίσσει το Στάλιν, είναι αυτό που ακόμα και σήμερα τρίβεται με το ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ΜΚΟ και "φιλο"μεταναστευτικά στέκια και κινήσεις. Δεν είναι το ζήτημα αν "εγώ" δεν είμαι στην κατηγορία που προσάπτει ο απόγονος του Άγη Στίνα, στο άρθρο του. Το ζήτημα είναι πως οι μαρξιστικές-λενινιστικές οργανώσεις (πραγματικά μαρξιστικές-λενινιστικές) δεν πάνε με τον αστικό εθνικισμό, αλλά αντίθετα τον χτυπάνε εκεί που τον πονάει, κι όχι εκεί που το είναι αδιάφορο (σαν τους κατήγορους του αντι-ιμπεριαλιστκού χώρου ΟΚΔΕ και λοιπών), παρόλες τις διαφορές που μπορεί να έχουν μεταξύ τους.
Η «ομαλή δημοκρατική εξέλιξη»
Στις 18 Οκτώβρη αποβιβάστηκαν στο Κερατσίνι ο Γ. Παπανδρέου και μια σειρά υπουργοί. Περίπου ένα μήνα πριν, είχαν αποβιβαστεί στην Ελλάδα οι πρώτες αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Στις 16 Οκτώβρη είχε φτάσει στην Αθήνα από τα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας ο Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Γ. Σιάντος, με μια σειρά μέλη της ΚΕ του Κόμματος, του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ. Την επόμενη μέρα συνήλθε το ΠΓ της ΚΕ, το οποίο εξέδωσε Απόφαση «πάνω στην απελευθέρωση της Αθήνας». Η Απόφαση εκτιμούσε ότι με την Απελευθέρωση της πρωτεύουσας και της υπόλοιπης Ελλάδας «ανοίγει νέο στάδιο αγώνων για την κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και για την αναγέννηση της νέας δημοκρατικής Ελλάδας». Τονιζόταν επίσης η σημασία της «περιφρούρησης της τάξης και της ασφάλειας κατά την ώρα της απελευθέρωσης» που «ανέτρεψαν τις προσπάθειες των εχθρών της εθνικής ενότητας να συκοφαντήσουν το Κόμμα και το ΕΑΜ στα μάτια των συμμάχων μας».
Ανέφερε: «Ο λαός μας, κάτω από τις σημαίες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ μ' ενθουσιασμό χαιρέτησε και φιλοξενεί τμήματα ενόπλων δυνάμεων των συμμάχων, που ήρθαν εδώ για να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον του εχθρού που υποχωρεί. Τα γενναία τέκνα της φιλελεύθερης και συμμάχου Μεγάλης Βρετανίας θα βρουν την πιο θερμή υποδοχή και υποστήριξη από το σύμμαχο, φιλελεύθερο και φιλοπρόοδο ελληνικό λαό» («Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τόμ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 231-232).
Ακόμα: «Υποστηρίζουμε την κυβέρνηση εθνικής ενότητας γιατί οι προγραμματικοί της σκοποί συμπίπτουν με τους άμεσους σκοπούς του αγώνα μας. Την υποστηρίζουμε υπό την προϋπόθεση ότι θα πάρει όλα τα μέτρα πραχτικής εφαρμογής των προγραμματικών διακηρύξεών της».
Τέλος, το ΠΓ καλούσε «ολόκληρο το Κόμμα και τον ελληνικό λαό να περιφρουρήσουν την εθνική ενότητα, να κατοχυρώσουν τη λαϊκή κυριαρχία και ν' αγωνιστούν θαρρετά για μιαν Ελλάδα καθαρισμένη από το φασισμό, αναγεννημένη, λαοκρατούμενη, ευτυχισμένη».
Στην παραπάνω θέση αποτυπώνεται, με το χαρακτηρισμό «λαοκρατούμενη» Ελλάδα, η μεταρρυθμιστική, κοινοβουλευτική αντίληψη για το πέρασμα από την καπιταλιστική στη σοσιαλιστική εξουσία, η οποία δεν κατονομάζεται, αλλά υπονοείται.
Εξάλλου, ο Σιάντος είχε δηλώσει ότι στις εκλογές που θα γίνουν, το ΚΚΕ «όχι μόνο θα κατέβει σε ενιαίο συνασπισμό με όλα τα Κόμματα του ΕΑΜ, αλλά και επιδιώκει να συμπράξει σε έναν ευρύτατο συνασπισμό όλων των δημοκρατικών δυνάμεων της Χώρας. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού επιβάλλεται η συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων - και αυτών που βρίσκονται έξω από το ΕΑΜ - σε ένα πανδημοκρατικό Μέτωπο» («Ριζοσπάστης», 16-11-1944) Μιχάλης
Ο ρόλος των ΕΑΜιτών υπουργών και υφυπουργών στην κυβέρνηση ήταν ρόλος αστικής διαχείρισης. Αυτό διαφάνηκε πιο κατηγορηματικά στο κρίσιμο υπουργείο των Οικονομικών (υπουργός Α. Σβώλος, υφυπουργός Αγγ. Αγγελόπουλος). Τα πρώτα μέτρα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης σχεδιάστηκαν από κοινού με τα στελέχη του Βρετανικού Θησαυροφυλακίου Μπάιλι και κατόπιν από τους Γουάιλι και Λόιντ, όπως και με τον συνδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Ξενοφώντα Ζολώτα. Βασικά ζητήματα υπήρξαν το νομισματικό, το επισιτιστικό, καθώς και η σύνταξη του προϋπολογισμού, που σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», επρόκειτο να «είναι απόλυτα ισοσκελισμένος» και βασισμένος «πάνω σε υγιές νόμισμα» («Ριζοσπάστης», 2-11-1944).
Στις 9 Νοέμβρη 1944 αποφασίστηκε η κυκλοφορία της νέας δραχμής, η οποία ισοδυναμούσε με 50 δισ. παλιές, ενώ η ισοτιμία της με τη χάρτινη λίρα ορίστηκε στις 600 νέες δραχμές.
«Ενας από τους κυριότερους σκοπούς της κυβέρνησης», δήλωσε ο Α. Σβώλος, ήταν «να κινήσουμε ξανά τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας. Η σταθεροποίηση ήταν η απαραίτητη αφετηρία. Θ' απαιτηθεί όμως σκληρή εργασία για να ζωογονηθεί η οικονομία και να αυξηθεί η παραγωγή».
Ποια τάξη είχε τα κλειδιά της οικονομίας - την εξουσία
Παρότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κατείχαν όλα τα οικονομικά υπουργεία, αναγκάστηκαν συχνά να συναινέσουν σε μέτρα που μόνο φιλολαϊκό χαρακτήρα δεν είχαν.
Στο επίπεδο των μισθών, π.χ., ορίστηκε μέσος μισθός για τους εργάτες και τους υπαλλήλους, ο οποίος, όπως τόνισε ο Α. Σβώλος στη σχετική εισήγησή του, θα κρατούνταν χαμηλά προκειμένου να δοθεί ώθηση στην οικονομία - τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανασυγκρότηση. «Η εργατική τάξη», υπογράμμισε, «έδωσε τόσες θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας και κάνει τώρα επίσης μεγάλη θυσία για την ανοικοδόμηση του τόπου, αφού δέχεται χαμηλό επίπεδο ημερομισθίων για τους δύο μήνες, Νοέμβρη και Δεκέμβρη και τούτο για να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις στην κίνηση της παραγωγικής μηχανής» («Ριζοσπάστης», 14-11-1944).
«...Οι βιομήχανοι και οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες - γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας - χρησιμοποίησαν τη νομισματική μεταρρύθμιση, για να κατεβάσουν τα μεροκάματα και τους μισθούς (...). Οι εργάτες της Αθήνας - Πειραιά έκαναν αυστηρή κριτική στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ (...). Διαδήλωναν καθημερινά έξω από το Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού και τα άλλα υπουργεία και απαιτούσαν να αυξηθούν τα μεροκάματα και οι μισθοί, να πληρώσουν τα σπασμένα της σταθεροποίησης - μεταρρύθμισης όχι οι εργαζόμενοι, αλλά η πλουτοκρατική ολιγαρχία, η οποία θησαύρισε στον πόλεμο» (Βασίλης Μπαρτζιώτας, «Η Εθνική Αντίσταση στην Αδούλωτη Αθήνα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1984, σελ. 345). Μιχάλης
Η πείρα διδάσκει
Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 αποτελεί απτό παράδειγμα για το πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι δυνατό μία τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο ή - σε κάθε περίπτωση - να πάρει τουλάχιστον κάποια μέτρα υπέρ του λαού και ν' ανοίξει σιγά - σιγά τον δρόμο για έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αντίθετα με αυτήν την ανεδαφική προσμονή, η πείρα και εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.
Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν επωφελείς για το λαό συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.
Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χρεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μη φιλολαϊκά μέτρα που πάρθηκαν αυτήν την περίοδο, χάριν των αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και την αποτυχία άλλων μέτρων, για παράδειγμα στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεργίας, του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα, εφόσον οι ΕΑΜικοί υπουργοί αντιμετώπιζαν τα ζητήματα «από τα πάνω», ο λαϊκός παράγοντας υποτιμήθηκε ή ακόμα και τέθηκε στο περιθώριο.
Στις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, με σκοπό την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση ενός πραγματικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι στις 18 Αυγούστου 1944 η ΚΕ του ΕΕΑΜ αποφάσισε το ΕΕΑΜ να χρησιμοποιεί «από δω και στο εξής τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας» με 16μελή Διοίκηση («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 200).
Αυτήν την περίοδο η ΓΣΕΕ διακήρυττε πως «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την Κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της» («Ριζοσπάστης», 5-11-1944 ).
Από τη μεριά του, ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους των εργαζομένων «ότι η κυβέρνηση πιστεύει σταθερά στη λαοκρατία και αποβλέπει στη δημιουργία του λαϊκού σοσιαλιστικού κράτους» («Ριζοσπάστης», 7-11-1944).
Οπως ήταν επόμενο, το γενικότερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΚΚΕ είχε άμεσο αντίκτυπο στην κατεύθυνση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σύσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, των βιομηχάνων και των αρμόδιων υπουργών, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου (7 Νοέμβρη 1944), με αντικείμενο τη λειτουργία των εργοστασίων, ο Κ. Θέος, μιλώντας εξ ονόματος της ΓΣΕΕ, τόνισε μεταξύ άλλων:
«Ο αγώνας των εργατών που έφερε εθνική ένωση δεν είχε σαν επιδίωξη να κάμει προνομιούχο τάξη την εργατική. Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος με αυταπάρνηση να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης».
Διαβεβαίωσε ακόμη «ότι και οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι και μεγάλο μέρος των βιομηχάνων έδειξε κατά το διάστημα της σκλαβιάς πατριωτική στάση». Ο υπουργός Εργασίας Μ. Πορφυρογένης, με τη σειρά του, τόνισε ότι «πρέπει να μην έχουμε προκαταλήψεις (...) και πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπούμε από την ανωμαλία στην ομαλότητα» («Ριζοσπάστης», 8-11-1944).
Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός, ακόμα και ένοπλος, θα παραμένει εγκλωβισμένος στο αστικό πλαίσιο, από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση και δεν οργανώνει την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Με πληροφορίες απο "Ρ" Θ. Λ Μιχάλης
Αποτέλεσμα της γραμμής που η ΟΚΔΕ κριτικάρει, ήταν το φούντωμα του αντιστασιακού κινήματος σε κάθε πόλη και χωριό, η γιγάντωση του λαϊκού στρατού και η ίδια η απελευθέρωση απ’ τον κατακτητή. Η εμβέλεια και η απήχηση του ΕΑΜικού κινήματος και του επαναστατικού ΚΚΕ στην εργατική τάξη, τους εργαζόμενους, τη νεολαία και τις αγροτικές μάζες της υπαίθρου, με την αντίστοιχή συρρίκνωση των τροτσκιστών της περιόδου, οργανωτικά και πολιτικά, επαληθεύουν όσα ορισμένοι αρνούνται πεισματικά να δουν......Γιατί το ΕΑΜ με χαρακτηριστικά πολιτικού μετώπου και το ..ομόσπονδο... ΚΚΕ δεν πήραν την εξουσία τον ΟΚΤΩΒΡΗ του 1944 σε επαναστατικές συνθήκες και με τον συσχετισμό στα Βαλκάνια συντριπτικό με αποτέλεσμα να δώσουν τον χρόνο στην ενωμένη πλέον Αστική τάξη και τους Αγγλους συμμάχους της να αλλάξουν τον συσχετισμό να διαλέξουν το χρόνο της σύγκρουσης και να σφάξουν τον λαό σε ΑΘΗΝΑ ΠΕΙΡΑΙΑ τον Δεκέμβρη του 1944..... Γιατί δεν πήγαν με τα τρία γράμματα ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ που μιλάει για Ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο 2ο και 3ο ΑΝΟΙΧΤΑ με τον ...αντισεχταριστή...ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ να τα θάβει. Ρίξε λογοκρισία... τι άλλο σου μένει
Θεωρώ απαράδεκτο μια ιστορική οργάνωση όπως το ΚΚΕ (μ-λ) να μπαίνει στη διαδικασία να απολογείται στους αντικομμουνιστές τροτσκιστες της ΟΚΔΕ που χαρακτήρισε ως φασίστες τους μεγάλους ηγέτες του κομμουνιστικού κινήματος Ιωσήφ Στάλιν και Μάο Τσετούνγκ, που οι λαοί με τη καθοδήγηση τους και τους αγώνες τους τσάκισαν το φασισμό και θεωρεί το ιστορικό μ-λ κίνημα ως απολιθωμα και να απαντάμε να διαβάσουν τις θέσεις μας καλύτερα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουμε παρόμοια άποψη με αυτούς διερωτομαι; Δεν θεωρώ προσωπικά όποιον πιστεύει στην έννοια πατρίδα και εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό ότι είναι φασίστας. Γιατί ιστορικά τόσο το ΕΑΜ ΕΛΑΣ όσο και ο ερυθρός στρατός πολέμησαν στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο. Ούτε συναγωνιστές είναι ούτε σύντροφοι. Γνωρίζουμε καλά το οπορτουνιστικο ρεύμα του τροτσκισμού και τη ζημιά που έκανε στο κομμουνιστικό κίνημα και συνεχίζει να κάνει.
Απόστολος Σαρρής
Η ΟΚΔΕ και κάθε παρόμοια τροτσκιστική γκρούπα βρίσκει σήμερα το έδαφος για να ξαναρχίσει το παλιό εκείνο αντιΚΚΕδικο και αντιΕΑΜικό παραμύθι των τροτσκιστών, εκμεταλλευόμενη τη σύγχυση που δημιούργησε σε πολύ κόσμο, εδώ και περισσότερο από μια δεκαετία, η γραμμή της ηγεσίας του σημερινού λεγόμενου "ΚΚΕ" γύρω από τα ζητήματα του αντιφασιστικού αγώνα, των αντιφασιστικών μετώπων, της γραμμής του 7ου Συνεδρίου της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ, του 1ου ανοιχτού γράμματος του Ζαχαριάδη, της εκτίμησης του Στάλιν για αντιφασιστικό αγώνα των λαών που άλλαξε το χαρακτήρα του Β΄Π.Πολέμου κλπ. Από τη στιγμή που όλα αυτά τέθηκαν στο στόχαστρο των σημερινών "θεωρητικών" του Περισσού, η ΟΚΔΕ βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε, να επιδιώξει κι αυτή να πάρει ένα μέρος της …"δόξας" από την ηγεσία του "ΚΚΕ", ως η ...πρώτη διδάξασα αυτά τα δόγματα. Από πλευράς της βέβαια, και για τα συμφέροντά της... "καλά κάνει" Η ΟΚΔΕ και πάει να εκμεταλλευτεί τη σύγχυση. Άλλοι είναι αυτοί που δεν έχουν την παραμικρή δικαιολογία για τη σύγχυση που σπέρνουν!
μα καλα ειναι δυνατον να χανουμε χρονο με τον ακαπνο τροτσκισμό;;;
δεν εχουν καθοδηγησει σε καμια χωρα του κοσμου ουτε μισο ανταρτικο...
μιλαμε για ναυαγια/
για τους νεοτερους κυκλοφορεί και αυτό.
http://proletconnect.blogspot.com/2019/12/1946-1947.html
ελσα γ.
Παρότι συμφωνώ με την κριτική στον τροτσκισμό, και για την ιστορική και για τη σημερινή του στάση, δεν συμφωνώ καθόλου με μια διάθεση υποτίμησης. Φαντάζομαι πως ούτε ο αρθρογράφος της ανάρτησης, ούτε το ΚΚΕ του '46-47 θεώρησε ότι "χάνει χρόνο", γι'αυτό και το βιβλίο που προτείνεται περιλαμβάνει τα πρακτικά των οργανωμένων και αναλυτικών συζητήσεων που διεξήγαγε το ΚΚΕ με τροτσκιστικές οργανώσεις της περιόδου και μάλιστα στη φάση που ήταν πολύ πιο ισχυρό από αυτές.
Όταν σηκώνεις την πένα να γράψεις κάτι και αυτό είναι απάντηση σε κριτική καλό είναι να λες και κάτι ουσιαστικό. Ο τροτσκισμός είναι ρεύμα που θέλει αντιπαραθέση σε όλα τα επιπεδα θεωρητικο, πολιτικο, ιστορικό και προφανώς επί των σημερινών του θέσεων. Δηλαδή μια τροτσκιστική γκρουπα σας λέει απολιθώματα και ταυτίζει αν κατάλαβα καλά, την τοποθέτηση σας με του ΚΚΕ και η απάντηση ειναι το ναι μεν διαστρεβλώνουν αυτά που λέτε αλλά μπορεί να το κάνουν και από αβλεψία!!!! Την επόμενη φορά ζητήσετε τους και συγνώμη. Σύντροφοι είναι λάθος να νομίζουμε ότι όλα στο κίνημα είναι λυμένα και να υποτιμάμε τις αντιλήψεις του συστήματος που μασκαρευονται σαν αριστερές.
Ένας ανένταχτος μλ
Ο τροτσκισμός στις εξαρτημένες χώρες παίρνει τη μορφή του "διεθνισμού" και του μικροαστικού "αντικαπιταλισμού", λέγοντας πως τα εθνικά θέματα είναι των αστών και αναφέρεται σε αυτά ως "εθνικά" για να δείξει τη μη σύνδεση τους με την εργατική τάξη και το λαό. Αντίθετα όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Δηλαδή ότι τα εθνικά θέματα αναφέρονται στο λαό και την εργατική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας, μιας και η αστική τάξη για τη διαιώνιση της είναι διατεθειμένη να ξεπουλήσει πλούτο, να παραχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα, να υποθηκεύσει ολόκληρη τη χώρα στους ιμπεριαλιστες (προφανώς αν μια εξαρτημένη χώρα γίνει επιθετική με στήριξη και εντολή των ιμπεριαλιστών σε μια άλλη χώρα καθήκον κάθε δημοκράτη, πατριώτη, αριστερού και εν τέλει του λαού είναι να χτυπήσει την αστική του τάξη αλύπητα μέχρι να σταματήσει κάθε τέτοια ενέργεια). Αυτά λοιπόν τα αντικομμουνιστικά ρεύματα και στο βάθος τους αντιλαϊκά, με τις απόψεις τους όχι μόνο παίζουν το παιχνίδι της αστικής τάξης να υποθηκεύσει το τόπο και το λαό (μιας και αυτός δεν πρέπει να έχει λόγο) αλλά ακόμα ακόμα δίνουν χώρο ώστε ο πατριδοκαπηλος εθνορατσιστικος εθνικισμός να φαντάζει στα μάτια ενός λαού που έχει υποτιμηθεί το εθνικό του ένστικτο και αντίληψη ως μια εθνική φωνή και διέξοδος. Καμία λοιπόν ειρήνευση δε μπορεί να υπάρχει εάν θέλουν οι κομμουνιστές να ανυψωθούν δε εθνική δύναμη και να οδηγήσουν το λαό και την εργατική τάξη. Και μάλιστα αυτό ενοχλεί τους αστούς και το τροτσκισμό ως ιδεολογικη τους εισδοχή μέσα στο κίνημα.. Δηλαδή οι κομμουνιστές και οι αριστεροί να ασχολούνται με τα εθνικά ζητήματα γιατί τότε εκθέτουν και την αστική τάξη είτε για υποτέλεια είτε για σοβινισμο και τον τροτσκιστικό "αντικαπιταλιστικό" χυλό για συνέργεια στο έγκλημα κατά του λαού. Εξάλλου οι ίδιοι τροτσκιστές και "αντικαπιταλιστές" έβλεπαν θετικά τη πτώση Μιλόσεβιτς από το ΝΑΤΟ (κι ας εκλεγαν υποκριτικά για τις βόμβες) για να μην το παίζουν διεθνιστές και αντίστοιχα όταν ξεπουλιεται η χώρα μιλάνε για διεθνές κεφάλαιο οπότε δε μας νοιάζει ή για σοβινισμο να μιλάς για κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις το παιχνίδι της αστικής τάξης. Θέλουν δηλαδή ένα κίνημα και μια αριστερά ακίνδυνο για το σύστημα και ξεκομμένο από το λαό, έξω από την ιστορική και πολιτισμική του συνοχή.
Δημοσίευση σχολίου