Θεωρούμε πως με τον ταξικό εχθρό, τους αποστάτες και τους αναθεωρητές κάθε βαθμίδας δεν πρέπει να υπάρχει διάλογος, δεν πρέπει να υπάρχει συζήτηση παρά μόνο μάχη, πολιτική, ιδεολογική, ταξική. Μάχη μέχρι την νίκη της τάξης μας σε όλα τα επίπεδα.
Θεωρούμε πως όλα είναι ταξικά, πολιτικά, ιδεολογικά προσδιορισμένα και φορτισμένα, δεν δεχόμαστε τους ενδιάμεσους, «αντικειμενικούς» και δήθεν υπερταξικούς αφηγητές σε κανένα πεδίο του εποικοδομήματος.
Το τελευταίο διάστημα έχει εμφανιστεί στα «γράμματα» μια τάση δημοσιολόγων και λοιπών παρατρεχάμενων, που αυτοπροβάλλονται ως ιστορικοί ερευνητές και προσπαθούν να «αναδείξουν» το έργο και την προσφορά του Ν. Ζαχαριάδη, γραμματέα του επαναστατικού ΚΚΕ.
Όποιος γνωρίζει την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας, γνωρίζει ότι αυτές οι «υπηρεσίες», αυτός ο «θαυμασμός» και αυτή η ζαχαριαδολογία, θα ήταν αποτελεσματική σε εποχές πραγματικά κρίσιμες, για το Κόμμα, το κομμουνιστικό κίνημα και τον προσανατολισμό του. Αυτή η δύσκολη δουλειά, της ενημέρωσης, της συσπείρωσης δυνάμεων, της έρευνας, της παρανομίας και των λοιπών καθηκόντων έπεσε, στους συνεπείς μαρξιστές-λενινιστές στην Ελλάδα και στην πολιτική προσφυγιά. Τότε που η υπεράσπιση του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν πολιτικό καθήκον, γιατί η υπεράσπιση αυτού του συντρόφου ήταν η ίδια η υπεράσπιση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του κομμουνιστικού κόμματος. Όσοι μπήκαν σε αυτή τη πάλη με τους ρεβιζιονιστές δεν αγκαλιάστηκαν ούτε από την αστική αριστερά, ούτε από την αστική τάξη.
Αυτοί που δήλωναν ζαχαριαδικοί ουσιαστικά δήλωναν ότι είναι υπέρ της προλεταριακής/σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα. Αυτοί που δήλωναν ζαχαριαδικοί υπεράσπιζαν την ένοπλη πάλη, τις παράνομες οργανώσεις, τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, την τριτοδιεθνιστική παράδοση, την δικτατορία του προλεταριάτου. Και είχαν συνέπειες αυτές οι επιλογές…
Τα χρόνια πέρασαν, απομακρύνθηκε και η εφιαλτική εικόνα για τους αστούς της ένοπλης μαζικής πάλης. Στην μεταπολίτευση αφέθηκε να μπορεί ο καθένας να δηλώνει ότι του κατέβαινε στο κεφάλι, χωρίς κανένα κόστος απ’ την στιγμή που πέρασε κοινωνικά το ψευτοδίλημμα «Καραμανλής ή τανκς». Μέσα σε αυτήν την ψευτιά τράφηκε μια ολόκληρη γενιά αριστερών με εικόνες, τραγούδια και τσιτάτα, ενώ κατρακυλούσε συνεχώς εμπρός το αστικό σύστημα. Επιτράπηκε στην ελληνική νεολαία να κάνει την «επανάστασή» της, να ενταχθεί ή να περάσει από το ΚΚΕ, να συμμετάσχει σε αριστερές και αριστερίστικες οργανώσεις, γιατί απλά είχαν δοθεί οι εγγυήσεις… Η πλειοψηφία των καθοδηγητικών κέντρων της αριστεράς είχαν αποβάλει την «ανωμαλία» του ζαχαριαδισμού, είχαν δηλαδή καταδείξει την μη επικινδυνότητα τους με κάθε τρόπο.
Και δεκαετίες καλλιεργούσαν το ψέμα και την σύγχυση για την ιστορία του κομμουνιστικού κόμματος και της στρατηγικής του. Δεν είναι τυχαίο το πολύ χαμηλό επίπεδο της ελληνικής αριστεράς και των στελεχών της τον καιρό της νομιμότητας στο ζήτημα θεωρίας -πράξης σε σύγκριση με το επίπεδο των αγωνιστών της σε καιρούς διώξεων και παρανομίας. Για να το πούμε και απλά, έγινε μόδα να έχει «περάσει» κανείς από την αριστερά, αλίμονο το τι άφησε αυτό το πέρασμα… Άμα κοιτάξει κανείς τα «πόστα» που υπερασπίζονται την αστική δημοκρατία και τον ελληνικό καπιταλισμό θα δει ότι είναι επανδρωμένα από εκατοντάδες «πρώην». Πρώην κνίτες, εκκετζήδες, ρηγάδες, πιπισιπίδες, τροτσκιστές κλπ. Ειδικότερα μετά το ‘90 στην Ελλάδα μπορούσε ο καθένας να κόβει και να ράβει ό, τι γούσταρε από την ιστορία της αριστεράς χωρίς κανένα φραγμό. Το δικαίωμα αυτό το έπαιρνε ο κάθε πουθενάς αυτομάτως με μοναδικό εισιτήριο το «πέρασμά» του από την μεταπολιτευτική αριστερά. Εφημερίδες, ραδιόφωνα, κανάλια και εκδοτικοί οίκοι έβγαλαν λεφτά από τους «πρώην». Έβγαλαν λεφτά από τις «αλήθειες» τους, τις καταγγελίες τους, τις λάσπες τους, από την κυνικότητά τους. Άκαπνοι άνθρωποι, χωρίς κανένα κόστος, χωρίς ποτέ να χει ιδρώσει το αυτί τους για τον αγώνα και την εργατική τάξη, μιλούσαν, έγραφαν και αφηγούνταν παραμύθια, ξερνώντας το αντεπαναστατικό τους δηλητήριο. Οι συνεπείς κομμουνιστές και κυρίως οι νεότεροι είχαν πραγματικά δύσκολο έργο απέναντι σε τέτοια φαινόμενα που είχαν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις…
Ιδιαίτερα δυσκολευτήκαν να καταλάβουν τα «νέα» ήθη που επικρατούσαν στην αριστερά, όπως διαμορφωνόταν μεταπολιτευτικά, οι επαναπατρισθέντες κομμουνιστές από τις λαϊκές δημοκρατίες και την ΕΣΣΔ. Αλλά και εκείνοι και εκείνες που σε πείσμα των καιρών υπεράσπιζαν την κομμουνιστική υπόθεση «με τα όλα της».
Ας επιστρέψουμε στους ζαχαριαδολόγους. Μέρος τους προέρχεται από το χρουτσιοφικό κκε, δηλαδή από αυτό που φτιάχτηκε μετά το ‘56. Δίπλα τους συντάσσεται τμήμα της αριστεράς (ενταγμένοι και «ανένταχτοι» στο ΣΥΡΙΖΑ!) που χωμένο καθώς είναι με τα μπούνια στον κυβερνητισμό και την αστική δημοκρατία γαργαλιέται ως συνήθως με τις επαναστατικές φυσιογνωμίες… Ενώ όλοι αυτοί οι κύριοι, αυτής της αριστεράς έμαθαν να καταναλώνουν μέσα από την γυάλα τους διάφορες ζωές επαναστατών (βλέπε Άρη, Μπελογιάννη, Τσε κλπ), θέλησαν να μπούνε και σε πιο «επικίνδυνα» ρυάκια πάντα φυσικά από την ασφάλεια της γυάλας τους. Πάντα μέσα από το αισθητικό και το αποστειρωμένο. Μέσα από την αφήγηση που μπορεί να γίνει ακίνδυνη και «επαναστατική» αφού είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.
Αυτήν την περίοδο λοιπόν που το κομμουνιστικό κίνημα είναι σε πολύ δεινή θέση και η εργατική τάξη δυσκολεύεται να βρει τα πατήματα της εμφανίζεται η «ερευνητική ζαχαριαδολογία» που μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι και κυβερνητικές εφημερίδες (ΕΦ.ΣΥΝ, Αυγή) της δίνουν χώρο. Είναι περίεργο για όσους γνωρίζουν την ζαχαριαδική αντίληψη για τα πράγματα πως αυτή η τάση που «υπερασπίζεται» τον Ζαχαριάδη δεν περιέχει στους κόλπους της επαναστατικά στοιχεία… Πρωτόγνωρο πως ακόμα και ένας Ζαχαριάδης μπορεί να γίνει ένα είδος χόμπυ και «ερευνητικό πεδίο» και όχι καθοδήγηση για δράση… Ζαχαριάδης ίσον δράση, οργάνωση, δράση, συμπεράσματα, και πάλι οργάνωση, δράση… Έτσι μας δίδαξαν οι ζαχαριαδικοί από την ηρωική Τασκένδη, αλλά και από όπου πέρασαν και δούλεψαν οι αντιρεβιζιονιστές κομμουνιστές και αντιπάλεψαν το αντεπαναστατικό πραξικόπημα εντός του ΚΚΕ. Σήμερα μπορεί ακόμα και ένας Ζαχαριάδης να περιφέρεται από δω και από κει, να μπορεί να μιλά γι αυτόν ο καθένας, να φτιάχνει «ερευνητικές» κλίκες ο καθένας, να μπορεί να ξεκόβει από το συνολικό το μερικό για ειδικούς σκοπούς και μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Ο Ζαχαριάδης στην λογοτεχνία, στις αστικές εφημερίδες, στο θέατρο. Ένας Ζαχαριάδης για φιλάνθρωπη λύπηση χωρίς να προωθούνται τα βασικά του πολιτικά γνωρίσματα. Τα ίδια είχαν ξαναγίνει με τον Άρη, η βελουχιωτολογία και η προσπάθεια ενσωμάτωσης του Άρη στο βούρκο του αναθεωρητισμού και του οπορτουνισμού έδειξαν τις «αγνές» προθέσεις διάφορων κέντρων. Προσπάθησαν να τον ξεκόψουν ακόμα και από το κομμουνιστικό κίνημα, πάτησαν πάνω στις εσωτερικές καταστάσεις εντός του εαμικού κινήματος για να σπείρουν τον διαλυτισμό. Το ίδιο έκαναν και κάνουν με τον Μπελογιάννη. Αποκρύβουν την αλήθεια. Σπέρνουν εκ νέου την λαθολογία και έναν ιδιότυπο «αριστερόστροφο» αντικομμουνισμό.
Είναι εντυπωσιακό πως οι αναθεωρητές διάφορων αποχρώσεων και όλοι τους ενάντιοι της ένοπλης πάλης τότε αλλά και τώρα, πολέμιοι του επαναστατικού ΚΚΕ τότε αλλά και της ανασυγκρότησης του επαναστατικού στρατοπέδου τώρα, βλέπουν «με στοργή» την «περιπέτεια» του Ζαχαριάδη. Για να την δείξουν δήθεν στον ελληνικό λαό, να τον ενημερώσουν δήθεν για το τι πέρασε ο επαναστάτης που τόσο αυτοί οι κύριοι τον σέβονται και τον τιμούν… Ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του είχε για άλλη μια φορά τη τιμητική του… Και τα γνωστά κλισέ του τύπου: ο θύτης και το θύμα…
Τα ζητήματα γύρω από τον Ζαχαριάδη και τη πάλη γραμμών, για όποιον ενδιαφέρεται για την επαναστατική προοπτική της εργατικής τάξης, λύνονται μόνο εντός του κομμουνιστικού κινήματος με επεξεργασίες και πολιτική δουλειά επίπονη και στοχοπροσηλωμένη.
Οι συζητήσεις γενικά και αόριστα για τον Ζαχαριάδη από την αστική αριστερά, τους αποστάτες, τους μικροκαριερίστες κουκουεδολόγους, ζαχαριαδολόγους κλπ. μόνο γαργάλισμα φέρνει και καμία διέξοδο. Όταν στριμώχνονται από την επιμονή συνεπών κομμουνιστών οι κύριοι ζαχαριαδολόγοι περί του τι λένε για τον Ζαχαριάδη και τι κάνουν οι ίδιοι στα «πόστα» τους που βρωμάνε αστισμό, αντιπαραβάλουν ότι απλά είναι ένα ιστορικό πρόσωπο που ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει…
Δηλαδή δεν αναγνωρίζουν κάποιο ιδιαίτερο καθήκον που μπορεί να τους αναλογεί, απλά θεωρούν ότι μπορούνε πλέον και αυτοί να ασχολούνται με τον «άνθρωπο-ταμπού». Και, όταν τους τονίζουν οι «δογματικοί-μονολιθικοί» κομμουνιστές ότι οι μικροαστικές ζωές και οι αστικές επιδράσεις ήταν μόνιμα στο στόχαστρο του Ν. Ζαχαριάδη, με ευκολία αντιπαραβάλουν για να κρυφτούν για άλλη μια φορά ότι ήταν «άλλες οι εποχές»… Η μόνιμη καραμέλα όσων έχουν περάσει στην «άλλη πλευρά».
Φυσικά, η τάση των ζαχαριαδολόγων σύσσωμη προέρχεται πολιτικά από τους διώκτες του και από όλες τους τις περικοκλάδες… Από κείνους τους πολιτικούς χώρους που ευθύνονται για τον άδικο χαμό του, που τόσο τους «στεναχωρεί». Κάποιοι θεωρούν ότι έχουν παραπάνω «δικαιώματα» στο να «τιμούν» τον Ζαχαριάδη και περηφανεύονται στα σαλόνια που γυρνούν ότι προέρχονται από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς όπως για παράδειγμα από το ΕΚΚΕ… Χαλάλι.
Ας αναφερθούμε σε κάποιους από τους «ανθρώπους των γραμμάτων» που επαναφέρουν τον Ζαχαριάδη στα έργα τους, κυρίως για να δώσουμε μια εικόνα, αυτής της νέας «τιμητικής» και οι οποίοι θέλουν να αναφέρονται δήθεν με σεβασμό στον ηγέτη του κομμουνιστικού κινήματος…
«Το κόκκινο τανγκό αποτελεί μια μυθιστορηματική ψυχογραφία του ανθρώπου που θεωρήθηκε ο «θεός» της Αριστεράς. Στις σελίδες του οι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες συνυπάρχουν με ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Νίκος Μπελογιάννης, ο αρχιστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκος Βαφειάδης, αλλά και οι γυναίκες που ερωτεύθηκαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, η Μάνια Νοβίκοβα και η Ρούλα Κουκούλου. Με κινηματογραφικό τρόπο, τα γεγονότα παρουσιάζονται πρισματικά, ζωντανεύοντας την εποχή που σημάδεψε τη νεότερη ελληνική ιστορία.»
Και μπορεί να φανταστεί κανείς από τα συμφραζόμενα και από τους ομιλητές στα πάνελ το «επίπεδο» του βιβλίου… Να σημειώσουμε ότι το αγκάλιασε και το παρουσίασε η κυβερνητική ΕΦ.ΣΥΝ., ο ραδιοσταθμός Κόκκινο, το tvxs...
«Σε τελική ανάλυση, μάλλον, πρόκειται για ένα βιβλίο που οι ζαχαριαδικοί θα το θεωρήσουν αντιζαχαριαδικό, οι αντιζαχαριαδικοί ζαχαριαδικό, οι αδιάλλακτοι αριστεροί δεξιό αναθεωρητικό και οι δεξιοί αναθεωρητές αριστερό αναθεωρητικό. Ίσως όλοι να έχουν τα δίκια τους.»
Και για αυτό το βιβλίο μίλησαν αρκετοί «άνθρωποι των γραμμάτων», όπως ο ηθοποιός Κοτανίδης (πρώην ΕΚΚΕ, νυν υπερασπιστής του αστικού συστήματος) και ο Χριστόφορος Βερναρδάκης (καθηγητής πανεπιστημίου, πολιτεύτηκε με το ΣΥΡΙΖΑ). Και σε αυτήν την περίπτωση, το βιβλίο προωθήθηκε από τις κυβερνητικές ΕΦ.ΣΥΝ. και Αυγή και τον ραδιοσταθμό Κόκκινο… Το βιβλίο αντιγράφει τα ήδη γνωστά για όσους γνωρίζουν την ιστορία του πραξικοπήματος εντός ΚΚΕ και αποφεύγει «να πάρει θέση»- απλά ανοίγει μια τρύπια βεντάλια ζητημάτων και προσπαθεί να τα ιεραρχήσει, με τρόπο που και πάλι συντάσσεται με την ανανεωτική αριστερά που ανήκει και ο ίδιος…
Για το τέλος πρέπει να αναφερθούμε σε έναν ζαχαριαδολόγο ηθοποιό. Πολλοί από τους παραπάνω τον καλούνε στις βιβλιοπαρουσιάσεις τους. Λέγεται Κοτανίδης και συνεχώς προβάλει την ένταξή του στο ΕΚΚΕ, όταν χρειάζεται να μιλήσει για τον Ζαχαριάδη. Αυτός ο κύριος έχει δηλώσει πολλά και διάφορα. Για παράδειγμα, ότι έσπαγε βιτρίνες τον καιρό της χούντας και πέταγε μολότοφ - αλλά σύμφωνα με τον ίδιο τότε ήταν χούντα, ενώ σήμερα υπερασπίζει την αστική δημοκρατία και κάνει τον γελωτοποιό μέσα σ’ αυτήν. Ο ίδιος στήριξε το Ποτάμι στις εκλογές το Σεπτέμβρη του 2015. Για να αστειευτούμε ίσως να μπερδεύτηκε, γιατί ανάμεσα στις προσωπικότητες στήριξης του Ποταμιού υπήρχε ένας συνονόματος του ιστορικού ηγέτη, αλλά είναι σύμβουλος επενδύσεων και ανάπτυξης… Στο κάλπικο δημοψήφισμα του Ιούλη της ίδιας χρονιάς αυτός ο ζαχαριαδολόγος με άλλες 85 φιλελέ προσωπικότητες των γραμμάτων στήριξε το ΝΑΙ. Αυτός ο κύριος λοιπόν ανεβάζει στο ίδρυμα Κακογιάννη μια παράσταση (την ονόμασε ΟΜΠΙΝΤΑ) πάνω στο τελευταίο γράμμα του Ζαχαριάδη. Δεν μας ενδιαφέρει η παράσταση καθ’ αυτή (και ας κατηγορηθούμε ως απολίτιστοι, δογματικοί κλπ),οπότε και δεν θα μιλήσουμε γι’ αυτή. Αν και έχουμε τις επιφυλάξεις μας, στο πως μπορεί να υποδυθεί τον επαναστάτη κομμουνιστή ένας που βρίσκεται «από την άλλη πλευρά». Παραθέτουμε αποσπάσματα του ζαχαριαδολόγου - ηθοποιού σε συνεντεύξεις του στο tvxs, στην ΕΦ.ΣΥΝ. και στο Έθνος που δείχνουν πεντακάθαρα που το πάνε αυτοί που θέλουν να «αναδείξουν» τον Ζαχαριάδη:
Υφίσταται τη σκληρότητα που είχε κι εκείνος εφαρμόσει. (…)Ήταν ένας εθνικός κομμουνιστής. Κι εγώ αγαπώ την πατρίδα μου. Διαφωνώ με την αντιευρωπαϊκή ρητορεία. (…)Είμαι υπέρ εκείνης της Αριστεράς που θα κοπιάσει για να διατυπώσει μια πρόταση καινούργια και όχι συνθήματα του 19ου αιώνα. (…)
(…)Το να μπω στην ψυχή του ήρωα στις ώρες πριν από την προαναγγελθείσα αυτοκτονία του. Να δω τι τον καθοδηγεί εσωτερικά και να το αναδείξω. Δούλεψα πολύ για να αποφύγω τις κακοτοπιές, ώστε να μην έχει το έργο αναφορές στο σήμερα. (…)».
Η Αυγή μας ενημερώνει ότι την μέρα της πρεμιέρας στη δεύτερη σειρά ήταν σε διπλανά καθίσματα ο Αλέκος Φλαμπουράρης με τη σύζυγο του, ο Νίκος Φίλης, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος με τη σύζυγο του, ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Σπύρος Λυκούδης και πιο πίσω ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Όσοι πραγματικά δηλαδή «ενδιαφέρονται» για τον ιστορικό ηγέτη. Όλη η οικογένεια των αναθεωρητών μαζεμένη για να δουν θέατρο και Ζαχαριάδη στα μέτρα τους και στο μπόι τους…
Όσον αφορά τον ίδιο τον ηθοποιό απλά θα πούμε ότι, όση σχέση είχε η Μιμή Ντενίση με την Μπουμπουλίνα πολιτικά, άλλη τόση έχει και αυτός με τον Ζαχαριάδη. Θα μπορούσαμε να γράψουμε εκτενέστερες αναλύσεις των «έργων» των ζαχαριαδολόγων, όμως δεν υπάρχει λόγος, γιατί η ουσία είναι μία για μας: να αρχίζει να γίνεται ορατή από τους κομμουνιστές, από τους ταξικούς αγωνιστές και όσους υπερασπίζονται την Υπόθεση, η προσπάθεια να φτιαχτεί ένας Ζαχαριάδης κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των ρεφορμιστών και των οπορτουνιστών, ένας Ζαχαριάδης- καρικατούρα…
Ποια μπορεί να είναι η απάντηση;
Συνεχής ιδεολογικοπολιτική πάλη, οργάνωση παρεμβάσεων αντιπαράθεσης, συσπείρωση γύρω από τον επαναστατικό χαρακτήρα του κομμουνιστικού κινήματος, ενότητα όλων εκείνων των στοιχείων με κομμουνιστική αναφορά, πολεμική με όλα τα μέσα και αγώνας μέσα από τις γραμμές του προλεταριάτου μέχρι την συντριβή της αστικής αριστεράς και όσων την σιγοντάρουν…
Ομάδα Κομμουνιστών ενάντια στον ρεβιζιονισμό
http://proletconnect.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου