ΗΡΑΚΛΕΙΟ| Καταγγελία Αγωνιστικών Κινήσεων για βιασμό κοπέλας από αφεντικό γνωστού μπαρ

Με αφορμή το περιστατικό στο cafe-bar Guernica

Άλλο ένα περιστατικό γυναικείας σεξουαλικής κακοποίησης ήρθε στην επιφάνεια, ύστερα από δημόσιες καταγγελίες που στοχοποιούν ένα από τα αφεντικά του cafe-bar “Guernica” στο Ηράκλειο Κρήτης. Το εν λόγω γεγονός συμπληρώνει μία μακριά λίστα βιωμάτων βιασμού-κακοποίησης που μπορεί ν’ ακούμε καθημερινά να συμβαίνουν. Περιστατικά τα οποία μπορεί να μαθαίνουμε από στόμα σε στόμα χωρίς να καταγγέλλονται ποτέ, περιστατικά στα οποία οι ίδιες οι γυναίκες προχώρησαν στην καταγγελία τους και έτσι μας γνωστοποιήθηκαν, περιστατικά τα οποία έφθασαν στα αυτιά μας γιατί κατέληξαν σε βίαιες δολοφονίες όπως εκείνη της Ελένης Τοπαλίδου στη Ρόδο. Η βιαιότητα με την οποία μπορεί να επιβληθεί ένας άνδρας απέναντι σε μία γυναίκα, και η συχνότητα που μπορεί να συμβαίνει στην οποία δυστυχώς είμαστε μ’ ένα τρόπο οικειοποιημένοι, μόνο μεμονωμένα περιστατικά δεν μπορεί να θεωρηθούν σε αυτήν την κοινωνία. Αντίθετα, αντανακλούν τη βιαιότητα και την ανισότητα που υπάρχει σε αυτήν και έχουν τις ρίζες τους στην κοινωνική σχέση που λέγεται κεφάλαιο, που με τη μορφή της εξουσιαστικής σχέσης αναπαράγεται στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων.

Φταίχτης σ’ αυτή τη βαρβαρότητα είναι ένα ολόκληρο σύστημα που καθημερινά αναπαράγει τη βία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση. Που προωθεί τα κυρίαρχα εξουσιαστικά πρότυπα και με την μορφή της πατριαρχίας, ταξινομεί τη γυναίκα ως το αδύναμο φύλο στην κοινωνία και της αποδίδει πολύ συγκεκριμένους ρόλους. Από την οικιακή εργασία και την φροντίδα των μελών της οικογένειας μέχρι την ανάδειξη και τον προσδιορισμό της ως αντικείμενο ομορφιάς και σεξουαλικού ενδιαφέροντος, ο καπιταλισμός μας δείχνει καθημερινά πώς φαντάζεται πως πρέπει να είναι μια λαϊκή γυναίκα, μία γυναίκα εργαζόμενη, σ’ αυτήν την κοινωνία: ένα πειθήνιο και άβουλο πλάσμα που παθητικά θα υπομένει όλη αυτή την αδικία και την εκμετάλλευση. Θα υπομένει κάθε είδους διακρίσεις σε εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους, θα αποδέχεται ως “τάξη των πραγμάτων” κάθε σεξιστική συμπεριφορά, θα οικειοποιείται στην ιδέα ότι η κάθε της κίνηση μέσα και έξω από το σπίτι μπορεί να “παρερμηνευθεί” και ν’ αποτελέσει αφορμή για κάθε είδους παρενόχληση και αμφισβήτηση της αυτοδιάθεσής της.

Αυτό το σύστημα είναι που εμπεδώνει και αναπαράγει συνεχώς σεξιστικές και δολοφονικές αντιλήψεις. Προωθεί το μισογυνισμό και δίνει χώρο ν’ αντιμετωπίζεται η γυναίκα ως ένα υποδεέστερο αντικείμενο, στ’ οποίο πάνω μπορεί κανείς να επιβληθεί και με τον πιο άγριο τρόπο. Της αφαιρεί πρακτικά το δικαίωμα να καταγγείλει μια παρενόχληση ή έναν βιασμό, όταν φτάνοντας σ’ ένα δικαστήριο καλείται ν’ απολογηθεί για το τι φόρεσε και για το πόσο προκάλεσε. Δεν της αναγνωρίζει το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και κρίνει πως εάν αντιδράσει στο βιασμό της θα πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπιστεί “κατάλληλα” από την αστική δικαιοσύνη. Την αστική δικαιοσύνη που θεωρεί πως μία 22χρονη στην Κόρινθο που σκοτώνει έναν άνδρα που κρατά μαχαίρι και προσπαθεί να τη βιάσει αξίζει να σαπίσει 15 χρόνια στη φυλακή, ειδικά όταν η συγκεκριμένη προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα και σύμφωνα με την εισαγγελέα “δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί την αξία της ανθρώπινης ζωής μπροστά στο ένστικτο της επιβίωσης”. Από την άλλη μεριά βέβαια εάν βιάζεις ανήλικα παιδιά, ανήκεις όμως σε υψηλό μορφωτικό-κοινωνικό επίπεδο και είσαι και βουλευτής της ΝΔ, η φυλάκιση 2 χρόνων με αναστολή φαντάζει μια δίκαιη ποινή.

Η γυναικεία κακοποίηση(σεξουαλική και μη), ως μία από τις χειρότερες μορφές έκφρασης της εκμετάλλευσης που βιώνει καθημερινά μια γυναίκα, θα πρέπει με κάθε αφορμή να καταγγέλλεται και να καταδικάζεται δίπλα στην εκμετάλλευση που δέχεται ο κάθε καταπιεσμένος. Το γυναικείο ζήτημα ήταν και θα είναι ταξικό, ακριβώς γιατί η γυναικεία ανισότητα έχει τις ρίζες της στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, και στο πώς αυτές αντανακλώνται επάνω της. Ξεκινάει και θεσμοθετείται απ’ το σύστημα, εμπεδώνεται και αναπαράγεται μέσα από αυτό. Γι’ αυτό και οι γυναίκες θα πρέπει να διεκδικούν τα δικά τους ιδιαίτερα δικαιώματα, χωρίς να προτάσσουν το έμφυλο ζήτημα ξεκομμένα από το υπόλοιπο πλαίσιο, αλλά παλεύοντας ως αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Το σύστημα που γεννά τη γυναικεία ανισότητα, γεννά την εκμετάλλευση, την ανεργία, τον φασισμό, τον πόλεμο, και γι’ αυτό το σπάσιμο όλης αυτής της κατάστασης θα πρέπει να στοχεύει στο βασικό καταπιεστή: το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα με τους μηχανισμούς του.

Όσο έχουμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας τους εκμεταλλευτές που μας εμπεδώνουν τη βία και την ανισότητα, οι αγώνες μας θα στρέφονται στο τσάκισμα αυτού του σάπιου συστήματος και της αδικίας που γεννά! Η στοχοποίηση των βιαστών, είναι μία μόνο έκφραση της απάντησης στο πρόβλημα και κάτι το οποίο ούτως ή άλλως γίνεται από τα συνειδητά τμήματα της κοινωνίας. Η συλλογική απάντηση όμως από τη μεριά του κινήματος είναι αυτή που λείπει, και η οποία θα πρέπει να είναι η μηδενική ανοχή στις απολύσεις εγκύων, στην στοχοποίηση και κακοποίηση γυναικών παντού και στους εργασιακούς χώρους, μέσα από τα σωματεία τους συλλόγους και όποιες μορφές συλλογικής πάλης ξεπηδούν. Ενέργειες που ξεκινούν και τελειώνουν μόνο στη στοχοποίηση του θύτη, όπως και πρέπει να γίνεται, όχι μόνο δε βοηθάνε στο να αναδειχτεί το πρόβλημα αλλά συσκοτίζουν τις αιτίες που το γεννούν. Δημιουργούν την αίσθηση ότι το ζήτημα λύνεται και δεν ξύνεται παρά μόνο η επιφάνεια του προβλήματος. Για το λόγο αυτό δεν μπορεί να δίνεται προοπτική για το σπάσιμο όλης αυτής της αδικίας στο εδώ και τώρα, λογική που υιοθετεί ο α/α/α χώρος, πώς θα λυθεί το πρόβλημα συνολικά και εδώ και τώρα ενώ η καπιταλιστική βαρβαρότητα και ο ιμπεριαλισμός οξύνουν και διαχέουν τις εξουσιαστικές σχέσεις καθημερινά στο σώμα της κοινωνίας; Από την άλλη μεριά πρέπει να αναδεικνύουμε το γυναικείο και έμφυλο ζήτημα, με όποιο τρόπο μπορούμε, να είμαστε δίπλα σε κάθε κακοποιημένη γυναίκα, δίπλα σε κάθε εκμεταλλευόμενη και καταπιεζόμενη γυναίκα, να είμαστε απέναντι στους θύτες τους και συλλογικά να δίνουμε απαντήσεις στα πλαίσια του κινήματος, χωρίς αυταπάτες, να αναδεικνύουμε την αιτία που γεννάει το ζήτημα, το σύστημα ως τέτοιο, χωρίς ωραιοποιήσεις και εύκολες λύσεις. Ενάντια στον καπιταλισμό που δεν μεταρρυθμίζεται παρά μόνο ανατρέπεται, ενάντια σε όλες τις εκφράσεις της εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο.