Φταίτε κι εσείς ναι φταίνε κι οι άλλοι
Φταίμε κι οι τρεις φταίμε κι οι τρεις
Φταίει κι ο Χατζηπετρής
και η συνέχεια...
φταίνε και αυτοί που δώσανε το 41% στον Μητσοτάκη (που να το δίνανε δηλαδή; γιατί δεν μας το λέτε;)
φταίνε και αυτοί του 60% που δεν πήγαν καν να ψηφίσουν (τι να ψήφιζαν δηλαδή; και αυτό κρυφό;)
Όλους εσάς που κατηγορείτε, βρίζετε και υποτιμάτε αυτό το λαό, περιορίζοντας το ρόλο του μοναχά στις κάλπες κάθε όποτε θέλει το σύστημα, θα σας δούμε σε καμιά διαδήλωση, απεργία, κινητοποίηση; Ή μήπως έτσι δε γίνεται τίποτα; Ή μήπως όταν αυτά δεν έχουν στον ορίζοντά τους κάποια κάλπη είναι ανούσια;
Το '81 μετά από χρόνια μαζικών αγώνων, με έντονη πολιτικοποίηση που ανησυχούσε και τρόμαζε το σύστημα και με τις μνήμες νωπές ακόμα από τη χούντα, ο λαός μας πείστηκε να πάψει και ψήφισε (ο στρατός ακόμη και μετά το '81 αποτελούσε φόβητρο, όταν όμως χρειάστηκε όλοι μαζί αποφάσισαν ότι δεν χρειάζεται να βγούμε στους δρόμους). Ψήφισε αντιδεξιά και σοσιαλιστικά!
Για να έρθει μια δεκαετία μετά ο πατήρ Μητσοτάκης (πατώντας στα σκαλοπάτια των κυβερνήσεων ΝΔ-ΣΥΝ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ) και όλοι όσοι τον ακολούθησαν με την κατάσταση του λαού (από την οικονομική έως και την κινηματική) σε χειρότερη θέση για να τη χειροτερέψει κι άλλο!
Το '15 μετά από χρόνια πολύ μαζικών αγώνων, (ενδεικτικά: '06-'07 φοιτητική νεολαία μαζικά στο δρόμο, τέλη '08 αρχές '09 ξανά νεολαία αλλά και λαός μαζικά στο δρόμο (και εδώ υπήρξε σκέψη για κατέβασμα στρατού), αρχές '10 με μέσα '12, όλος ο λαός μαζικά στους αγώνες με απεργίες σε εργοστάσια, στο δημόσιο και παντού, με διαδηλώσεις, με καταλήψεις και μαζικές συγκρούσεις που κατατρόμαξαν και διέλυσαν το πολιτικό σύστημα), πείστηκε ξανά ο λαός να πάψει και να ψηφίσει. "Αριστερά" αν και του προέκυψε και κάμποση δόση ακροδεξιάς (στην κυβέρνηση).
Βέβαια είχαν προηγηθεί οι διπλές εκλογές του '12 όπου ο λαός με φρέσκια τη μνήμη στους προηγούμενους αγώνες την πρώτη φορά επέλεξε να μη δώσει τη δυνατότητα σε κανέναν να σχηματίσει κυβέρνηση επιτείνοντας την κρίση του συστήματος. Και τότε; Τότε αυτοί που τον καλούσαν να κάνει αυτό ακριβώς αντί να τον καλέσουν να ξεχυθεί ξανά στους δρόμους τον κάλεσαν να διορθώσει την ψήφο του. Και τη διόρθωσε! Έτσι ακολούθησε μετά από μια τριετία προετοιμασίας, και του λαού και του συστήματος το '15 και όλα όσα έγιναν μετά.
Για να έρθει μετά από μια περίπου πενταετία ο υιός Μητσοτάκης με την κατάσταση του λαού (και πάλι από την οικονομική έως την κινηματική) σε πολύ χειρότερη θέση. Και το έργο συνεχίζεται...
Η ιστορία της αναζήτησης εκλογικής εναλλακτικής επαναλαμβάνεται. Το κάτω η κυβέρνηση ακούγεται ξανά. (Για να έρθει τι; Πάλι δεν μας το λένε!) Μόνο που κάθε φορά αυτή η ιστορία είναι χειρότερη και από φάρσα. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά.
Δ.Ν.
4 σχόλια:
Εξακολουθείτε να ερμηνεύετε το δίκαιο και μαχητικό σύνθημα "κάτω η αντιδραστική κυβέρνηση" μέσα από το πρίσμα της επιδίωξης μιας απλής κοινοβουλευτικής εναλλαγής και τίποτε άλλο! Τα παραδείγματα που φέρνετε, για να απορρίψετε το σύνθημα είναι όλα τους παρμένα από περιπτώσεις κοινοβουλευτικών εναλλαγών κυβερνήσεων. Ούτε η περίπτωση του ΠΑΣΟΚ το 1981ούτε η περίπτωση της ψευτοαριστερής κλίκας Τσίπρα του 2015 προέκυψαν μέσα από κάποια ανατροπή κυβέρνησης στους δρόμους του αγώνα. Και στη μια και,στην άλλη περίπτωση η δεξιά κυβέρνηση αντικαταστάθηκε από μία ρεφορμιστική, δεν έπεσε από γενικευμένο λαϊκό ξεσηκωμό, ο οποίος να είχε αρχίσει με τη μορφή αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και να πέρασε στη φάση παρατεταμένης πολιτικής απεργίας που να μετατράπηκε σε μαζική αντικυβερνητική εξέγερση. Στις περιπτώσεις που αναφέρετε τα κόμματα που διεκδικούσαν άνοδο στην εξουσία φρόντισαν να αποτρέψουν την αντικυβερνητική πάλη στους δρόμους, υποσχόμενα ότι όλα θα αλλάξουν αν αυτά πάρουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ούτε φυσικά έθεσαν θέμα, με τη δική τους άνοδο στην εξουσία, πως θα μπει μαχαίρι στο κόκαλο, με την άμεση διάλυση των μηχανισμών εξουσίας της δεξιάς. Ίσα ίσα και το ΠΑΣΟΚ πολύ δε περισσότερο το καταγκιοζιλικι του Τσίπρα έλεγαν πως δήθεν θα φέρουν τη μεγάλη αλλαγή με ... πλήρη σεβασμό στους.... θεσμούς! Τι σχέση λοιπόν μπορεί να έχει αυτού του τύπου η εναλλαγή με τη διεκδίκηση της ανατροπής αντιδραστικής κυβέρνησης από ένα πραγματικό λαϊκό μέτωπο με επικεφαλής επαναστατικές δυνάμεις, που θα καλέσουν τον ίδιο τον λαό να προχωρήσει στην ανατροπή μια εγκληματικής αντιδραστικής κυβέρνησης, ενώ ο ίδιες αυτές συνήθως θα προσπαθήσουν να σταθούν καθοδηγητικό κι οργανωτικό επιτελείο, για να μήν εκφυλιστεί ο αγώνας, αλλά να προχωρήσει σε δρόμο νικηφόρο; Είναι μέρα με τη νύχτα αυτός το "κάτω η αντιδραστική κυβέρνηση" που λένε πολλοί από εμάς, σε σύγκριση με την εναλλαγή κυβερνήσεων στα συνήθη πλαίσια, που εσείς λέτε ότι οπωσδήποτε θα είναι το αποτέλεσμα, αν διεκδικήσουμε την ανατροπή της κυβέρνησης στους δρόμους! Είναι δηλαδή για σάς απαγορευτικό... de profundis και... ex officio ακόμα και το να διανοηθούν οι δυνάμεις του λαϊκού κινήματος να σηκώσουν τη σημαία α ανατροπής μιας εγκληματικής κυβέρνησης, μόνο και μόνο για να μην ... υπάρξει ο κίνδυνος κάποιοι άλλοι αστοί να προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν ένα... λαϊκό αντικυβερνητικό ξεσηκωμό! Να αν έτσι ήταν τσ πράγματα, οι λαοί θα έπρεπε να περιμένουν... ως τον αιώνα τον άπαντα, ίσαμε να αποκτήσει όλη η εργατική τάξη κι όλος ο λαός συνείδηση καθαρά σοσιαλιστική και κομμουνιστική για να ρίξει το... καθαρό ταξικό σύνθημα: κάτω το κεφάλαιο. Νετα- σκέτα και... χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς και χωρίς πολιτικές συμμαχίες που λένε κι οι άσπονδοι φίλοι μας της ηγεσίας του "επίσημου ΚΚΕ"! Μήπως τελικά η αντίληψη αυτή, εναντίον κάθε ανοιχτά αντικυβερνητικού αγώνα στο όνομα της αποφυγής του παρελθόντος του ρεφορμισμισυικού εκφυλισμού δεν οδηγεί πουθενά αλλού από τη λογική του.... Παπαρηγισμού-Κουτσουμπισμού, δηλαδή την ... απόσυρση στο.... μοναστήρι της 'καθαρότητας" ή πιο απλά του σεχταρισμού; Τι σχέση όμως μπορεί να έχει ο ζωντανός μαρξισμός - λενινισμός με κάτι σφραγιδοφύλακες τύπου Περισσού;
Το ζήτημα είναι να υπάρχει κίνημα που θα ανατρέπει πολιτικές. Αν αυτό σημαίνει προβλήματα στις αστικές κυβερνήσεις ή ακόμα και ανατροπή τους, κανένα πρόβλημα. Η Ιστορία, όμως, έχει δείξει ότι υπό τις παρούσες συνθήκες της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής κατάστασης του κινήματος, αυτό το θέμα παραμένει στη σφαίρα του επιθυμητού κι όχι του εφικτού. Ας μη κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία...
Και γιατί ένα πραγματικό λαϊκό μέτωπο με επικεφαλής επαναστατικές δυνάμεις, προερχόμενο προφανώς μέσα από τη μαζική, οργανωμένη και ανατρεπτική κίνηση των εργατών, όλων των εργαζόμενων και του λαού, όπως και της νεολαίας θα πρέπει να περιοριστεί στην ανατροπή μια κυβέρνησης και όχι να διεκδικήσει ανατροπή του συστήματος αναλαμβάνοντας το ίδιο τις τύχες αυτής της χώρας; Αλλά ακόμη κι αν προκύψει το πρώτο, τίποτα δεν αποκλείεται στη ταξική πάλη, το σύστημα της εξάρτησης, και ότι σημαίνει αυτό, θα μείνει ήσυχο και χωρίς να αντιδράσει; Οπότε ξαναπάμε στο προηγούμενο ερώτημα. Γιατί αυτό και γιατί όχι το άλλο;
Όσο για τις περιπτώσεις του '81 αλλά και του '15 καλό θα ήταν να μην υποτιμάμε ούτε τη κίνηση του λαού ακόμη κι όταν είναι σε ρεφορμιστική κατεύθυνση.
Αλλά επειδή την ώρα που συζητάμε αυτά η κινηματική και πολιτική κατάσταση του λαού μας είναι στις χειρότερες περιόδους τους καλό θα ήταν να συζητάμε και να αγωνιζόμαστε για το πως θα αλλάξει αυτή αντί να κάνουμε ασκήσεις επί χάρτου απουσία στρατού! Αυτά τα επιθετικά και αντεπιθετικά που προέρχονται από το ρεφορμιστικό οπλοστάσιο του ΚΚΕ, όπως και της μεγαλύτερης μερίδας εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, είναι που μας οδήγησαν εδώ.
Υ.Γ.: Η έκφραση "να περιμένουν... ως τον αιώνα τον άπαντα" υποδηλώνει απογοήτευση και άρνηση της προοπτικής της ανατροπής και της επανάστασης. Δηλώνει αποδοχή της ήττας και προέρχεται από τα χειρότερα οπλοστάσια του ρεφορμισμού, από τη σοσιαλδημοκρατία και τον ευρωκομμουνισμό.
Οι 19 γενικές απεργίες το δίχρονο 2010-2012, οι Πλατείες με χιλιάδες κόσμο καθημερινά, οι διαδηλώσεις, η άγρια καταστολή με ΜΑΤ και χημικά, γεγονότα σαν της απεργίας στη Χαλυβουργία ή στην Κερατέα ή την ΕΡΤ, δεν ήταν απλά μια διαδικασία στο πλαίσιο "εναλλαγής" κυβέρνησης. Το παλίο πολιτικό σκηνικό σμπαραλιάστηκε. Οντας μέσα σ' αυτούς τους αγώνες (και όχι έξω και καταγγέλοντας), το ΚΚΕ(μ-λ) έβαζε το σύνθημα της ανατροπής της αντιλαικής πολιτικής του συστήματος, της πολιτικοποίησης των αγώνων, του Μετώπου Αντίστασης. Σε αντίθεση με τα "εκλογές τώρα", "κάτω η κυβέρνηση", "να φύγουν" κοκ, που "μια χαρά" τα αξιοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Βγαίνει κάποιο δίδαγμα απ΄αυτό; Αν ο λαός και το κίνημα είχαν καταφερει να μην μπορέσουν, η αστικη τάξη και η κυβέρνηση, να περάσουν την πολιτική τους, προφανώς αυτό θα είχε σαν συνέπεια κλυδωνισμούς, πτώση κυβερνήσεων κοκ. Ο στόχος όμως δεν θα ήταν να πέσει η κυβέρνηση. Για να έρθει -αναγκαστικά - μία άλλη (αστική κι εξαρτημένη φυσικά), εκτός κι άν μιλάμε για... επαναστατική κατάσταση ή στα πρόθυρα ...επανάστασης. Μιλάμε για τετοιες συνθήκες;;; Αλλά να κερδηθούν σημαντικές μάχες, που θα πάνε το κίνημα και τη συγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαού, μπροστά. Βέβαια, ούτε τα ντόπια, ούτε ακόμα περισσότερο, τα ξένα, αφεντικά, το κράτος και οι μηχανισμοί τους θα "κάθονταν με σταυρωμένα τα χέρια"... Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά και "ευθύγραμμα". Οσο για τις ...συγκρίσεις με το... ΚΚΕ, όχι μόνο είναι διαφορετικό, το να είσαι μέσα στο κίνημα, παλευοντας την κατευθυνση της Αντίστασης, της Διεκδίκησης και για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, με το να κάνεις το (υποτιθέμενο) "άλμα" στην άλλη κοινωνία - χωρίς επανάσταση φυσικά - και να υπονομευεις, σήμερα, τους αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης, να υποτάσεσαι στην αστική νομιμότητα και να επικαλείσαι κι εσύ την "μάχη των μαχών", τις κάλπες, αλλά είναι και αντιθετο.
Γ.Β.
Δημοσίευση σχολίου