Πάνω από 20.000 απολύσεις εργαζομένων που δουλεύουν στην καθαριότητα δημόσιων κτιρίων (εφορίες, νοσοκομεία, σχολεία, περιφέρειες, υπουργεία, ΟΑΕΔ, ΣΤΑΣΥ κ.α.) δρομολογούνται προκειμένου η καθαριότητα ν’ ανατεθεί σε εργολάβους, κι ας υπολογίζεται να προκύψει το διπλάσιο κόστος. Η κυβέρνηση της ΝΔ προσπαθεί συνεχώς και με κάθε τρόπο να προχωρήσει στην ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους του δημόσιου τομέα. Ιδιωτικοποιήσεις σε βάρος του λαού, είτε αυτό σημαίνει απολύσεις, είτε μεγαλύτερο κόστος στις πλάτες του φορολογούμενου λαού, για να μπορέσει η κυβέρνηση να στηρίξει το κεφάλαιο.
Ενώ χιλιάδες καθαριστές και καθαρίστριες βρίσκονται χωρίς δουλειά, η απογοήτευση των εργαζομένων αυτών αποτυπώνεται στην έλλειψη μαχητικότητας, με συνέπεια την αποδυνάμωση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων του παρελθόντος. Αυτή η κατάσταση κάνει ακόμη πιο εύκολη τη δουλειά της κυβέρνησης και σε καμιά περίπτωση δεν βοηθάει στο να μη χάσουν τις δουλειές τους.
Οι καθαρίστριες κι οι καθαριστές έχουν δώσει πολλούς αγώνες με μεγάλη διάρκεια τα προηγούμενα χρόνια, με χαρακτηριστική την περίπτωση του υπουργείου Οικονομικών. Είναι οι αγώνες αυτοί που φέρανε τις όποιες νίκες και όχι οι προεκλογικές υποσχέσεις. Γιατί οι μαζικοί και διαρκείς αγώνες των εργαζομένων μπορούν να νικήσουν, δεν χωράει όμως κανένας εφησυχασμός καθώς το σύστημα βρίσκεται συνέχεια σε επαγρύπνηση, ώστε να μπορέσει ν’ αντεπιτεθεί και, με την πρώτη ευκαιρία, ν’ αναιρέσει ό,τι υποχρεώθηκε να παραχωρήσει. Ακόμη κι αν η εκάστοτε κυβέρνηση κάνει ένα βήμα πίσω έπειτα από πίεση που θα της ασκήσει ο λαός μέσα από αγωνιστικές κινητοποιήσεις, την ίδια ώρα κιόλας θα σχεδιάζει το πώς θα επιτεθεί ξανά έτσι ώστε να κάνει δέκα βήματα μπροστά.
Οι αυταπάτες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις κάλπικες υποσχέσεις του πριν από κάποια χρόνια, ότι δεν θα απολυθούν εργαζόμενοι και θα επαναπροσλάβει αυτούς που είχαν απολυθεί, χωρίς ωστόσο να μονιμοποιήσει τους εργαζόμενους αυτούς, τους φέρνουν και πάλι αντιμέτωπους με την ανεργία και την απογοήτευση ότι οι αγώνες τους τελικά πέτυχαν μόνο ένα προσωρινό αποτέλεσμα.
Όπως αναδεικνύεται και σ’ αυτή την περίπτωση, όταν οι αγώνες σταματούνε και οι εργαζόμενοι επαναπαύονται εξαιτίας των εκλογικών αυταπατών που τους καλλιεργούν αλλά και αντιλήψεων ότι οι αγώνες δεν πρέπει να συνεχίζονται μετά από μια θετική εξέλιξη, τότε τα αποτελέσματα των αγώνων αυτών μπορούν στις «κατάλληλες συνθήκες» ν’ ανατραπούν από το σύστημα. Η ταξική πάλη δεν σταματά. Όσο η αστική τάξη κυριαρχεί, κάθε κατάκτηση αντιμετωπίζεται ως προσωρινή από το σύστημα, που καραδοκεί για να την ανατρέψει. Οι εργαζόμενοι οργανωμένοι, με τα συλλογικά τους όργανα και με την ενίσχυση της αγωνιστικής κατεύθυνσης σ’ αυτά, μπορούν και πρέπει ν’ αντιστέκονται στην επίθεση που εξαπολύει το σύστημα και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους μέσα απ’ τη συνεχή τους πάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου