Το ξέρουμε ότι δεν μας υπολογίζετε, ότι για εσάς είμαστε ένα τίποτα που νοιάζεστε μόνο όταν ψηφίζουμε, είτε όταν μας βάζετε φόρους. Είμαι φοιτητής και κάνω περιστασιακές δουλειές. Τώρα δουλεύω σε ένα συνοικιακό καφέ ως deliveras. Βγάζω ένα χαρτζιλίκι και μπορώ και διατηρώ την αξιοπρέπεια μου.
Πριν λίγες μέρες το αφεντικό μας κάλεσε και μας είπε ότι ένας από τους τρεις που κάνουμε deliveryπρέπει να φύγει. Μας εξήγησε ότι η κυβέρνηση θα επιβάλει «κεφαλικό φόρο στον καφέ» και άρα το κόστος για το βασικό προϊόν μας, τον καφέ, θα ακριβύνει. Μάλιστα μας είπε ότι σε κάποιες περιπτώσεις η τιμή του κιλού θα αυξηθεί κατά 60%. Μια αύξηση που αναγκαστικά θα περάσει στους πελάτες.
Παίρνω 350 Ευρώ και άλλα 150 το μήνα από τα φιλοδωρήματα δηλαδή 500 Ευρώ συνολικά. Μπορώ και συγκατοικώ με ένα ξάδελφο μου και να μην ζητώ πολλά από τους γονείς μου. Θέλω 2 χρόνια για να πάρω το πτυχίο μου και αυτή η δουλειά είναι σημαντική. Δεν είναι καριέρα αλλά είναι οξυγόνο και ένα μικρό δικαίωμα στην ελπίδα. Δεν θέλω να παρακαλέσω κανένα να με σκεφτεί. Θέλω να πω ότι είμαι θυμωμένος και θα κάνω τα πάντα να μην επιτρέψω σε κανένα να με ποδοπατάει άλλο.
Δεν φταίω ούτε που σπουδάζω, ούτε που παλεύω συνεχώς να μην είμαι άνεργος. Θα με βρείτε μπροστά σας κύριοι. Δεν απειλώ απλά δεν συνθηκολογώ. Θα παλέψω για το δικαίωμα να πίνουμε καφέ χωρίς να μας τιμωρείτε και για αυτό.
Υπογραφή: Ένας θυμωμένος
http://www.newsone.gr/
3 σχόλια:
Απ' όσο μπορώ να φανταστώ δεν πιστεύω να συμφωνείτε και πολύ με αυτήν τ προσέγγιση , σωστά ? Παίρνει δλδ μονο 350, θέλουν να διώξουν έναν και φταίει μόνο η κυβέρνηση π θέλει να ανεβάσει φόρους? Το αφεντικό λάδι την βγάζει δλδ. Προσλαμβάνει κάποιους όταν έχει ανάγκη και μπορεί με αυτόν τον τρόπο να αυξήσει τα κέρδη του, μετά π δεν έχει τόσα κέρδη τον πετάει και φταίει μόνο η κυβέρνηση. Αμα δεν έβρισκε αυτή τη δικαιολογία, θα έβρισκε καποια άλλη όταν θα έβλεπε τα κέρδη του να πέφτουν. Η προσέγγιση είναι τελείως λάθος, ειδικά με το τελευταίο π λέει.
Θα ταν καλό μαζί με αυτό να υπήρχε και ένα σχόλιο.
Πρόκειται για ένα κείμενο ενός θυμωμένου ανθρώπου, κατά πάσα πιθανότητα όχι ιδιαίτερα πολιτικοποιημένου, που θα μπορούσε πράγματι να διαβαστεί κι έτσι όπως λέει ο σχολιαστής. Θα μπορούσε να διαβαστεί απλά και ως ένα κείμενο ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι η κυβέρνηση με τη πολιτική της καλύπτει τέτοιες πρακτικές οπότε στοχοποιεί αυτή. Το τι σκέφτεται και τι όχι μόνο να ερμηνευτεί μπορεί και τίποτ' άλλο. Μακάρι να μπορούσε να υπήρχε άμεση επαφή με τον άνθρωπο να μας διευκρινήσει.
Το βρήκα και το έβαλα ως έκφραση της αγανάκτησης ενός ανθρώπου νέου που παλεύει να σπουδάσει, να ζήσει και όπως λέει δεν συνθηκολογεί. Τώρα αν οι πολιτικές του πεποιθήσεις, αν τα εργαλεία ανάλυσης της πραγματικότητας εκ μέρους του φτάνουν να καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα μ' εμάς ή όχι ελάχιστα με απασχόλησε εδώ. Το καταλαβαίνω σα μια επιστολή ενός ανθρώπου που μάλλον εκφράζει τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων εργαζομένων που κατά τα άλλα δεν έχουν που να ακουμπήσουν και που να απευθυνθούν για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους συλλογικά και αγωνιστικά.
Αν θα άνοιγα λοιπόν ένα διάλογο μαζί του, ή με αφορμή αυτό το κείμενο, δεν θα ήταν για να τον στήσω στο τοίχο αλλά για να καταλάβω τι εννοεί, γιατί δεν αναφέρεται στον εργοδότη του, πως εννοεί τον αγώνα. Ατομικό, συλλογικό ή κάτι άλλο; Αλλά και για να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος του και ότι πρέπει να ενταχθεί στο συλλογικό αγώνα ενάντια στην επίθεση στα δικαιώματα τα δικά του και όλων μας. Έναν αγώνα που στρέφεται και ενάντια στους εργοδότες, ενάντια στη κυβέρνηση, ενάντια στο σύστημα συνολικά. Δεν αφορά μόνο κάποια ιδιαίτερη πλευρά.
Επιπλέον θα έλεγα και πάλι ότι δεν είναι δα και καμιά σπάνια περίπτωση. Στην εποχή που ζούμε είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο να ακούμε για καλά αφεντικά όχι μόνο σε μικρά μαγαζιά αλλά και σε μεγάλα. Είναι τυχαίο; Όχι. Είναι αποτέλεσμα της χρόνιας ήττας του εργατικού κινήματος, της συνεχούς υποχώρησής του, της ανικανότητάς του να δώσει πειστικές αγωνιστικές απαντήσεις στην επίθεση του συστήματος. Μιας ήττας που ανάμεσα στ' άλλα έχει μετατρέψει τις όποιες υπαρκτές συλλογικότητες -σωματεία, κ.λπ.- σε παραρτήματα πολιτικών χώρων που το μόνο που έχουν να προτείνουν είναι το να ...ακολουθηθούν οι έχοντες τον έλεγχό τους -με τις γνωστές διαδικασίες απομαζικοποίησης- και όχι να γίνουν πραγματικά όργανα πάλης! Το γιατί και το πως αυτό θα ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση που οδηγεί νέους και παλιούς εργαζόμενους σε λάθος ρότα θα έπρεπε να προβληματίσει περισσότερο παρά η ανάγκη να κριτικαριστεί ένα κείμενο ενός νέου ανθρώπου που ένοιωσε την ανάγκη να εκφραστεί έστω και μέσω ενός καθεστωτικού σάιτ.
Το αφεντικο του συνοικιακου καφε, δεν ειναι δα και ο μεγαλος καιφαλαιοκρατης. Μ αυτη τη λογικη το 80% των ελληνων ειναι αφεντικα.
Ταξικα ο καφετζης ειναι μαλλον πιο χαμηλα απο τον περιστασιακα εργαζομενο φοιτητη. τι θα διαλεγε δηλαδη ο πρωτος σχολιαστης τη κοινωνικη θεση του καφετζη η εκεινη του φοιτητη;
Γιωρ.
Δημοσίευση σχολίου