Happy anniYESary!

Σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο, ο ελληνικός λαός σύρθηκε σε άλλη μια κάλπη (απ' τις πολλές που του έχει πετάξει το σύστημα τα τελευταία χρόνια), προκειμένου να “απαντήσει” με τι όρους θα εφαρμοστούν τα νέα μέτρα που θα έρχονταν. Θα έρχονταν, βεβαίως βεβαίως και δεν θα αίρονταν μέσα από το γνωστό δημοψήφισμα που στην πραγματικότητα τέθηκε, για να νομιμοποιηθεί απ' τον λαό ο ερχομός τους. Μιλάμε για ένα δημοψήφισμα απάτη που, όχι μόνο αποπροσανατόλισε τη λαϊκή οργή, μα ακόμη περισσότερο την εγκλώβισε σε αδιάξοδες πολιτικές, τις οποίες από τότε μέχρι σήμερα βιώνουμε στο πετσί μας. Πολιτικές που, όπως λέγαμε και πέρσι, δεν θα ανατρέπονταν παρά μόνο με την πάλη του λαού σε μια κατεύθυνση ανατροπής όλων των αντιλαϊκών μέτρων κι όχι φυσικά με στημένα δημοψηφίσματα.
Κι αν η πραγματικότητα μας επιβεβαίωσε -όσο δυσκολοχώνευτο κι αν είναι για κάποιους αυτό- καθόλου δεν χαιρόμαστε, καθόλου δεν νοιώθουμε δικαιωμένοι. Γιατί; Μα γιατί για εμάς, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Αριστερά της ευκολίας και της... κάλπης (απ' όπου κι αν προέρχεται) οι απαντήσεις θα δοθούν μέσα στην πάλη και μόνο εκεί. Γιατί, όσο ο συσχετισμός δύναμης γέρνει σε βάρος του λαού και της εργατικής τάξης δεν έχουμε καμία ανάγκη να χαιρόμαστε. Ακόμη περισσότερο, όμως, δεν έχουμε καμία ανάγκη να χαιρόμαστε, γενικά, με εκλογικά αποτελέσματα, πόσο μάλλον όταν αυτά αξιοποιούνται, για να εφαρμοστούν από την κυβέρνηση αντιλαϊκά μέτρα.
Και λένε αρκετοί, πολλές φορές για να αποφύγουν την ουσία: Ναι, αλλά αφού ο λαός έδωσε αυτή την κόντρα (με τους όρους που την έδωσε) και ψήφισε μαζικά όχι, δεν θα έπρεπε η Αριστερά να αξιοποιήσει αυτό το όχι σε μια κατεύθυνση κινηματική κ.ο.κ;

Κατ' αρχήν, αναμφίβολα εκφράστηκαν μέσα στο όχι στοιχεία λαϊκής οργής και αγανάκτησης απέναντι στην ίδια την ΕΕ, απέναντι στα κανάλια και το κλίμα φόβου που επέβαλαν, απέναντι στο παραδοσιακό κατεστημένο των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, απέναντι στα μνημόνια και τις αντιλαϊκές πολιτικές των τελευταίων χρόνων. Ασφαλώς και δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς τέτοια στοιχεία στο όχι του δημοψηφίσματος, ασφαλώς και δεν μπορεί να μην τα αναγνωρίσει γενικά ως θετικά. Όμως, 1) άλλο κρινόταν στο δημοψήφισμα, 2) ακριβώς λόγω του ότι κρινόταν άλλο, θα ήταν (και ήταν) τεράστιο φάουλ για την πραγματική Αριστερά να βάλει την υπογραφή της σε ένα τέτοιο όχι που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς ναι... και έγινε! Αντίθετα, θα έπρεπε σε πείσμα των καιρών, να θέσει το δικό της στίγμα στις εξελίξεις, να δώσει άλλη κατεύθυνση στον κόσμο και να μην τσιμπήσει με το wind of change (μα τέτοιο change πια) του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, στην τελική, η Αριστερά δεν υπάρχει, για να διαμορφώνει ως θέλει εκλογικά αποτελέσματα (επιμένουμε ακόμη -ίσως μόνο εμείς- ότι οι εκλογές αποτυπώνουν τους συσχετισμούς που υπάρχουν στην κοινωνία και δεν τους διαμορφώνουν). Η Αριστερά, η πραγματική, επαναστατική Αριστερά αντιλαμβάνεται τους αγώνες του λαού πέρα κι έξω από τα διλήμματα που θέτει το σύστημα, πέρα κι έξω από στημένες κάλπες. Η Αριστερά δεν παίρνει λεξούλες που αραδειάζει το σύστημα, για να δίνει σε αυτές δικές της αφηγήσεις (το αντιΕΕ όχι, το ταξικό όχι, το αντικαπιταλιστικό όχι), ακριβώς γιατί οι λεξούλες αυτές έχουν καθοριστεί εξαρχής από αυτούς που τις έθεσαν!
Αυτή η Αριστερά δεν απολογείται, γιατί δεν συμμετέχει στα μνημόσυνα που στήνουν οι απατημένες σύζυγοι του ΣΥΡΙΖΑ που μας... πρόδωσε, που δεν μας έκανε το χατήρι. Αυτή η Αριστερά απολογείται μέσα στο κίνημα και τους αγώνες.

Κ.Α.