16 Ιανουαρίου 2021

Δύσκολο πράγμα οι ισορροπίες!


«Ο Νίκος Παπαναστάσης ήταν στον θάλαμο επιχειρήσεων και επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια μπορώ να το πω. Τα ελληνικά πλοία ήταν έτοιμα να επέμβουν και τι έγινε; Οι Αμερικανοί μας είπαν στοπ. Και μετά ο Σημίτης βγήκε και είπε ευχαριστώ στους Αμερικανούς».

Αυτό είπε ο Θανάσης Παφίλης του ΚΚΕ στη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τα Rafale και όπως λέμε στη γλώσσα του διαδικτύου έγινε viral σε επίσημα και μη μέσα. Υπήρξαν από μέρους του κι άλλες αναφορές, ιστορικού και άλλου τύπου!

Στη Μικρασιατική Εκστρατεία είπε ότι αφού οι Άγγλοι και σύμμαχοι της αστικής τάξης εξασφάλισαν τα πετρέλαια πετσόκοψαν τους Έλληνες προς όφελος της Τουρκίας.

Στη Κύπρο είπε ότι ενώ η Ελλάδα είχε υπεροπλία σε σχέση με την Τουρκία και τα Φάντομ ήταν έτοιμα να πετάξουν δεν τις επέτρεψαν οι Αμερικάνοι να τα χρησιμοποιήσει και να αντιδράσει στην τούρκικη εισβολή. 

Έτσι λοιπόν η Ελλάδα, η αστική της τάξη, που είναι στο στάδιο της ιμπεριαλιστικής της ανάπτυξης και που τα μονοπώλιά της έχουν εξαπλώσει τα πλοκάμια τους στα Βαλκάνια, την Αφρική, την Ασία και όπου αλλού, που έχει στείλει στρατό στο Αφγανιστάν, στο Μάλι, στον Ιράν, φρεγάτες στη Λιβύη και στα στενά του Ορμούζ στα πλαίσια της συμμαχίας της (αν και με στοιχεία ανισότιμης αλληλεξάρτησης) με τους... άλλους ιμπεριαλιστές για να ισχυροποιήσει την (ιμπεριαλιστική) θέση της δεν μπορεί καν να υπερασπιστεί τα δικά της εθνικά συμφέροντα και υποτάσσεται στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ!!! Μάλλον φταίει το άλλο σκέλος της εκτίμησης του ΚΚΕ για τη θέση της Ελλάδας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αυτό των στοιχείων της εξάρτησης που τη χαρακτηρίζει επίσης ως ιμπεριαλιστική χώρα και μάλλον ισχυροποιείται (το σκέλος)! 

Δύσκολο πράγμα να ισορροπήσει κανείς μεταξύ υπευθυνότητας και αποκατάστασης της επαναστατικότητας, μεταξύ του (δήθεν) ταξικού και  του εθνικού (που ταυτίζεται με το λαϊκό μάλλον) συμφέροντος. Και επειδή η ελληνική (προφανώς) εθνική αστική τάξη μπορεί μεν αλλά δεν... θέλει να υπερασπιστεί τα εθνικά "μας" συμφέροντα θα το αναλάβει ο λαός και η κοινωνική συμμαχία προς όφελός του! Οπότε λέμε και ένα παρόν στα 12 μίλια, μιας και είναι μεν απαράβατο δικαίωμά μας με βάση το διεθνές δίκαιο αλλά ενέχει η άσκησή του και πολεμικούς κινδύνους!

Πολλά θα μπορούσε να πει και να σχολιάσει κανείς και μόνο με την παρουσία του ΚΚΕ στις συζητήσεις για τα 12 μίλια και για τους εξοπλισμούς. Προς το παρόν μένουμε εδώ!

18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε και καταλαβαίνουμε απόλυτα την απόγνωση σας. Ο Καπιταλισμός βρίσκεται στο Ιμπεριαλιστικό στάδιο απο το 1912 με σχέσεις αλληλεξάρτησης στα πλαίσια της ανισόμετρης ανάπτυξης με ενδιάμεση θέση στην Ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Ολα αυτά ανέφερε στην εξαιρετική ομιλία του στη βουλή ο Παφίλης. Βάλε το Βίντεο να το δεις.

Ανώνυμος είπε...

Καλή η Αντικομουνιστική προσπάθεια να ρίξετε λάσπη στους Κομμουνιστές αλλά δεν πιάνει. Το μόνο που κάνετε είναι να προσφέρετε άφθονο γέλιο. Σκεφτείτε κάτι άλλο....

Ανώνυμος είπε...

Δύσκολο πράγμα να ισορροπήσει κανείς μεταξύ υπευθυνότητας και αποκατάστασης της επαναστατικότητας, μεταξύ του (δήθεν) ταξικού και του εθνικού (που ταυτίζεται με το λαϊκό μάλλον) συμφέροντος. Και επειδή η ελληνική (προφανώς) εθνική αστική τάξη μπορεί μεν αλλά δεν... θέλει να υπερασπιστεί τα εθνικά "μας" συμφέροντα θα το αναλάβει ο λαός και η κοινωνική συμμαχία προς όφελός του! Οπότε λέμε και ένα παρόν στα 12 μίλια, μιας και είναι μεν απαράβατο δικαίωμά μας με βάση το διεθνές δίκαιο αλλά ενέχει η άσκησή του και πολεμικούς κινδύνους!......... Σε κάθε καπιταλιστικό κράτος υπάρχουν δύο πατρίδες. Οι Κομμουνιστές μιλάμε για την πατρίδα της εργατικής τάξης και του λαού σε κάθε χώρα. Εσυ σαν οπορτουνιστής Σοσιαλσωβινιστής χώνεις μέσα και τους καπιταλιστές. ...ΛΟΓΙΚΟ...

Σεχταρ ο Τρομερός είπε...

Καλή παρουσίαση των θέσεων του ΚΚΕ, αλλά τις δικές σας δε μας λέτε....

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Πλάκα μας κάνεις! Μια απλή ματιά και μόνο σε αυτό το μπλογκ φτάνει για να τις μάθει κανείς!

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Δηλαδή σοσιαλσωβινιστής είναι αυτός που λέει ότι η αστική τάξη είναι εξαρτημένη, ότι δεν έχει φτάσει στο στάδιο της πλήρους ολοκλήρωσής της, ότι δεν υπάρχουν τμήματά της τα οποία σε κάποια φάση θα μπορούσαν να παλέψουν για την ανεξαρτησία τους από τους ιμπεριαλιστές, ότι μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη και το λαό είναι η ανεξαρτησία και ο σοσιαλισμός, διέξοδος που προϋποθέτει την επανάσταση για να πάρει η εργατική τάξη και ο λαός την εξουσία, και δεν είναι αυτός που τις προσδίδει χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικά άρα και εθνικά, που αναγνωρίζει το "εθνικό" δικαίωμα της επέκτασης των συνόρων (12 μίλια), που δεν την θεωρεί τυχοδιωκτική αλλά αμυντική, που υιοθετεί την άποψη ότι βασικός αντίπαλός της είναι η Τουρκία οπότε και την άποψη ότι η τούρκικη αστική τάξη είναι επιθετική σε αντίθεση με την ελληνική την οποία την κατηγορεί και από πάνω γιατί δεν είναι αρκούντως επιθετική ώστε να υπερασπιστεί τα... παραπάνω λαϊκά συμφέροντα;

Αντίσταση στις γειτονιές! είπε...

Εδώ είναι: https://www.902.gr/eidisi/voyli/247708/ti-soi-symmahoi-einai-aytoi-poy-poylane-exoplistika-programmata-kai-stin-ellada, βρέστα μου αυτά που λες!

Ανώνυμος είπε...

Αντίσταση στις γειτονιές!16/1/21, 3:50 μ.μ. Στο Βίντεο τα λέει ξεκάθαρα για Ιμπεριαλιστική χώρα και όλα τα άλλα. Ακου και θα καταλάβεις....

Ανώνυμος είπε...

Αντίσταση στις γειτονιές!16/1/21, 3:45 μ.μ. Ασφαλώς και πρόκειται για Σοσιαλσωβινισμό με αυτά που λες. Το ΚΚΕ μιλάει ξεκάθαρα για καπιταλισμό στο Ιμπεριαλιστικό Στάδιο σχεδόν παγκόσμια για Κοινωνική συμμαχία που θα διεκδικήσει την εξουσία ανατρέποντας τον καπιταλισμό με ξήλωμα του καπιταλιστικού κράτους και δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτά λένε οι κομμουνιστές.

Ανώνυμος είπε...

Μέσα από αυτήν τη στρατηγική αντίληψη της «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης» το Κόμμα έβλεπε ως αντίπαλο μόνο το τμήμα της αστικής τάξης που είχε ανοιχτά συνεργαστεί με τις δυνάμεις κατοχής, τους βασιλόφρονες, τους μεταξικούς κ.ά.

Τα προβλήματα στην πολιτική του Κόμματος εκφράζονταν και στο κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης αμέσως μετά την Απελευθέρωση, το ζήτημα της αποστράτευσης των ένοπλων λαϊκών σωμάτων (ΕΛΑΣ - Εθνική Πολιτοφυλακή) και της συγκρότησης «εθνικού στρατού». Η θέση του ΚΚΕ σε αυτό ήταν ότι διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής θα μπορούσε να γίνει μόνο με την προϋπόθεση της εκκαθάρισης του κρατικού μηχανισμού από δοσιλογικά και τεταρτοαυγουστιανά στοιχεία καθώς επίσης και της ταυτόχρονης διάλυσης των Χιτών, της Χωροφυλακής, του Ιερού Λόχου και της Ορεινής Ταξιαρχίας.

Κεντρικό αίτημα των ΚΚΕ και ΕΑΜ υπήρξε επίσης η σύλληψη, δίκη και τιμωρία όλων όσοι συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις Κατοχής εγκληματώντας κατά του λαού.

Στις 25 Νοέμβρη το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εκτιμούσε:

«Σαραντατρείς μέρες έκλεισαν από την απελευθέρωση... Και η πέμπτη φάλαγγα κρατάει όλες τις θέσεις της... Να ξεριζωθεί αποφασιστικά κάθε κίνδυνος για αντιλαϊκή τυραννία. Και να ξέρουν, μια και καλή, όλοι οι ανοιχτοί ή κρυφοί εραστές της διχτατορίας ότι ισχύει στις μέρες μας πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ο μεγάλος λόγος που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση: "ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΠΑΡΑ `Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ `Η ΤΑ ΟΠΛΑ!"».

Βεβαίως, στο τι έπρεπε να «ξεριζωθεί» το Κόμμα υποτιμούσε το γεγονός ότι η κρατική ανασυγκρότηση δημιουργούσε, έτσι κι αλλιώς, νέους αστικούς θεσμούς, που από τη φύση τους είναι θεσμοί καταστολής.

Το κρίσιμο ζήτημα

Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (2 Σεπτέμβρη - 1 Δεκέμβρη 1944), παρότι σύντομη, εμπεριέχει σημαντικά διδάγματα γύρω από το κρίσιμο ζήτημα της συμμετοχής ή μη των Κομμουνιστικών Κομμάτων σε αστικές κυβερνήσεις.

Το φαινόμενο δεν ήταν μοναδικό. Στο αμέσως επόμενο διάστημα (1945-1947) ΚΚ πήραν μέρος σε αστικές κυβερνήσεις 9 ακόμα χωρών της Δυτικής Ευρώπης (Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Δανία, Νορβηγία, Ισλανδία, Αυστρία, Φινλανδία, Λουξεμβούργο), σε δυο κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (Χιλή, Κούβα) και σε δυο της Ασίας (Ινδονησία, Ιράν).

Καταρχάς, με τη συμμετοχή, το ΚΚΕ συνέβαλε στην επαναφορά και νομιμοποίηση μιας αστικής κυβέρνησης και ενός αστικού πολιτικού συστήματος χρεοκοπημένου στη συνείδηση της λαϊκής πλειοψηφίας. Οπως υπογράμμισε αργότερα ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου:

«Μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησιν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατορθώθη» («Καθημερινή», 2-3-1948)

Ανώνυμος είπε...

Ο ρόλος των ΕΑΜιτών υπουργών και υφυπουργών στην κυβέρνηση ήταν ρόλος αστικής διαχείρισης. Αυτό διαφάνηκε πιο κατηγορηματικά στο κρίσιμο υπουργείο των Οικονομικών (υπουργός Α. Σβώλος, υφυπουργός Αγγ. Αγγελόπουλος). Τα πρώτα μέτρα της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης σχεδιάστηκαν από κοινού με τα στελέχη του Βρετανικού Θησαυροφυλακίου Μπάιλι και κατόπιν από τους Γουάιλι και Λόιντ, όπως και με τον συνδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Ξενοφώντα Ζολώτα. Βασικά ζητήματα υπήρξαν το νομισματικό, το επισιτιστικό, καθώς και η σύνταξη του προϋπολογισμού, που σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», επρόκειτο να «είναι απόλυτα ισοσκελισμένος» και βασισμένος «πάνω σε υγιές νόμισμα» («Ριζοσπάστης», 2-11-1944).

Στις 9 Νοέμβρη 1944 αποφασίστηκε η κυκλοφορία της νέας δραχμής, η οποία ισοδυναμούσε με 50 δισ. παλιές, ενώ η ισοτιμία της με τη χάρτινη λίρα ορίστηκε στις 600 νέες δραχμές.

«Ενας από τους κυριότερους σκοπούς της κυβέρνησης», δήλωσε ο Α. Σβώλος, ήταν «να κινήσουμε ξανά τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας. Η σταθεροποίηση ήταν η απαραίτητη αφετηρία. Θ' απαιτηθεί όμως σκληρή εργασία για να ζωογονηθεί η οικονομία και να αυξηθεί η παραγωγή».

Ποια τάξη είχε τα κλειδιά της οικονομίας - την εξουσία

Παρότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ κατείχαν όλα τα οικονομικά υπουργεία, αναγκάστηκαν συχνά να συναινέσουν σε μέτρα που μόνο φιλολαϊκό χαρακτήρα δεν είχαν.

Στο επίπεδο των μισθών, π.χ., ορίστηκε μέσος μισθός για τους εργάτες και τους υπαλλήλους, ο οποίος, όπως τόνισε ο Α. Σβώλος στη σχετική εισήγησή του, θα κρατούνταν χαμηλά προκειμένου να δοθεί ώθηση στην οικονομία - τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανασυγκρότηση. «Η εργατική τάξη», υπογράμμισε, «έδωσε τόσες θυσίες για την απελευθέρωση της χώρας και κάνει τώρα επίσης μεγάλη θυσία για την ανοικοδόμηση του τόπου, αφού δέχεται χαμηλό επίπεδο ημερομισθίων για τους δύο μήνες, Νοέμβρη και Δεκέμβρη και τούτο για να συμβάλλει με όλες της τις δυνάμεις στην κίνηση της παραγωγικής μηχανής» («Ριζοσπάστης», 14-11-1944).

«...Οι βιομήχανοι και οι διάφοροι μεγαλοεπιχειρηματίες - γράφει ο Β. Μπαρτζιώτας - χρησιμοποίησαν τη νομισματική μεταρρύθμιση, για να κατεβάσουν τα μεροκάματα και τους μισθούς (...). Οι εργάτες της Αθήνας - Πειραιά έκαναν αυστηρή κριτική στο ΚΚΕ και το ΕΑΜ (...). Διαδήλωναν καθημερινά έξω από το Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού και τα άλλα υπουργεία και απαιτούσαν να αυξηθούν τα μεροκάματα και οι μισθοί, να πληρώσουν τα σπασμένα της σταθεροποίησης - μεταρρύθμισης όχι οι εργαζόμενοι, αλλά η πλουτοκρατική ολιγαρχία, η οποία θησαύρισε στον πόλεμο» (Βασίλης Μπαρτζιώτας, «Η Εθνική Αντίσταση στην Αδούλωτη Αθήνα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1984, σελ. 345)

Ανώνυμος είπε...

α, 1984, σελ. 345).

Ο αστικός Τύπος έγραφε: «Τι θα γίνη λοιπόν; Το ΚΚΕ θα είναι ταυτοχρόνως Κυβέρνησις και πεζοδρόμιον; Συμπολίτευσις και αντιπολίτευσις; Δεν γίνεται αυτό» («Ελευθερία», 2-11-1944).

«Θα πρέπει όμως κι οι βιομήχανοι απ' τη μεριά τους», έγραφε ο Π. Δελμής (του Οικονομολογικού Τμήματος Μελετών του ΕΑΜ), «Πρώτο: να πάψουν να αποκρύβουν πρώτες ύλες όπως αποκαλύφθηκε σε ορισμένες τυπικές περιπτώσεις (εργοστάσιο Λαναρά). Δεύτερο, να βοηθήσουν το Υπουργείο και τις αρμόδιες αρχές για την κίνηση των επιχειρήσεών τους σπεύδοντας πρόθυμα να δώσουν ειλικρινή στοιχεία για τις δυνατότητες κίνησης της βιομηχανίας τους. Τρίτο, να μην κρατάνε στάση αντεργατική (ο τύπος έγραψε για ένα γνωστό βιομήχανο που κυνηγούσε μια εργάτρια μεσ' το εργοστάσιό του). Τέταρτο, να δείξουν ότι κατανοούν την ανάγκη να συνεισφέρουν στον κοινό αγώνα του λαού ένα μέρος τουλάχιστο απ' το επιχειρηματικό τους κέρδος, παράγοντας γρήγορα, φτηνά και σε μεγάλη ποσότητα τα είδη που χρειάζεται ο λαός» («Νέα Ελλάδα», 20-11-1944 ).

Μέτρα, όπως η επιβολή «έκτακτης φορολογίας» στους 1.000 πλουσιότερους Ελληνες (που υπολογιζόταν να αποφέρει συνολικά περίπου 1.500.000 λίρες και θα καταβαλλόταν σε χρυσό σε 4 τριμηνιαίες δόσεις - άγνωστο τελικά αν υλοποιήθηκε), δεν έθιγαν στο ελάχιστο την ουσία του προβλήματος: Ποια τάξη κατείχε τα κλειδιά της οικονομίας και - βεβαίως - την εξουσία. Οι βιομήχανοι κράτησαν κλειστά τα εργοστάσια, παρά τις σχετικές οικονομικές ενισχύσεις που έλαβαν («Ριζοσπάστης», 1-11-1944), ενώ υπήρξαν και περιπτώσεις όπου οι ίδιοι οι εργάτες έπαιρναν στα χέρια τους την παραγωγή, όπως π.χ. στα λιγνιτωρυχεία Καλογρέζας - Νέου Ηρακλείου και στα Ναυπηγεία Σαλαμίνας.

Οσον αφορούσε το υπουργείο Εργασίας (υπουργός Μ. Πορφυρογένης), αποφασίστηκαν η ίδρυση Ταμείου Ανεργίας και επίδομα ανεργίας στο 40% του μισθού, η επέκταση του 8ωρου στους κλάδους όπου δεν ίσχυε έως τότε κ.ά. («Ριζοσπάστης», 21-11-1944, 24-11-1944).

Ωστόσο, θεσπίστηκαν και μια σειρά άλλα μέτρα, όπως π.χ. η δυνατότητα των επιχειρήσεων «να θέτουν το πλεονάζον τμήμα» των εργαζομένων τους «εις κατάστασιν διαθεσιμότητος, συνεπαγομένην με αναστολήν της μισθοδοσίας, άνευ λύσεως της εργασιακής σχέσεως»(«Εφημερίς της Κυβερνήσεως», 25-11-1944, (ΦΕΚ 26)).

Ανώνυμος είπε...

Η πείρα διδάσκει

Η συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην αστική κυβέρνηση του 1944 αποτελεί απτό παράδειγμα για το πόσο ουτοπικός είναι ο ισχυρισμός ότι χάρη στη μαχητικότητα και τη συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι δυνατό μία τέτοια κυβέρνηση να ακολουθήσει φιλολαϊκό δρόμο ή - σε κάθε περίπτωση - να πάρει τουλάχιστον κάποια μέτρα υπέρ του λαού και ν' ανοίξει σιγά - σιγά τον δρόμο για έναν ευνοϊκότερο συσχετισμό στην πάλη για το σοσιαλισμό. Αντίθετα με αυτήν την ανεδαφική προσμονή, η πείρα και εκείνης της περιόδου διδάσκει ότι η συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις - σε πείσμα των πιο καλών προθέσεων - γίνεται φραγμός στη λαϊκή πάλη και οδηγεί σε πισωγύρισμα με αρνητικές επιπτώσεις και για πολλά χρόνια.

Στο πλαίσιο της συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση, δεν είναι δυνατό να υπάρξουν επωφελείς για το λαό συμβιβασμοί, από τη στιγμή που το ΚΚ έχει κάνει ήδη την πρώτη και θεμελιώδη υποχώρηση, προκειμένου να συμμετάσχει σε αυτήν την κυβέρνηση: Εχει παραιτηθεί από την πάλη για την εργατική εξουσία και συνεπώς από τον στόχο της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ χρεώθηκαν σε μεγάλο βαθμό τα μη φιλολαϊκά μέτρα που πάρθηκαν αυτήν την περίοδο, χάριν των αναγκών της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, όπως επίσης και την αποτυχία άλλων μέτρων, για παράδειγμα στο μέτωπο της καταπολέμησης της ανεργίας, του πληθωρισμού. Ταυτόχρονα, εφόσον οι ΕΑΜικοί υπουργοί αντιμετώπιζαν τα ζητήματα «από τα πάνω», ο λαϊκός παράγοντας υποτιμήθηκε ή ακόμα και τέθηκε στο περιθώριο.

Στις 15 Οκτώβρη 1944, η ΚΕ του Εργατικού ΕΑΜ ανέλαβε καθήκοντα προσωρινής διοίκησης της ΓΣΕΕ, με σκοπό την αποκατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τη διενέργεια αρχαιρεσιών στα συνδικάτα και τη σύγκληση ενός πραγματικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ. Σημειώνεται ότι στις 18 Αυγούστου 1944 η ΚΕ του ΕΕΑΜ αποφάσισε το ΕΕΑΜ να χρησιμοποιεί «από δω και στο εξής τον τίτλο Γενική Συνομοσπονδία των Εργατών της Ελλάδας» με 16μελή Διοίκηση («Κείμενα της Εθνικής Αντίστασης», τόμ. Α', εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 200).

Αυτήν την περίοδο η ΓΣΕΕ διακήρυττε πως «η εργατοϋπαλληλική τάξη θα υποστηρίξει την Κυβέρνηση στην πραγματοποίηση των σκοπών της» («Ριζοσπάστης», 5-11-1944 ).

Από τη μεριά του, ο Παπανδρέου διαβεβαίωνε τους εκπροσώπους των εργαζομένων «ότι η κυβέρνηση πιστεύει σταθερά στη λαοκρατία και αποβλέπει στη δημιουργία του λαϊκού σοσιαλιστικού κράτους» («Ριζοσπάστης», 7-11-1944).

Οπως ήταν επόμενο, το γενικότερο πρόβλημα της στρατηγικής του ΚΚΕ είχε άμεσο αντίκτυπο στην κατεύθυνση της πάλης του συνδικαλιστικού κινήματος. Σε σύσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της ΓΣΕΕ, των βιομηχάνων και των αρμόδιων υπουργών, υπό την προεδρία του Γ. Παπανδρέου (7 Νοέμβρη 1944), με αντικείμενο τη λειτουργία των εργοστασίων, ο Κ. Θέος, μιλώντας εξ ονόματος της ΓΣΕΕ, τόνισε μεταξύ άλλων:

«Ο αγώνας των εργατών που έφερε εθνική ένωση δεν είχε σαν επιδίωξη να κάμει προνομιούχο τάξη την εργατική. Ο εργατικός κόσμος είναι έτοιμος με αυταπάρνηση να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην προσπάθεια της ανασυγκρότησης».

Διαβεβαίωσε ακόμη «ότι και οι εργάτες αναγνωρίζουν ότι και μεγάλο μέρος των βιομηχάνων έδειξε κατά το διάστημα της σκλαβιάς πατριωτική στάση». Ο υπουργός Εργασίας Μ. Πορφυρογένης, με τη σειρά του, τόνισε ότι «πρέπει να μην έχουμε προκαταλήψεις (...) και πρέπει να κατανοήσουμε ότι όλοι αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να μπούμε από την ανωμαλία στην ομαλότητα» («Ριζοσπάστης», 8-11-1944).

Το συμπέρασμα είναι ότι ο λαός, ακόμα και ένοπλος, θα παραμένει εγκλωβισμένος στο αστικό πλαίσιο, από τη στιγμή που το Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει σε αστική κυβέρνηση και δεν οργανώνει την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Με πληροφορίες απο "Ρ" Θ. Λ...... Αυτή την Σοσιαλσωβινιστική γραμμή προσπαθείς να μας σερβίρεις. Δεν θα πάρουμε.....

Ανώνυμος είπε...

https://cognoscoteam.gr/1882-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B7%CF%82-%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%BB%CE%B5-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B5%CE%B9%CF%83%CE%B2/ https://www.902.gr/eidisi/politiki/235055/1821-i-epanastasi-kai-oi-aparhes-toy-ellinikoy-astikoy-kratoys

Ανώνυμος είπε...

Αντίσταση στις γειτονιές!16/1/21, 3:45 μ.μ. Αρα λοιπόν καταλήγουμε πως με τον Καπιταλισμό στο Ιμπεριαλιστικό στάδιο οι Κομμουνιστές συμμετέχουμε στο αστικό κοινοβούλιο με θέσεις εργατικής λαικής αντιπολίτευσης για όσο οι καπιταλιστές έχουν τα μέσα παραγωγής τα χέρια τους και ταυτόχρονα ενισχύουμε παντού την κοινωνική συμμαχία για προσωρινά μέτρα ανακούφισης και σε περίπτωση ιμπεριαλιστικού πολέμου αντιμετωπίζουμε ντόπια και ξένη αστική τάξη σαν εισβολέα με έξοδο απο τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και νίκη της εργατικής λαικής εξουσίας. Αν αυτό είχε γίνει στο 2ο Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο λαός το Οκτώβρη του 1944 θα είχε πάρει την εξουσία ανατρέποντας τον καπιταλισμό. Το ίδιο θα είχε συμβεί σε πολύ περισσότερες χώρες απο αυτές που αποσπάστηκα απο τον καπιταλισμό αποκλειστικά και μόνο χάρη στον κόκκινο στρατό που αν δεν ήταν εκεί το 1945 η οπορτουνιστική αντεπανάσταση θα είχε πνίξει τα πάντα στο αίμα όπως το 1918 20 στην Ευρώπη. Τα γεγονότα με την οπορτουνιστική αντεπανάσταση στο Αν.Βερολίνο τον Ιούνη του 1953 Ουγγαρία 1956 κ.α μιλάνε απο μόνα τους.

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν μπορείς να τα δεις εσύ είναι δικό σου πρόβλημα. Ασε το βίντεο εκεί όσοι το βλέπουν καταλαβαίνουν. Ελπίζω να μη το βγάλεις....

Ανώνυμος είπε...

Πολλά "ταξικά" λόγια και αναμάσημα γενικολογιών για το παρελθόν φυσικά εκ τω υστέρων και με μπόλικο ανάθεμα στην Γ Διεθνή και το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα και αφού για δεκαετίες μετά το 56 η ηγεσία του ΚΚΕ (αυτή που προέκυψε μετά την ανατροπή της επαναστατικής γραμμής) ήταν η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΥΡΑΣ στο ΑΣΤΙΣΜΟ (πότε ουρά της Ένωσης Κέντρου πότε του ΠΑΣΟΚ πότε και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ), ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΦΟΡΕΑΣ του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ του ΛΙΒΑΝΟΥ και της ΓΚΑΖΕΡΤΑ και φυσικά της ΒΑΡΚΙΖΑΣ. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ άξιος απόγονος αυτών που διέλυσαν το επαναστατικό ΚΚΕ θολώνει τα νερά, κάνει τάχα αριστερή κριτική για να πετάξει μαζί με τα νερά και το "μωρό". Την ίδια στιγμή που νομιμοποιεί τις αστικές φιέστες για το 200 χρόνια από το 1821, όταν έχει ξεσκιστεί να κάνει προτάσεις εκδημοκρατισμού (!!) για τα σώματα ασφαλείας και το στρατό -τους πιο απροκάλυπτους μηχανισμούς καταστολής ενάντια στην εργατική τάξη και τον λαό- έχει το θράσος να μιλάει για δύο πατρίδες και άλλα πολύ "ταξικά". Όσο για μια κριτική αποτίμηση της Μεγάλης Δεκαετίας (και όχι μόνο) αξίζει να διαβαστούν, για την ανάπτυξη κριτηρίου και προβληματισμού, αν και αρκετά παλιά- δύο κείμενα του χώρου μας:
ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΜΛΕ ΓΙΑ ΤΑ 56 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

https://antigeitoniesbooks.blogspot.com/2014/08/56.html
και τα 60 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
https://antigeitoniesbooks.blogspot.com/2014/08/60.html
Τ.Σ.

Ανώνυμος είπε...

Αχ αυτός ο αμυντισμός κι ενδοτισμός της ελληνικής αστικής τάξης!
Να σας πει η ηγεσία του ΚΚΕ τι σημαίνει ιμπεριαλιστική πολιτική ιμπεριαλιστές Έλληνες αστοί που δεν καταλαβαίνετε το συμφέρον σας!