Massive Attack στην Αθήνα: συναυλία αφιερωμένη στην Παλαιστίνη

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρό από το φ.967 της Προλεταριακής Σημαίας που κυκλοφόρησε το Σάββατο 27 Ιουλίου: 

Massive Attack στην Αθήνα: συναυλία αφιερωμένη στην Παλαιστίνη

14 χρόνια μετά, η trip-hop μπάντα από το Μπρίστολ βρέθηκε ξανά στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο προσέγγιζε τα όρια του ντοκιμαντέρ, άγγιζε σειρά κοινωνικοπολιτικών ζητημάτων και ήταν αφιερωμένο στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό.

Στη διάρκεια της συναυλίας προβάλλονταν στην οθόνη στοιχεία που αφορούν την κατάσταση στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, από την απαρχή της ίδρυσης του σιωνιστικού-ισραηλινού κράτους το 1947 έως και σήμερα. Έγιναν αναφορές στους εκτοπισμένους και τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, τους πολιτικούς κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές, τις δολοφονίες και τα εγκλήματα των σιωνιστών, δίπλα στην καταγγελία της ανοιχτής στήριξης των ΗΠΑ και της Δύσης στη γενοκτονία που συντελείται εδώ και σχεδόν έναν χρόνο από το φασιστικό-σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και με αιτήματα για άμεση κατάπαυση του πυρός και απελευθέρωση όλων των ομήρων. 

Διαχρονικά η μπάντα εκφράζει την αλληλεγγύη της στον παλαιστινιακό λαό, αρνούμενη από το 1999 να συμμετέχει σε συναυλίες στο Ισραήλ, ενώ τον περασμένο Μάιο -από κοινού με σειρά καλλιτεχνών- ακύρωσαν τις προγραμματισμένες εμφανίσεις τους στο βρετανικό μουσικό φεστιβάλ «Great Escape», με αφορμή τη χορηγία της εκδήλωσης από την τράπεζα Barclays Bank, που επενδύει σε εταιρείες όπλων που προμηθεύουν το Ισραήλ. Αντίστοιχα, στα 33 χρόνια πορείας, οι Massive Attack τοποθετούνται ενάντια στους άδικους πολέμους και τις επεμβάσεις (Ουκρανία, Ιράκ κ.ά.), αναδεικνύουν ζητήματα που αφορούν την καταστροφή του περιβάλλοντος από την κυρίαρχη πολιτική και την επίδραση της πολιτικής αυτής στις συνειδήσεις του κόσμου. Στη συναυλία τους το 2014 στην Κωνσταντινούπολη μίλησαν για τους δολοφονημένους από την τούρκικη αστυνομία στις διαδηλώσεις του πάρκου Γκεζί την προηγούμενη χρονιά, καταγγέλλοντας την ατιμωρησία των υπαιτίων. Με αξιοπρέπεια προς το κοινό τους και τα δεινά που αντιμετωπίζει ο κόσμος καθημερινά, στέκονται και σήμερα στο πλευρό των λαών που μακελεύονται και η στάση τους αγκαλιάζεται από το κοινό.

Το φορτίο που φέρει ένας καλλιτέχνης μέσα από το έργο του έγκειται στο να μπορεί να αφουγκραστεί τα προβλήματα και τις δυσκολίες του κόσμου που απευθύνεται και παράλληλα να αντιλαμβάνεται και να σέβεται την επίδραση που ο ίδιος έχει στη συνείδηση του κόσμου. Παραπέρα, ένας «προοδευτικός» καλλιτέχνης προσπαθεί να αναδείξει τις αιτίες των δεινών που αντιμετωπίζει ο λαός του και να δώσει απαντήσεις και προοπτική στο κοινό που τον παρακολουθεί. Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα έλεγε ότι «ο καλλιτέχνης πρέπει να πενθεί και να γελά μαζί με τον λαό του». Στις μέρες που οι κυρίαρχοι του κόσμου υπόσχονται προς τους λαούς μονάχα εκμετάλλευση και θάνατο, ο κάθε καλλιτέχνης έχει αυξημένο καθήκον να βρίσκεται στο πλάι του κάθε καταπιεζόμενου και να αναζητά μαζί του απαντήσεις. Την ίδια στιγμή, σε περίοδο κινηματικής αποσυγκρότησης, στην οποία η αριστερά αδυνατεί να δώσει στον λαό την προοπτική που χρειάζεται, είναι λογικό η στάση και του κόσμου στην τέχνη να παρουσιάζει κενά και ασυνέχειες (αντίστοιχα και για τη συγκεκριμένη μπάντα, η οποία απέναντι στη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης κάλεσε στις βρετανικές εκλογές τον κόσμο να στηρίξει το κόμμα των Πράσινων).

Τα συνθήματα για τη λευτεριά στην Παλαιστίνη, οι παλαιστινιακές σημαίες και οι γροθιές που υψώθηκαν σε ακόμη ένα καλλιτεχνικό δρώμενο, αφενός επιβεβαιώνουν αισθήματα αλληλεγγύης και του δικού μας λαού προς τον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό, κόντρα στις συστηματικές προσπάθειες φίμωσης και καταστολής των από πάνω. Δεν μας κάνει εντύπωση και στην προκειμένη ότι όποιος ανατρέξει στις ανταποκρίσεις της διοργάνωσης του συγκεκριμένου μουσικού φεστιβάλ (Release Festival) για τη μέρα της συναυλίας δεν θα εντοπίσει τίποτα από τα παραπάνω (αντίστοιχα και για την συναυλία των Thievery Corporation μία εβδομάδα νωρίτερα που τραγουδιστής της μπάντας ύψωσε παλαιστινιακή σημαία). Η αναντιστοιχία, από την άλλη μεριά, αυτή η αλληλεγγύη να βρει κινηματική διέξοδο και να εκφραστεί στον δρόμο, με μαζικούς όρους, προκειμένου να μπορέσει να μπει τέλος στη σφαγή, είναι σημείο των καιρών και επιβάλλει αναβαθμισμένα καθήκοντα στον κόσμο του κινήματος και της αριστεράς. «Να μη σταματήσουμε να μιλάμε για την Παλαιστίνη», να μη σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα ελεύθερο και ενιαίο παλαιστινιακό κράτος από το ποτάμι ως τη θάλασσα.

Η.Δ.