Στην πολιτική των ταξικών φραγμών και της εντατικοποίησης που το σύστημα – και όλες οι κυβερνήσεις που ανά τα χρόνια το υπηρετούν – προωθεί, η Κτηνιατρική θα έλεγε κανείς ότι κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις – αν όχι την πρώτη! Προαπαιτούμενα μαθήματα, πρακτικές ασκήσεις κάθε καλοκαίρι, ενδιάμεσες εξετάσεις και αμέτρητες υποχρεωτικές ώρες εργαστηριακών και κλινικών ασκήσεων, έρχονται να κάτσουν σαν βαρίδια πάνω από το κεφάλι μας και μας θυμίζουν καθημερινά ότι σαν φοιτητές πρέπει να ασχολούμαστε ολημερίς και ολονυχτίς με τη σχολή. Τι και αν δουλεύουμε παράλληλα με τις σπουδές μας, τι και αν μας κόβουν το φαγητό και τη στέγαση, τι και αν περνάνε νόμους που μας διαγράφουν στα ν+2, τι και αν γίνεται πόλεμος στην Ουκρανία: οι φοιτητές πρέπει να κρατήσουμε τα κεφάλια μας πάνω από τα βιβλία για να μην μας τα κόψουν!
Εντατικοποίηση και πάλι εντατικοποίηση
Σε κάθε μήνα κλινικής μας δίνεται το περιθώριο των δύο απουσιών(!), συν κάποιες επιπλέον που είμαστε υποχρεωμένοι να αναπληρώσουμε (πότε θα καταφέρουμε να βρούμε τον χρόνο να τις αναπληρώσουμε βέβαια, είναι ένα μυστήριο που παραμένει άλυτο). Και πώς θα μπορέσει ένας φοιτητής που εργάζεται παράλληλα με τις σπουδές του (και για να μπορεί να συνεχίσει να σπουδάζει) να ανταπεξέλθει σε αυτό το εξοντωτικό πρόγραμμα; Η απάντηση που δίνει η σχολή είναι να κόψει τον λαιμό του, να παρατήσει τη δουλειά του ή – και στην τελική – να παρατήσει τις σπουδές του.
Η καθημερινότητα που βιώνουμε περιλαμβάνει αμέτρητες ώρες κλινικής άσκησης, χωρίς να υπάρχει καν κάποια συγκεκριμένη «ύλη» που πρέπει να βγει. Πόσες φορές έχουμε πάει στην Κλινική, μόνο και μόνο για να περιμένουμε με τις ώρες να «ασχοληθεί» κάποιος μαζί μας και να μας δείξει κάτι; Και δεν το λέμε αυτό για να θίξουμε το «πόση λίγη γνώση παίρνουμε εν τέλει». Αλλά εδώ μας γεννιέται το εξής ερώτημα: Για ποιο λόγο μας αναγκάζουν να πηγαίνουμε καθημερινά για να «μάθουμε» και εν τέλει δεν μαθαίνουμε και τίποτα; Ή για ποιο λόγο θεωρείται «κλινική» (και άρα υποχρεωτική) άσκηση, το να πηγαίνουμε σε ένα αμφιθέατρο και να κοιτάμε διαφάνειες;
Η απάντηση εδώ έγκειται στον ρόλο που εξυπηρετεί ο μηχανισμός της εκπαίδευσης για το σύστημα. Για εμάς, λοιπόν, οι Κλινικές, και η υποχρεωτικότητα αυτών, λειτουργούν και αυτές στην κατεύθυνση της εντατικοποίησης και των ταξικών φραγμών. Στην διαμόρφωση μιας καθημερινότητας για τους φοιτητές τέτοιας, που δεν θα χωράει την πολιτικοποίηση και τον συνδικαλισμό. Στον αποκλεισμό όσων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά και στην διαμόρφωση της συνείδησης των μελλοντικών εργαζόμενων που το σύστημα χρειάζεται. Να μάθουμε, δηλαδή, ότι σαν κτηνίατροι δεν θα έχουμε σταθερό ωράριο, ότι αν χρειαστεί θα πρέπει να κλείνουμε και 12ωρα στο κτηνιατρείο, ότι δεν θα έχουμε χρόνο να συνδικαλιστούμε, να διεκδικήσουμε, να, να, να…
Γνώση και πάλι γνώση
Και για να μην παρεξηγηθούμε ότι είμαστε κατά των Κλινικών και της γνώσης, έτσι γενικά και αόριστα. Αλλά να ξεκαθαρίσουμε κάτι – και σε αντιπαράθεση με την άποψη των ρεφορμιστικών δυνάμεων πάνω σε αυτό το ζήτημα (με κύρια την ΚΝΕ): περισσότερες ώρες κλινικής άσκησης δεν σημαίνει περισσότερη γνώση. Όπως και αντίστοιχα, περισσότερη γνώση δεν σημαίνει ότι θα μπορείς πιο εύκολα να βρεις δουλειά με δικαιώματα. Και είναι χαρακτηριστικό πώς ανά τα χρόνια – και ενώ η «γνώση» που παίρνουμε όλο και αυξάνεται (πιο παλιά τα υποχρεωτικά και θεωρητικά μαθήματα και οι ώρες διδασκαλίας στη σχολή μας ήταν πολύ λιγότερα) – τόσο πιο δύσκολο είναι για εμάς να βρούμε δουλειά μόνο με το πτυχίο μας. Το σύστημα χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα την «ανεπάρκειά» μας για να εντατικοποιεί όλο και περισσότερο τις σπουδές μας και να χτυπάει τα εργασιακά μας δικαιώματα, και οι ρεφορμιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούν την ίδια συστημική άποψη για να μας πείσουν ότι το κύριο αίτημα για το φοιτητικό κίνημα θα έπρεπε να είναι η απόκτηση περισσότερης γνώσης.
Άρα τι απάντηση καλούμαστε να δώσουμε στον φοιτητή που έχει φάει τη ζωή του πάνω από τα βιβλία, και πάλι δεν βρίσκει δουλειά; Να παλέψει για περισσότερη γνώση; Να παλέψει για περισσότερες υποχρεωτικές κλινικές ασκήσεις; Ή να παλέψει για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών και για να αποτελεί το πτυχίο του την μοναδική προϋπόθεση για να βρει δουλειά;
«Ατομική κάρτα πρακτικής εκπαίδευσης» και καλλιέργεια του ατομικού δρόμου
Στην Κλινική των Ζώων Συντροφιάς, πέρα από την καθημερινή υποχρεωτική μας παρουσία σε αυτές, έχουμε να ανησυχούμε και για την συμπλήρωση της ατομικής μας κάρτας περιστατικών. Στην ατομική του κάρτα ο κάθε φοιτητής πρέπει να συμπληρώσει σε ένα διάστημα δύο χρόνων (4ο και 5ο έτος) έναν συγκεκριμένο αριθμό περιστατικών, ώστε να μπορέσει να συμμετέχει στις προφορικές εξετάσεις του 5ου έτους. Και αν, για παράδειγμα, είμαστε εντάξει από άποψη απουσιών, αλλά δεν έχουμε συμπληρώσει ακόμα τα περιστατικά που χρειάζεται, πρέπει να πάμε όσες επιπλέον φορές χρειαστεί για να συμπληρώσουμε αυτά τα περιστατικά(!). Ξανά ερχόμαστε εδώ αντιμέτωποι με το άλυτο μυστήριο του πότε θα προλάβουμε να πάμε και έξτρα φορές, όταν με το ζόρι πάμε τις υποχρεωτικές…
Που στοχεύουν, λοιπόν, οι κάρτες αυτές; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να ανατρέξουμε και πάλι στον ρόλο που επιτελεί η εκπαίδευση για το σύστημα: από την μία στον κατανεμητικό της ρόλο στην αγορά εργασίας (λειτουργούν, δηλαδή, σαν ταξικοί «κόφτες» όσων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν), και από την άλλη στον ιδεολογικό της ρόλο. Οι ατομικές κάρτες, λοιπόν, μας μπολιάζουν με την σάπια ιδεολογία του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος: τον ατομικό δρόμο, το ιδεολόγημα της ατομικής ανέλιξης (το να «φας» τα περιστατικά από τον συμφοιτητή σου στην προκειμένη περίπτωση), το δίκιο της ανισότητας κ.ο.κ.. Γιατί το σύστημα τέτοιους φοιτητές και τέτοιους μελλοντικούς εργαζόμενους έχει ανάγκη. Αυτούς που θα σκύβουν το κεφάλι, θα κοιτάνε την πάρτη τους και θα απέχουν από την συλλογική πάλη για δικαιώματα. Αυτούς που αντί να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας μαζί με τους συναδέλφους τους, θα βλέπουν τους συναδέλφους τους ανταγωνιστικά και θα κοιτάνε πώς θα τους «φάνε». Η ατομική κάρτα, λοιπόν, υλοποιεί με μεγάλη επιτυχία αυτόν τον σκοπό της. Οι φοιτητές αντί να προσπαθούν μαζί και μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες να βελτιώσουν τους όρους σπουδών τους, κοιτάνε τον συμφοιτητή τους ανταγωνιστικά.
Μπροστά, λοιπόν, στα ζόρια που περνάει ο κάθε φοιτητής και στο άγχος του να καταφέρει να τελειώσει τη σχολή, για εμάς μία είναι η διέξοδος. Αυτή της συλλογικής πάλης! Μόνο μέσα από αυτόν τον δρόμο – και όχι τον ατομικό, όπως το σύστημα θέλει να μας πείσει – έχουν καταφέρει ανά τα χρόνια οι φοιτητές να κατακτήσουν δικαιώματα και να βελτιώσουν τους όρους των σπουδών τους και της μελλοντικής τους εργασίας!
Μερίδες για… πολύ λίγους
Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται για εμάς όταν μετά από τις ατέλειωτες ώρες που ταλαιπωρούμαστε από κλινική σε κλινική και από περιστατικό σε περιστατικό – και ενώ μας περιμένουν άλλες τόσες ώρες θεωρητικών μαθημάτων – μας κόβουν μέχρι και τη δωρεάν σίτιση! Οι μερίδες που στέλνονται στις Κλινικές δεν φτάνουν για να φάμε όλοι οι φοιτητές, με αποτέλεσμα είτε να μένουμε νηστικοί, είτε να αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε για να φάμε – όσοι δηλαδή έχουν την οικονομική δυνατότητα να το κάνουν. Το χτύπημα του δικαιώματός μας στη δωρεάν σίτιση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτή τη φάση, με την ακρίβεια κυριολεκτικά να τσακίζει εμάς και τις οικογένειές μας! Ειδικά σε αυτή τη φάση, λοιπόν, το να τρώμε δωρεάν στη λέσχη των Κλινικών αποτελεί για πολλούς από εμάς προϋπόθεση ώστε να μπορούμε να συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Και όσο το σύστημα χτυπάει ξανά και ξανά αυτό το κεκτημένο μας δικαίωμα, τόσο θα καλούμαστε καθημερινά να το υπερασπιστούμε, μέσα από τους αγώνες μας!
Η διέξοδος για εμάς βρίσκεται στον δρόμο!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάθε φοιτητής στη σχολή μας βιώνει με σκληρό τρόπο αυτήν την τόσο εντατικοποιημένη καθημερινότητα (και όχι μόνο τα έτη των Κλινικών, αλλά από το 1ο κιόλας έτος). Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει εδώ, είναι το πώς το απαντάμε. Και η απάντηση δεν είναι άλλη από αυτήν της συλλογικής πάλης! Πάλης για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, κατά της εντατικοποίησης και των ταξικών φραγμών που το σύστημα προωθεί. Πάλης για να μπορούμε μόνο με το πτυχίο μας να βρούμε δουλειά. Πάλης ενάντια σε αυτό το σύστημα που μας χτυπάει κάθε μας δικαίωμα και το μόνο που έχει να μας προσφέρει είναι εκμετάλλευση και φτώχεια!
Να ξανά έρθουμε, λοιπόν, σε επαφή με τον φοιτητικό μας σύλλογο, με τις συνελεύσεις μας, με τις συλλογικές μας διαδικασίες. Αυτή είναι η μόνη πραγματική διέξοδος από όλη τη σαπίλα, τα άγχη και την κούραση που βιώνουμε στη σχολή μας – και θα συνεχίσουμε να βιώνουμε και στην μετέπειτα εργασιακή μας ζωή!
- ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ ΣΠΟΥΔΩΝ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ!
- ΚΑΤΩ ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΦΡΑΓΜΟΙ – ΟΧΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΦΟΙΤΗΣΗΣ – ΚΑΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ 4777!
- ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ!
- ΔΩΡΕΑΝ ΣΙΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου