Η Πρωτοβουλία απευθύνθηκε και στο ΝΑΡ, το οποίο, όμως, σε ανακοίνωσή του κατέθεσε τις διαφωνίες του με το πολιτικό πλαίσιο της Πρωτοβουλίας, αλλά και κατήγγειλε την πρακτική της να τους αποκρύψει την ύπαρξη διακήρυξης στη μεταξύ τους συνάντηση, μια μόλις μέρα πριν η διακήρυξη δημοσιοποιηθεί.
Το πολιτικό πλαίσιο διαπιστώνει την ένταση της επίθεσης του συστήματος, την «τραγική κατάληξη» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την πλήρη ενσωμάτωσή του στο σύστημα εξουσίας, αλλά και τις ευθύνες της «δικής μας», όπως τη χαρακτηρίζει, Αριστεράς, η οποία «Αποδείχθηκε τραγικά ανεπαρκής για νέες προγραμματικές επεξεργασίες, ικανές να προκαλέσουν ρήγματα στην καταιγιστική αστική επίθεση, να θέσουν στόχους αντεπίθεσης, να ενώσουν δυνάμεις πάνω σε αυτούς. Κυριάρχησε και κυριαρχεί ο κατακερματισμός και η υπεραριστερή ρητορική».
Ο στόχος της Πρωτοβουλίας είναι «Να ξεκινήσει ένας συντροφικός οργανωμένος διάλογος για όλα τα μεγάλα ζητήματα ‘που καίνε’ μαζί με την, περισσότερο αναγκαία από ποτέ, κοινή δράση στους αγώνες. Εκεί πρωτίστως και όχι σε βιαστικές εκλογικές συγκολλήσεις κορυφών». Και να συνδεθεί ο αγώνας αντίστασης στην επίθεση «με ένα πολιτικό πρόγραμμα άλλης κοινωνικής προοπτικής υπέρ των εργαζομένων και του λαού. Με πρώτο και βασικό ζήτημα τη ριζική μείωση του εργάσιμου χρόνου, με τις αναγκαίες αυξήσεις μισθών και την εξασφάλιση του κοινωνικού εισοδήματος».
Η εποχή φαίνεται να ευνοεί το εγχείρημα, παρά τις δυσκολίες: «Όσο σκυθρωπή και εάν φαίνεται η εποχή μας, η ταξική πάλη στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο ανοίγει καινούρια ‘φωτεινά μονοπάτια’ για την Αριστερά: Οι πρόσφατοι αγώνες και στην Ελλάδα και στον κόσμο, πείθουν πως τα ανυπότακτα τμήματα της κοινωνίας δεν σιωπούν. Κινητοποιούνται και απαιτούν, όχι μόνο διεκδικώντας κατακτήσεις, αλλά και μια δική τους πολιτική έκφραση».
Τις βασικές θέσεις του πλαισίου δεν τις ακούμε για πρώτη φορά: Από διαγραφή του χρέους και μείωση του χρόνου εργασίας, μέχρι αντεπίθεση, προγραμματική αντιπαράθεση στο σύστημα και κοινή δράση.
Όπως επίσης δεν συναντάμε για πρώτη φορά τα βασικά πολιτικά στελέχη της Πρωτοβουλίας, ούτε τις δυνάμεις που τη στηρίζουν. Υπάρχουν αυτοί που θήτευσαν σε υπουργικούς θώκους επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η προγραμματική αντιπαράθεση δεν τους βγήκε και έκτοτε αναζητούν πολιτική στέγη και ρόλο. Υπάρχουν αυτοί που συμμετείχαν σε σειρά άλλων σχημάτων συνεργασίας, τα οποία ξεκίνησαν με αντίστοιχες μεγαλεπήβολες διακηρύξεις, αλλά στην πορεία ξεφούσκωσαν και διαλύθηκαν. Υπάρχουν και αυτοί που αναζητούν τη λύση στο ΚΚΕ…
Όλους αυτούς τους ενώνουν δυο πράγματα: Το ένα είναι η πολιτική λογική των μεταβατικών προγραμμάτων, την οποία πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ δίδαξε και εφάρμοσε, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αν η ΛΑΕ, η Κωνσταντοπούλου και το ΜΕΡΑ25 δεν έμαθαν το μάθημα και ξαναπροσπάθησαν (ή ξαναπροσπαθούν) στον ίδιο δρόμο, υπήρξαν και αρκετές δυνάμεις στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που θεώρησαν (και θεωρούν) ότι μπορούν να πιέσουν πιο αποτελεσματικά μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προς μια πιο φιλολαϊκή πολιτική.
Το άλλο είναι η ουσιαστική αποθέωση του εκλογικού-κοινοβουλευτικού δρόμου, που βρίσκεται, εκ των πραγμάτων, σε ευθεία αντιπαράθεση με το δρόμο της ανάπτυξης αγώνων και κινήματος. Πολλά μπορεί να ακούσουμε για το πόσο χρήσιμος είναι ο κοινοβουλευτικός αγώνας μαζί με τον εξωκοινοβουλευτικό, όμως υπάρχει κι εδώ ο πρώτος διδάξας, το ΚΚΕ, τα έργα και οι ημέρες του οποίου δεν αφήνουν αμφιβολίες για την κατάληξη αυτού του δρόμου, τουλάχιστον για όποιον δεν εθελοτυφλεί.
Η απλή αναλογική είναι το μεγάλο δέλεαρ για τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα θα προσπαθήσουν πολλοί να βρουν τον τρόπο να πιάσουν το πολυπόθητο 3%, που οδηγεί στον …παράδεισο των κοινοβουλευτικών εδράνων.
Το σύστημα βρίσκεται σε κρίση και επιτίθεται. Και είναι ανελέητο. Σαρώνει δικαιώματα και ανθρώπινες ζωές χωρίς κανέναν δισταγμό. Και μπορεί να το κάνει γιατί ο αντίπαλός του, ο λαός, είναι αδύναμος, ασυγκρότητος και αποπροσανατολισμένος. Η Πρωτοβουλία, θέλοντας να κάνει ελκυστική την εκλογική της πραμάτεια, ισχυρίζεται ότι υπάρχουν δυνατότητες τώρα για την Αριστερά, με βάση την εξέλιξη της ταξικής πάλης στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Είμαστε οι τελευταίοι που θα αρνηθούμε τα ελπιδοφόρα μηνύματα που εκπέμπουν οι αγώνες των λαών σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας. Αλλά από αυτό μέχρι το σημείο να λέμε πως στην Ελλάδα σχεδόν ήρθε η ώρα της Αριστεράς υπάρχει τεράστια απόσταση. Η ώρα της Αριστεράς δεν θα έρθει ούτε με ευχολόγια, ούτε με εκλογές, ούτε με διαστροφή της πραγματικότητας. Αλλά με συναίσθηση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών, με γνώση του αντιπάλου και των συνθηκών και με πίστη πως αυτός ο λαός μπορεί να παλέψει και μπορεί να νικήσει.
Άρθρο από την Προλεταριακή Σημαία (φύλλο 899) που κυκλοφορεί από χθες 24/7
.jpg){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου