Ο πρόωρος θάνατός σου μας αιφνιδίασε. Ήμασταν ανέτοιμοι να δεχθούμε το θλιβερό μαντάτο. Ο θάνατος σου προκάλεσε σ’ όλους μας βαθειά συγκίνηση, μεγάλη θλίψη και την αίσθηση μιας σημαντικής απώλειας.
Η καθημερινή συμμετοχή σου για 5 σχεδόν 10ετίες στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για δημοκρατία , εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη υπήρξε δεδομένη.
Με οδηγό την κομμουνιστική ιδεολογία και τη μαρξιστική κοσμοθεωρία έδωσες αγώνες , μαζί με τους συντρόφους σου , κατά των πολέμων και των επεμβάσεων του ιμπεριαλισμού και υπέρ της ειρήνης όπου γης , κατά του αυταρχισμού και για τη συγκράτηση του βιοτικού επιπέδου του λαού .Με χαρακτηριστική υπομονή και «δουλειά μυρμηγκιού» αγωνιζόσουν για την ιδεολογική αποδέσμευση του λαού από τον ανορθολογικό και απάνθρωπο καπιταλισμό. Πάσχιζες για τη διαφώτιση και τον ιδεολογικό αυτοκαθορισμό της εργατικής τάξης. Για την ανύψωση της πολιτικής συνείδησης του λαού .
Οι κοινωνικοί αγώνες σου είχαν ένα βαθύ ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο. Μια στέρεη μαρξιστική βάση, αφού ο ίδιος γνώριζες και είχες μελετήσει αρκετά καλά τους κλασικούς του μαρξισμού. Σπούδασες πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο, αλλά αναδείχτηκες ένας μαρξιστής πολιτικός στη θεωρία και στην πράξη.
Αγωνιζόμενος , ανέκαθεν και μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου , μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ(μ-λ), αρχικά ως ΟΜΛΕ, ήσουν πάντα απέναντι στο Σύστημα. Δεν υποχώρησες, δεν συμβιβάστηκες και δεν συνεργάστηκες ποτέ μαζί του. Ούτε πολιτικά ούτε ιδεολογικά ούτε στη βάση των ανθρώπινων αναγκών που μπορεί να έχει ο καθένας. Από φοιτητής, όταν συμμετείχες στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, επέλεξες τη σωστή όχθη της Ιστορίας και την κράτησες σταθερά και ακλόνητα μέχρι που άφησες την τελευταία σου πνοή.
Ο Ντίνος ήταν ένας ήρεμος συζητητής. Συζητούσε με όλους και ήξερε ν’ ακούει. Μετά ξετύλιγε τις απόψεις του και ο λόγος του ήταν πάντα αυστηρά πολιτικός. Ποτέ προσωπικός. Δεν επηρεάζονταν από προσωπικές συμπάθειες η αντιπάθειες. Κι αυτό, στη σημερινή εποχή που έχει υποχωρήσει η πολιτική, ήταν πάρα πολύ σημαντικό. Και να διαφωνούσες με τον Ντίνο, ήσουν υποχρεωμένος να εμπλακείς στη συζήτηση και να αντιτάξεις πολιτικό λόγο και πολιτικά επιχειρήματα. Άλλωστε ο Ντίνος έδειχνε κι αποδείκνυε στη πράξη, ότι όλους τους κομμουνιστές, αριστερούς και αντιπάλους του Συστήματος, μας ένιωθε στην ίδια όχθη του αγώνα. Δεν είχε την αλαζονεία της πολιτικής του γραμμής – που δυστυχώς ενδημεί σήμερα σε ομάδες και κόμματα της Αριστεράς – αλλά ήταν σταθερά υπέρ της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΔΡΑΣΗΣ. Ενότητα δράσης που είναι αναγκαιότητα για το ξετύλιγμα του αγώνα μας και της αντίστασης στη λαίλαπα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που αφήνει πίσω του αποκαΐδια και κοινωνικά ερείπια (ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια, πολέμους και καταστροφή του περιβάλλοντος).
Χωρίς υπερβολή, ο Ντίνος Παπαδόπουλος ήταν εμβληματική προσωπικότητα στον χώρο της Αριστεράς στα Τρίκαλα. Μια σταθερή αξία. Ένας αμετανόητος κομμουνιστής αγωνιστής, καίτοι δεν ζούσε σε πολύ αγωνιστικούς καιρούς. Ο Ντίνος πίστευε στην κομμουνιστική απελευθέρωση, αλλά τη θεωρούσε αποτέλεσμα της δράσης των μαζών και όχι ουρανοκατέβατη. Αναγκαία προϋπόθεση θεωρούσε τη διαφώτιση και το ανέβασμα της πολιτικής συνείδησης του κόσμου της εργασίας και του μόχθου. Ναι στους αγώνες, αλλά και στη χάραξη σωστού πολιτικού πλαισίου.
Ο Ντίνος μας άφησε ένα μεγάλο κενό. Ο καλύτερος φόρος τιμής γι’ αυτόν είναι να συνεχίσουμε, ο καθένας απ’ το πόστο του, την αγωνιστική του παρακαταθήκη για νέους και πιο δυναμικούς αγώνες για ειρήνη, ελευθερία, δημοκρατία, σοσιαλισμό και κομμουνισμό.
Η δυστοπική καθημερινότητα που μας έχει αρπάξει τον τελευταίο καιρό, είχε ως συνέπεια να χάσω και να μη γνωρίζω τα τελευταία δύσκολα επεισόδια της ζωής του Ντίνου, μ’ αποτέλεσμα το άγγελμα του θανάτου να με αιφνιδιάσει και να δεχτώ ένα ισχυρό σοκ.
Φίλε, συναγωνιστή, σύντροφε, αγνέ ιδεολόγε, κομμουνιστή Ντίνο, σε αποχαιρετούμε όλοι με σπασμένη καρδιά αλλά και με τη βεβαιότητα πως τα όνειρα μας θα πάρουν εκδίκηση, επειδή εν τέλει αυτό θα θελήσει ο ίδιος ο λαός και θα γράψει τη δική του Ιστορία!
Εκφράζοντας τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του, εύχομαι στη συντρόφισσα και συνοδοιπόρο της ζωής του και του αγώνα, Λίτσα Γκουντούρα καθώς και στους δυο γιους του Απόστολο και Γιάννη Παπαδόπουλο, ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ και ν’αντέξουν τον πρόωρο χαμό του συζύγου και πατέρα τους!
Θα ’θελα να τελειώσω με κάποιους στίχους από ποίημα συντοπίτη δασκάλου, που μου το ζήτησε ο ίδιος:
«Αρνούμαι να πλεύσω μες στο σκοτάδι, να κάνω τη μέρα παράνομο βράδυ, λαθραία να ζήσω μες στη σκιά σας , να γονατίσω με φόβο μπροστά σας!
Αρνούμαι στον μύλο νερό να σας ρίξω! Τα δόντια μου τ’ άσπρα εγώ θα σας δείξω! Μικρή η ζωή, μεγάλη η πράξη, σαν νιώθω πως είμαι μ’ εμένα εντάξει!»
Χρήστος Σταμόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου