Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας το γεγονός, ότι τα συστημικά ΜΜΕ, τόσο ξεχωριστά παρμένο το καθένα, όσο και συνολικά ως ιδεολογικός μηχανισμός, διαδραματίζουν έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο, χειραγωγώντας αδιαλείπτως λαϊκές συνειδήσεις, πάντα τελώντας σε διατεταγμένη υπηρεσία ξένων και ντόπιων κέντρων. Άλλο τόσο είναι σίγουρο, πως πολλά επίσημα κανάλια είναι βουτηγμένα στα χρέη και τα σκάνδαλα, λαθροβιώντας εδώ και δεκαετίες, λόγω της ύπαρξης ενός συμβιβασμού μερίδων της άρχουσας τάξης, που βρίσκονται πίσω από αυτά, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Αξιοποιώντας τα παραπάνω, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παρουσιάστηκε εξαρχής σαν εκείνη, που θα έθετε ένα τέρμα σε όλα αυτά, αρχής γενομένης από το νομοσχέδιο για τις άδειες των καναλιών και τις τηλεοπτικές συχνότητες, προσπαθώντας παράλληλα να δείξει ένα πρόσωπο σύγκρουσης με τα κατεστημένα που λυμαίνονται τη χώρα ως τώρα. Αρκεί βέβαια να τις το επιτρέπουν οι "θεσμοί" που θέτουν τα όρια για κάθε είδους κίνησή της.
Το πραγματικό διακύβευμα είναι άλλο. Όπως κάθε συνεπής διαχειριστής του αστικού συστήματος, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται, πως σημαντικός όρος για την παραμονή του στα πράγματα είναι η δυνατότητά του να ασκεί έναν στοιχειώδη έλεγχο στους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης», αναπτύσσοντας σχέσεις με όποιους κρίνει αναγκαίο, αλλά και αφήνοντας περιθώρια, ταυτόχρονα, για την ανάδειξη νέων παικτών.
Μέσω των κινήσεών του σε αυτό το πεδίο, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει, λοιπόν, να δηλώσει «παρών» στις υποθέσεις σημαντικών τμημάτων της αστικής τάξης, εμφανιζόμενος παράλληλα και ως οργανικός τους εκφραστής. Γι’ αυτό και αναζητά ένα νέο status quo, στο οποίο θα διαθέτει περισσότερες δυνατότητες επιρροής, με τροποποιημένους τους όρους του συμβιβασμού, που είχε επιτευχθεί επί των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Ως που θα τραβήξει αυτή η κόντρα και το ποιοι θα μείνουν εντός ή εκτός παιχνιδιού στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο μένει να το δούμε, ήδη άρχισε ο αριθμός 4 να αμφισβητείται και από κυβερνητικά χείλη. Ο διαγωνισμός που θα διεξαχθεί σήμερα και αύριο μοιάζει περισσότερο σαν μια σημαντική μεν αλλά όχι καθοριστική στιγμή όλης αυτής της διαμάχης. Έχουμε να δούμε πολλά ακόμη!
Οι εργαζόμενοι
Το μεγάλο ζητούμενο και με το οποίο κανείς δεν ασχολείται είναι οι εργαζόμενοι του χώρου. Ο χώρος των ΜΜΕ, από την εποχή που άρχισαν να εμφανίζονται τα ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα, ήταν από τους πρώτους χώρους που πέρασαν μέτρα σαν και αυτά που μερικά χρόνια θα γενικεύονταν. Μειώσεις μισθών, ανύπαρκτα ωράρια, μπλοκάκια, απλήρωτη εργασία είναι φαινόμενα που ευδοκίμησαν από την αρχή σε αυτό το χώρο με τις τότε συνδικαλιστικές ηγεσίες, που ως τότε κάλυπταν μόνο τους εργαζόμενους στα κρατικά ΜΜΕ αλλά και των δημοσιογράφων και εφημερίδων (ΠΟΣΠΕΡΤ, ΕΣΗΕΑ, κ.λπ.), κάτω από διάφορα προσχήματα πραγματικά και μη, κάλυψαν αυτές τις πρακτικές.
Από την άλλη το όλο κλίμα της "συμμετοχής" σε μια αγορά αναδυόμενη, με "δυνατότητες" ανάδειξης και εξέλιξης των εργαζόμενων οδήγησε στην αποδοχή τότε αυτής της κατάστασης ως κάτι το φυσιλογικό και όποιες προσπάθειες γίναν οργάνωσης των εργαζομένων πήγαν χαμένες. Για να μην πούμε για μια σειρά αυταπάτες που δημιουργήθηκαν και εξακολουθούν να υπάρχουν για το ρόλο τους. Από νωρίς οι εργοδοσίες στα ιδιωτικά ΜΜΕ είχαν απόλυτη ελευθερία και φρόντισαν οι ενοχλητικοί να αποβληθούν από τους χώρους τους.
Φτάνοντας στο σήμερα λοιπόν οι εργαζόμενοι των καναλιών σε όλη αυτή την αντιπαράθεση μένουν απλοί παρατηρητές ή αναγκάζονται να παίρνουν τη θέση της εργοδοσίας τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση αυτών του MEGA, αλλά και άλλων μικρότερων καναλιών που το μέλλον τους είναι αβέβαιο, που τρώνε κατάμουτρα την αδιαφορία της κυβέρνησης η οποία αυτό που τους λέει λίγο ως πολύ είναι ότι δεν πειράζει που πιθανά θα μείνουν άνεργοι! Το πρόβλημά τους θα τους το λύσει η νέα αγορά που θα γεννηθεί μετά τον διαγωνισμό! Αυτή είναι η απάντηση του Παππά όταν τον ρωτάνε τι θα γίνει με τους πάνω από 500 εργαζόμενους του MEGA, οι οποίοι προφανώς δεν είναι όλοι ακριβοπληρωμένοι παπαγάλοι του συστήματος αλλά εργαζόμενοι όπως όλοι μας.
Η όποια "ρύθμιση της αγοράς" λοιπόν, σε κάθε χώρο (βλέπε για παράδειγμα και τα σούπερ μάρκετ) γινόταν και θα γίνεται σε βάρος των εργαζόμενων κατά κύριο λόγο. Οι εργαζόμενοι δεν είχαν και δεν έχουν κανένα λόγο να συντάσσονται με τη μια ή την άλλη συστημική λύση, με τον ένα ή τον άλλο εργοδότη, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, τη δουλειά τους, είναι ο οργανωμένος αγώνας τους και τίποτ' άλλο. Στο κάτω κάτω μέχρι σήμερα στα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια που μας πετάνε κατάμουτρα τα κανάλια τους τελευταίους μήνες με τα μηνύματά τους η μόνη τους συμμετοχή μέχρι τώρα ήταν οι χαμηλοί μισθοί, τα μπλοκάκια, η απληρωσιά, τα ανεξέλεγκτα ωράρια και οι απολύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου