Είναι πάμπολλα τα ιστορικά παραδείγματα που οι γυναίκες του λαού πρωτοστάτησαν στους απελευθερωτικούς, αντιπολεμικούς, αντιφασιστικούς, αντιϊμπεριαλιστικούς και κοινωνικούς αγώνες, (η γυναίκα του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ, η γυναίκα στην Παλαιστίνη, οι μετανάστριες, η γυναίκα πρόσφυγας, οι γυναίκες απεργοί, οι συναδέλφισσες της διαθεσιμότητας κ.α.) Είναι ακόμη περισσότερες οι γυναίκες του λαού που αντιστέκονται διαχρονικά και σθεναρά στις άθλιες συνθήκες δουλειάς, στην στυγνή εκμετάλλευση, στη χυδαιότητα των εργοδοτών, στη σεξουαλική παρενόχληση, στην ενδοοικογενειακή βία, στους ηλεκτρονικούς εκβιασμούς. Είναι όλες, νεότερες και μεγαλύτερες, αυτές που παλεύουν καθημερινά για να ανταποκριθούν ή να υπερκεράσουν τα στερεότυπα του φύλου τους, να ξεπεράσουν τις ενοχές τους επειδή «δεν ανταποκρίνονται» στους κοινωνικούς ρόλους της «τέλειας» μάνας και συζύγου, που δίνουν τον αγώνα τους για να προλάβουν τα πάντα στο 24ωρο, που προσπαθούν να πείσουν τους γύρω τους για τα αυτονόητα.
Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα στο σήμερα. Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας είναι ίδιος για όλες τις γυναίκες ή η ταξική θέση καθορίζει τη θέση και τους όρους ζωής της ως γυναίκας; Και εφόσον ισχύει το δεύτερο, είναι δυνατόν το γυναικείο ζήτημα να ειδωθεί ξέχωρα από την ανάγκη συγκρότησης του ευρύτερου λαϊκού κι εργατικού κινήματος; Με άλλα λόγια, στη σημερινή συγκυρία της αποσυγκρότησης του εργατικού κινήματος είναι επακόλουθο να επιδεινώνεται η θέση της γυναίκας της εργασίας και του μόχθου σε όλους τους τομείς.
Επομένως στο σήμερα δεν είναι δυνατόν να θεωρείται νίκη για το γυναικείο κίνημα η αύξηση της ποσόστωσης της συμμετοχής των γυναικών στα ψηφοδέλτια της τοπικής αυτοδιοίκησης ή στελέχωση υψηλόβαθμων θέσεων από γυναίκες. Αυτά δεν είναι απλώς εξαιρέσεις αλλά όπλα του συστήματος για να αποπροσανατολίσει τις γυναίκες από τους πραγματικούς στόχους πάλης τους. Έτσι, στην “πολιτισμένη” ΕΕ, στο όνομα μιας δήθεν ισότητας των δύο φύλων, εντείνεται η κοινωνική καταπίεση και η κεφαλαιοκρατική εκμετάλλευση της γυναίκας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: πριν από ένα χρόνο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πήρε την κατάπτυστη απόφαση να άρει την απαγόρευση απόλυσης εργαζόμενων εγκύων, ενισχύοντας το νομοθετικό οπλοστάσιο που διαθέτουν οι εργοδότες για να εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο λαό συνολικά. Ενώ τα αστικά κόμματα της χώρας, που προωθούν πιστά την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ, καλούν φέτος τις γυναίκες να συμμετάσχουν στη Φεμινιστική Απεργία (Διεθνής Απεργία των Γυναικών), σε μια αισχρή προσπάθεια να τις αφοπλίσουν ιδεολογικά, να παρουσιάσουν το γυναικείο ζήτημα σαν αποκλειστικά φυλετικό, αποκόπτοντάς το από την ταξική του βάση.
Όμως, το γυναικείο ζήτημα είναι πρώτα και κύρια ταξικό! Ο δρόμος για τη χειραφέτηση της γυναίκας θα ξεκινήσει βασικά από την δραστηριοποίηση και τη συνδικαλιστική της δράση μέσα στους χώρους δουλειάς. Η εργαζόμενη γυναίκα μπορεί να πρωτοστατήσει, πλάι πλάι με τους άνδρες συναδέρφους της, στην συλλογική οργάνωση και πάλη για τη διεκδίκηση των απαραβίαστων δικαιωμάτων μας που τόσο βάναυσα καταβαραθρώνονται. Η αντίσταση και η συνδικαλιστική δράση, η συλλογική διεκδίκηση, η ταξική πάλη δεν είναι τρόπος ζωής για ορισμένες γυναίκες. Είναι ο μόνος δρόμος που η ιστορία έδειξε πως αξίζει να διαβούμε, για όσο ζούμε και για να ζούμε όλες οι γυναίκες!
Να διεκδικήσουμε οι εργαζόμενες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα:
· Μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
· Το δικαίωμα στη μητρότητα με επιδόματα, άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας, μειωμένο ωράριο και διασφάλιση της εργασίας μετά από εγκυμοσύνη, χωρίς προϋποθέσεις.
· Επιδόματα για τις άνεργες μητέρες.
· Μείωση των ορίων συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου