Συζητάνε οι καπιταλιστές στο δυτικό κόσμο και προβληματίζονται για τη διάσπαση προσοχής στους μαθητές, για την πτώση της «κοινωνικής νοημοσύνης» και για την ποιότητα της διάδοχης γενιάς των ίδιων των στελεχών τους χωρίς να απασχολούνται όλοι αυτοί οι «ειδικοί» ούτε μια στιγμή με την κοινωνική διάσταση αυτών των φαινομένων, χωρίς να τολμούν να απαντήσουν στο γιατί στις καπιταλιστικές δυτικές μητροπόλεις αυτά τα φαινόμενα εμφανίζονται περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού που φέρνει η ιστορική ρεβάνς του κεφαλαίου, η επιδιωκόμενη αποξένωση από τον διπλανό, η εξέλιξη στον τομέα της διαφήμισης και της γρήγορης πληροφορίας, οι «αξίες» του κοινωνικού κανιβαλισμού επιδιώκουν να διαμορφώσουν στρατιές σύγχρονων σκλάβων. Μάταια οι καπιταλιστές διερωτώνται για τις παρενέργειες των ίδιων των επιδιώξεών τους. Είναι και αυτά σημάδια σήψης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού κόσμου που φανερώνουν τη μεγαλύτερη και βαθύτερη ιστορικά κρίση του σε όλα τα επίπεδα.
Η ανεργία και η ελαστική περιπλανώμενη ημιαπασχόληση στερούν σε μια ολόκληρη γενιά τη δυνατότητα να τοποθετήσει τον εαυτό της μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, να αποκτήσει ταυτότητα -να ενταχθεί σε έναν επαγγελματικό κλάδο, σε μία κοινωνική κατηγορία. Ένας στους τρεις νέους στην Ελλάδα δεν έχει δουλειά με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ που «κουκουλώνουν» το πρόβλημα, αφού και με ένα δίμηνο σε μπιτς μπαρ το καλοκαίρι, με ένα ένσημο στη χάση και στη φέξη, καταγράφονται ως εργαζόμενοι. Η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας περιπλανιέται στην επισφάλεια και μάχεται να κρατήσει το κεφάλι της πάνω από την επιφάνεια του νερού για να μην πνιγεί ως τον επόμενο μήνα.
O Ένγκελς στο άρθρο του: «Ο ρόλος της εργασίας στην εξανθρώπιση του πιθήκου», αξιοποιώντας τη θεωρία εξέλιξης του Δαρβίνου για να τεκμηριώσει την άποψή του ότι η εργασία είναι ο πρωταρχικός και ο πιο βασικός όρος κάθε ανθρώπινης ύπαρξης έγραφε ότι: «Η εργασία δημιούργησε τον ίδιο τον άνθρωπο». Ο Μαρξ έλεγε ότι: «η εργασία είναι πρώτα ένα προτσές ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση. Ένα προτσές, όπου ο άνθρωπος με τη δική του πράξη μεσολαβεί, ρυθμίζει και ελέγχει την ανταλλαγή της ύλης ανάμεσα στον εαυτό του και τη φύση». Το να γνωρίσει ο άνθρωπος μέσα από τη συμμετοχή του στην κοινωνική παραγωγή, ακόμη και αυτήν την αλλοτριωμένη καπιταλιστική παραγωγή, ότι μπορεί με τις φυσικές δυνάμεις που διαθέτει, το μυαλό, τα χέρια και τα πόδια του, να θέσει σε κίνηση τα συστατικά της φύσης και να συνθέσει κάτι νέο, να παράγει κάτι ωφέλιμο, είναι… υπαρξιακή ανάγκη. Την κάλυψη αυτής της ανάγκης το καπιταλιστικό σύστημα τη στερεί βίαια από τη νεολαία. Δεν της επιτρέπει καν να αντιληφθεί από πού προκύπτει το κενό και η απελπισία που βιώνει. Πέραν από την οικονομική διάσταση του θέματος. Για έναν κομμουνιστή νεολαίο, το δικαίωμα στη δουλειά ξεπροβάλλει καθαρά ως το πιο μεγάλο, το πιο κρίσιμο αίτημα μιας γενιάς.
Η αγωνία της οικονομικής αυτονόμησης από το σπίτι αποτελεί ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο. Πάνω από δύο στους τρεις νέους στην Ελλάδα, ηλικίας ως 34 ετών, ζουν με τους γονείς τους. Δεν έχει νόημα να αναφερθούν οι τεράστιες οικονομικές δυσκολίες που συναντά ένας νέος στην προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του. Πέρα από τις οικονομικές δυσκολίες, ωστόσο, συναντά και το εποικοδόμημα. Η ενδιάμεση γενιά συχνά αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις με την ταχύτητα που τρέχουν σε βάρος της νεολαίας. Έτσι, για έναν νέο άνθρωπο η ανάληψη πρωτοβουλιών ακόμη και στις πιο βάρβαρες συνθήκες, ακόμη και αν χρειαστεί να περάσει μέσα από την κόντρα με την οικογένεια, αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας.
Στην Ελλάδα, η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας βιώνει από τα προνήπια την πίεση να μπει σε μια σχολή. Η πίεση αυτή προκύπτει από τον εξαρτημένο χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και εντείνεται με την παραρτημοποίηση. Καθένας κατανοεί ότι δεν βρίσκεις ούτε θέση για θυρωρός αν δεν έχεις ένα πτυχίο γιατί υπάρχει μαζική ανεργία. Ο διευρυμένος χώρος των μικρομεσαίων δεινοπαθεί και καταβροχθίζεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Ο τομέας της μεταποίησης είναι στον πάτο, επομένως η δουλειά σε παραβιομηχανικό ή και τεχνικό κλάδο είναι δύσκολο να βρεθεί. Η λύση είναι εστιατόρια, πακέτα και καφέ.
Οι καπιταλιστές την ώρα που εντείνουν ανελέητα τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, κάνουν τα πάντα για να διαφημίσουν τη φοίτηση και τα πιστοποιητικά που υπόσχονται κοινωνική ανέλιξη. Για να μένει ανοιχτό το… όνειρο στην εποχή της πιο βαθιάς κρίσης και της αποβιομηχάνισης καλλιεργείται η εντύπωση ότι ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση στην «ευκαιρία», πως αν δεν τα καταφέρει είναι ατομική/οικογενειακή υπόθεση. Έτσι, ακόμη και οι πιο φτωχές οικογένειες κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για το μέλλον των παιδιών τους, ενώ οι νέοι φορτίζονται με τεράστια ευθύνη. Γρήγορα συνθλίβονται μόλις έρθουν σε επαφή με το έδαφος, με την κοινωνική πραγματικότητα. Οι περισσότεροι νέοι συνθλίβονται κατά τη διάρκεια του σχολείου. Οι ταξικοί φραγμοί, η αποστειρωμένη ατέλειωτη παπαγαλία και η αποσύνδεση από την κοινωνική πραγματικότητα τους δημιουργούν αποστροφή. Για άλλους, η συντριβή παίρνει παράταση και έρχεται μετά την αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο. Απόφοιτοι ανώτατων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων σήμερα οδηγούνται να σερβίρουν πίτσα και καφέ, να δουλεύουν 12ωρα σεζόν η να κάνουν τους τηλεφωνικούς πλασιέ για να επιβιώσουν. Σε κάθε περίπτωση, καταλήγει ένας νέος άνθρωπος στο συμπέρασμα ότι είναι αποτυχημένος. Στρέφεται μαζικά στην κοινωνική απομόνωση, στα ναρκωτικά, στις οθόνες, παραιτείται από την προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του, εμφανίζει ψυχικά νοσήματα.
Κοινωνικά δικαιώματα προηγούμενων δεκαετιών, το οκτάωρο, η ασφάλιση, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες είναι ΑΓΝΩΣΤΑ για τη νεολαία, είναι κομμάτι πλέον της σύγχρονης ιστορίας του τόπου που της αφηγούνται οι παλιοί.
Θα περάσουν δεκαετίες για να αποτυπωθούν οι επιπτώσεις αυτής της κατάστασης σε κοινωνικό, οικονομικό, πολιτισμικό επίπεδο, ακόμη και στη δομή της σκέψης της νέας γενιάς, της λεγόμενης «γενιάς της κρίσης».
Η πανδημία επιτάχυνε την «ασφυξία» στη νεολαία με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, την οικονομική ανασφάλεια μέσα στα σπίτια, τον εγκλεισμό και το φόβο. Σε άρθρο των New York Times με τίτλο «Η εποχή των δύο επιδημιών» παρουσιάζονται στοιχεία για την αλματώδη αύξηση της κατάθλιψης στη νεολαία μέσα στην πανδημία. Πέρα από τις συστημικές στατιστικές, ο καθένας μπορεί να επιβεβαιώσει αυτή τη διαπίστωση. Οι μαθητές επέστρεψαν αγριεμένοι στα σχολεία και οι φοιτητές αφόρητα πιεσμένοι στις σχολές.
Η έναρξη του πολέμου στην Ευρώπη εκτόξευσε την κρίση και την αβεβαιότητα για το αύριο σε όλα τα επίπεδα. Όταν οι μαθητές στην Αγγλία τρώνε μέχρι και γόμες για να χορτάσουν, η επισιτιστική κρίση στα ελληνικά σχολεία όσο και να αποκρύπτεται, είναι σοβαρή και θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Το ζήτημα της στέγης, της τροφής, της θέρμανσης και της εργασίας είναι τα κυριότερα ζητήματα που αντιμετωπίζει η νεολαία αυτή τη στιγμή. Μεγάλο κομμάτι της σπουδάζουσας νεολαίας αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πόλη σπουδών αποχαιρετώντας κάθε προοπτική αποφοίτησης.
Ελλείψει οργανωμένου κινήματος και κομμουνιστικών κινητήρων, η οργή της νεολαίας ξεχειλίζει, αλλά δεν ξέρει πού να στραφεί. Στρέφεται στους γονείς, στον εκπαιδευτικό του σχολείου που γίνεται σύμβολο καταπίεσης, στον εαυτό, στον συνομήλικο ανταγωνιστή, στον οπαδό της αντίπαλης ομάδας, στην άλλη όχθη του Αιγαίου. Στην καλύτερη περίπτωση βρίσκει επιφανειακή διέξοδο στον Μητσοτάκη που γ*****ται και σε μία γενική και ενστικτώδικη απέχθεια για το σύστημα που ενσαρκώνεται στον μπάτσο. Στη χειρότερη περίπτωση, γίνεται τροφή ακροδεξιών φασιστικών συμμοριών, ομάδων bullying, ναρκοσυμμοριών της γειτονιάς, οπαδικών κύκλων που δρουν στο παρασκήνιο και για λογαριασμό του σάπιου αυτού εκμεταλλευτικού συστήματος.
Οι φοιτητές είναι ένα μωσαϊκό, σάρκα από τη σάρκα αυτής της νεολαίας. Μικροαστικών κυρίως καταβολών, απόγονοι ενός σκληρού μαθητικού περιβάλλοντος, εντάσσονται πολύ γρήγορα στην επισφαλή εργασία καθώς ένας στους δύο αναγκάζεται πλέον να δουλέψει κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Ένας στους δύο, αντίστοιχα δεν αποφοιτεί ποτέ, ενώ σχεδόν οι περισσότεροι από εκείνους που φτάνουν ως το πτυχίο τελειώνουν στα ν+2 έτη με την εντατικοποίηση να βαράει κόκκινο. Εκατοντάδες χιλιάδες απόφοιτοι φεύγουν στο εξωτερικό.
Η προοπτική του εξωτερικού βουλώνει τα μάτια και τα αυτιά σε ένα κομμάτι της νεολαίας που θεωρεί ότι θα μπορέσει να δραπετεύσει από τη μοίρα των υπολοίπων. Ωστόσο, τι χρώμα παίρνει σήμερα αυτή η προοπτική όταν στην Ευρώπη μαίνεται ο πόλεμος και στις βασικές χώρες προορισμού των αποφοίτων (Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Βέλγιο, Ολλανδία) αναμένεται δελτίο στα καύσιμα και στα τρόφιμα, διακοπές ρεύματος και αβεβαιότητα για μία ακόμη πιο θερμή, ίσως και ραδιενεργή, έκβαση του πολέμου; Πόσο εύκολο είναι πλέον να αγνοηθεί μία πραγματικότητα που περικυκλώνει κάθε γωνιά του πλανήτη;
Την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία της νεολαίας της χώρας αδυνατεί να καλύψει τις πιο θεμελιώδεις, τις πιο βασικές της ανάγκες, μαραζώνει σωματικά και ψυχολογικά και συσσωρεύει οργή, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι μία γενιά «καίγεται». Σε ορισμένες στιγμές ξεσπάει καίγοντας τα πάντα γύρω της. Το 2008 ήταν ο προπομπός μιας εποχής. Σήμερα, από τους δρόμους της Ν. Σμύρνης μέχρι το ΑΠΘ η νεολαία δείχνει να πάλλεται από θυμό. Η καταστολή ακουμπά τις πιο ευαίσθητες χορδές της. Ωστόσο, αποσυνδεδεμένη από κάθε οργανωμένη μορφή πάλης, με αποδιοργανωμένη συνείδηση, καταναλώνει πολύ εύκολα τα «καύσιμα» των ξεσπασμάτων της και γρήγορα κατακάθεται.
Πώς πρέπει μια κομμουνιστική οργάνωση να πλησιάσει αυτή τη νεολαία;
[…]
Πέρα από την ανάγκη να παρέμβουμε με περισσότερες μορφές πρέπει πρώτα από όλα να προσπαθήσουμε να ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ τη νεολαία και να δούμε το περιεχόμενο.
«ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ» θέλει να ακούσει ο νέος. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι φως και ελπίδα για τη νεολαία μπορεί να αποτελέσει μόνον η κομμουνιστική ιδεολογία και κοσμοαντίληψη. Που ξεκινάει από την ΑΡΝΗΣΗ του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Που προσφέρει μια ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας τέτοια που αποκαλύπτει ότι δεν είναι ο ίδιος αποτυχημένος. Ότι είναι το σύστημα που έχει αποτύχει. Ακόμη περισσότερο, προσδιορίζει ποιο είναι αυτό το σύστημα και δεν το αντικρύζει ως κάτι θεϊκό και απρόσωπο που προκαλεί δέος, αλλά ως έναν μηχανισμό με δομή, με συγκεκριμένους στόχους. Κρίσιμο στοίχημα για έναν κομμουνιστή νεολαίο είναι να ενισχύσει το ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ. Αυτός είναι όρος για να μπορέσει να αναπνεύσει η νεολαία, να βρει ο θυμός διέξοδο, να σταματήσει να στρέφεται στον εαυτό της και στο διπλανό της.
«ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ», «ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ» και «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» είναι έννοιες αντίδοτο για μια γενιά που διψάει να ανήκει και που πασχίζει για μια ταυτότητα. Αυτές οι αξίες δεν διαμορφώνονται με λόγια. Δεν υπάρχει πιο ισχυρή μέθοδος διαπαιδαγώγησης από τη μίμηση προτύπου. Και ένας κομμουνιστής νεολαίος όταν γίνεται παράδειγμα συντροφικής συμπεριφοράς και προσφοράς στο σύντροφο στέλνει καθαρό το μήνυμά.
«ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ». «ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ορίσουμε ΕΜΕΙΣ τη μοίρα μας». «ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ, ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ», είμαστε χιλιάδες που βράζουμε στο ίδιο καζάνι, μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες.
Να γίνουμε ακόμη πιο ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ. Μαχητικότητα δεν σημαίνει απελπισμένες στρατιωτικές συγκρούσεις με τους μηχανισμούς καταστολής. Ούτε σημαίνει μόνον δυνατά συνθήματα στα μπλοκ και στωική αντίσταση στο δρόμο που είναι πολύ σημαντικά και τα επιδιώκουμε. Σημαίνει τολμηρές πρωτοβουλίες για το άνοιγμα ζητημάτων, σημαίνει διέξοδος και ΟΡΑΜΑ.
Είναι η ανθρώπινη φύση εμπόδιο στο δρόμο για μια άλλη κοινωνία; Γίνεται να ελπίσουμε, να πιστέψουμε σε κάτι άλλο; Σε αυτό το ερώτημα η νεολαία αναζητά απάντηση. Κι εδώ έρχονται να απαντήσουν νεολαίοι του ΚΚΕ (μ-λ). Το συμπέρασμα ότι είναι αναπόφευκτη η ανατροπή της καπιταλιστικής κοινωνίας υπέρ μιας νέας, σοσιαλιστικής, οι κομμουνιστές το εξάγουν αποκλειστικά και μόνο βασιζόμενοι στα θεμελιακά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού -που τόσο άγρια και έντονα εκδηλώνονται στις μέρες μας. Αρκεί να δούμε τι μας έχουν διδάξει τα τελευταία χρόνια της κρίσης, της πανδημίας και του πολέμου:
Ότι η κοινωνικοποίηση της εργασίας τον 21ο αιώνα έχει προχωρήσει σε βαθμό τεράστιο την ίδια ώρα που μια μικρή χούφτα παράσιτων μπλοκάρει τις παραγωγικές δυνάμεις της ανθρωπότητας και η κρίση πλέον είναι η μόνιμη κανονικότητα. Ότι η τεχνολογία έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα την ώρα που στα σπίτια μας δεν έχουμε θέρμανση και σε λίγο δεν θα έχουμε ούτε ρεύμα το Χειμώνα. Ότι οι πιο σύγχρονες μέθοδοι καλλιέργειας και παραγωγής υπάρχουν και σε λίγο δε θα έχουμε να φάμε ούτε ψωμί. Ότι τα πιο σύγχρονα μηχανήματα είναι διαθέσιμα, αλλά αυξάνονται υποχρεωτικά οι ώρες εργασίας. Ότι συζητάμε για την κλωνοποίηση και την τεχνητή νοημοσύνη, την ώρα που το σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί μια πανδημία και σπέρνει μαζικά το θάνατο με τη διάλυση των νοσοκομείων. Ότι στην αυγή του 21ου αιώνα οι ιμπεριαλιστές ακονίζουν τα όπλα τους για ένα νέο αιματοκύλισμα του πλανήτη και μας φέρνουν μπροστά σε έναν νέο «Χειμώνα του ‘42»…
Η λίστα δεν έχει τέλος.
Γιατί να συμφιλιωθεί η νεολαία με όλα αυτά; Γιατί να συμβιβαστεί η νιότη του κόσμου με το φόβο, τον πόνο και το θάνατο; Γιατί όταν έχει ήδη υπάρξει ιστορικά ανθρώπινη κοινωνία χωρίς κρίση και ανεργία, μια κοινωνία σοσιαλιστική; Γιατί όταν έχει ήδη υπάρξει μαζική διανομή στέγης, τροφής και έχουν δοκιμαστεί τα πιο σύγχρονα συστήματα περίθαλψης και εκπαίδευσης στις σοσιαλιστικές χώρες του 20ου αιώνα; Βεβαίως, αν τα δικαιώματα των τελευταίων δεκαετιών είναι άγνωστα για τη νεολαία, τότε είναι ακόμη πιο ΜΑΚΡΙΝΑ το όσα κατακτήθηκαν στην Σοβιετική Ένωση ως τη δεκαετία του ‘50 και στην Κίνα ως τη δεκαετία του ’70. Οι συνέπειες της ήττας είναι βαριές και δεν έπαψαν να βαθαίνουν. Ωστόσο, την ίδια ώρα, η ιστορική ρεβάνς του καπιταλισμού θέτει τα ερωτήματα όλο και πιο πιεστικά: Γιατί να επιστρέψουμε πίσω στον κοινωνικό μεσαίωνα όταν μπορούνε οι νέες γενιές να πάνε μπροστά; Γιατί να θεωρείται φυσική εξέλιξη ο ΟΛΕΘΡΟΣ και να μη θεωρείται φυσική εξέλιξη ο Αγώνας για τη ΖΩΗ, την ΕΙΡΗΝΗ, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ; Κι αν κατάφεραν και λέρωσαν οι νικητές το σοσιαλιστικό όραμα με λάσπη, ο καπιταλισμός με πόση λάσπη και αίμα είναι λερωμένος;
Σε αυτή τη συνθήκη, δύο άξονες πάλης προβάλλουν ως αναγκαίοι:
· ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΣΠΟΥΔΕΣ, ΔΟΥΛΕΙΑ, ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΡΑ-ΣΗΜΕΡΑ.
· ΠΡΟΒΟΛΗ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ/ΟΡΑΜΑΤΟΣ. (ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΗΡΞΕ, ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ)
Τα παραπάνω αφορούν τη νεολαία, όχι ως φιλολογικά, αλλά ως ζητήματα που κρίνουν την ίδια της τη ζωή. Τολμούμε οι «νεολαίοι του ΚΚΕ (μ-λ)» να τα ανοίξουμε; Μπορούμε σε αυτή την κατεύθυνση να ψηλαφίσουμε νέες «μορφές» που να υπηρετούν το «περιεχόμενο»;
[…]
Ας συμφωνήσουμε ότι θα πρέπει να διεξάγουμε συνειδητά την προσπάθειά μας με σαφή στόχο και επίγνωση ότι μπορούμε να στρατεύσουμε νέους αγωνιστές σε ένα εύφλεκτο έδαφος.
Μια απαιτητική «χρονιά» ξεκίνησε. Με τα εργαλεία ανάλυσης που μας προσφέρει η ιδεολογία μας και οι πολιτικές μας θέσεις, ας βουτήξουμε στη νεολαία.
Οκτώβρης 2022
Αποσπάσματα από το 2ο κείμενο της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της Ολομέλειας της Σπουδάζουσας του ΚΚΕ (μ-λ) στις 8-9 Οκτώβρη στην Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου