«Αριστοκρατία» του μυαλού ή του πλούτου;

Θα περνούσε ο Αϊνστάιν την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής στα πανεπιστήμια; Θα αξιολογούνταν ως «εξαιρετικός» εκπαιδευτικός ο Δ. Γληνός από τους αξιολογητές της Ν. Κεραμέως; Γιατί έπρεπε να επιβεβαιωθεί η «αριστεία» της κόρης του Μητσοτάκη στο Γέιλ και όχι στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, από το οποία προτίμησε να… «απεγκλωβιστεί»; Γιατί δεν έπραξαν το ίδιο οι 40.000 μαθητές που επίσης «απεγκλωβίστηκαν» από τα ελληνικά πανεπιστήμια με τον κόφτη της ΕΒΕ, που όρισε το πολιτικό και ακαδημαϊκό ιερατείο ως «φύλακες αγγέλους» της «αριστείας»;

Σε αυτά τα υποθετικά αλλά… διαχρονικά ερωτήματα, η απάντηση δεν είναι προφανής. Ίσως… η Κεραμέως να «απεγκλώβιζε» τον Αϊνστάιν από τα πανεπιστήμια καθώς, παρά τις εξαιρετικές επιδόσεις του στη φυσική και στα μαθηματικά, οι επιδώσεις του στα γαλλικά, στη γεωγραφία και στο σχέδιο (3, 4 και 4 αντίστοιχα με άριστα το 6), να ήταν κάτω από την ΕΒΕ. Επίσης, ο Δ. Γληνός, μάλλον «αξιολογήθηκε» αρνητικά από το τότε καθεστώς και στάλθηκε στην εξορία. Όσο για την κόρη του Κυρ. Μητσοτάκη, το ακλόνητο επιχείρημα είναι ότι πήγε στο Γέιλ γιατί μπορούσε, ενώ οι περισσότεροι από τους 40.000 απεγκλωβισμένους δεν μπορούν. Τόσο απλά και… ταξικά.

Το θέμα μας, προφανώς, δεν είναι τι θα συνέβαινε στον Αϊνστάιν ή στον Γληνό, ούτε οι ακαδημαϊκές προτιμήσεις της οικογένειας Μητσοτάκη. Το θέμα μας είναι η πάγια επιδίωξη της άρχουσας τάξης και των θεσμών της (κι όχι απλά της Κεραμέως και της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης των «αρίστων») για «εκκένωση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την «εκδίωξη» της νεολαίας στη φθηνή κατάρτιση, ώστε να διαμορφωθεί η επόμενη γενιά «καταρτισμένων» μισθωτών και άμισθων σκλάβων, που τόσο έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Το θέμα μας είναι η «απεξάρτηση» των εργαζομένων από τον μισθό, τη σύνταξη, την εργασία και τη ζωή με δικαιώματα, ώστε να διαιωνίζεται η ανισότητα, η ανελευθερία και η εκμετάλλευση από γενιά σε γενιά. Το θέμα μας, εν τέλει, είναι το πανάρχαιο (και για αυτό πανίσχυρο) επιχείρημα της «φυσική ευφυΐας και ανωτερότητας» που επικαλούνται, αιώνες τώρα και με όρους «θεϊκού, κληρονομικού ή φυσικού χαρίσματος», οι κάθε λογής άρχουσες τάξεις, ώστε να εξουσιάζουν τις ζωές των κάθε λογής υποτελών τάξεων.

Οι ιεροκήρυκες του συστήματος φλυαρούν περί ίσων ευκαιριών στη μάθηση και την προκοπή, αρκεί να διαθέτει κάνεις τις ανάλογες ικανότητες και τα χαρίσματα για να διακριθεί και να προκόψει, ικανότητες και χαρίσματα που κατήλθαν στις κεφαλές των «επιτυχόντων» σαν «πύρινες γλώσσες» για να τους δώσουν δυνατή θέληση και φωτισμένο νου. Τα αναγκαία, δηλαδή, συστατικά κάθε εξεταστικής και επαγγελματικής επιτυχίας. Ιδού τα κριτήρια της αξιολόγησης! Ιδού τα κριτήρια της εδραίωσης της αξιοκρατίας!

Η κυρίαρχη αντίληψη, όσο αυθαίρετη κι αν είναι αυτή, είναι κυρίαρχη ακριβώς επειδή είναι η αντίληψη της κυρίαρχης τάξης, που δημιουργεί «πραγματικότητες» που επιβάλλονται και κυριαρχούν με το «κύρος» της εξουσίας και τη δύναμη της συνήθειας. Συνεπώς, τις αποδεχόμαστε γιατί εκπαιδευτήκαμε να τις θεωρούμε αληθινές, όπως εκπαιδεύτηκαν οι «πατεράδες» και οι «παππούδες μας». Κι αυτό παρά τις αποδείξεις ότι «περισσότερο γίνεσαι, παρά γεννιέσαι» ό,τι είσαι.

Για να παρακαμφθούν όλα αυτά, οι κυρίαρχες τάξεις αλλοιώνουν τις λέξεις και τα νούμερα. Δημιουργούν μια ξεχωριστή «νέα γλώσσα» και μια «νέα αριθμητική», προσαρμοσμένη στα συμφέροντά τους.

Σύμφωνα με αυτήν τη «νέα γλώσσα και αριθμητική», υπάρχουν «ελαττωματικοί» που είναι «εξαρτημένοι από τον μισθό τους» και χρήζουν «απεξάρτησης», που δεν θεωρούν ότι «ηιδέα να μορφώνεσαι, να βρίσκεις εργασία και να παίρνεις σύνταξη είναι παρωχημένη», που αποκαλούν έγκλημα να επενδύεις στα αποκαΐδια, ενώ «κάποια στιγμή το δάσος θα καεί». Και, φυσικά, «η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση», γιατί «δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι ίσοι και δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ…».

Η «αριθμητική» τους λέει ότι οι δείκτες της οικονομίας ευημερούν, οι φοιτητές παρατάνε σωρηδόν τις σπουδές τους, οι μαθητές εισέρχονται μαζικά στα πανεπιστήμια με γραπτά του 1, 2, 3, ενώ θέλουν να σπουδάζουν «αιωνίως» και να «ζουν με επιδόματα». Ισχυρίζονται μάλιστα ότι τώρα «δεν μας κοροϊδεύουν» …όπως πριν, που είχαμε «παράλογα δικαιώματα»!

Και όποιος δεν αντιλήφθηκε ακόμη την «ωραία ατμόσφαιρα» του κρεματόριου, υπάρχουν ακόμη πιο «σκληρές αλήθειες». Ότι «εθνική άμυνα και προστασία των συνόρων σημαίνει απώλειες, σημαίνει νεκρούς αλλόθρησκους, πρόσφυγες και μετανάστες για τους οποίους η χώρα μας πρέπει να γίνει μεγαλύτερη κόλαση από αυτήν που προσπαθούν να ξεφύγουν».

Υπάρχει, φυσικά, πάντα μια αντιπολίτευση που λέει σχεδόν τα ίδια, αλλά με πιο κομψό και πολιτισμένο τρόπο. Διότι τα σύνορα πρέπει να προστατευτούν, αφού βομβαρδίζουμε τα σύνορα των άλλων. Γιατί πρέπει να σπουδάζουν και να προκόβουν οι «άριστοι και οι άξιοι». Γιατί «έχουμε χρέη, δουλεύουμε λίγο και αντιπαραγωγικά, γιατί δεν έχουμε προσόντα και κουλτούρα (…μη τιμωρητικής, βεβαίως) αξιολόγησης» κ.λπ. κ.λπ.

Ζούμε αναμφισβήτητα μια πολύ σκοτεινή εποχή. Κι αυτό όχι γιατί στην κυβέρνηση είναι το ένα ή το άλλο κόμμα. Ζούμε μια σκοτεινή εποχή γιατί κυκλοφορεί σαν ζόμπι ένα σύστημα όπου η «κληρονομική αριστεία» του πλούτου γλεντάει εις βάρος του 60% του πλανήτη που προσπαθεί να επιβιώσει με λιγότερα 5,5 δολάρια την ημέρα, που χλευάζει και διασκεδάζει εις βάρος της εργαζόμενης πλειοψηφίας όπου Γης, που δεν ανήκει στην «αριστεία» και βομβαρδίζεται (κυριολεκτικά και μεταφορικά) με βόμβες… ανάπτυξης και εκδημοκρατισμού.

Από τη στήλη "Προσεγγίσεις" της Προλεταριακής Σημαίας