Γαλλία, OCML-VP | Στήριξη στον ουκρανικό και ρωσικό λαό – Ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το σωβινισμό και τον καπιταλισμό. Για την αυτοδιάθεση και την επανάσταση!

Γαλλία,  OCML-VP

Οργάνωση Κομουνιστών Μαρξιστών Λενινιστών- Προλεταριακός Δρόμος*

Ερωτήσεις και απαντήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία

Στήριξη στον ουκρανικό και ρωσικό λαό – Ενάντια στον ιμπεριαλισμό, το σωβινισμό και τον καπιταλισμό. Για την αυτοδιάθεση και την επανάσταση!

1) Θα έπρεπε οι Ρώσοι και οι Ουκρανοί να τοποθετηθούν στην ίδια βάση;

Όχι. Η αντίσταση του ουκρανικού λαού ενόψει της ρωσικής επιθετικότητας είναι δίκαιη. Καθώς η επιθετικότητα αναδύθηκε από μια κατάσταση ανταγωνισμού ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, από τη στιγμή που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, επιδιώκοντας να αλλάξει την κυβέρνηση και να επιβάλλει ένα σύστημα συμμαχιών, αποτέλεσε μια επίθεση από έναν ιμπεριαλιστή εναντίον της ανεξαρτησίας μιας μικρής χώρας και του λαού της. Πρέπει να καταδικαστεί, όπως καταδικάσαμε και την εισβολή στη Λιβύη, στην Ακτή Ελεφαντοστού και άλλες αφρικανικές χώρες, από το γαλλικό ιμπεριαλισμό, και όπως καταδικάσαμε την εισβολή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν από τις ΗΠΑ κλπ. Όπως δεν είχαμε επιλογή παρά να καταδικάσουμε την εισβολή στο Αφγανιστάν από την ΕΣΣΔ πριν 40 χρόνια, μια εισβολή που διεξήχθη στο όνομα του σοσιαλισμού. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι συγκρίσιμη με την εισβολή στην Πολωνία, τη Σουδητία κι έπειτα το Βέλγιο και τη Γαλλία από τη ναζιστική Γερμανία. Υπάρχει ένας δίκαιος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας σε εξέλιξη στην Ουκρανία: όλα εξαρτώνται από το ποιος ηγείται αυτού και σε τι κατεύθυνση.

2) Και σχετικά με τον Πούτιν, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ;

Δε στηρίζουμε ούτε τη Ρωσία, ούτε την αντιδραστική, αστική ουκρανική κυβέρνηση του Ζελένσκι (υποτελή στους Δυτικούς ολιγάρχες και ιμπεριαλιστές), ούτε τις επεμβάσεις των Αμερικάνων, Γάλλων ή Γερμανών ιμπεριαλιστών μέσω της νατοϊκής στρατιωτικής συμμαχίας που τους ενώνει.

Η Ρωσία επιτίθεται στην Ουκρανία με τον ίδιο τρόπο που, για παράδειγμα, οι ΗΠΑ επιτέθηκαν στο Ιράκ: χρησιμοποιώντας κατάφωρα ψέματα για να διευρύνουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα, ανεξάρτητα από το κόστος στο λαό. Αλλά δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι είναι οι ΗΠΑ και οι νατοϊκοί τους σύμμαχοι που είναι οι κύριοι πολέμαρχοι του πλανήτη.

Το να βάζουμε τους ιμπεριαλιστές σε ίση βάση, το κάνει ευκολότερο να επισημάνουμε το ρόλο που η εργατική τάξη πρέπει να παίξει. Ενόψει της εισβολής, η αλληλεγγύη μας πρέπει να είναι με τον ουκρανικό λαό και τις εργατικές και επαναστατικές τους οργανώσεις. Την ίδια στιγμή, όπως ακριβώς κάνουμε και στη Γαλλία, πρέπει να καταδικάσουμε την υπευθυνότητα που ο δικός μας ιμπεριαλισμός έχει σε αυτή την περίσταση, αρνούμενοι τις επιθετικές του μανούβρες, την εθνικιστική του προπαγάνδα και την κυριαρχία της ιερής ένωσης ανάμεσα στις τάξης. Ο κύριος εχθρός μας είναι στην ίδια μας τη χώρα.

Η πυξίδα μας πρέπει να είναι η ταξική αλληλεγγύη, όχι οι γεωπολιτικοί υπολογισμοί. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πολιτική δύναμη ισχυρή αρκετά ώστε να καθοδηγήσει τον αγώνα για απελευθέρωση του ουκρανικού λαού σε επαναστατικό δρόμο. Υποστηρίζουμε τους Ρώσους που θαρρετά αντιτίθενται στον πόλεμο που διεξάγει η κυβέρνησή τους. Είμαστε, προφανώς, υπέρ του καλωσορίσματος των Ουκρανών προσφύγων, όπως είμαστε υπέρ του καλωσορίσματος όλων των προσφύγων που φεύγουν από την εξαθλίωση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, όποιο κι αν είναι το χρώμα του δέρματος τους ή η χώρα προέλευσής τους. Επομένως κατακρίνουμε τη ρατσιστική ταξινόμηση των Αφρικανών και Βορειοαφρικανών προσφύγων στα πολωνικά και σλοβακικά σύνορα και στους ουκρανικούς σιδηροδρομικούς σταθμούς.

3) Ποια είναι η ιστορία της Ουκρανίας;

Για αιώνες, η Ουκρανία έχει υπάρξει το θύμα γειτονικών αυτοκρατοριών και επεκτατισμού: η Οθωμανική Αυτοκρατορία, η Πολωνία, η Ρωσία και η Αυστρία έχουν πολεμήσει για την κατοχή της. Όλοι τους αρνήθηκαν στους Ουκρανούς τα εθνικά τους δικαιώματα. Τελικά έγινε μέρος της τσαρικής Ρωσίας. Μετά το 1917, η ανεξαρτησία κηρύχθηκε από τους εθνικιστές και τους σοσιαλδημοκράτες, με τις πλάτες των Δυτικών ιμπεριαλιστών, σε μια προσπάθεια να αποδυναμώσουν τη Ρωσική Επανάσταση. Σε απάντηση, οι Μπολσεβίκοι ανακήρυξαν την ένταξη της Ουκρανικής Σοβιετικής Δημοκρατίας στην ΕΣΣΔ. Ο Λένιν επέμενε στο δικαίωμα στην απόσχιση και στην προώθηση της ουκρανικής κουλτούρας και γλώσσας (κάτι για το οποίο ο Πούτιν του άσκησε κριτική). Αλλά ο μεγαλορωσικός σωβινισμός αναπτύχθηκε παράλληλα με τον αστικό εκφυλισμό της ΕΣΣΔ, εις βάρος των εθνικών δικαιωμάτων των ομόσπονδων λαών, συμπεριλαμβανομένων των Ουκρανών. Η βίαιη κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας και η επιθυμία να ενισχυθεί ο ρωσόφωνος πληθυσμός, ώθησε τα αντισοβιετικά αισθήματα και ενίσχυσε τα εθνικιστικά κόμματα, τα οποία συνεργάστηκαν με τους Ναζί, κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ουκρανία απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1991 και φιλορώσοι και φιλοδυτικοί πολιτικοί με επαφές με πανίσχυρους ολιγάρχες (μονοπωλιακούς καπιταλιστές) ανταγωνίζονταν για την εξουσία. Έπειτα από χρόνια αναταραχών, τα πράγματα έφτασαν σε αποκορύφωμα με τα γεγονότα στην   Πλατεία  (Μεϊντάν) Ανεξαρτησίας το 2014, ο πρόδρομος της ανατροπής του φιλορώσου  προέδρου Γιανουκόβιτς. Το ρωσικό κράτος αντέδρασε προσαρτώντας την Κριμαία, όπου κυριαρχούν ρωσικοί πληθυσμοί και είναι θέση της κυρίως ναυτικής της βάσης στη Μαύρη Θάλασσα.

4) Είναι η Ουκρανία έθνος;

Ναι. Ενώ η ουκρανική γλώσσα σχετίζεται άμεσα με τη ρωσική, παραμένει διακριτή γλώσσα. Ως το λίκνο του «ρωσικού» πολιτισμού, η ιστορία της χώρας συχνά μπλέκεται με αυτή της Ρωσίας, αν και με τη δική της ιδιαίτερη πορεία. Το 1991, πάνω από 90% του πληθυσμού ψήφισε για ανεξαρτησία, ακόμη και οι  ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς και της Κριμαίας. Ενώ η ουκρανική ταυτότητα μπορεί μερικές φορές να μοιάζει θολή και πολύπλευρη, παραμένει πολύ αληθινή. Παρά το ότι είναι ρωσόφωνοι, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θεωρεί τον εαυτό του Ουκρανό και όχι Ρώσο, ακόμα και αν η Ρωσία θεωρείται ως αδερφή χώρα. Στις δυτικές περιοχές της χώρας (Γαλικία), η ουκρανική ταυτότητα είναι πολύ δυνατή και όλος ο πληθυσμός μιλάει ουκρανικά, ενώ στο Ντονμπάς, ανατολικά, η ρωσική γλώσσα επικρατεί  και οι περισσότεροι άνθρωποι αυτοπροσδιορίζονται Ρώσοι, ενώ στην  κεντρική Ουκρανία, οι γλώσσες και οι ταυτότητες είναι πιο μπλεγμένες.

5) Τι συμβαίνει στο Ντονμπάς;

Αφού ο φιλορώσος πρόεδρος Γιανουκόβιτς τράπηκε σε φυγή το 2014, μια αποσχιστική κίνηση αναπτύχθηκε γύρω από την υπεράσπιση της ρωσικής γλώσσας, του σοβιετικού παρελθόντος και των θέσεων εργασίας   στην παραδοσιακά φιλορωσική  και βιομηχανική περιοχή του Ντονμπάς, γνωστή για τα ορυχεία και τη βαριά βιομηχανία της.  Όντως, η τοπική οικονομία είναι συνδεδεμένη  με  τη ρωσική αγορά. Ενώ αρχικά λαϊκή και ημιαυθόρμητη, αυτή η κίνηση συνέχισε και έγινε σταδιακά ελεγχόμενη από το ρωσικό κράτος  προχωρώντας στην εξάλειψη των λίγων προοδευτικών στοιχείων που όντως υπήρχαν. Παρά το ελκυστικό τους όνομα, οι «Λαϊκές Δημοκρατίες» του Λουγκάνσκ και του Ντονέντσκ έχουν γίνει σαν μαφιόζικα, παραστρατιωτικά κράτη, που ενισχύονται από μια ιδεολογία που αναμιγνύει ρωσικό υπερεθνικισμό και την  νοσταλγία για τη σοσιαλιμπεριαλιστική ΕΣΣΔ. Οι φιλορωσικές πολιτοφυλακές πολεμούν τον ουκρανικό στρατό από τότε.

6) Καταπιέζονται οι Ρώσοι στην Ουκρανία;

Μετά από την ανεξαρτησία από την ΕΣΣΔ, παρά το ότι η ουκρανική έχει ανακηρυχθεί η μόνη επίσημη γλώσσα, η ρωσική παρέμεινε η κύρια γλώσσα της οικονομίας, των ΜΜΕ και της πολιτικής. Τα ρωσικά είναι στην πραγματικότητα η μόνη γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουν. Αλλά οι φιλοδυτικοί Ουκρανοί εθνικιστές επιδιώκουν να περιορίσουν   τη χρήση των ρωσικών και  να επιβάλλουν τα ουκρανικά. Τα τελευταία χρόνια,  έχουν περάσει  νόμοι  που κάνουν τη χρήση των ουκρανικών υποχρεωτική στη δημόσια διοίκηση και τις επιχειρήσεις, παρόλο που είναι δύσκολο να επιβληθούν στην πράξη. Η κατάσταση στα  κράτη της Βαλτικής , όπου οι ρωσόφωνοι υποφέρουν από σκληρές διακρίσεις μέχρι και με την απώλεια της ιδιότητας του πολίτη, έχουν αναδείξει σοβαρές ανησυχίες. Εν συντομία, ενώ οι ρωσόφωνοι όντως αντιμετωπίζουν άδικα εμπόδια σχετικά με τη χρήση της γλώσσας τους (η οποία θα έπρεπε να αναγνωριστεί ως δεύτερη επίσημη γλώσσα μαζί με τα ουκρανικά), δεν έχει υπάρξει ρατσιστική διάκριση εναντίον των ρωσόφωνων ως άτομα στην Ουκρανία μέχρι σήμερα, πόσο δε μάλλον μια γενοκτονία, όπως ισχυρίζεται ο Πούτιν.

7) Κυβερνάται η Ουκρανία από Ναζί;

Όχι, αν και υπάρχουν πράγματι μερικές πολύ ενεργές και απειλητικές ναζιστικές ομάδες που κρατάνε από τη συνεργασία κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχουν ακόμη καταφέρει καλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις στο παρελθόν, συμμετέχοντας στην πρώτη κυβέρνηση του προέδρου Ποροσένκο και σχηματίζοντας παραστρατιωτικές ομάδες (π.χ. το Τάγμα Αζόφ) που έχουν ενσωματωθεί από τότε στον τακτικό στρατό. Αυτές οι ομάδες είναι υπεύθυνες για τη δολοφονία αριστερών αγωνιστών. Το 2014, έκαψαν δεκάδες ανθρώπους ζωντανούς στον εμπρησμό του Εργατικού Κέντρου Οδησσού. Οι φιλοδυτικές κυβερνήσεις προσέτρεξαν να κάνουν τα στραβά μάτια, χαρούμενες που έχουν αυτά τα τάγματα εφόδου στο στρατό στο Ντονμπάς. Ναι, υπάρχει πρόβλημα με τους Ναζί στην Ουκρανία. Όμως οι διαδοχικές κυβερνήσεις πάντα λίγο-πολύ διατηρούσαν την αστική δημοκρατία στην Ουκρανία, ακόμη κι αν το Κομμουνιστικό Κόμμα απαγορεύτηκε επίσημα μερικά χρόνια πριν. Η επιρροή αυτών των Ναζί έχει μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια, όσο η αστική εξουσία έχει σταθεροποιηθεί. Ο τωρινός πρόεδρος, Ζελένσκι, ένας ρωσόφωνος εβραϊκής καταγωγής, εκλέχθηκε με μια φιλελεύθερη, λαϊκιστική και ενάντια στη διαφθορά πλατφόρμα, με ψήφους και από τις δυτικές και από τις ανατολικές περιοχές όπου μπορούσαν να διεξαχθούν εκλογές. Επιπλέον, ο Πούτιν είναι πολύ ανεκτικός με τις ναζιστικές ομάδες που είναι ενεργές στη Ρωσία, που διαπράττουν πολλά ρατσιστικά εγκλήματα χωρίς ιδιαίτερη παρέμβαση: για παράδειγμα, ο κύριος ηγέτης της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης Βάγκνερ (το ένοπλο τμήμα του Πούτιν στην Αφρική) είναι ένας δηλωμένος Ναζί. Δεδομένου ότι ο Πούτιν ποτέ δεν έκανε προσπάθεια να αποναζιστικοποιήσει τη Ρωσία, μοιάζει παράξενο που αυτό θα έπρεπε να είναι το κίνητρό του για να επέμβει στην Ουκρανία!

Υπάρχουν φασιστικές και ναζιστικές ομάδες και στη Γαλλία (που περιστρέφονται γύρω από τον Ερίκ Ζεμούρ, για παράδειγμα), όπου η ακροδεξιά απολαμβάνει ένα 50% του εκλογικού ποσοστού στο στρατό και την αστυνομία. Αλλά  αυτό δεν ισοδυναμεί με το να πούμε ότι η Γαλλία είναι ναζιστική χώρα.

8) Γιατί ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία;

Η Ρωσία ήταν ήδη δυσαρεστημένη με την ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η οποία έχει απορροφήσει χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Το 1990, σε αντάλλαγμα για  τη διάλυση του Ανατολικού Μπλοκ, οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν ότι το ΝΑΤΟ δε θα επεκτεινόταν σε άλλες χώρες. (Το ΝΑΤΟ είναι η συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που περιλαμβάνει τον Καναδά και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και στήθηκε στην αρχή του Ψυχρού Πολέμου για να περιορίσει τη σοβιετική επέκταση.) Αυτή η υπόσχεση δεν τηρήθηκε.  Το τελευταίο που θέλει η Ρωσία, είναι η Ουκρανία να μπει σε αυτούς τους δύο οργανισμούς, τους οποίους βλέπει ως απειλή για την ασφάλειά της, ειδικά αφού η Ρωσία έχει πολλά συμφέροντα στην Ουκρανία, μια μεγάλη παραγωγό σιτηρών και υψηλά βιομηχανοποιημένη χώρα, της οποίας η οικονομία πάντα ήταν συνδεδεμένη με τη ρωσική, η οποία και εκτοπίστηκε  σαν  κύριος ανταλλακτικός συνέταιρος, προς όφελος της ΕΕ.  Παρ'όλ'αυτά, αυτός δεν είναι ο μόνος, ούτε απαραίτητα ο βασικός λόγος πίσω από τη ρωσική εισβολή. Στο λόγο του, τη μέρα που ξεκίνησε η εισβολή, ο Πούτιν ισχυρίστηκε ότι η Ουκρανία δεν είναι έθνος και ότι δικαιωματικά ανήκει στη Ρωσία. Εν συντομία, ο Πούτιν ονειρευόταν να απορροφήσει την Ουκρανία, και γι αυτό αυτός ο πόλεμος δεν είναι απλά ένας πόλεμος αυτοάμυνας, όπως λέει το ρωσικό κράτος, αλλά ένας επεκτατικός πόλεμος που διεξάγεται κάτω από τη σημαία του ρωσικού εθνικισμού. Επιπλέον, η οικονομική κρίση έχει φουντώσει τις εσωτερικές κοινωνικές αντιθέσεις μέσα στη ρωσική κοινωνία για πολλά χρόνια, για να μην αναφέρουμε τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στις στημένες εκλογές. Ένας πόλεμος είναι πάντα ένας καλός τρόπος για να αποσπάσεις τις μάζες από την επανάσταση.

9) Τι σχέση έχουν το ΝΑΤΟ και η ΕΕ με αυτόν;

Μερικοί προφανώς περίμεναν το ΝΑΤΟ να εξαφανιστεί με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ο Φράνσις Φουκουγιάμα, ένας Αμερικανός συγγραφέας μπεστ-σέλλερ τότε, είχε ακόμα προβλέψει το «Τέλος της Ιστορίας», μια διαρκή ειρήνη μέσα από την ελεύθερη αγορά του καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα, όμως, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ δεν έβαλε τέλος στις αντιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος ή στο διεθνή ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Από την ίδια του τη φύση ο ιμπεριαλισμός πρέπει να επεκτείνεται συνεχώς και να επιβάλλεται στους ανταγωνιστές του. Ήδη από το 1992, το Πεντάγωνο (το Υπουργείο  Άμυνας των ΗΠΑ) είχε ανακοινώσει ότι η στρατηγική του θα ήταν να «αποτρέψει την ανάδειξη ενός νέου ανταγωνιστή στην παγκόσμια σκηνή   μετά την  κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Τα τελευταία χρόνια, οι ΗΠΑ επιδίωξαν να σταθούν εμπόδιο στην άνοδο της Κίνας, την οποία φοβούνται ότι θα τους πάρει την παγκόσμια ηγεμονία. Η πολιτική διαδοχικών κυβερνήσεων στις ΗΠΑ είναι διστακτική προς τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια, μερικές φορές αποζητώντας να επεκτείνει το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά στην πρώην σφαίρα επιρροής του σοβιετικού σοσιαλιμπεριαλισμού, ενώ άλλες επιδιώκει να βάλει σφήνα ανάμεσα στη Ρωσία και τους Κινέζους συμμάχους της. Όσον αφορά την ΕΕ, ουσιαστικά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δύο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, Γαλλίας και Γερμανίας, με την επέκταση προς τα ανατολικά να ανοίγει νέες αγορές και νέα αποθέματα εργατικής δύναμης.

10) Η Ρωσία είναι ιμπεριαλιστική χώρα;

Ναι, η Ρωσία δεν κατέχει πια τη δύναμη της πρώην ΕΣΣΔ. Το ΑΕΠ της στο σύνολο είναι όσο και των χωρών της Μπενελούξ, ή λίγο πάνω από αυτό της Ισπανίας. Αλλά ασκεί έλεγχο πάνω σε σημαντικές φυσικές πηγές, υδρογονανθράκων, σπάνιων μετάλλων, καθώς είναι επίσης ένας κύριος εξαγωγέας όπλων, επενδύοντας στο κεφάλαιο που εξάγει από αυτά στο εξωτερικό. Προσπαθεί να ξαναχτίσει μια βιομηχανία εξαγωγών και έχει κληρονομήσει έναν πανίσχυρο στρατό από την ΕΣΣΔ. Για πολλά χρόνια έχει υπονομεύσει  την επιρροή  της Γαλλίας στην Αφρική, οδηγώντας σε υψηλές εντάσεις ανάμεσα σε αυτήν και τους ανταγωνιστές της. Η Ρωσία είναι μια επιθετική ιμπεριαλιστική χώρα, σε  κρίση που επιδιώκει μόνο να υποτάξει τους λαούς στη δική της θέληση και τις ανάγκες, όχι να τους «απελευθερώσει» από τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ, όπως ισχυρίζεται ο Πούτιν. Στο Καζακστάν και στη Συρία, υποστηρίζει σκληρά και δολοφονικά καθεστώτα που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν τα κράτη-μαριονέτες της ελεγχόμενης από τη Γαλλία Αφρικής.

11) Πάμε προς έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο;

Όχι απαραίτητα. Οι καπιταλιστές ανησυχούν να κρατήσουν τους τροχούς της παγκόσμιας οικονομικής μηχανής σε κίνηση. Η ανησυχία τους είναι να παραμείνουν και αλληλοεξαρτώμενοι και ανταγωνιστές, και οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους γρήγορα αποκτούν μια μεγάλη επιρροή στην παγκόσμια οικονομία. Αλλά την ίδια στιγμή, έχουν υπάρξει στιγμές στην ιστορία όπου τα πράγματα έχουν επιταχυνθεί και μετά από δεκαετίες αυξανόμενων πιέσεων, ο κόσμος βυθίστηκε στην άβυσσο. Το γεγονός ότι τα εμπλεκόμενα μέρη σε αυτή την αντιπαράθεση κατέχουν όλα πυρηνικά όπλα,  πρέπει να  κάνει τους λαούς του κόσμου υπερβολικά προσεκτικούς.

Καθώς πάμε από τη μια κρίση στην επόμενη, αυτές οι αντιπαραθέσεις γίνονται πιο εξέχουσες και οι  εξοπλισμοί  ανεβάζουν  ρυθμούς  παντού: η Κίνα, η Ρωσία, η Γερμανία και η Γαλλία συνεχώς αυξάνουν τους αμυντικούς προϋπολογισμούς, με στρατιωτικούς και εθνικιστικούς ανταγωνισμούς να προσδίδουν στις οικονομικές και ανταγωνιστικές αντιθέσεις. Ο κίνδυνος μιας γενικευμένης σύρραξης, επομένως, αναδύεται παρά τις επαναλαμβανόμενες συζητήσεις για παγκόσμια ειρήνη, που ακολούθησαν την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

12) Ποιος είναι ο ρόλος της Κίνας;

Παραμένει επιφυλακτική. Στην αρχή της κρίσης εξέφρασε τις ανησυχίες της σχετικά με την ανάγκη να διατηρηθεί η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, ενώ απείχε από το να καταδικάσει ανοιχτά την Ρωσία η  οποίο θα  την χρειαστεί για να αλλάξει τελείως την οικονομία της και να παρακάμψει τις κυρώσεις. Οι κινεζικές τράπεζες που διέσωζαν τη ρωσική οικονομία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ανησυχούν σχετικά με τα νέα ρωσικά δάνεια, τα οποία θεωρούν απαράδεκτα.

13) Θα έπρεπε να υποστηρίξουμε τις κυρώσεις ή την επέμβαση του ΝΑΤΟ;

Όχι. Είναι πάντα οι λαοί  αυτοί που  υποφέρουν (Ιράκ, Ιράν), χωρίς η υπόθεση της δημοκρατίας να προχωράει ούτε στο απειροελάχιστο. Αντίθετα, τα κράτη γενικά εκμεταλλεύονται τις κυρώσεις για να περισφύξουν τον κλοιό τους πάνω στον πληθυσμό. Όπως αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με τον ουκρανικό λαό, πού είναι θύμα του πολέμου, επίσης αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με το ρωσικό λαό που διαδηλώνουν θαρρετά, εναντιωνόμενοι σε αυτό τον πόλεμο, αλλά οι οποίοι παρ' όλ' αυτά θα υποστούν τις συνέπειες αυτής της ενδοαστικής σύγκρουσης.

Σήμερα φαίνεται φυσιολογικό στις Δυτικές χώρες να επιβάλλουν κυρώσεις και μποϋκοτάζ στη Ρωσία, για να την τιμωρήσουν που εισέβαλε στην Ουκρανία. Ωστόσο, αυτές οι ίδιες οι χώρες έχουν κηρύξει παράνομο το μποϋκοτάζ στο Ισραήλ που έχει την Παλαιστίνη υπό κατοχή. Δύο μέτρα, δύο σταθμά!

Η ιστορία διδάσκει ότι όσο περισσότερες χώρες παρεμβαίνουν σε μια χώρα σε πόλεμο, υπό τη δικαιολογία της παροχής βοήθειας, τόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση (Λιβύη, Συρία). Καταγγέλουμε τον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία ενάντια στον ουκρανικό λαό, αλλά επίσης καταγγέλουμε τις διαμάχες μεταξύ των τραμπούκων ιμπεριαλιστών.

14) Τι επίδραση θα έχει αυτός στις ζωές μας;

Ο Μακρόν έχει πει ότι θα πρέπει να γίνουν θυσίες για την «πολεμική προσπάθεια» ενάντια στη Ρωσία και ότι «τα χειρότερα έρχονται». Θα υπάρξει μια μεγάλη αύξηση στο στρατιωτικό προϋπολογισμό (εις βάρος ποιων λαϊκών παροχών;) και στη μιλιταριστική και σωβινιστική προπαγάνδα. Έχουμε ήδη γίνει μάρτυρες μιας τρομακτικής αύξησης στις τιμές της ενέργειας, μεταξύ άλλων. Ισχυρή πίεση θα έρθει για να φορτωθεί το προλεταριάτο, για να μεταθέσει την προσοχή του και τους αγώνες του στην υποστήριξη των πολεμικών προσπαθειών εναντίον της Ρωσίας. Πρέπει να αρνηθούμε την ιερή ενότητα με την αστική τάξη από δω και πέρα και να αρνηθούμε να πληρώσουμε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Στις υποτελείς χώρες, ειδικά στην Αφρική, η κατάσταση είναι πιθανό να επιδεινωθεί ακόμη χειρότερα: η Ουκρανία και η Ρωσία κατέχουν το 30% των εισαγωγών σιτηρών της ηπείρου και ο λιμός επίκειται μεγάλος.

15) Ένα αβέβαιο μέλλον, αλλά ένα ενδεχόμενο για επανάσταση!

Αυτός ο πόλεμος μπορεί να ανοίξει ένα επαναστατικό ενδεχόμενο, αποσταθεροποιώντας το ρωσικό ιμπεριαλισμό (που ήδη υπονομεύεται από ισχυρές κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις) και επιτρέποντας στον ουκρανικό λαό να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Στο παρελθόν οι πόλεμοι έχουν οδηγήσει σε επαναστάσεις και οι επαναστάσεις έχουν σταματήσει πολέμους. Ακόμα και στην πιο σκοτεινή στιγμή, βασίζουμε τις ελπίδες μας στην εργατική τάξη και τους λαούς. Είναι η πάλη των λαών που θα φέρει ειρήνη, όχι παζάρεμα ανάμεσα στους διεφθαρμένους αντιπροσώπους του ιμπεριαλισμού που χωρίζουν τους λαούς, καθιστώντας τους βορά για να εξαπατηθούν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Μένει για τον ουκρανικό λαό, όπως και για το ρωσικό λαό, να δημιουργήσουν μια κόκκινη πρωτοπορία που είναι αποφασιστικά αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική και αντιεθνικιστική, ριζωμένη στη διεθνιστική αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων, εναντίον των κοινών τους εχθρών!

* Organisation communiste marxiste-léniniste – Voie prolétarienne or OCML-VP . Το κείμενο μεταφράστηκε από την αγγλική μετάφραση. Στα γαλλικά και στα ισπανικά  βρίσκεται στην διεύθυνση    ocml-vp.org/article2326.html, Η αναδημοσίευση δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με όλες τις απόψεις που διατυπώνονται σε αυτό. Γίνεται με σκοπό την πληρέστερη – όσο είναι δυνατόν -ενημέρωση των αναγνωστών των Αντιγειτονιών για τις απόψεις που υπάρχουν στα πλαίσια της επαναστατικής αριστεράς στην Ευρώπη.