Σε μια φάση, λοιπόν, που η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Δύσης με τη Ρωσία για την Ουκρανία εξακολουθεί να μαίνεται, επιβεβαιώνοντας ότι η Ευρασία αποτελεί το κύριο μέτωπο της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης (και πιο συγκεκριμένα της προσπάθειας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού να αντιμετωπίσει τον στρατηγικό του αντίπαλο, τη Ρωσία), ο Πούτιν, στη καθιερωμένη πια ετήσια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης –και όπως ήταν αναμενόμενο– έθεσε ξανά τις κόκκινες γραμμές, προειδοποίησε τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ ότι η Ρωσία «δεν έχει άλλο πίσω να πάει»!
Πρόσφατα, με τη συσσώρευση στρατευμάτων και βαρέος οπλισμού εκατέρωθεν των ρωσοουκρανικών συνόρων να έχει ανεβάσει την ένταση στο ζενίθ, η ρωσική ηγεσία είχε καταθέσει δύο προτάσεις «ασφαλείας» που ακόμη «μελετώνται» στις ΗΠΑ και τις δυτικές πρωτεύουσες. Με την ομιλία του ο Πούτιν –όπως και με τις προτάσεις ασφαλείας– κατέστησε σαφές ότι δεν μπορεί από τη Ρωσία να γίνει αποδεκτή μια επέκταση του ΝΑΤΟ που θα περιλαμβάνει την Ουκρανία και με την τελευταία να επιτρέπει να στήνονται στο έδαφός της πυραυλικά συστήματα των ΗΠΑ που θα σημαδεύουν τη ρωσική πρωτεύουσα και τις άλλες μεγάλες ρωσικές πόλεις. Αυτά, αφού δικαιολόγησε την εισβολή στη Κριμαία και τη στήριξη των αυτονομιστών της Ανατολικής Ουκρανίας, χρεώνοντας στους δυτικούς το πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014 και στην ουκρανική ηγεσία τη χρήση στρατού για την καταστολή των εξεγέρσεων στα ανατολικά.
Η αποστροφή του λόγου του, απαντώντας στην ερώτηση για το ενδεχόμενο επίθεσης της Ρωσίας σε ένα άλλο κράτος, πως «οι ρωσικές ενέργειες εξαρτώνται από τις απειλές που υπάρχουν» βάζοντας στο στόχαστρο την «περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη» (που δεν αναφέρεται μόνο στην Ουκρανία, αλλά και σε Σουηδία- Φιλανδία), ήταν μια πολύ σαφής προειδοποίηση, χαρακτηριστική για το πού μπορεί να οδηγήσει η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση αλλά και για τους κινδύνους που μεγαλώνουν για τους λαούς.
Επιπλέον, τα «καρφιά» προς τη Γερμανία σχετικά με το φυσικό αέριο, δείχνουν πως οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θα δέχονται ολοένα και πιο μεγάλη πίεση από τις αμερικανορωσικές συμπληγάδες ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται. Γεγονός που, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι ζήτημα εάν τους ωθεί σε αποσαφηνίσεις στρατηγικών επιλογών ή μεγαλώνει τα στρατηγικά τους αδιέξοδα.
Φυσικά, και για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα, δεδομένης και της συνεχιζόμενης σχετικής του αποδυνάμωσης σε σχέση με τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές. Υπάρχουν αρκετά ερωτηματικά αλλά και πολλά μπρος-πίσω στην εναγώνια προσπάθειά του να καταφέρει πλήγματα στον στρατηγικό του αντίπαλο, τη Ρωσία, ενώ παράλληλα επιχειρεί να εντάξει οργανικά στις παγκόσμιες κινήσεις του την αντιμετώπιση του στρατηγικού του ανταγωνιστή, της Κίνας, και έχοντας τους ευρωπαίους συμμάχους/ανταγωνιστές κάθε άλλο παρά δεδομένους και στοιχισμένους.
Στη χώρα μας, από την εποχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπου κατά γενική ομολογία (έως και του πρέσβη της… γνωστής πρεσβείας) αναβαθμίστηκε η αμερικανική «παρουσία», μέχρι τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ που μετατρέπει τη χώρα σε μια απέραντη αμερικαναΝΑΤΟϊκή βάση, προετοιμάζοντας το λαό μας ώστε «να ξαναχύσει το αίμα του» για τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, αλλά και υπογράφοντας αντιδραστικές συμφωνίες με τους Γάλλους ιμπεριαλιστές, επιβεβαιώνεται η διαχρονική σχέση εξάρτησης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και τη Δύση συνολικά, «επικαιροποιείται» η βαθιά εξαρτημένη φύση του ελληνικού καπιταλισμού.
Η σαφής και πλήρης ευθυγράμμιση της χώρας μας με την αμερικάνικη στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας (με χαρακτηριστικό σημείο τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε μια δεύτερη Σούδα του Βορρά) δεν παράγει ασφάλεια, όπως διατείνονται ξεδιάντροπα οι σημερινοί κυβερνώντες. Αυτή η ευθυγράμμιση –όπως άλλωστε και η ενίσχυση της επιρροής του γαλλικού ιμπεριαλισμού με το βλέμμα στον αντιδραστικό ανταγωνισμό των εξαρτημένων αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας– δημιουργεί επιπρόσθετους κινδύνους στην ήδη ταραγμένη από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς Ανατολική Μεσόγειο. Γι’ αυτό και η πάλη ενάντια στον πόλεμο, ώστε να μην θυσιαστούν οι λαοί για τους ιμπεριαλιστές και για τις εξαρτημένες από αυτούς άρχουσες τάξεις, αναπόφευκτα οφείλει να συγκροτείται σε αντιιμπεριαλιστική βάση και να συνδυάζεται με την πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση της χώρας.
27/12/2021
3 σχόλια:
Οι ανακοινώσεις δεν γράφονται σε κενό αέρος. Έτσι κι αυτή, γράφτηκε όταν δεκάδες λαοί ακριβοπληρώνουν την ενέργεια και βασικά ξεπαγιάζουν. Και αυτό επίσης (αν όχι, κυρίως αυτό) νιώθουν στο πετσί τους. Μια ανακοίνωση, λοιπόν, μαρξιστών-λενινιστών (δηλαδή, με τέτοια καλή παράδοση στις αναλύσεις) οφείλει να μην περιορίζει την επιθετικότητα σε μία μορφή, τη στρατιωτική, όταν μάλιστα ο περιορισμός αυτός ευνοεί έναν ιμπεριαλιστή. Δυστυχώς, δεν φαίνεται η συγκεκριμένη ανακοίνωση να καταγγέλλει κάπου ταυτόχρονα και τον ενεργειακό εκβιασμό από τον Πούτιν (η φευγαλέα αναφορά σε “συμπληγάδες” δεν είναι καταγγελία). Και ρωτά κανείς: είναι τυπικά δικαίωμα κάθε χώρας, ακόμα και εξαρτημένης, να ενταχθεί όπου θέλει, ακόμα και σε έναν δολοφονικό οργανισμό (όπως, αντίστοιχα, είναι και δικαίωμα του Πούτιν να πάει τα στρατά του ένα εκατοστό πριν τα σύνορα); Ναι. Είναι δικαίωμα του κάθε Πούτιν να έχει λόγο πού θα πάει η κάθε μια χώρα; Όχι. Ο ίδιος ο Πούτιν δεν επικαλείται τα τυπικά, δηλ. τις... δυνάμεις της αγοράς και την “αυτονομία” της Γκάζπρομ; Ναι. Γιατί, λοιπόν, για τον Πούτιν δεχόμαστε τις τυπικές δικαιολογίες του και σιωπούμε, για τους άλλους, όμως, όχι, άσχετα αν θίγεται η ανεξαρτησία χωρών (και όχι μόνο των άμεσα θιγόμενων); Και επειδή η επιθετικότητα δεν έχει μια μορφή, ένα ερώτημα: ποια είναι η πιο ύπουλη και άμεσα αποτελεσματικότερη; Ασφαλώς ο αμυντικός-ενεργειακός εκβιασμός του Πούτιν. Πιο “ξεφωνημένη” είναι η στρατιωτική, και ο Πούτιν σπανιότερα τη χρησιμοποιεί. Αλλά τη χρησιμοποιεί. Γιατί, λοιπόν, υπάρχει τόσος λόγος για την “περικύκλωση” της Ρωσίας (όρος που ο ίδιος ο Πούτιν χρησιμοποιεί), και δεν υπάρχει την ίδια στιγμή (και όχι σε άλλες αναλύσεις, και αν..) αντίστοιχη καταγγελία για την υπαρκτή περικύκλωση και ακρωτηριασμό της Ουκρανίας; Μήπως επειδή είναι “πιο φασιστική” η Ουκρανία από τη Ρωσία, οπότε, με τη λογική του μικρότερου κακού, “καλά να πάθει”; Μήπως, δηλαδή, “καλά έπαθε” και η Κύπρος του Σαμψών το ‘74; Γιατί, επίσης, δεν υπάρχει καταγγελία για το “Τι είναι τελικά η κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης; Πρόκειται για την κατάρρευση της ιστορικής Ρωσίας υπό το όνομα της Σοβιετικής Ενωσης” (Πούτιν) που όχι μόνο τρομοκρατούν 14 λαούς αλλά και συκοφαντούν την ΕΣΣΔ και τη σοσιαλιστική επανάσταση; Χώρες σαν την Ελλάδα κερδίζουν από τέτοιους ενεργειακούς-αμυντικούς εκβιασμούς και αναθεωρητισμούς; Και, τέλος, για καταγγελία είναι η ελληνική κυβέρνηση μόνο για το ότι δίνει βάσεις ή και για το ότι εξίσου υποτελώς δεν απαιτεί μείωση της τιμής του ρωσικού αερίου;
Φιλικά.
1. Ακριβώς επειδή οι ανακοινώσεις δεν γράφονται σε κενό αέρος, θα θέλαμε να ενημερώσουμε τον φίλο ανώνυμο 27/12/21, 6:36 μ.μ., ότι αυτή η ανακοίνωση γράφτηκε όχι για τη συνέντευξη Πούτιν, αλλά απ’ αφορμή της συνέντευξης αυτής ΔΙΟΤΙ όσο και αν θεωρούμε πολύ δύσκολο, με τους υπάρχοντες όρους, να ξεκινήσει ένας πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης και με αντικείμενο -ξανά- την κομματιασμένη Ουκρανία, δυστυχώς δεν μπορούμε να τον αποκλείσουμε. Μπροστά στο ενδεχόμενο, ακόμα και μικρό, μιας τέτοιας εξέλιξης, που θα φέρει ανυπολόγιστες καταστροφές και θα έχει απροσδιόριστες συνέπειες για το σύνολο των εξελίξεων που αφορούν τους λαούς, το κεντράρισμα σ΄ αυτήν την εξέλιξή αποτελεί ζήτημα εκτίμησης και ιεράρχησης. Ακόμα όμως και αν προσωρινά «ξαναπαγώσει» το «ουκρανικό», το μέλλον δεν είναι καθόλου ευοίωνο δεδομένης της συνεχούς και κλιμακούμενης στρατιωτικοποίησης όχι μόνο της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης αλλά συνολικά του ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστών. Και αυτό οφείλουμε να το παίρνουμε υπόψη στο τι λέμε και τι γράφουμε…
2. Η οργάνωσή μας την περικύκλωση της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας από τις ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, την λέει περικύκλωση από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και δεν περίμενε τον Πούτιν για να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Όπως άλλωστε την εισβολή της ρεβιζιονιστικής Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν την είπε εισβολή και το κομμάτιασμα της Ουκρανίας από την αμερικανορωσική αντιπαράθεση την έχουμε χαρακτηρίσει κομμάτιασμα. Επίσης καλό θα ήταν να μην απομονώνεται μια φράση και να ξεχνιέται όλη η ανακοίνωση και σημεία της όπως «Σε μια φάση, λοιπόν, που η αντιπαράθεση ΗΠΑ-Δύσης με τη Ρωσία για την Ουκρανία εξακολουθεί να μαίνεται». Το ότι λοιπόν δεν ξαναγράψαμε στη συγκεκριμένη ανακοίνωση την λέξη κομμάτιασμα δεν σημαίνει ότι αλλάξαμε άποψη (εμείς όταν αλλάζουμε άποψη το λέμε ευθέως). Όμως από εκεί και πέρα το να αναφέρεσαι στην στρατηγική του ενός ιμπεριαλιστή ή στις κινήσεις του, με πραγματικούς όρους δεν σε καθιστά υποστηρικτή του αντίπαλού του. Άλλωστε θα έπρεπε να έχεις προσέξει ότι την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία την είπαμε εισβολή και όχι περίπατο. Επειδή όμως τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά να σημειώσω και τούτο: η Ουκρανία, ως γνωστόν (;), είναι εκείνο το κρίσιμο μέγεθος που το με το ποιον θα πάει και με ποιον όχι, αποτελεί πρώτης τάξης ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ επίδικο και αφορά (δες και πχ τα γραπτά του Μπρεζίνσκι αλλά και τα … δικά μας) εάν και κατά πόσο η Ρωσία θα μπορέσει να υψωθεί σε θέση ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης ή όχι. Γι αυτό κομματιάστηκε και ίσως ξανακομματιαστεί… Αυτό είναι που αρνείται να δει ο φίλος για να κατανοήσει την σφοδρότητα αλλά και την επικινδυνότητα της σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας.
.....
Συνεχίζεται
3. Αν θυμάμαι καλά, ο εκλεγμένος Βίκτορ Γιανουκόβιτς το 2014 ανατράπηκε γιατί ήθελε να ανακόψει την πορεία ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ που προωθούσε η επίσης εκλεγμένη προηγούμενη κυβέρνηση, και να την προσδέσει στην Ευρασιατική Ένωση. Εκεί που πήγε το «αναφαίρετο δικαίωμα» στο οποίο αναφέρεσαι; Τελικά μήπως αποτελεί τουλάχιστον ελαφρότητα και αφέλεια, που οδηγεί στην αγκαλιά αστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το να ταυτίζεις την θέληση μιας χώρας με τις επιλογές που κάνουν τμήματα της άρχουσας τάξης που κυβερνούν αυτήν την χώρα, επιλογές που δεν γίνονται σε κενό αέρος αλλά που γίνονται ΚΑΤΩ από πιέσεις και εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών εκείνων ή των άλλων;
4. Το να χρησιμοποιείς το ξεπάγιασμα των λαών για να πεις την άποψή σου για τη Ρωσία δεν είναι και ο πιο ευθύς τρόπος αλλά ας είναι. Το ξεπάγιασμα των λαών δεν περιορίζεται μόνο στην άνοδο των τιμών του φυσικού αερίου αλλά συνολικά των τιμών της ενέργειας που συνδυάζεται με την εξάπλωση της ανέχειας λόγω των υπέρογκων αυξήσεων στις τιμές των βασικών ειδών κατανάλωσης. Όσο για το φυσικό αέριο, όπως εδώ και πολλά χρόνια έχουμε επισημάνει, φυσικά και η Ρωσία χρησιμοποιεί το ενεργειακό αυτό όπλο (όπως και τ’ άλλα που διαθέτει) για να πιέσει και εκβιάσει καταστάσεις και χώρες. Όπως ακριβώς από την άλλη μπάντα το κάνουν οι ΗΠΑ με το LNG. Το ουσιαστικό ζήτημα είναι αν κάποιος κατανοεί ότι ο ενεργειακός ανταγωνισμός έχει αξεδιάλυτα ενταχθεί και χρησιμοποιείται στο συνολικό γεωπολιτικό ανταγωνισμό ή όχι. Και δεν αποτελεί απλά και μόνο ζήτημα «επιλογής» με οικονομικούς όρους. Γι αυτό και οι συμπληγάδες. (Αλήθεια δεν βλέπεις τι γίνεται με τον Nord Stream, τα της ανατολικής Μεσογείου κλπ;)
5. Το να θεωρείς της ίδιας ποιότητας ζητήματα, την μετατροπή της χώρας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση που βαθαίνει την συνολική της εξάρτηση από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές με τις προμήθειες φυσικού αερίου από τη Ρωσία, αποτελεί πραγματικά άθλο αναποδογυρίσματος της πολιτικής πραγματικότητας. Πολύ περισσότερο εάν κάποιος εκτιμά, και εμείς δυστυχώς το εκτιμούμε, πως όλη αυτή η κλιμάκωση της πρόσδεσης στον αμερικανονατοϊκό παράγοντα έχει ΑΜΕΣΗ σχέση με την χρησιμοποίηση της χώρας στην αντιπαράθεση των ΗΠΑ και της Δύσης με την Ρωσία (αλλά και την Κίνα). Με την ευκαιρία να ομολογήσουμε επίσης ότι σε μια ανακοίνωση 700 λέξεων δεν αναφέραμε και για την οικονομική διείσδυση της Κίνας στην χώρα (COSCO) και την περιοχή.
ΥΓ: και όπως έγινε κατανοητό από την απάντηση στο σχόλιο δεν είναι δυνατόν σε μια ανακοίνωση 700 λέξεων να πιάνεις όλες τις πλευρές (δευτερεύουσες και τριτεύουσες) αναλυτικά διότι τότε ΔΕΝ είναι ανακοίνωση.
Τ.Σ.
Δημοσίευση σχολίου