Σύντομη Ωδή στον Ντιεγκίτο

Σε ένα πανό που αναρτήθηκε με την είδηση του θανάτου του Μαραντόνα από Αργεντινούς ποδοσφαιρόφιλους γράφονταν το εξής «δεν είναι τι έκανε στη ζωή του ο Μαραντόνα, είναι τι έκανε για τη δική μας ζωή». Υπερβολικό, και ίσως πιο ρεαλιστικό αν έγραφε «τι έκανε η δική μας ζωή με τον Μαραντόνα». Αλλά δεν ζούμε την εποχή που οι μάζες ορίζουν τη ζωή τους και είναι οι πρωταγωνιστές της. Ζούμε τη περίοδο της εκχώρησης. Και πολλές από τις ιδιότητες της «μάζας» εκχωρούνται στα είδωλα. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη από την άλλη πλευρά…

Δεν είναι η πρώτη φορά που το έργο η εν γένει παρουσία μιας σημαίνουσας προσωπικότητας «αυτονομείται» από την συγκεκριμένη της ύπαρξη. Έχει συμβεί με συγγραφείς, καλλιτέχνες, μουσικούς κλπ. Ο Θεοδωράκης ή ο Καζαντζίδης πχ στη χώρα μας αποτελούν τέτοιες περιπτώσεις αυτονόμησης του έργου τους από τα προσωπικά παραπατήματα και αμαρτήματα (κάθε είδους).

Βέβαια ο Μαραντόνα δεν ήταν τέτοιο σημαίνον πρόσωπο. Ήταν βέβαια ένα λαϊκό είδωλο που αναδείχτηκε μέσα από το λαϊκότερο και μαζικότερο άθλημα στα όρια μιας εποχής όπου η αλάνα εξακολουθούσε να «γεννά» ποδοσφαιρικά ταλέντα. Ο Μέσι -ενδεχομένως για κάποιους καλύτερος του Μαραντόνα- είναι παιδί μιας άλλης περιόδου. Πιο ποσοτικοποιημένης, πιο «τεϋλορικής» πιο «συστημικής». Κυριαρχία της τεχνικής και όχι της τέχνης.

Έπειτα, βέβαια είναι και οι πολιτικές τοποθετήσεις του Ντιεγκίτο για τον Κάστρο, για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, για τον Μπους, για την Λατινική Αμερική. Όχι με ολοκληρωμένη πολιτικά τοποθέτηση αλλά μέσα από την παρόρμηση, στοιχείο σημαδιακό του χαρακτήρα και της δικής της απόκρισης.

Ούτε χωρούσε -από τη «φύση» του περισσότερο παρά από ολοκληρωμένη συνείδηση- στο στενό κουστούμι του πλασιέ του συστήματος που εδώ και χρόνια έχει φορέσει ο ομότεχνος του Πελέ.

Κατά τον ίδιο τρόπο οι ανοικτές πληγές της συμπεριφοράς του έμοιαζε να ενισχύουν τη συμπάθεια του κόσμου στο πρόσωπο του.

Το χέρι του Θεού «του» φαίνεται ήταν παρόν και εκτός των γηπέδων…

Και η εξάρτηση από την κοκαΐνη -ακόμη- έτυχε της σιωπηλής αποδοχής αφού παρέπεμπε περισσότερο στα προσωπικά παραστρατήματα των λαϊκών ανθρώπων παρά στις «καταχρήσεις» των σαλονιών.

Αναμφίβολα ο Ντιεγκίτο ήταν ένας από «αυτούς» και οι αθλητικές του επιτυχίες έδειχνε να απαντούν στα αισθήματα κατωτερότητας απέναντι στον υπέρτερο αντίπαλο: Όταν το 1980 σήκωσε το παγκόσμιο κύπελλο συντρίβοντας την νικήτρια των πολέμων των Φόκλαντ αρνούμενος να χαιρετίσει τον Κάρολο (ποτέ δεν τον συνάντησε) ή όταν την επόμενη δεκαετία οδήγησε δυο φορές την Νάπολη του προσαρτημένου (κατά Γκράμσι) ιταλικού Νότου στην κατάκτηση του τίτλου απέναντι στις «κυρίες» του ποδοσφαιρικού Βορρά…

Το τελευταίο σκοράρισμα του Μαραντόνα -σε αγώνα της Εθνικής Αργεντινής- ήταν απέναντι στη ημέτερη Εθνική αποκλείοντας την από το όνειρο της συμμετοχής στην τελική φάση του παγκόσμιου Κυπέλου στις ΗΠΑ με μία ξεγυρισμένη τεσσάρα (ακόμη άλλα δύο γκολ ήταν δημιούργημα δικής του ασίστ).  

Προσγειώνοντας έτσι τον υπερφίαλο φιλογιάνγκη, και αμερικανοτραφή προπονητή της Εθνικής Αλκέτα Παναγούλια που είχε φροντίσει με ένα είδος ψυχολογικού πολέμου να μειώσει προσωπικά και ηθικά τον Μαραντόνα σχολιάζοντας τις προσωπικές επιλογές του, λίγο πριν τον αγώνα, με απαράδεκτες δηλώσεις. Πήρε την οργισμένη απάντηση στο γήπεδο και προσγειώθηκε ανώμαλα αυτός και το σόου του.

Έπαιξε ακόμη ένα ματς με την Νιγηρία πριν βρεθεί ντοπαρισμένος και εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει.

Ο Μαραντόνα τα τελευταία χρόνια έδειχνε να μην έχει στοιχειωδώς τον έλεγχο της ζωής του. Τα προβλήματα υγείας, το βούτηγμα του στην εξάρτηση -ύστερα από τα σύντομο διάστημα απεξάρτησης μετά την επίσκεψη του σε κλινική της Κούβας όταν ζούσε ο Κάστρο- συνεχίστηκε.

Οι παρεκτροπές και η αμετροέπεια βρίσκονταν σε πρώτο πλάνο. Και αυτό φυσικά και δεν έδειχνε ένα ευτυχισμένο άνθρωπο.

Παρόλα αυτά ένα μαζικό, σχεδόν θρησκευτικό παραλήρημα από την Αργεντινή μέχρι την Νάπολη λίγο πριν την κηδεία του εξακολουθεί να δίνει άφεση αμαρτιών στον δικό «του» Ντιεγκίτο. Αυτόν που αναδείχτηκε από την αργεντίνικη αλάνα και τη βρώμικη γειτονιά. Που συμπύκνωσε -κατά την εύστοχη ανάλυση του ρόλου της θρησκείας από τον Μάρξ- τον παλμό ενός κόσμου που υποφέρει και βρίσκεται σε διαρκή αγωνία. Και που ακόμα δεν έχει γίνει πρωταγωνιστής της δικής του ζωής…

ΔΜ