Τον Θεόφιλο τον γνώρισα στην Πρωτοβουλία Εργαζομένων Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα που συγκροτήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1990 και για δύο χρόνια λειτούργησε υποδειγματικά από την άποψη της λειτουργίας-συμμετοχής για το πώς εφαρμόζεται στην πράξη η κοινή ενότητα δράσης. Στα πέτρινα χρόνια μετά τις «καταρρεύσεις» του `89 και με έναν Μητσοτάκη να μας έχε κατσικωθεί. Αυτή η τόσο σημαντική προσπάθεια έχει σήμερα βέβαια ξεχαστεί.
Το χρωστούσα αυτό να το πω μιας και το ξέχασα στην παρουσίαση του βιβλίου του Μόρφη στο στέκι της Σφεντόνας. Εκεί φυσικά γνώρισα και τον Μόρφη…
Επανορθώνω, δυστυχώς με τέτοια κακή αφορμή….
Ο Θεόφιλος αν και ήταν φανερό ότι είχε διαφορετική πολιτική εκτίμηση από του δικού μου χώρου για το θέμα της ενότητας ήταν πάντα παρόν σε κάθε συνεδρίαση, σε κάθε παρέμβαση, σε κάθε ταβερνιακή έξοδο που αρκετές φορές ακολουθούσε.
Από τότε τον συναντούσα συχνά στο κυλικείο της σ. Τασούλας που σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα κέντρο διασκέδασης, να μας μιλά για την εξορία και άλλα θέματα πάντα σε πνεύμα συγκατάβασης και σεμνότητας πραγματικής, ταξικής. Όπως πάλεψε με ιώβεια επιμονή τα χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε καιρό τώρα.
Αυτό καθόλου δεν σήμαινε πως ήταν άνευρος. Το αντίθετο, στο μάτι του πάντα διέκρινες τη φλόγα του αγωνιστή και του ταξικά τοποθετημένου.
Ήταν μία ευγενική και γλυκιά μορφή του αγώνα που πάντα θα θυμάμαι.
Δημήτρης Μάνος.
.jpg){kind=small}
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου